Gran Premio de Alemaña de 1975

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Alemaña Gran Premio de Alemaña de 1975
Detalles da carreira
Carreira 11 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1975.
Trazado do circuíto de Nürburgring.
Trazado do circuíto de Nürburgring.
Data 3 de agosto de 1975
Nome oficial Grosser Preis von Deutschland
Localización Nürburgring, Nürburg, Alemaña
Percorrido Percorrido permanente de carreira
22´835 km
Distancia 14 voltas, 319´690 km
ClimaSeco, asollado
Pole position
Piloto Austria Niki Lauda Ferrari
Tempo 6:58.6[1]
Volta rápida
Piloto Suíza Clay Regazzoni Ferrari
Tempo 7:06.4[2] na volta 7
Podio
Primeiro Carlos Reutemann Brabham-Ford
Segundo Francia Jacques Laffite Williams-Ford
Terceiro Austria Niki Lauda Ferrari

O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1975 (formalmente o XXXVII Großer Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Nürburgring o 3 de agosto de 1975. A carreira, disputada sobre 14 voltas, foi a 11º rolda da tempada de Fórmula Un de 1975. Foi o 37º Gran Premio de Alemaña e a 34º que se celebrou no circuíto de Nürburgring.

A carreira gañouna o piloto arxentino Carlos Reutemann pilotando un Brabham BT44B, a súa primeira vitoria da tempada. Reutemann gañou por 1 minuto e 37 segundos sobre o Williams FW04 do piloto francés Jacques Laffite. Foi un resultado sorprendente para Laffite, os seus primeiros puntos na Fórmula Un. Tamén foi o mellor resultado de Frank Williams Racing Cars, o primeiro equipo de Fórmula Un dirixido polo director do equipo británico, Frank Williams. Aínda que era o terceiro podio do equipo, foi o primeiro e único podio lograrían cun dos seus propios chasis, conseguiran anteriormente dous segundos lugares no Gran Premio de Mónaco de 1969 e o Gran Premio dos Estados Unidos de 1969 cun chasis Brabham. Na terceira posición, 46 segundos máis atrás quedou o líder do campionato, Niki Lauda pilotando un Ferrari 312T.

Coa retirada de Emerson Fittipaldi no seu McLaren M23 con danos na suspensión, Lauda foi capaz de ampliar a súa vantaxe a 17 puntos con Reutemann de novo no segundo lugar.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Niki Lauda logrou a pole position 6:58.6 [1] foi a volta máis rápida xamais cronometrada oficialmente na configuración da pista, pero non era elixible como marca de volta, xa que non sucedeu durante a carreira. A velocidade media de Lauda foi de 196´289 km/h . Na cualificación, Ian Ashley tivo un accidente en Pflanzgarten e sufriu graves lesións no xeonllo.[3] Engadíronse barreiras e outras medidas de seguridade adicionais a demanda dos pilotos.

Detrás de Lauda na pole quedou Carlos Pace nun Brabham, e Jody Scheckter e Patrick Depailler nos Tyrrell, Clay Regazzoni no segundo Ferrari, Jochen Mass nun McLaren, Hans-Joachim Stuck nun March e Emerson Fittipaldi no outro McLaren, James Hunt no seu Hesketh e Carlos Reutemann no segundo Brabham.

Ao comezo, Lauda tomou a dianteira desde a pole con Pace, Depailler, Mass, Regazzoni e Reutemann, que fixo unha gra saída desde o 10º posto. Depailler pasou Pace na curva á esquerda Nord-kurve. Ao final da primeira volta, a orde era Lauda, Depailler, Pace, Reutemann e Regazzoni. Scheckter tivo un mal comezo, caeu ata o posto 20 e púxose a traballar para a remontada. Foi un mal día para o equipo McLaren, como sexto clasificado, Fittipaldi sufriu unha picada e retirouse na volta 4 coa suspensión danada, e Mass perdeu unha roda en Fuchsrohre e estrelouse duramente, aínda que resultou ileso. March tamén perdeu rapidamente posicións: Stuck retirouse cun fallo no motor na cuarta volta.

