Gran Premio de España de 1975

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
España Gran Premio de España de 1975
Detalles da carreira
Carreira 4 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1975.
Trazado do circuíto de Montjuïc.
Trazado do circuíto de Montjuïc.
Data 27 de abril de 1975
Nome oficial XXI Gran Premio de España
Localización Circuíto de Montjuïc, Barcelona, España
Percorrido Circuíto urbano
3´790 km
Distancia 29 voltas, 109´91 km
ClimaSol
Pole position
Piloto Austria Niki Lauda Ferrari
Tempo 1:23.4
Volta rápida
Piloto Mario Andretti Parnelli-Ford
Tempo 1:25.1 na volta 14
Podio
Primeiro Alemaña Jochen Mass McLaren-Ford
Segundo Bélxica Jacky Ickx Lotus-Ford
Terceiro Carlos Reutemann Brabham-Ford

O Gran Premio de España de 1975 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada no circuíto de Montjuïc o 27 de abril de 1975, lembrado como un dos máis polémicos e tráxicos na historia do deporte, logo da a morte de cinco espectadores que foron afectados polo accidente do Hill GH1 de Rolf Stommelen. Tamén foi a carreira na que Lella Lombardi converteuse na primeira e única muller en anotar puntos para o Campionato do Mundo.

Foi o 21º Gran Premio de España, xa que a carreira celebrouse por primeira vez en 1913. Foi o cuarto e último Gran Premio que se celebrou no circuíto urbano de Montjuïc. A carreira foi acurtada a 29 das súas 75 voltas programadas, unha distancia da carreira de 109 quilómetros. A carreira foi gañada polo piloto alemán Jochen Mass que pilotaba un McLaren M23. Sería a única vitoria na fórmula un da súa carreira. Mass tiña só un segundos de vantaxe sobre o Lotus 72E do piloto belga Jacky Ickx cando a carreira foi suspendida. O piloto arxentino Carlos Reutemann foi declarado terceiro no seu Brabham BT44B, unha volta detrás dos líderes da carreira logo dunha sanción a Jean-Pierre Jarier.

Resumo[editar | editar a fonte]

Desde o principio, os pilotos membros da Asociación de Pilotos de Grandes Premios estaban furiosos porque as barreiras non estaban unidas entre si correctamente. Deste xeito, declaráronse en folga. A maioría dos pilotos máis importantes deste deporte negaronse a tomar parte nos adestramentos. Jacky Ickx non era membro da GPDA, e foi un dos poucos pilotos que fixeron as prácticas.

O persoal de pista traballou durante a noite para arranxar as barreiras, e para asegurarse de que todo ía estar listo a tempo para a cualificación do sábado, algúns equipos enviaron mecánicos para axudar. Os pilotos, con todo, aínda non estaban convencidos, pero os organizadores da carreira ameazaron con accións legais se non a participaban na carreira. Isto, e os rumores de que a Garda Civil apoderaríase dos coches que estaban no paddock, que estaba no Estadio de Montjuïc, obrigou aos pilotos a levantar a folga.

O Campión do Mundo Emerson Fittipaldi, con todo, aínda estaba furioso. Fíxoo o mínimo de tres voltas, pero a un ritmo moi lento, e logo detivose nos boxes. Á mañá seguinte, Fittipaldi, anunciou que non competiría, e volveu á súa casa. Tamén durante a mañá do día da carreira, Ken Tyrrell saíu ao circuíto coa súa chave de porcas para asegurarse de que os obstáculos estaban da maneira correcta.

Os dous Ferrari o de Niki Lauda ('pole') e Clay Regazzoni clasificaronse na primeira fila, pero a ledicia non duraría moito tempo. Na saída, o March de Vittorio Brambilla enganchouse co Parnelli de Mario Andretti. O coche de Andretti golpeou a parte traseira do de Lauda, e este bateu contra Regazzoni. Lauda quedou fóra de inmediato, mentres que Regazzoni levou o seu coche ao garaxe, onde fixeron as reparacións, e Regazzoni volveu á carreira. Patrick Depailler tamén retirouse na primeira volta, debido a danos na suspensión, e Wilson Fittipaldi e Arturo Merzario retiráronse en sinal de protesta.

Logo da tolemia da primeira curva, James Hunt quedou como líder. Sorprendentemente, Andretti logrou seguir adiante, e púxose segundo. John Watson estaba en terceiro lugar, Rolf Stommelen cuarto, quinto Brambilla, e Carlos Pace sexto.

