Gran Premio dos Países Baixos de 1975

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Países Baixos Gran Premio de Países Baixos de 1975
Detalles da carreira
Carreira 8 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1975.
Trazado do circuíto de Zandvoort
Trazado do circuíto de Zandvoort
Data 22 de xuño de 1975
Nome oficial XXII Grote Prijs van Nederland
Localización Circuíto Zandvoort
Zandvoort, Países Baixos
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´252 km
Distancia 75 voltas, 318´9 km
ClimaMollado, ao final seco
Pole position
Piloto Austria Niki Lauda Ferrari
Tempo 1:20.29[1]
Volta rápida
Piloto Austria Niki Lauda Ferrari
Tempo 1:21.54[2] na volta 55
Podio
Primeiro James Hunt Hesketh-Ford
Segundo Austria Niki Lauda Ferrari
Terceiro Suíza Clay Regazzoni Ferrari

O Gran Premio dos Países Baixos de 1975 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 22 de xuño de 1975 no circuíto de Zandvoort. Foi a oitava carreira da tempada de Fórmula Un de 1975. Foi o 24º Gran Premio dos Países Baixos. Levouse a cabo sobre 75 voltas ao circuíto de catro quilómetros para un distancia de carreira de 318 quilómetros.

A carreira foi memorable e unha das maiores vitorias dun pequeno equipo de Fórmula Un. O piloto británico e futuro campión do mundo James Hunt gañou o seu primeiro Gran Premio de Fórmula Un, logrando para o pequeno equipo privado Hesketh Racing o punto culminante dos seus seis anos de historia coa súa primeira e única vitoria nun Gran Premio. Hunt pilotou o seu Hesketh 308 sacando un segundo sobre o Ferrari 312T do líder do Campionato do Mundo, o piloto austríaco Niki Lauda. A terceira praza logrouna o compañeiro de equipo de Lauda en Ferrari, o suízo Clay Regazzoni.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Niki Lauda dominou a práctica, co seu compañeiro Clay Regazzoni na primeira fila. Jean-Pierre Jarier tivo un accidente co Maki e a fin de semana do equipo terminou abruptamente nunha nube de fume por problemas co motor. James Hunt acadou á terceira praza da grella. O sábado pola tarde, as condicións climáticas non permitiron mellorar os tempos.

A carreira atrasouse polas choivas. Lauda lideraba por diante de Jody Scheckter, mentres que Vittorio Brambilla e Patrick Depailler chocaron. Jochen Mass tivo problemas e a Jacky Ickx explotoulle o seu motor. Mentres tanto, Hunt cambiara a pneumáticos de seco e foi gañando tempo rapidamente na superficie seca para tomar o liderado a Jarier e Lauda na volta 15.vEmerson Fittipaldi retirouse con problemas no motor, mentres que John Watson rompeu un soporte do á e Carlos Reutemann pasou a Tom Pryce que sufría de problemas de freos.

Na volta 43, Jarier trompeou logo dun rebentón nun pneumático. Lauda perseguiu a Hunt desesperadamente durante máis de 20 voltas, poñéndoo baixo unha enorme presión. Hunt cedera baixo presión similar en Bos Aires, pero esta vez aguantou. O Ferrari lograba adiantar nas curvas lentas, pero Hunt poñíase na cabeza nas curvas rápidas e na recta. As indicacións da televisión eran confusas os subtítulos mostraban tres voltas para o final cando un ruxido masivo das tribunas sinalou que todo terminara. Hunt converteuse no primeiro inglés desde o Peter Gethin en gañar un Gran Premio.

O segundo posto de Lauda reforzou o seu campionato, ampliando a 13 puntos a vantaxe sobre o piloto de Brabham Carlos Reutemann.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 24 James Hunt Hesketh-Ford 75 1:46:57.40 3 9
2 12 Austria Niki Lauda Ferrari 75 + 1.06 1 6
3 11 Suíza Clay Regazzoni Ferrari 75 + 55.06 2 4
4 7 Carlos Reutemann Brabham-Ford 74 + 1 vlta 5 3
5 8 Carlos Pace Brabham-Ford 74 + 1 volta 9 2
6 16 Tom Pryce Shadow-Ford 74 + 1 volta 12 1
7 23 Tony Brise Hill-Ford 74 + 1 volta 7
8 28 Mark Donohue Penske-Ford 74 + 1 volta 18
9 4 Francia Patrick Depailler Tyrrell-Ford 73 + 2 voltas 13  
10 31 Países Baixos Gijs Van Lennep Ensign-Ford 71 + 4 voltas 22
11 30 Wilson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 71 + 4 voltas 24
12 20 Unión Sudafricana Ian Scheckter Williams-Ford 70 + 5 voltas 19
13 22 Australia Alan Jones Hill-Ford 70 + 5 voltas 17
14 10 Italia Lella Lombardi March-Ford 70 + 5 voltas 23
15 5 Ronnie Peterson Lotus-Ford 69 Sen gasolina 16
16 3 Unión Sudafricana Jody Scheckter Tyrrell-Ford 67 Motor 4
Ret 21 Francia Jacques Laffite Williams-Ford 64 Motor 15
Ret 2 Alemaña Jochen Mass McLaren-Ford 61 Accidente 8
Ret 17 Francia Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford 44 Roda 10
Ret 18 John Watson Surtees-Ford 43 Vibracións 14
Ret 1 Emerson Fittipaldi McLaren-Ford 40 Motor 6
Ret 14 Bob Evans BRM 23 Diferencial 20
Ret 6 Bélxica Jacky Ickx Lotus-Ford 6 Motor 21
Ret 9 Italia Vittorio Brambilla March-Ford 0 Suspensión 11
NTS 35 Hiroshi Fushida Maki-Ford

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 6 mellores resultados das primeiras 7 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.
Carreira anterior:
Gran Premio de Suecia de 1975
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1975
Carreira seguinte:
Gran Premio de Francia de 1975
Carreira anterior:
Gran Premio dos Países Baixos de 1974
Gran Premio dos Países Baixos Carreira seguinte:
Gran Premio dos Países Baixos de 1976

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 83. ISBN 0-85429-380-9. 
  2. Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 84. ISBN 0-85429-380-9. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-15.