Gran Premio dos Estados Unidos de 1977

Gran Premio de Estados Unidos de 1977

Detalles da carreira
Carreira 15 de 17 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1977.
Trazado do circuíto de Watkins Glen
Data	2 de outubro 1977
Nome oficial	XIX Gran Premio dos Estados Unidos
Localización	Circuíto de Watkins Glen Watkins Glen, Nova York, Estados Unidos
Percorrido	Circuíto permanente 5´435 km
Distancia	59 voltas, 320´670 km
Clima	Choiva, 17º graos
Pole position
Piloto	James Hunt	McLaren-Ford
Tempo	1:40.863
Volta rápida
Piloto	Ronnie Peterson	Tyrrell-Ford
Tempo	1:51.85 na volta 56
Podio
Primeiro	James Hunt	McLaren-Ford
Segundo	Mario Andretti	Lotus-Ford
Terceiro	Jody Scheckter	Wolf-Ford

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1977 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 2 de outubro de 1977 no circuíto de Watkins Glen. Foi a 15ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1977, e o 27º Gran Premio dos Estados Unidos desde o primeiro Gran Premio de América que celebrouse en 1908 e a 20º desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos en Riverside de 1958. Esta carreira tamén se coñece como Gran Premio do leste dos Estados Unidos co fin de distinguila da carreira Gran Premio do oeste dos Estados Unidos, celebrada o 3 de abril de 1977 en Long Beach (California).

Informe

James Hunt gañou en Watkins Glen por segundo ano consecutivo, pero a coroa do Campionato do Mundo regresou ao austríaco Niki Lauda, cuxa cuarta praza valeulle o seu segundo título en tres anos. Competindo baixo o frío e a choiva, Hunt levouse a súa segunda vitoria do ano para McLaren, mentres que o título de Lauda foi a culminación dunha valente remontada logo das terribles feridas que sufriu no circuíto de Nürburgring en 1976.

Por primeira vez, celebrábase a carreira americana antes do Gran Premio de Canadá, que celebrouse unha semana despois. Lauda, con tres vitorias e 69 puntos, só necesitaba sumar un punto en calquera das tres últimas carreiras para levarse o título, mentres que Jody Scheckter, con dúas vitorias e 42 puntos, necesitaba gañar todas as carreiras para ter unha oportunidade. ( Unha vitoria eran nove puntos desde 1961 ata 1991, cando se aumentou a 10.) < / blockquote >

Desde o inicio dos adestramentos do venres, o McLaren de Hunt foi dominou, establecendo unha marca de 1:40.863. Os pilotos de Brabham Hans-Joachim Stuck e John Watson estaban un cuarto de segundo atrás, seguidos de Andretti, Ronnie Peterson e os Ferraris de Carlos Reutemann e Lauda. O sábado pola mañá, como se predixo, a choiva chegou xusto antes do final da práctica, polo que a sesión da tarde só serviu como práctica para unha posible carreira en mollado o domingo, os tempos do venres determinaron a grella.

O domingo comezou frío pero seco, cunha multitude de máis de 100.000 espectadores. Antes da volta de quecemento, comezou a orballar, a falta de cinco minutos, chovera tanto que só John Watson estaba disposto a apostar por saír con slicks. Na bandeira, todo o mundo partiu da grella e pasou a primeira curva sen incidentes, pero a pulverización era tan grande que non se vía nada logo dos primeiros cinco coches. Stuck pasou rapidamente por diante de Hunt, e logo dunha volta, estaban seguidos por Andretti, Reutemann, Peterson, Lauda, Scheckter, Jacques Laffite e Gunnar Nilsson.

Inmediatamente, Scheckter comezou a tomar vantaxe pola incerteza dos outros nesas condicións e, na quinta volta pasara do noveno ao cuarto lugar. Stuck tamén ía ben en mollado, e, malia perder o seu cable de embrague nas primeiras voltas, alexouse de Hunt. Lauda finalmente foi capaz de pasar ao seu compañeiro Reutemann, que o estivera contendo, no quinto lugar, cando o arxentino trompeou. Na volta 15, con Hunt catro segundos detrás, Stuck, loitaba para cambiar de marchas sen embrague, pero fallou ao entrar nunha curva e foise recto. O seu monocasco resultou danado e a súa carreira rematou.

