Alexandre VII, papa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Alexandre VII
Retrato obra de Giovanni Battista Gaulli.
Papa da Igrexa católica
Biografía
Nacemento13 de febreiro de 1599 en Siena, Gran Ducado de Toscana (hoxe Italia)
Pasamento22 de maio de 1667 en Roma
Nome secularFabio Chigi
Ordes
Ordenación sacerdotalDecembro de 1634
Consagración episcopal1 de xullo de 1635, por Miguel Juan Balaguer Camarasa
Creado cardeal19 de febreiro de 1652, por Inocencio X
Outros

Escudo de Alexandre VII
Ficha en catholic-hierarchy.org

Alexandre VII, nado en Siena (Gran Ducado de Toscana) o 13 de febreiro de 1599 e finado en Roma o 22 de maio de 1667, foi o 237º papa da Igrexa católica e bispo de Roma dende 1655 até a súa morte.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos, sacerdocio e episcopado[editar | editar a fonte]

Naceu en Siena como Fabio Chigi. Foi ordenado sacerdote en decembro de 1634, e ao ano seguinte foi nomeado bispo de Nardò. Recibiu a consagración episcopal o 1 de xullo de 1635, de mans do bispo de Malta Miguel Juan Balaguer Camarasa. No consistorio do 19 de febreiro de 1652, o papa Inocencio X creouno cardeal.

Papado[editar | editar a fonte]

Inicialmente contrario ao nepotismo, durante o seu primeiro ano do seu papado prohibiu aos seus parentes mesmo visitar Roma. Non obstante, durante o consistorio do 2 de abril de 1656, anunciou que o seu irmán e os seus sobriños acudirían a asistirlle quedando a partir de entón en mans dos seus parentes a administración eclesiástica. Esta medida, que supuxo un novo florecemento do nepotismo, complementouna proporcionando aos membros da súa familia que residía na súa cidade natal os postos civís e eclesiásticos mellor pagados así como magníficos pazos e facendas.

Favoreceu os españois nas súas reclamacións sobre Portugal, que restablecera a súa independencia en 1640.

Mantivo a condena contra o xansenismo ao defender este a maldade da natureza humana. Favoreceu aos xesuítas, conseguindo a súa readmisión en Venecia.

Foi inimigo do sucesor do Cardeal Richelieu o tamén poderoso no Reino de Francia, cardeal Mazarino. Este realizou unha política a prol do seu Estado en contra dos intereses da Igrexa católica en Europa.

Fomentou así mesmo a arquitectura e o embelecemento xeral de Roma, onde se derrubaron casas para realizar un novo trazado das rúas romanas, converténdose ademais nun gran mecenas, especialmente de Bernini, a quen encargou a construción da bela columnata da praza da Basílica de San Pedro e confiou obras como a ornamentación da igrexa de Santa María del Popolo.

Canonizou a Francisco de Sales, Ramón Nonato e Tomé de Villanueva.