Limp Bizkit
| Limp Bizkit | |
|---|---|
_II.jpg) | |
| Orixe | Jacksonville, Florida,  Estados Unidos |
| Período | 1996 - Actualidade |
| Xénero(s) | Nu metal, Rap metal |
| Selo(s) discográfico(s) | Flip Interscope Geffen |
| Membros | Fred Durst Sam Rivers John Otto DJ Lethal Wes Borland |
| Antigos membros | Mike Smith |
| Na rede | |
| http://www.limpbizkit.com | |
                   | |
Limp Bizkit é un grupo estadounidense de música nu metal orixinario de Jacksonville, Florida. Desde a súa formación venderon uns 60 millóns de discos.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Limp Bizkit formouse en 1994 en Jacksonville por Fred Durst (vocal) e Sam Rivers (baixo). Máis adiante Rivers presentoulle a Durst ao seu primo, o batería John otto, en Keystone. Os tres comezaron a ensaiar xuntos. Axiña viron a necesidade de conseguir un guitarrista e así foi como entrou Rob Waters e deron comezo ó grupo formalmente co nome de Limp Bizkit.
A primeira maqueta chamouse Mental Aquaducts, que contiña remesturas das letras da banda anterior de Durst (Slipt 26 e 10Ft Shindig) escritas por el mesmo antes de deixala.
Otto suxeriu incorporar a Wes Borland ao grupo, o cal coñecíao de ir xuntos ó colexio. Durst viaxou a Filadelfia para velo tocar e convenceuse da idea de metelo no grupo. A mesma noite ofrecerlle a Wes formar parte do grupo, Wes aceptou e foi con Durst de volta a Jacksonville e con tan só media hora de ensaios tocou o primeiro concerto co seu novo grupo o mesmo día que entrou nel. Doutra banda ó ser Wes guitarrista, Waters tivo que saír do grupo para lle deixar o seu posto. A banda continuou tocando en varios concertos, dos cales o máis popular foi o de Milkbar en Jacksonville.
En 1995, Fred Durst coñeceu aos integrantes da banda KoЯn cando coincidiron nun show na comarca de Jacksonville. Durst, artista do tatuaxe, fíxolle a Briand "Head" Welch, o guitarrista de KoЯn, algúns tatuaxes co que ambos comezaron a ser amigos. Durst deulle a Briand a maqueta que gravara con Limp Bizkit e os membros de KoЯn consideraron que non era interesante. Máis tarde e co recentemente chegado Wes Borland, gravaron unha segunda maqueta que tamén lle foi entregada a KoЯn e que desta vez si impresionaría ó reputado grupo. Esta derradeira maqueta incluíu os temas "Counterfeit", "Stuck", "Stalemate" e "Pollution", os cales serían editados máis adiante no seu primeiro álbum "Three Dollar Bill, Yall$".
KoЯn remitiulle a maqueta ó seu produtor Ross Robinson, quen quedou tamén impresionado. Ross contactou con Limp Bizkit e tentou producilos baixo a súa empresa Flip Records pero Durst xa buscara outro produtor: Jordan Schur, ao que coñecera no "Garbage concert", e ofreceralles firmar coa súa produtora Mojo Records. Nestas datas, Limp Bizkit comezaba unha xira cos grupos Deftones e House of Pain. Así foi como coñeceron a Dj Lethal, DJ de House of Pain, que acabaríase unindo ó grupo de Durst.
Finalmente Limp Bizkit asinou con Mojo Records, empresa que sería comprada por Flip Records e conseguintemente facendo que Schur conseguise producir o grupo.
Three Dollar Bill, Yall$[editar | editar a fonte]
En 1997 Limp Bizkit grava "Three Dollar Bill, Yall$" con Ross Robinson, produtor de KoЯn e con Flip/Interscope. En xaneiro de 1998 a emisora de rock KuFO de Portland, Oregon, comeza a emitir o tema "Counterfeit". En 5 semanas pinchárona sobre 50 veces e o grupo comeza a ter certa fama pola zona. O álbum comezou frouxo en vendas pero grazas ás boas actuacións nos festivais Family Values, Ozzfest e no tour do grupo Trail of Tears, o álbum catapultouse ata o posto 25 en vendas no Billboard 200 ianqui.
No Ozzfest o grupo causou impresión coa actuación de saír dun váter xigante para comezar o seu concerto. Tamén Wes Borland destacou polo seu pintoresco maquillaxe.
Ó mesmo tempo que triunfaba o seu sinxelo "Counterfeit", saltaba á fama a versión de Limp Bizkit do tema "Faith" de George Michel incluído na BSO da película "Very Bad Things" interpretada por Cameron Diaz, Christian Slater e Jeremy Piven. Máis tarde, no mesmo ano, Fred Durst colabora no tema "All in the Family" do terceiro álbum de KoЯn.
