Simone Veil

Este é un artigo de calidade da Galipedia
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Infotaula de personaSimone Veil

(2008) Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Simone Annie Liline Jacob Editar o valor em Wikidata
13 de xullo de 1927 Editar o valor em Wikidata
Niza, Francia Editar o valor em Wikidata
Morte30 de xuño de 2017 Editar o valor em Wikidata (89 anos)
París, Francia Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaPanteón de París (2018–) 48°50′46″N 2°20′46″L / 48.846198, 2.3461054 Editar o valor em Wikidata
21ª Cadeira 13 da Academia Francesa (pt) Traducir
20 de novembro de 2008 – 30 de xuño de 2017
← Pierre Messmer – Maurizio Serra (pt) Traducir →
Member of the Consitutional council (en) Traducir
marzo de 1998 – marzo de 2007
← Jean Cabannes (pt) Traducir – Renaud Denoix de Saint Marc →
Ministra de saúde de Francia
29 de marzo de 1993 – 18 de maio de 1995
← Bernard Kouchner – Élisabeth Hubert (pt) Traducir →
Eurodeputada

25 de xullo de 1989 – 30 de marzo de 1993

Circunscrición electoral: France (en) Traducir

Eurodeputada

24 de xullo de 1984 – 24 de xullo de 1989

Circunscrición electoral: France (en) Traducir

Eurodeputada
17 de xullo de 1979 – 30 de marzo de 1993
← sen valor – Jean-Marie Vanlerenberghe →
12ª Presidenta do Parlamento Europeo
17 de xullo de 1979 – 19 de xaneiro de 1982
← Emilio Colombo – Piet Dankert →
Eurodeputada

17 de xullo de 1979 – 23 de xullo de 1984

Circunscrición electoral: France (en) Traducir

Ministra de saúde de Francia
27 de maio de 1974 – 4 de xullo de 1979
← Michel Poniatowski (pt) Traducir – Michel Poniatowski (pt) Traducir →
Secretario Xeral Conseil supérieur de la magistrature (en) Traducir
1970 – 1974
← Jacques Patin (en) Traducir – Paul Fouret (en) Traducir → Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeFrancia
Bélxica Editar o valor em Wikidata
EducaciónInstituto de Estudos Políticos de París
Facultade de Dereito de París Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoPolítica Editar o valor em Wikidata
Lugar de traballo Estrasburgo
Bruxelas Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónpolítica , avogada , maxistrada , autora Editar o valor em Wikidata
Partido políticoUnião pela Democracia Francesa (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Membro de
Academia Francesa (2008–2017) Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Obra
Arquivos en
Familia
CónxuxeAntoine Veil
FillosJean Veil (pt) Traducir, Pierre-François Veil, Claude-Nicolas Veil Editar o valor em Wikidata
PaisAndré Jacob (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata  e Yvonne Steinmetz (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
IrmánsDenise Vernay (pt) Traducir, Madeleine Jacob (en) Traducir e Jean Jacob (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Cronoloxía
5 de xullo de 2017Funeral (Os Inválidos) Editar o valor em Wikidata
Premios
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm1770887 Musicbrainz: 74f699e3-e3c4-455b-b1f8-30be896a440f WikiTree: Jacob-1770 Editar o valor em Wikidata


Simone Veil, anteriormente Simone Jacob, nada en Niza o 13 de xullo de 1927 e finada en París o 30 de xuño de 2017, foi unha política e maxistrada francesa.

Nada no seo dunha familia xudía orixinaria de Lorena, foi deportada a Auschwitz cando tiña 16 anos, durante a Shoá, na que perdeu o seu pai, a súa nai e o seu irmán. Tras cursar os estudos de dereito e ciencia política entrou na maxistratura como alta funcionaria.

Foi nomeada ministra de saúde en 1974 polo presidente Valéry Giscard d'Estaing, quen lle encargou a tarefa de lograr a aprobación da lei que despenalizaría o acceso das mulleres á interrupción voluntaria do embarazo. Esta lei foi logo coñecida como a lei Veil. A raíz disto foi recoñecida como unha icona da loita contra a discriminación das mulleres en Francia.[1] Foi a primeira muller en ocupar a presidencia do Parlamento Europeo[2] en 1979, na primeira elección deste por sufraxio universal directo,[3] posto que desempeñou ata 1982. É comunmente considerada unha das promotoras da reconciliación franco-alemá e da construción europea. De 1993 a 1995 foi ministra de Asuntos Sociais, Saúde e Urbanismo e número dous no goberno de Édouard Balladur.[N 1] Despois formou parte do Conseil constitutionnel de 1998 a 2007, antes de ser elixida membro da Academia francesa en 2008.

