Portal:Música clásica

A música clásica é a corrente musical que comprende principalmente a música producida ou baseada nas tradiciones de la música occidental, tanto litúrxica como secular. Abrangue un periodo de tempo que vai aproximadamente dende o século XI á actualidade, e inclúe o período clásico e outros. As normas centrais desta tradición foron codificadas entre 1550 e 1900, período que é coñecido como o período da práctica común. As principais divisións temporais da música occidental son as seguintes: música antiga, que inclúe a música medieval (500-1400) e a música renacentista (1400-1600); o período da práctica común, que inclúe a música barroca (1600-1750), a música clásica (1750-1820), e a música romántica (1804-1910); e a música do século XX e música contemporánea. A música clásica distínguese da música popular e de outras formas musicais non europeas pola súa característica notación musical simbólica, en uso dende aproximadamente o século XVI. Dita notación permite aos compositores prescribir de xeito detallado o tempo, a métrica, o ritmo, a altura e a execución precisa de cada peza musical. Isto limita o espazo para a improvisación ou a ornamentación ad libitum, que son frecuentes na música artística non europea e na música popular. Outra característica é que mentres a maioría dos estilos «populares» tenden a desenvolverse arredor do xénero da canción, a música clásica tense caracterizado polo desenvolvemento de formas e xéneros musicais altamente sofisticados, e polo uso dunha moi variada e complexa instrumentación. O termo "música clásica" non apareceu ata principios do século XIX, nun intento de canonizar o período dende Johann Sebastian Bach ata Beethoven como a idade dourada. A primeira referencia que temos do termo "música clásica" aparece no Oxford English Dictionary, en torno a 1836. Amosar máis contido destacado Artigo destacado Os Poemas sinfónicos son unha serie de trece obras orquestrais do compositor húngaro Franz Liszt, numerados como S.95-107 no catálogo de Humphrey Searle. Os primeiros doce foron compostos nunha forma perfectamente orixinal, entre 1848 e 1858, e o último, Von der Wiege bis zum Grabe ("Do berce ao túmulo"), data de 1882. Estes traballos axudaron a estabelecer o xénero da música programática orquestral (composicións escritas para ilustrar proxectos extramusicais derivados dunha obra teatral, un poema, unha pintura ou obras da natureza). Serviron de inspiración para os poemas sinfónicos de Bedřich Smetana, Antonín Dvořák e Richard Strauss, entre outros. A intención de Liszt para estas obras cun único movemento, segundo o musicólogo Hugh MacDonald, foi «amosar a lóxica tradicional do pensamento sinfónico». Ao mesmo tempo, quería incorporar a capacidade da música programática para inspirar os oíntes a imaxinar escenas, imaxes ou estados de ánimo. Para capturar estas calidades dramáticas e evocadoras e ao mesmo tempo acadar as proporcións do movemento de abertura, combinou elementos propios da abertura e da sinfonía nun deseño modificado da sonata. A composición dos poemas sinfónicos resultou desalentadora. Foron sometidos a un proceso de experimentación continua que incluíu moitas etapas de composición, ensaio e revisión para chegar a un equilibrio na forma musical. Consciente de que o público apreciaba a música instrumental con contexto, Liszt escribiu prefacios para nove dos seus poemas. Con todo, a visión que tiña do poema sinfónico tendía a ser evocadora, empregando a música para crear un estado de ánimo xeral ou unha atmosfera en lugar de ilustrar unha narración ou describir algo literalmente. Neste sentido, o especialista na obra de Liszt Humphrey Searle suxire que podía ter estado moito máis próximo ao seu contemporáneo Hector Berlioz que a moitos dos que o seguiron na composición de poemas sinfónicos. Imaxe destacada