Regazzoni superou a Reutemann na terceira volta, e a orde no inicio da cuarta volta era Lauda, Depailler, Pace, Regazzoni, Reutemann e Hunt. Lauda e Depailler loitaban e comezaron a afastarse dos outros pilotos de cabeza, esta batalla prolongouse ata a sétima volta, cando Depailler sufriu un picada e entrou nos boxes para reparar a súa suspensión traseira, saíu outra vez, pero perderan unha volta, que no vello Nürburgring, era máis de 7 minutos de tempo perdido. Pace sufriu unha picada e danou a súa suspensión, retirouse preto da Karrusell na sexta volta, e Scheckter, que subira ao sexto posto, caeuse na sétima volta.

As desgrazas de Depailler e de Pace permitiron a Regazzoni chegar ao segundo posto e logrou un 1-2 para Ferrari, pero o motor de Regazzoni rompeu e Reutemann tomou segundo posto, con Hunt terceiro, Tom Pryce no Shadow cuarto e Jacques Laffite no Williams quinto (comezaran 17º e 15º, respectivamente). Pero na 10ª volta, Lauda tamén sufriu unha picada no seu pneumático dianteiro dereito, e Reutemann pasoulle na Eiskurve e tamén Hunt foi capaz de adiantalo pouco despois. Cando Lauda alcanzou os boxes, o coche sufrira danos no alerón dianteiro, e o manexo fíxose difícil. O equipo Ferrari cambiou o pneumático danado (as paradas en boxes neses días eran moi lentas en comparación coas paradas en boxes de hoxe en día, as carreiras polo xeral realizábanse cun único xogo de pneumáticos). No momento en que o equipo Ferrari terminou o seu traballo, Lauda saíu dos pits, pero Reutemann e Hunt xa estaban fóra da vista, Pryce e Laffite pasáronlle, tamén.

Lauda tiña 4 coches por diante del, subiu ao cuarto posto cando Hunt sufriu un fallo no eixo dunha roda e retirouse na volta 11, logo foi capaz de acadar a terceira posición logo de pasar a Pryce, que tiña fugas de combustible na cabina e non podía conducir a ritmo da carreira. Reutemann, que tiña case 2 minutos de vantaxe sobre Laffite, e case un minuto de vantaxe sobre Lauda, aferrouse ao liderado para conseguir a súa única vitoria do ano, e converteuse no primeiro (e ata agora último) piloto arxentino desde Juan Manuel Fangio en gañar o Gran Premio de Alemaña. Laffite terminou en segundo lugar, a mellor posición do equipo Williams desde 1969, Lauda foi o terceiro clasificado co seu Ferrari. Pryce terminou nun excelente cuarto lugar, seguido polo australiano e futuro campión mundial Alan Jones, co holandés gañador de Le Mans, Gijs Van Lennep logrando o último punto en sexto lugar .

Coa súa vitoria, Reutemann pasou ao segundo lugar no campionato, 1 punto por diante de Fittipaldi, pero 17 puntos por detrás de Lauda, a falta de só 3 carreiras do final do campionato, o primeiro campionato de Lauda parecía cantado.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Eliminatorias[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Tempo Diferenza
1 12 Austria Niki Lauda Ferrari 6:58.6 -
2 5 Carlos Pace Brabham-Ford 7:00.0 + 1.4
3 3 Unión Sudafricana Jody Scheckter Tyrrell-Ford 7:01.3 + 2.7
4 4 Francia Patrick Depailler Tyrrell-Ford 7:01.4 + 2.8
5 11 Suíza Clay Regazzoni Ferrari 7:01.6 + 3.0
6 2 Alemaña Jochen Mass McLaren-Ford 7:01.8 + 3.2
7 10 Alemaña Hans-Joachim Stuck March-Ford 7:02.1 + 3.5
8 1 Emerson Fittipaldi McLaren-Ford 7:02.7 + 4.1
9 24 James Hunt Hesketh-Ford 7:02.7 + 4.1
10 7 Carlos Reutemann Brabham-Ford 7:04.0 + 5.4
11 9 Italia Vittorio Brambilla March-Ford 7:06.0 + 7.4
12 17 Francia Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford 7:07.1 + 8.5
13 27 Mario Andretti Parnelli-Ford 7:08.2 + 9.6
14 6 John Watson Lotus-Ford 7:09.4 + 10.8
15 21 Francia Jacques Laffite Williams-Ford 7:10.0 + 11.4
16 16 Tom Pryce Shadow-Ford 7:10.1 + 11.5
17 23 Tony Brise Hill-Ford 7:10.9 + 12.3
18 2 Ronnie Peterson Lotus-Ford 7:11.6 + 13.0
19 28 Mark Donohue March-Ford 7:11.8 + 13.2
20 20 Ian Ashley Williams-Ford 7:15.9 + 17.3
21 22 Australia Alan Jones Hill-Ford 7:18.6 + 20.0
22 30 Wilson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 7:19.1 + 20.5
23 25 Alemaña Harald Ertl Hesketh-Ford 7:19.5 + 20.9
24 30 Países Baixos Gijs Van Lennep Ensign-Ford 7:20.4 + 21.8
25 14 Italia Lella Lombardi March-Ford 7:36.4 + 37.8
NSC 43 Tony Trimmer Maki-Ford 7:43.1 + 40.5