Consonte a decisión tomada polo presidente Emmanuel Macron, os restos de Simone Veil e do seu esposo foron depositados no Panteón de París o primeiro de xullo de 2018.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Primeiros anos[editar | editar a fonte]

A familia Jacob era orixinaria de Bionville-sur-Nied, unha vila de Lorena. O seu pai, o arquitecto André Jacob, obtivo en 1919 o segundo Gran premio de Roma de arquitectura.[4][5] Casou o 22 de maio de 1922, no noveno arrondissement de París, con Yvonne Steinmetz, filla dun peleteiro da capital.[6][N 2][N 3][7] André Jacob esixiu que a súa dona, con título de bacharelato e estudante de química[8] deixase os seus estudos logo do casamento.[7]

A familia xudía de Simone Jacob era "moi laica" e non practicante.[9]

"A miña pertenza á comunidade xudía non me deu xamais problemas. Foi moi revindicada polo meu pai non por razóns relixiosas senón culturais", escribe Simone Veil na súa autobiografía.[4] "Ós seus ollos, se o pobo xudeu seguía a ser o pobo escollido era porque era o pobo do Libro, o pobo do pensamento e a escritura."[1]

Tras o nacemento das dúas primeiras fillas da parella, Madeleine e Denise, a familia mudouse de París a Niza, na Costa Azul.[7] Jean Jacob, o único fillo, naceu no ano 1925. Simone Jacob, a máis pequena da familia, naceu en Niza o 13 de xullo de 1927.[7] Coa crise de 1929, a familia deixou o seu apartamento no número 50 da avenida Georges-Clemenceau por outro piso máis pequeno na rúa Cluvier.[7][10] A medida que a crise se intensificou, os encargos ós arquitectos como seu pai eran pouco habituais e a súa mai calcetaba para os fillos e fillas das familias máis desfavorecidas.[7]

Inicios da segunda guerra mundial[editar | editar a fonte]

O día 3 de setembro de 1939 o Reino Unido (ás 11 h) e despois Francia (ás 17 h) declararon a guerra á Alemaña nazi. Cando se asinou o armisticio, André Jacob mostrouse abrumado,[7] por máis que pensara que a república nunca tocaría a comunidade xudía.[8][11] O 10 de xullo de 1940, a Asemblea Nacional, reunida en Vichy, aprobou cunha esmagadora maioría a imposición de plenos poderes ao mariscal Pétain. O réxime de Vichy (baixo o goberno de Pierre Laval) promulgou, o 4 de outubro de 1940, o primeiro estatuto dos xudeus que establecía unha serie de prohibicións e a obriga de presentarse perante as autoridades.[7]

Simone Jacob (a primeira pola esquerda na liña superior) no liceo Albert-Calmette en Niza durante o ano escolar 1941-1942.

André Jacob cumpriu coas novas condicións - feito ao que se opuxo a xove Simone, segundo ela declarou máis tarde[12]- e perdeu o dereito a exercer a súa profesión. Yvonne Jacob pasaba os días a buscar comida para alimentar a súa familia.[7] Ao ano seguinte os cativos da familia Jacob foron enviados preto de Carcasona onde permaneceron un tempo na compaña dun tío e unha tía.

Xa de volta en Niza, a familia, que vivía nun apartamento, sufriu a progresiva segregación imposta polas leis contra a comunidade xudía. Así e todo os pequenos participaban nas actividades dos grupos scouts. O perigo tornouse visible a partir de setembro do ano 1943, data na que a Costa Azul pasou a ser controlada pola ocupación alemá, baixo a dirección de Alois Brunner. De feito, Niza, que fora Zone libre ata novembro de 1942, pasara deseguido a estar baixo a ocupación italiana ata que os italianos asinaron un armisticio cos aliados o 2 de setembro de 1943.

En marzo de 1944 Simone Jacob acadou o seu título de bacharelato.[N 4]

Deportación a Auschwitz-Birkenau[editar | editar a fonte]

Auschwitz Birkenau. Entrada.