Na cuarta volta, o motor do Tyrrell de Jody Scheckter reventou, e provocou unha vertedura de aceite no circuíto que provocou que Alan Jones e Marcos Donohue estrelásense. Tres voltas máis tarde, Hunt tamén patinou no aceite e estrelouse. Os tres primeiros eran Andretti, Watson, e Stommelen. O coche de Watson sufria vibracións e retirouse. A suspensión traseira de Andretti durou só sete voltas máis antes de que fallase, o que lle causou un accidente indo líder. Jean-Pierre Jarier e Brambilla detíveronse a cambiar pneumáticos, mentres que Tom Pryce e Tony Brise engancharonse. Stommelen atopouse no primeiro posto, seguido por Pace, Ronnie Peterson, Jochen Mass, e Ickx. Na volta 24, Peterson abandonou despois de engancharse con François Migault ao tratar de dobrar ao francés.

Dúas voltas máis tarde, chegou a traxedia. O alerón traseiro do Embassy Hill de Stommelen rompeu, chocando contra a barreira, ironicamente, no punto no que os seus propios mecánicos traballaran. Rebotou nela e de novo volveu á pista, voando sobre ela. Ao tratar de evitar a Stommelen ao cruzar a pista, Pace estrelouse. Cinco espectadores morreron a causa do coche voador de Stommelen o piloto sufriu unha fractura na perna, unha boneca e dúas costelas rotas.

A carreira continuou por outras catro voltas, durante a cal Mass pasou a Ickx. Na volta 29, a carreira detívose con Mass gañador, segundo Ickx, e Jean-Pierre Jarier cruzou a meta en terceira posición. Carlos Reutemann terminou cuarto por diante de Brambilla e Lella Lombardi sexto. Coa carreira cancelada antes de que chegara a metade da distancia, só outorgaronse a metade dos puntos. Logo da carreira os comisarios atoparon que Jarier adiantara nunha porción da pista con bandeira amarela. Jarier recibiu unha penalización de sesenta segundos o que relegouno á cuarta posición.[1]

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 2 Alemaña Jochen Mass McLaren-Ford 29 42:53.7 11 4´5
2 6 Bélxica Jacky Ickx Lotus-Ford 29 + 1.1 16 3
3 7 Carlos Reutemann Brabham-Ford 28 + 1 volta 15 2
4 17 Francia Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford 28 + 1 volta 10 1´5
5 9 Italia Vittorio Brambilla March-Ford 28 + 1 volta 5 1
6 10 Italia Lella Lombardi March-Ford 27 + 2 voltas 24 0´5
7 21 Tony Brise Williams-Ford 27 + 2 voltas 18
8 18 John Watson Surtees-Ford 26 + 3 voltas 6
NC 11 Suíza Clay Regazzoni Ferrari 25 Non clasificado 2
Ret 22 Alemaña Rolf Stommelen Hill-Ford 25 Accidente 9
Ret 8 Carlos Pace Brabham-Ford 25 Accidente 14
Ret 16 Tom Pryce Shadow-Ford 23 Accidente 8
Ret 5 Ronnie Peterson Lotus-Ford 23 Suspensión 12
Ret 31 Países Baixos Roelof Wunderink Ensign-Ford 20 Transmisión 19
NC 23 Francia François Migault Hill-Ford 18 Non clasificado 22
Ret 27 Mario Andretti Parnelli-Ford 16 Suspensión 4
Ret 14 Bob Evans BRM 7 Sistema combustible 23
Ret 24 James Hunt Hesketh-Ford 6 Accidente 3
Ret 3 Jody Scheckter Tyrrell-Ford 3 Motor 13
Ret 28 Mark Donohue Penske-Ford 3 Accidente 17
Ret 25 Australia Alan Jones Hesketh-Ford 3 Accidente 20
Ret 4 Francia Patrick Depailler Tyrrell-Ford 1 Accidente 7
Ret 30 Wilson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 1 Retirouse 21
Ret 20 Italia Arturo Merzario Williams-Ford 1 Retirouse 25
Ret 12 Austria Niki Lauda Ferrari 0 Accidente 1
NTS 1 Emerson Fittipaldi McLaren-Ford 0 Non arrancou 26

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Suráfrica de 1975
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1975
Carreira seguinte:
Gran Premio de Mónaco de 1975
Carreira anterior:
Gran Premio de España de 1974
Gran Premio de España Carreira seguinte:
Gran Premio de España de 1976

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Grand Prix Results: Spanish GP, 1975". grandprix.com. Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2011. Consultado o 2011-08-07. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]