Hunt sacáballe a Andretti 10´5 segundos, e a Scheckter 14 segundos máis atrás en terceiro lugar. Esta situación mantívose xa que os pilotos buscaban as seccións húmidas dunha pista xa seca para arrefriar os seus pneumáticos. A 10 voltas para o final e unha vantaxe de 22 segundos, Hunt calmouse cando desde os boxes déronlle o sinal, "EZE". Lauda mantívose no cuarto lugar, contento con permanecer alí e facerse co campionato. Scheckter desacelerara na terceira posición para preservar os seus pneumáticos, e parecía que o final sería moi aburrido.

De súpeto, a falta de dúas voltas para o final, Andretti, que estivera perseguindo a Hunt, estaba só 6´7 segundos por detrás. Ao comezar a última volta, a ventaxe pechouse a 1´5 segundos, os seareiros locais e os locutores de pista animaban salvaxemente en cada curva. Pero na última volta, Hunt en realidade aumentou lixeiramente a súa vantaxe para gañar por pouco máis de dous segundos. O box de McLaren non lle informou do preto que estaba o Lotus ata o último momento, cando Teddy Mayer deulle un berro frenético para coller o ritmo!

Así, o campión saínte, gañou a carreira, e Lauda logrou o seu segundo título, logo da súa reaparición e a polémica de Monte Fuji en 1976. Para Ferrari, foi o seu terceiro Campionato de Construtores consecutivo.

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	James Hunt	McLaren-Ford	59	1:58:23.267	1	9
2	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	59	+ 2.026 segs	4	6
3	20	Jody Scheckter	Wolf-Ford	59	+ 1:18.879	9	4
4	11	Niki Lauda	Ferrari	59	+ 1:40.615	7	3
5	22	Clay Regazzoni	Ensign-Ford	59	+ 1:48.138	19	2
6	12	Carlos Reutemann	Ferrari	58	+ 1 volta	6	1
7	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	58	+ 1 volta	10
8	24	Rupert Keegan	Hesketh-Ford	58	+ 1 volta	20
9	16	Jean-Pierre Jarier	Shadow-Ford	58	+ 1 volta	16
10	30	Brett Lunger	McLaren-Ford	57	+ 2 voltas	17
11	18	Hans Binder	Surtees-Ford	57	+ 2 voltas	25
12	7	John Watson	Brabham-Alfa Romeo	57	+ 2 voltas	3
13	28	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	57	+ 2 voltas	18
14	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	56	+ 3 voltas	8
15	9	Alex Ribeiro	March-Ford	56	+ 3 voltas	23
16	3	Ronnie Peterson	Tyrrell-Ford	56	+ 3 voltas	5
17	25	Ian Ashley	Hesketh-Ford	55	+ 4 voltas	22
18	27	Patrick Nève	March-Ford	55	+ 4 voltas	24
19	19	Vittorio Brambilla	Surtees-Ford	54	+ 5 voltas	11
Ret	15	Jean-Pierre Jabouille	Renault	30	Alternador	14
Ret	6	Gunnar Nilsson	Lotus-Ford	17	Accidente	12
Ret	8	Hans Joachim Stuck	Brabham-Alfa Romeo	14	Accidente	2
Ret	10	Ian Scheckter	March-Ford	10	Accidente	21
Ret	2	Jochen Mass	McLaren-Ford	8	Bomba combustible	15
Ret	14	Danny Ongais	Penske-Ford	6	Accidente	26
Ret	17	Alan Jones	Shadow-Ford	3	Accidente	13
NSC	23	Patrick Tambay	Ensign-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Niki Lauda	72
2	Mario Andretti	47
3	Jody Scheckter	46
4	Carlos Reutemann	36
5	James Hunt	31

Clasificación no campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Ferrari	89 (91)
2	Lotus-Ford	62
3	McLaren-Ford	47
4	Wolf-Ford	46
5	Brabham-Alfa Romeo	27

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 8 mellores resultados das primeiras 9 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

Carreira anterior: Gran Premio de Italia de 1977	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1977	Carreira seguinte: Gran Premio de Canadá de 1977
Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1976	Gran Premio dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1978

Notas

• Lauda gañou o campionato de pilotos a falta de dúas carreiras.

Bibliografía

• Doug Nye (1978). The United States Grand Prix and grand prize races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1
• Rob Walker (January, 1978). "18th United States Grand Prix: Wet But Not Wild". Road & Track, 82-86.

Ligazóns externas