Cando tiña 16 anos, en marzo de 1944, Simone Jacob, que se facía chamar Simone Jacquier, vivía na casa da súa profesora de linguas clásicas, Madame de Villeroy, docente no Liceo Masséna. O 30 de marzo, cando ela quedara cun amigo para reunirse coas rapazas da súa clase e festexar a fin das probas de bacharelato (a pesar de que a familia xa llo prohibira),[13] Simone foi abordada e detida por un control de rúa en pleno centro da cidade de Niza, formado por dous alemáns de paisano. Ela e o seu compañeiro foron levados ao Hotel Excelsior na rúa Durante. Naquel tempo este hotel era o cuartel xeral alemán que servía como lugar de reagrupamento local dos xudeus e xudías tras a súa detención, previa á súa deportación a Alemaña. Os alemáns liberaron rapidamente o rapaz, con tempo abondo para que Simone Jacob puidese pasarlle o enderezo de Madame de Villeroy, para avisala, e tentar deste xeito informar a súa familia.[10][14]

Durante as horas seguintes, o resto da familia, que fora acollida, a pesar dos riscos, por diversas parellas e amizades de Niza, foi detida pola Gestapo. Simone Jacob foi trasladada ao campo de Drancy. O 13 de abril de 1944, case dúas semanas tras o seu arresto, Simone, a súa nai Yvonne, e a súa irmá Madeleine foron enviadas desde Drancy dentro do convoi número 71[N 5](onde ían Anne-Lise Stern e tamén Marceline Rosenberg, quen acabou sendo a súa mellor amiga no campo[15]) con destino a Auschwitz-Birkenau, un dos campos de exterminio nazis. Chegaron na tarde do 15 de abril. Un dos prisioneiros, que falaba francés, aconselloulle que dixera que tiña máis de 18 anos para poder pasar a selección e salvar a vida.[6]

Simone recibiu o número 78651, que lle foi tatuado no brazo. Dende entón realizou traballo forzado: "a maior parte do tempo era unha actividade especialmente absurda"[N 6][16] consistente entre outras cousas en "descargar camións cheos de pedras enormes (...) cavar trincheiras, achairar o solo (...) e baleirar as latrinas."[17][18]

Unha antiga prostituta polaca, chamada Stenia, que pasara a ser gardiá do campo[19] salvoulle a vida movéndoa a un anexo de Auschwitz tras dicirlle "Ti es demasiado bonita para morrer aquí."[20] Ela aceptou, coa condición de que a súa nai e a súa irmá fosen con ela.[11]

Outra das irmás de Simone, Denise Jacob, que entrara a formar parte dunha rede da Resistencia en Lión ós 19 anos, foi detida en 1944 e deportada a Ravensbrück, de onde conseguiu saír. O seu pai e o seu irmán Jean foron deportados a Lituania no convoi 73.[21] Simone non volveu velos.

Deportación a Bergen-Belsen e liberación[editar | editar a fonte]

Campo de concentración Bergen-Belsen.

En xullo de 1944, Simone Jacob é transferida, xunto coa súa nai e a súa irmá, a Bobrek, a cinco quilómetros de Birkenau. Pouco antes da liberación do campo de Auschwitz, o 27 de xaneiro de 1945, os alemáns levaron os seus prisioneiros na chamada marcha da morte,[22] 70 kms en dirección a Auschwitz e logo a Gleiwitz. Despois transportaron os prisioneiros en tren, sen auga nin comida (agás os anacos de pan lanzados polos habitantes das vilas que atravesaban), ata o campo de Dora e máis tarde ao de Bergen-Belsen, onde chegaron o 30 de xaneiro. Neste campo Simone foi destinada ao traballo na cociña. A súa nai morreu de tifo en marzo de 1945.[23] A súa irmá Madeleine, tamén afectada de tifo, salvouse por pouco grazas á chegada dos aliados.

Bergen-Belsen foi liberado polas tropas británicas o 15 de abril de 1945, sendo o primeiro gran campo liberado polas forzas aliadas.[22] Simone, Madeleine e Denise foron as únicas superviventes da familia xa que nin o seu pai, nin a súa nai nin o seu irmán volveron dos campos.