O longo de 1997 e 1998 o álbum superou o millón e medio de vendas acadando o dobre disco de platino.
Significant Other[editar | editar a fonte]
En 1999 Limp Bizkit sacou o seu novo álbum debutando no número 1 no Billboard 200. Só na primeira semana vendéronse 834.000 copias dos aproximadamente 16 millóns de discos vendidos o redor do mundo.
O sinxelo "Nookie" foi o máis exitoso e a vez polémico dos temas incluídos no álbum. A letra da canción fala sobre o acto da agresión sexual e certos sectores da sociedade acusaron a Durst de misóxino e fomentador da violencia á muller tras un incidente no festival de Woodstock de 1999 onde se rexistráron agresións a mulleres durante a reprodución do devandito tema.
No tema "N 2 Gether Now" o estilo de Limp Bizkit combínase co hip-hop cunha base ao estilo rap e colaboración do rapeiro Method Man; outros temas influenciados polo hip-hop neste álbum son "Re-Arranged" e "Breack Stuff".
Doutra banda, Fred Durst é protagonista en diversas rifas con outros artistas coma o grupo Slipknot, o guitarrista Zakk Wylde de Ozzy Osbourne, o cantante Scott Stapp de Creed, o rapeiro Eminem e o grupo Taproot.
Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water[editar | editar a fonte]
2 anos e medio despois do lanzamento de Significant Other, volve Limp Bizkit co álbum Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water o 17 de outubro de 2000. O novo traballo do grupo bateu o récord de vendas na primeira semana con aproximadamente 1 millón de unidades vendidas só nos Estados Unidos. O álbum obtivo disco de ouro, platino e seis veces multi-platino.
O tema "Take a Look Around" foi a canción principal da banda sonora da película Mission Impossible 2. Unha remestura doutra pista do álbum ("My Way", coa colaboración de Method Man, Redman e DMX) formou parte da B.S.O. do filme The Fast and the Furious. O cuarto sinxelo, "My Way", foi o tema de apertura do programa WWE WrestleMania X-Seven.
Alén do evidente éxito comercial, os críticos musicais considerárono un álbum mediocre.
No ano 2000 o mundo musical estaba en plena loita contra a rede de intercambio de ficheiros Napster. Fred Durst, en nome do grupo, deu unha xira financiada pola devandita rede e amosou o seu apoio ós sistemas de intercambio de P2P co conseguinte enfrontamento con outros grupos opostos a esta tecnoloxía como por exemplo Metallica.
No ano 2001, durante un concerto en Sydney, Australia, unha moza de 16 anos chamada Jessica Michalik sufriu un ataque ó corazón ó ser arrastrada por unha marea humana que presenciaba a actuación do grupo. 5 días despois finou. Isto levou o grupo ante os tribunais onde finalmente demostrouse que Durst, dende o escenario, pediu a colaboración da xente en caso de que houbera algún incidente. Finalmente o grupo foi absolto ao considerar o xuíz que foi a organización a responsable da morte e que o grupo avisou do perigo e pediu a colaboración dos espectadores.
A finais do 2001 o guitarrista Wes Borland abandona o grupo. Os rumores apuntan a unha rifa con Durst.
New Old Songs e Results May Vary[editar | editar a fonte]
New Old Song é integramente un álbum de remesturas das cancións máis populares dos CD's anteriores que foi lanzado trala marcha de Wes Borland. Foi duramente criticado por fans e prensa pola gran derivación ó hip-hop en detrimento do estilo metal.
No ano 2002, Limp Bizkit lanza unha audición mundial chamada "Put Your Guitar Where Your Mouth Is" do cal sairía un gañador que pasaría a formar parte do grupo como o novo guitarrista en substitución de Wes Borland. O concurso foi acusado de fraude xa que ós finalistas indicóuselles que tiñan que firmar un contrato no que cedían todos os seus dereitos de imaxe ó grupo e que o contrato finalizaba ós 60 espectáculos. Finalmente o novo guitarrista foi Mike Smith do grupo Snot.
En 2003 o grupo lanza o novo CD "Results May Vary" con Smith na guitarra. O álbum afástase de New Old Songs e volve ao estilo dos primeiros CD's da banda, pero resulta un fracaso. Este álbum tardou 14 semanas en alcanzar o millón de copias vendidas mentres que "Chocolate Starfish" o fixera na primeira semana. Os fans e a prensa apuntan directamente a que o motivo do fracaso é a marcha de Borland. Neste mesmo ano, comezan unha xira xunto a outros grupos de Nu Metal coma Deftones, Mudvayne e Linkin Park. Nunha das paradas, en Chicago, os asistentes do concerto lanzaron obxectos contra Fred Durst e comezaron a corear "Fuck Fred Durst" ("que lle fodan a Fred Durst") co que despois de seis cancións Durst tirou o micro ao chan e marchou do escenario non sen antes increpar ó público.
