Gran Premio de Italia de 1975
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 13 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1975. | ||
 Trazado do circuíto de Monza. | ||
| Data | 7 de setembro 1975 | |
| Nome oficial | XLVI Gran Premio d'Italia | |
| Localización | Circuíto de Monza, Monza,Italia | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 5´780 km | |
| Distancia | 52 voltas, 300´56 km | |
| Clima | Seco e asollado | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Niki Lauda
|
Ferrari |
| Tempo | 1:32.24[1] | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Clay Regazzoni
|
Ferrari |
| Tempo | 1:33.1[2] na volta 47 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Clay Regazzoni
|
Ferrari |
| Segundo |  Emerson Fittipaldi
|
McLaren-Ford |
| Terceiro | Niki Lauda
|
Ferrari |
O Gran Premio de Italia de 1975 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no Autodromo Nazionale Monza o 7 de setembro de 1975. Foi a décimo terceira proba da tempada de 1975, o 45º Gran Premio de Italia e o 41º que se celebrou en Monza. A carreira celebrouse sobre 52 voltas ao circuíto de cinco quilómetros para unha distancia total de carreira de 300 quilómetros.
A carreira foi gañada polo piloto suízo Clay Regazzoni no seu Ferrari 312T nun día glorioso para a Scuderia Ferrari. Foi a terceira vitoria de Regazzoni, e a quinta vitoria de Ferrari na tempada. Regazzoni sacoulle dezaseis segundos ao McLaren M23 do campión do mundo saínte, o piloto brasileiro Emerson Fittipaldi. Detrás de Fittipaldi quedou o segundo Ferrari do piloto austríaco Niki Lauda. O terceiro posto foi suficiente para que Lauda asegurara o seu primeiro campionato mundial. Os 16´5 puntos de vantaxe de Lauda eran demasiados para que Fittipaldi puidera superalos na rolda final do campionato no GP dos Estados Unidos. Con Regazzoni e Lauda anotando 13 puntos entre ambos, Ferrari tamén conseguiu o campionato de construtores, a súa primeira vitoria desde a tempada 1964.
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
Os afeccionados italianos estaban reunidos á espera de que Ferrari gañara o seu primeiro campionato en 11 anos no seu propio terreo, con moitos austríacos que cruzaron á fronteira para apoiar a Niki Lauda e quedaron encantados cando Ferrari acaparou ambos espazos na primeira fila. Tony Brise encantou ó seu preparador Graham Hill ao obter un lugar na terceira fila.
Lauda só necesitaba terminar quinto ou mellor para ser campión, pero o arxentino Carlos Reutemann e o brasileiro Emerson Fittipaldi necesitaban gañar e que Lauda quedara fóra dos puntos. Fittipaldi, que gañara na Arxentina e Gran Bretaña, era o rival máis forte de Lauda.
O domingo pola mañá houbo un chuvasco e durante algún tempo perigou o futuro da carreira, pero afortunadamente a choiva parou ao redor dunha hora antes do comezo. Clay Regazzoni liderou por diante de Lauda e Jody Scheckter.
Vittorio Brambilla queimou o embrague na primeira volta, mentres que Bob Evans detívose cun fallo nunha buxía do motor. Houbo un accidente na chicane, Scheckter tivo que tomar a estrada de escape que a rodeaba, Jochen Mass golpeou os pianos, danando a suspensión do seu coche. Ronnie Peterson chocou con outro coche, bloqueando o acelerador. Mario Andretti e Rolf Stommelen retiráronse con danos do accidente e Brise trompeou na chicane. Harald Ertl subiuse por encima do coche de Hans-Joachim Stuck, danando o coche.
Logo de seis voltas, Carlos Pace retirouse co acelerador roto, pronto se uniron Hans-Joachim Stuck e Lella Lombardi. Os Ferraris circulaban 1º e 2º con Clay Regazzoni liderando diante de Niki Lauda. Na volta 14, Emerson Fittipaldi pasou a Carlos Reutemann polo terceiro posto, as esperanzas de Reutemann polo campionato terminaron, rematou cuarto na carreira. Malia a ter os Ferrari moi por diante, Fittipaldi non renunciou á persecución, limando unha diferenza de máis de dez segundos. A tan só seis voltas do final, pasou a Lauda .