John Cage en 1988. Vexa o artigo música aleatoria. Este mes Máis aniversarios... Categorías Queres atopar artigos relacionados coa música clásica? Proba buscando nas seguintes categorías: Música clásica Personalidades da música clásica Música antiga Música contemporánea Ópera Música do século XX Portal:Música clásica Biografía destacada Rebecca Clarke, nada o 27 de agosto de 1886 en Londres (Inglaterra) e finada o 27 de agosto de 1979 na cidade de Nova York (Estados Unidos) foi unha compositora e violista coñecida especialmente pola súa produción camerística para viola. Nada no borough londiniense de Harrow, estudou na Royal Academy of Music e no Royal College of Music de Londres, posteriormente converteuse nunha das primeiras mulleres en tocar en orquestras profesionais. Sorprendida polo inicio da Segunda Guerra Mundial nos Estados Unidos, estableceuse de xeito permanente na cidade de Nova York e casou co compositor e pianista James Friskin en 1944. Clarke morreu na súa casa de Nova York aos 93 anos de idade. Aínda que Clarke escribiu pouco, en parte polas súas ideas sobre o rol da muller compositora, a súa obra foi recoñecida pola súa mestría. A maioría das súas obras aínda non foron publicadas (ou foron publicadas recentemente), e foron esquecidas durante moito tempo despois de que deixara de compoñer. O estudo e o interese nas súas composicións reviviu en 1976. A Rebecca Clarke Society creouse no ano 2000 para promover o estudo e a interpretación da súa música. Cita destacada Son destacado Cuarto movemento ("Entrückung", sehr langsam) do Cuarteto nº 2 con soprano de Arnold Schönberg, interpretado polo Carmel String Quartet. Vexa o artigo atonalismo. Sabías que... ... Wolfgang Amadeus Mozart compuxo un canon chamado Leck mich im Arsch, que significa Bícame o cu? ... en 1859 espallouse por toda Italia o lema "Viva VERDI" como acrónimo de Viva Vittorio Emanuele Re D'Italia (Viva Vittorio Emmanuele Rei de Italia), referido a Vittorio Emmanuele II, daquela rei de Sardeña? ... o xénero da melodía galega iniciado por Marcial del Adalid ten como precedentes o lied alemán e a mélodie francesa? Proxectos relacionados Música • Música escénica • Música contemporánea Artigos de calidade e bos Artigos de calidade (52) Claudio Abbado Carl Philipp Emanuel Bach Johann Sebastian Bach Walter Bache Xosé Baldomir Hector Berlioz Georges Bizet Canon de Bayreuth Carolina Casanova Rebecca Clarke Concerto delle donne Concerto para piano n.º 24 (Mozart) Concertos para piano de Wolfgang Amadeus Mozart Edward Elgar Erschallet, ihr Lieder, erklinget, ihr Saiten! BWV 172 Estrea da Sinfonía n.º 7 de Shostakovich en Leningrado Gabriel Fauré Kathleen Ferrier Angela Gheorghiu Gran viaxe da familia Mozart Imogen Holst Georg Friedrich Händel Jane Joseph Le Sacre du printemps L'Orfeo Carlos López García-Picos Gustav Mahler Mozart en Italia Música para piano de Gabriel Fauré Carl Nielsen Orquestra Sinfónica de Galicia Óperas de Claudio Monteverdi Óperas perdidas de Claudio Monteverdi Óperas de Wolfgang Amadeus Mozart Eugenia Osterberger Krzysztof Penderecki Poemas sinfónicos (Liszt) Poruchik Kizhe (Prokofev) Sergei Prokofev Manuel Quiroga Losada Nikolai Rimskii-Korsakov Gioachino Rossini Jean Sibelius Sinfonía coral Sinfonía núm. 3 (Górecki) Sinfonía nº 8 (Mahler) Sinfonía nº 8 (Sibelius) Bedřich Smetana Heikki Suolahti Traité d'instrumentation et d'orchestration Tristan und Isolde Richard Wagner Artigos bos (10) Cantus Arcticus Clara Clemens Obras variadas para piano só (Rachmaninov) Orquestra Filharmónica Coruñesa Píseň bohatýrská Einojuhani Rautavaara Schachnovelle (ópera) Sinfonías espurias ou de dubidosa autoría de Wolfgang Amadeus Mozart Six moments musicaux (Rachmaninov) Suite Lemminkäinen Portais relacionados Ballet Ballet Música Música Ópera Ópera Proxectos irmáns Wikimedia Commons en Commons