En xullo de 2004 Borland regresou ó grupo, o que significou a marcha inmediata de Smith.
The Unquestionable Truth (Part 1) e Greatest Hitz[editar | editar a fonte]
O 3 de maio de 2005 sae a venda The Unquestionable Truth (Part 1). O novo álbum conta con dous regresos á banda: o de Wes Borland á guitarra e o de Ross Robinson á produción. Este álbum tivo máis éxito en críticas que o anterior álbum "Results May Vary", aínda que foi o peor álbum a nivel de vendas do grupo. O batería John Otto só puido gravar un tema xa que tivo que deixar a banda por problemas persoais mentres estaban a gravar o álbum. No seu lugar incorporouse Sammy Siegler para rematar o CD.
O 8 de novembro de 2005 sae á venda Greatest Hitz, unha recompilación dos mellores temas dos catro primeiros CDs acompañado dun DVD con información e concertos do grupo. Non tivo boa acollida e ademais coincidiu a saída do álbum cunha nova marcha de Wes Borland. O grupo decidiu disolverse tras esta nova marcha de Wes; Durst dedicouse a dirixir filmes mentres Otto, Rivers e DJ Lethal seguiron a carreira musical colaborando con diferentes grupos e artistas.
Xa en 2008 sae o DVD Rock im Park 2001 que é unha gravación en directo do concerto que Limp Bizkit deu no festival Rock im Park en Alemaña en 2001.
Presente[editar | editar a fonte]
A mediados de 2008 o grupo anuncia na web oficial a súa volta. O 20 de maio de 2009, o grupo inicial: Durst, Borland, Rivers, Otto e DJ Lethal; deu un concerto por primeira vez en 8 anos en Letonia. Tralo concerto confirmouse que Limp Bizkit tiña planeado iniciar unha xira europea anunciando a súa volta, os seguintes destinos foron o Rock am Ring and Rock im Park en Alemañana, UK Download Festival no Reino Unido, Szczecin Rock Festival en Polonia etc...
Membros do grupo[editar | editar a fonte]
Actual
- Fred Durst – vogais (1995–presente)
- Sam Rivers – baixo (1995–presente)
- John Otto – batería (1995–presente)
- DJ Lethal – turntables, keyboards, samples, programming (1996–presente)
- Wes Borland – guitarra (1995–2001, 2004–2006, 2009–presente)
Ex-membros
- Rob Waters - guitarra (1994)
- Mike Smith – guitarra (2002–2004)
Eventuais
- Scott Borland – keyboards (1995–2000)
- Brian Head Welch – guitarra (2002–2003)
- Sammy Siegler – batería e percusión (2005)
Discografía[editar | editar a fonte]
Álbums de estudio[editar | editar a fonte]
| Data de lanzamento | Título | Selo discográfico |
| 1 de xullo, 1997 | Three Dollar Bill, Yall$ | Interscope |
| 22 de xuño, 1999 | Significant Other | Interscope |
| 15 de outubro, 2000 | Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water | Interscope |
| 23 de setembro, 2003 | Results May Vary | Interscope |
| 2 de maio, 2005 | The Unquestionable Truth (Part 1) | Geffen |
| 28 de xuño, 2011 | Gold Cobra | Interscope |
| 2021 | Still Sucks | Suretone |
Álbums compilatorios[editar | editar a fonte]
| Data de lanzamento | Título | Selo discográfico |
| 4 de decembro, 2001 | New Old Songs | Interscope |
| 8 de novembro, 2005 | Greatest Hitz | Geffen |
Sinxelos[editar | editar a fonte]
| Ano | Titulo | Álbum | |||||||||||||
| 1997 | "Counterfeit" | Three Dollar Bill, Y'all$ | |||||||||||||
| "Sour" | |||||||||||||||
| 1998 | "Faith" | ||||||||||||||
| 1999 | "Nookie" | Significant Other | |||||||||||||
| "Re-Arranged" | |||||||||||||||
| "N 2 Gether Now" (feat. Method Man) | |||||||||||||||
| 2000 | "Break Stuff" | ||||||||||||||
| "Crushed" | End of Days soundtrack | ||||||||||||||
| "Take a Look Around" | Mission: Impossible II soundtrack Chocolate Starfish and the Hotdog Flavored Water | ||||||||||||||
| "Rollin'" | Chocolate Starfish and the Hotdog Flavored Water | ||||||||||||||
| "My Generation" | |||||||||||||||
| 2001 | "My Way" | ||||||||||||||
| "Boiler" | |||||||||||||||
| 2003 | "Just Drop Dead" | Non-album track | |||||||||||||
| "Eat You Alive" | Results May Vary | ||||||||||||||
| "Behind Blue Eyes" | |||||||||||||||
| 2004 | "Almost Over" | ||||||||||||||
| 2005 | "Bittersweet Home" | Greatest Hitz | |||||||||||||