Mentres tanto, Patrick Depailler pasou a James Hunt para a quinta posición. Hunt, Tom Pryce e Reutemann loitaban entre eles, Pryce pasouno cando Hunt trompeou na volta 27, pero volveulle a ceder a posición logo doutras dez voltas.
Regazzoni chegou primeiro, Lauda foi terceiro e proclamouse campión e Ferrari gañou o campionato por primeira vez desde 1961, diante do seu público.
Clasificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 11 | Clay Regazzoni
|
Ferrari | 52 | 1:22:42.6 | 2 | 9 |
| 2 | 1 | Emerson Fittipaldi
|
McLaren-Ford | 52 | + 16.6 | 3 | 6 |
| 3 | 12 | Niki Lauda
|
Ferrari | 52 | + 23.2 | 1 | 4 |
| 4 | 7 |  Carlos Reutemann
|
Brabham-Ford | 52 | + 55.1 | 7 | 3 |
| 5 | 24 |  James Hunt
|
Hesketh-Ford | 52 | + 57.1 | 8 | 2 |
| 6 | 16 | Tom Pryce
|
Shadow-Ford | 52 | + 1:15.9 | 14 | 1 |
| 7 | 4 |  Patrick Depailler
|
Tyrrell-Ford | 51 | + 1 volta | 12 | |
| 8 | 3 | .svg){kind=small} Jody Scheckter
|
Tyrrell-Ford | 51 | + 1 volta | 4 | |
| 9 | 34 | Harald Ertl
|
Hesketh-Ford | 51 | + 1 volta | 17 | |
| 10 | 25 |  Brett Lunger
|
Hesketh-Ford | 50 | + 2 voltas | 21 | |
| 11 | 30 |  Arturo Merzario
|
Fittipaldi-Ford | 48 | + 4 voltas | 26 | |
| 12 | 32 |  Chris Amon
|
Ensign-Ford | 48 | + 4 voltas | 19 | |
| 13 | 6 | Jim Crawford
|
Lotus-Ford | 46 | + 6 voltas | 25 | |
| 14 | 20 | Renzo Zorzi
|
Williams-Ford | 46 | + 6 voltas | 22 | |
| Ret | 17 | Jean-Pierre Jarier
|
Shadow-Matra | 32 | Bomba gasolina | 13 | |
| Ret | 29 | Lella Lombardi
|
March-Ford | 21 | Accidente | 24 | |
| Ret | 10 |  Hans Joachim Stuck
|
March-Ford | 15 | Accidente | 16 | |
| Ret | 21 | Jacques Laffite
|
Williams-Ford | 7 | Caixa de cambios | 18 | |
| Ret | 8 | Carlos Pace
|
Brabham-Ford | 6 | Acelerador | 10 | |
| Ret | 22 | Rolf Stommelen
|
Hill-Ford | 3 | Accidente | 23 | |
| Ret | 2 | Jochen Mass
|
McLaren-Ford | 2 | Accidente | 5 | |
| Ret | 5 |  Ronnie Peterson
|
Lotus-Ford | 1 | Motor | 11 | |
| Ret | 23 | Tony Brise
|
Hill-Ford | 1 | Accidente | 6 | |
| Ret | 27 | Mario Andretti
|
Parnelli-Ford | 1 | Accidente | 15 | |
| Ret | 9 | Vittorio Brambilla
|
March-Ford | 1 | Embrague | 9 | |
| Ret | 14 | Bob Evans
|
BRM | 0 | Eléctrico | 20 | |
| NSC | 31 |  Roelof Wunderink
|
Ensign-Ford | ||||
| NSC | 35 | Tony Trimmer
|
Maki-Ford |
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 6 mellores resultados das primeiras 7 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.
| Carreira anterior: Gran Premio de Austria de 1975 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1975 |
Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1975 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1974 |
Gran Premio de Italia | Carreira seguinte: Gran Premio de Italia de 1976 |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 96. ISBN 0-85429-380-9.
- ↑ Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 98. ISBN 0-85429-380-9.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de Italia de 1975  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-15.