|
A música clásica é a corrente musical que comprende principalmente a música producida ou baseada nas tradiciones de la música occidental, tanto litúrxica como secular. Abrangue un periodo de tempo que vai aproximadamente dende o século XI á actualidade, e inclúe o período clásico e outros. As normas centrais desta tradición foron codificadas entre 1550 e 1900, período que é coñecido como o período da práctica común. As principais divisións temporais da música occidental son as seguintes: música antiga, que inclúe a música medieval (500-1400) e a música renacentista (1400-1600); o período da práctica común, que inclúe a música barroca (1600-1750), a música clásica (1750-1820), e a música romántica (1804-1910); e a música do século XX e música contemporánea.
A música clásica distínguese da música popular e de outras formas musicais non europeas pola súa característica notación musical simbólica, en uso dende aproximadamente o século XVI. Dita notación permite aos compositores prescribir de xeito detallado o tempo, a métrica, o ritmo, a altura e a execución precisa de cada peza musical. Isto limita o espazo para a improvisación ou a ornamentación ad libitum, que son frecuentes na música artística non europea e na música popular. Outra característica é que mentres a maioría dos estilos «populares» tenden a desenvolverse arredor do xénero da canción, a música clásica tense caracterizado polo desenvolvemento de formas e xéneros musicais altamente sofisticados, e polo uso dunha moi variada e complexa instrumentación.
O termo "música clásica" non apareceu ata principios do século XIX, nun intento de canonizar o período dende Johann Sebastian Bach ata Beethoven como a idade dourada. A primeira referencia que temos do termo "música clásica" aparece no Oxford English Dictionary, en torno a 1836.
|
Artigo destacado
editar
O Traité d’instrumentation et d’orchestration (traducible ao galego como Tratado de instrumentación e orquestración) é unha obra publicada por Hector Berlioz en 1844, que trata sobre a composición musical, considerada desde o punto de vista dos instrumentos e da orquestra. Unha segunda edición, corrixida e aumentada, apareceu en 1855 con Le Chef d'orchestre, théorie de son art, consagrado á dirección de orquestra.
Dedicado ao rei de Prusia Federico Guillerme IV, ilustrado con numerosas citas de óperas e de obras sinfónicas dos grandes mestres clásicos a partir de Mozart, o Traité aborda a técnica das diferentes familias de instrumentos musicais, as súas tesituras, os seus modos de transposición, as súas dinámicas e a súa axilidade, pero tamén o carácter particular dos seus timbres e as posibilidades ofrecidas pola súa asociación. Berlioz dá a continuación un panorama das posibilidades de escritura e de organización para a orquestra tal e como se presentaba no século XIX.
Malia o seu carácter teórico, o autor integrou esta obra, traducida en vida do autor ao inglés, ao alemán, ao español e ao italiano, como «opus 10» no catálogo das súas obras.
Boa guía para o coñecemento e o emprego dos recursos da orquestra, segundo François-Joseph Fétis en 1868, convertida nunha verdadeira biblia para os aprendices de compositor, mesmo nos nosos días, segundo Henry Barraud en 1989, o Traité de Berlioz mantense como unha obra de referencia en musicografía e unha fonte de inspiración principal para os músicos de orquestra, pola súa aproximación novidosa da música, considerada como «materia sonora» que se expresa no espazo-tempo.
Imaxe destacada
Sabías que...
Este mes
Categorías
editar
Queres atopar artigos relacionados coa música clásica? Proba buscando nas seguintes categorías:
Biografía destacada
editar
Manuel Quiroga Losada, nado en Pontevedra o 15 de abril de 1892 e finado na mesma vila o 19 de abril de 1961, foi un reputado violinista, compositor e debuxante galego, posiblemente o músico galego que acadou maior renome internacional, sendo considerado un dos violinistas máis importantes do seu tempo. Foi anunciado en numerosas ocasión por parte dos críticos como "o mellor sucesor de Pablo Sarasate", e ás veces é referido como "o herdeiro espiritual de Sarasate".
Os grandes violinistas da súa época - Eugène Ysaÿe, Fritz Kreisler, George Enescu, Mischa Elman e Jascha Heifetz - así como compositores como Igor Stravinskii e Jean Sibelius, tiñan a arte de Quiroga en gran consideración. Guilhermina Suggia, a violonchelista portuguesa (e unha vez compañeira de Pau Casals), describiu a súa interpretación de Il trillo del diavolo de Giuseppe Tartini como "marabillosa e impecable".
Como compositor, Manuel Quiroga realizou numerosas pezas breves para violín, así como estudios e caprichos, transcricións e cadencias para algúns dos concertos máis destacables para violín, como o de Beethoven, Brahms ou Mozart (entre eles os números 3, 4, 5)
Cita destacada
editar
| Son un revolucionario, os cartos non significan nada para min.
|
Son destacado
Artigos de calidade e bos
editar
 Artigos de calidade (33)
- Xeral: Concerto delle donne, Erschallet, ihr Lieder, erklinget, ihr Saiten! BWV 172, Estrea da Sinfonía n.º 7 de Shostakovich en Leningrado, Gran viaxe da familia Mozart, Le Sacre du printemps, Mozart en Italia, Poruchik Kizhe (Prokofev), sinfonía coral, Sinfonía núm. 3 (Górecki), Sinfonía nº 8 (Mahler), Sinfonía nº 8 (Sibelius), Traité d'instrumentation et d'orchestration, Tristan und Isolde
- Biografías: Claudio Abbado, Johann Sebastian Bach, Walter Bache, Georges Bizet, Rebecca Clarke, Edward Elgar, Kathleen Ferrier, Angela Gheorghiu, Georg Friedrich Händel, Jane Joseph, Carlos López García-Picos, Gustav Mahler, Eugenia Osterberger, Krzysztof Penderecki, Manuel Quiroga Losada, Jean Sibelius, Richard Wagner
- Listas: Canon de Bayreuth, Concertos para piano de Wolfgang Amadeus Mozart, Música para piano de Gabriel Fauré
 Artigos bos (7)
Proxectos relacionados
Portais relacionados
Proxectos irmáns
|
.jpg)