Logo do seu regreso a Francia Simone sentíase preparada para falar da súa experiencia, pero tiña a impresión de que ninguén quería escoitar o que puidese contar.[N 7][24]

Simone Veil evocou o proceso de deportación da súa familia nun documental do 2 de setembro de 1976.[23] Tamén fixo fincapé na especificidade xudía da Shoá, ao tempo que se declaraba en contra de calquera forma de competición das vítimas.[25][N 8]

Regreso a Francia[editar | editar a fonte]

Simone Jacob regresou a Francia o 23 de maio de 1945, ao centro de acollida de París situado no hotel Lutetia[26] e descubriu entón que fora a única en sacar o título de bacharelato de todo o instituto, logo de pasar as probas na véspera da súa detención.[27] En 1945 inscribiuse na facultade de Dereito e no Instituto de Estudos Políticos de París, onde coñecería, durante unha saída á neve,[28] a Antoine Veil (1926-2013), quen se formou na prestixiosa École Nationale d’Administration e co que casou o 26 de outubro de 1946.[8]

Ela acompañouno a Wiesbaden e máis tarde a Stuttgart, onde fora nomeado, axudándoo a preparar as oposicións ao ENA,[N 9] organizándolle as notas.[12] Ante o abraio dos seus achegados, ela explicaba que facía falla distinguir entre os nazis responsables do Holocausto, fenómeno este que podería ter acontecido en calquera lugar, e o conxunto do pobo alemán.[29] Ela e mais o seu home aparecían deste xeito como promotores da amizade francoalemá.[9] Non obstante a parella viviu na zona de ocupación americana practicamente como os americanos: en total autarquía.[30]

A súa irmá Madeleine, "Milou", morreu xunto co seu fillo Luc nun accidente de coche en 1952 cando volvían de Stuttgart, onde foran visitar a Simone.[31] Este novo drama foi vivido con moita dor, xa que Madeleine era a única persoa coa que Simone podía falar en confianza e fora un grande apoio en momentos claves da súa vida.[8]

Simone e Antoine Veil tiveron tres fillos: Jean (nado o 26 de novembro de 1947), avogado mercantil; Claude-Nicolas, médico (1948-2002)[32]; Pierre-François (nado o 16 de marzo de 1954), avogado e presidente do comité francés do Yad Vashem[33][34], casado en primeiras nupcias con Agnès Buzyn, e doce netos.[35][36]

Carreira xudicial[editar | editar a fonte]

Provista do seu título de dereito e o seu diploma do Instituto de estudos políticos de París, renunciou á avogacía (o seu home non estaba de acordo con esta decisión)[11] e pasou con éxito as oposicións á maxistratura en 1956. Ocupou dende ese ano unha praza de alta funcionaria dentro da administración penitenciaria no Ministerio de xustiza, onde se ocupaba dos asuntos xudiciais. Durante a guerra de Alxeria, e designada por Edmond Michelet ministro de xustiza,[14] conseguiu que foran transferidos a Francia os prisioneiros alxerinos que ela consideraba expostos ós malos tratos e ás violacións[37] e aqueles homes sobre os que pesaba a pena capital.[38] Conseguiulles o estatuto de presos políticos a milleiros de membros da Fronte de Liberación Nacional (FNL) internados en Francia.[39][40] En 1964 Simone foi traspasada ós asuntos civís. En 1969 entrou a formar parte do gabinete de René Pleven, ministro de xustiza.[9]

Foi membro do Syndicat de la magistrature[41] e converteuse en 1970 na primeira muller secretaria xeral do Conseil supérieur de la magistrature (CSM).[9]

Cando tan só un 40% das francesas da época traballaban e moitas menos dentro dos círculos da burguesía parisiense, a carreira profesional de Simone Veil causaba algo de abraio. Porén, sempre estivo moi presente e ao carón dos seus fillos.[42]

Traxectoria política[editar | editar a fonte]

Nas súas memorias Simone Veil menciona unha das súas accións políticas realizadas a partir de 1971 no consello de administración da Oficina de radiodifusión-televisión francesa (ORTF) onde foi a primeira muller nomeada para este cargo.[42][43] Neste posto ela sorprendeu ao opoñerse á difusión do documental sobre a ocupación alemá Le Chagrin et la Pitié, que ela consideraba inxusto e partidista.[4][44]