Carreira[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 7 Carlos Reutemann Brabham-Ford 14 1:41:14.1 10 9
2 21 Francia Jacques Laffite Williams-Ford 14 + 1:37.7 15 6
3 12 Austria Niki Lauda Ferrari 14 + 2:23.3 1 4
4 16 Tom Pryce Shadow-Ford 14 + 3:31.4 16 3
5 22 Australia Alan Jones Hill-Ford 14 + 3:50.3 21 2
6 19 Países Baixos Gijs Van Lennep Ensign-Ford 14 + 5:05.5 24 1
7 29 Italia Lella Lombardi March-Ford 14 + 7:30.4 25
8 25 Austria Harald Ertl Hesketh-Ford 14 + 7:40.9 23
9 4 Francia Patrick Depailler Tyrrell-Ford 13 + 1 volta 4
10 27 Mario Andretti Parnelli-Ford 12 Sen gasolina 13
Ret 24 James Hunt Hesketh-Ford 10 Roda 9
Ret 11 Suíza Clay Regazzoni Ferrari 9 Motor 5
Ret 23 Tony Brise Hill-Ford 9 Accidente 17
Ret 3 Unión Sudafricana Jody Scheckter Tyrrell-Ford 7 Accidente 3
Ret 17 Francia Jean-Pierre Jarier Shadow-Ford 7 Roda 12
Ret 8 Carlos Pace Brabham-Ford 5 Suspensión 2
Ret 30 Wilson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 4 Motor 22
Ret 10 Alemaña Hans Joachim Stuck March-Ford 3 Motor 7
Ret 1 Emerson Fittipaldi McLaren-Ford 3 Suspensión 8
Ret 9 Italia Vittorio Brambilla March-Ford 3 Suspensión 11
Ret 6 John Watson Lotus-Ford 2 Suspensión 14
Ret 5 Ronnie Peterson Lotus-Ford 1 Embrague 18
Ret 28 Mark Donohue March-Ford 1 Roda 19
Ret 2 Alemaña Jochen Mass McLaren-Ford 0 Accidente 6
NTS 20 Ian Ashley Williams-Ford Accidente 20
NSC 35 Tony Trimmer Maki-Ford

Líderes por volta[editar | editar a fonte]

  • Líderes por volta: Niki Lauda (1–9), Carlos Reutemann (10–14)

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 6 mellores resultados das primeiras 7 roldas e os 6 mellores resultados das últimas 7 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.


Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1975
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1975
Carreira seguinte:
Gran Premio de Austria de 1975
Carreira anterior:
Gran Premio de Alemaña de 1974
Gran Premio de Alemaña Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1976

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 91. ISBN 0-85429-380-9. 
  2. Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 93. ISBN 0-85429-380-9. 
  3. "F1 News – Grandprix.com > GP Encyclopedia > Races > German GP, 1975". Grandprix.com. Consultado o 2010-06-27. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-15.