Ao desenvolverse dentro dun ambiente próximo ao MRP, do que o seu home era membro, ela era liberal e aberta ós problemas sociais. Mostrou o seu entusiasmo por Pierre Mendès France e votou varias veces pola SFIO. Miraba con bos ollos o movemento de maio de 68 e afirmaba que "a diferenza doutros, non considero que a mocidade se trabuque: nós vivimos efectivamente nunha época paralizada".[N 10][1] Nas eleccións presidenciais de 1965 votou na primeira volta por Jean Lecanuet e nas de 1969 por Georges Pompidou.[9][42]

Ministra de saúde[editar | editar a fonte]

Logo da morte de Georges Pompidou no medio do mandato, apoiou a candidatura de Jacques Chaban-Delmas nas eleccións presidenciais anticipadas do ano 1974.[45] Tras saír elixido Valéry Giscard d'Estaing como presidente da Républica, foi nomeada ministra de saúde durante o goberno de Jacques Chirac, posto no que se mantivo durante os gobernos de Raymond Barre. Foi a segunda muller en ocupar un posto de ministra de pleno dereito, logo da que fora tamén ministra de saúde en 1947, Germaine Poinso-Chapuis.[42]

Foille encargada a presentación no parlamento do proxecto de lei sobre a interrupción voluntaria do embarazo,[46] que despenalizaba o aborto.[N 11] Esta batalla custoulle algunhas inxurias [47], ataques [8] e tamén ameazas por parte da extrema dereita e dunha parte da dereita parlamentaria, como recordou Jean d'Ormesson cando a recibiu á súa entrada na Academia Francesa. Simone Veil opúxose á banalizacion do aborto, do que declarou: "é sempre un drama e seguirá a selo sempre",[48] e sobre o que precisaba, en relación á súa lei, que "se ben [a lei] xa non o prohibía, esta non creaba ningún dereito ao aborto".[49]

O expediente do proxecto de lei para a legalización da interrupción voluntaria do embarazo en Francia declaraba que os abortos que quedaban fóra da lei en Francia contábanse por centos de milleiros.[50] Este proxecto saíu xusto despois de sucesos con ampla difusión en Francia, como o manifesto das 343 en 1971.[51] Nel, as 343 mulleres que asinaban declaraban terse practicado un aborto. Entre elas atopábanse nomes como os de Simone de Beauvoir e Marguerite Duras. Outro suceso relacionado na época foi o proceso de Bobigny, en novembro de 1972,[52] en que foron xulgadas cinco mulleres que accederan á interrupción voluntaria do embarazo, entre elas unha moza que abortara logo dunha violación. O 5 de febreiro de 1973 saíu á luz un novo manifesto asinado por 331 médicos que declaraban ter practicado abortos.[51] Este contexto foi de especial relevancia xa que espertou o debate sobre a legalización do aborto.

O texto da lei foi finalmente aprobado pola asemblea nacional o 29 de novembro de 1974.[53] O Senado aprobou de seguido a lei, dúas semanas máis tarde. Entrou en vigor o 17 de xaneiro de 1975. Tras esta batalla lexislativa, Le Nouvel Observateur outorgoulle o título de "revelación do ano".[42]

Simone Veil revisou tamén a carta de servizos hospitalaria, especialmente no que se refería ao peche daquelas instalacións con moi pouca actividade; reequilibrou as contas do Instituto Pasteur e puxo en marcha as axudas financeiras destinadas ás mais de nenos e nenas de curta idade.[54] Tamén propuxo unha lei de orientación a favor das persoas discapacitadas.[9] Mesmo sendo fumadora,[N 12] levou á aprobación da lei francesa de loita contra o tabaquismo en 1976 [55] que incluía restricións publicitarias, primeiras prohibicións en determinados sitios (locais con presenza de menores, hospitais ou locais onde se manipulan produtos alimentarios) e os avisos sanitarios nos paquetes de tabaco.[56][57][58]

Como ministra seguiu a ser coñecida polo seu carácter forte e a súa esixencia para coas persoas que colaboraban con ela.[42] Ela tumbou, canda outros membros do goberno, o proxecto de repatriación forzosa de 100 000 alxerinos por ano proposto por Valéry Giscard d'Estaing, cuxa política de axudas financeiras para o retorno fracasou.[59]

En 1977 chegou a valorar a súa candidatura á alcaldía de París. Ao ano seguinte, en 1978, formou parte da lista de posibles candidaturas para a función de Primeiro ministro.[9]

No Parlamento europeo e pola construción da Unión Europea[editar | editar a fonte]

Simone Veil presidindo unha sesión do Parlamento Europeo en Estrasburgo en 1979.

A petición do presidente Valéry Giscard d'Estaing, encabezou a lista da Union pour la démocratie française (UDF) nas eleccións europeas de 1979, as primeiras por sufraxio universal directo. Tras a vitoria relativa da UDF (27,61 % dos votos e 25 escanos) abandonou o seu posto no goberno.

O 17 de xullo de 1979, foi elixida presidenta do Parlamento europeo en segunda volta[60] con 192 votos[61] fronte ós 133 do socialista Mario Zagari e os 47 do comunista Giorgio Amendola.[62] Ao comezo do ano 1982 pedíuselle que continuase nun segundo mandato, pero non podendo obter o apoio dos deputados do partido Rassemblement pour la République (RPR), retirou a súa candidatura antes da terceira volta para non facilitar a elección do candidato socialista, o que lle granxeou as simpatías das seccións da dereita francesa a partir de entón.[63] Daquela o Parlamento Europeo tiña poucos poderes, pero Simone Veil deulle moita máis visibilidade na área dos dereitos humanos.[42] Ela apoiou a proposta de Yvette Roudy de crear unha Comisión polos dereitos das mulleres.[64] En 1981 Simone Veil recibiu o premio internacional Carlomagno.

Tras deixar a presidencia do Parlamento Europeo implicouse activamente na vida política europea, á cabeza do servizo xurídico do parlamento.[65] Máis tarde, en 1984, xunto a Jacques Chirac, impúxolle á oposición unha lista única, denominada Union pour la France en Europe (UFE) nas eleccións europeas de 1984. A lista que ela encabezaba obtivo o 17 de xuño o 43,02 % dos votos e 41 escanos. Simone pasou entón a presidir o Grupo Liberal no Parlamento Europeo durante toda a lexislatura. Nas eleccións europeas de 1989 presentou unha lista centrista diverxente da lista da coalición entre PR e UDF. Esta lista recolleu o 8,43 % dos votos e sumou sete deputados europeos. Valéry Giscard d'Estaing sucedouna na presidencia do grupo liberal.[9]

Invitada no programa L'Heure de vérité, declarou que ela era "de esquerdas para algunhas cousas e de dereitas para outras".[66] Participou na campaña de Raymond Barre durante as eleccións presidenciais de 1988.[67] Tras a reelección de François Mitterrand, declarou que "en principio non hai ningún obstáculo para gobernar cos socialistas" e reencontrouse con Michel Rocard, quen desexaba integrala no seu equipo de goberno, pero o presidente fixo fracasar esta posibilidade.[9]

En 1983 creou, xunto co seu home, o club Vauban, un círculo de reflexión que tiña por meta superar as divisións políticas. As reunións deste club tiñan lugar no apartamento da parella na praza Vauban.[11]

Simone Veil en 1993.

Foi nomeada membro da Comisión internacional para os Balcáns en 1996, baixo a autoridade de Leo Tindemans. Dirixiu tamén o grupo de alto nivel sobre a libre circulación das persoas. De xeito paralelo, Simone Veil deu o seu apoio a numerosas asociacións con vocación europea, como o Fondo europeo para a liberdade de expresión, ELSA France ou mesmo a Fundación europea da ciencia, da que foi presidenta de honor.[65]

Na oposición[editar | editar a fonte]

Nas eleccións de 1988, cando algunhas personalidades da UDF, concretamente Jean-Claude Gaudin en Marsella, pasaron, a nivel local, dos desacordos coa Fronte Nacional e cando Charles Pasqua (RPR) apelou ás "preocupacións" e "valores" semellantes, Simone Veil declarou que "entre unha Fronte nacional e unha socialista [ela votaría] por unha socialista".[68]

Ao inicio de 1990, ela cualificou de "inadmisible" a creación dos ficheiros informatizados de datos xerais, decidida polo goberno de Michel Rocard.[69] O proxecto retirouse en marzo dese ano e foi promulgado baixo un novo texto polo Goberno Cresson ao ano seguinte.[70]

Ministra de Asuntos Sociais, Saúde e Urbanismo[editar | editar a fonte]

En marzo de 1993 Simone Veil foi nomeada ministra de Asuntos Sociais, Saúde e Urbanismo no equipo de goberno de Édouard Balladur.[N 1] Neste cargo puxo en marcha a figura do praticien adjoint contractuel (PAC).[N 13] Así mesmo asinou un acordo sobre a doazón de órganos con Israel xa que este país tiña falta de doantes.[71] Apoiou a Édouard Balladur nas eleccións presidenciais de 1995 e deixou o goberno tras a vitoria de Jacques Chirac. De seguido afiliouse na UDF, partido que deixaría uns anos despois, en 1997.[72]

Carteis chamando ao voto no referendo francés de 2005.

En 1996, cando o número de mulleres nos parlamentos se limitaba ao 6%, asinou unha petición iniciada por Yvette Roudy, titulada Manifeste pour la parité (Manifesto pola paridade), que reunía cinco mulleres políticas de esquerdas e cinco de dereitas. A chamada Lei Jospin do ano 2000 retomou os puntos máis esenciais das proposicións que nela se presentaran.[64]

Membro do Conseil constitutionnel[editar | editar a fonte]

Foi nomeada membro do Conseil constitutionnel polo presidente do Senado, René Monory, en marzo de 1998. Formou parte da alta xudicatura ata marzo de 2007. En 2005 saltouse o deber de reserva cando, estando en excedencia por solicitude propia, fixo unha chamada a votar polo si no referendo francés polo establecemento dunha constitución europea.[73]

Retirada progresiva da vida pública[editar | editar a fonte]

O día 8 de marzo de 2007, recentemente exenta do seu deber de reserva ligado ao seu mandato como membro do Conseil constitutionnel, anunciou a súa decisión de apoiar a candidatura de Nicolas Sarkozy nas eleccións presidenciais dese ano. En relación ao anuncio feito polo candidato da Unión por un Movemento Popular sobre a creación dun ministerio da "inmigración e da identidade nacional" en caso de vitoria, Simone afirmou que preferiría un ministerio "de inmigración e integración"[74][N 14]

Simone Veil durante a campaña das eleccións municipais de 2008 en París.

Porén, o seu apoio a Nicolas Sarkozy non se cuestionou: "Nicolas é amable. Pode ser brutal cando se expresa, pero a xente trabúcase ao dubidar da súa humanidade. É un amigo leal. Para min iso é importante. Cando escollemos un presidente, préstanos quen ten esas calidades. E non sempre se dá o caso."[N 15] Por outra banda tamén fixo numerosas críticas ao candidato da UDF, François Bayrou[74], acusándoo de non representar "[a ninguén] máis que a el mesmo"[75] e de "ser o peor de todos".[74]

O presidente da república, Nicolas Sarkozy, anunciou o 11 de xaneiro de 2008 que lle encargara a ela a tarefa de "conducir un gran debate nacional para definir os novos principios fundamentais necesarios nestes tempos e inscribilos no preámbulo da constitución", nomeando a "diversidade" que "non pode facerse sobre unha base étnica".[76] O decreto de 9 de abril de 2008 en que se creaba un comité de reflexión en relación ao preámbulo da constitución e que prevía a emisión dun informe antes do 30 de xuño[N 16] recibiu a oposición de Anne-Marie Le Pourhiet, quen vía nel o risco de "socavar o principio da igualdade de todas as persoas ante a lei ".[77]

Unha sondaxe realizada polo Ifop en 2010 presentaba a Simone Veil como "a muller preferida polos franceses" cunha nota de 14,5 puntos sobre vinte.[78]

Logo da UDI.

Presentouse do lado de Jean-Louis Borloo no congreso fundador da Union des démocrates et indépendants (UDI), en outubro de 2012.[79] O 25 de novembro de 2017 foi presentado o primeiro carné de afiliación á UDI, a nome de Simone Veil.[80]

O 13 de xaneiro de 2013, unha foto difundida por BFM TV mostraba a Simone Veil participando dunha convocatoria da La Manif pour tous contra o matrimonio entre persoas do mesmo sexo e contra os dereitos de paternidade dos gais e lesbianas, cun banderín reivindicativo na man.[81] Fontes próximas á parella confirmaron que ela baixara na compaña do seu home para saudar as persoas manifestantes e explicaron que se ben este xesto non "valida a súa adhesión" ás consignas proclamadas durante a manifestación, "expresan as reservas que tiña Simone Veil en relación á apertura do dereito de adopción ás parellas homosexuais".[82] No momento do seu falecemento, a xornalista Anne Chemin argumentaba que "ninguén sabe se se trata[ba] dun compromiso lúcido e definido contra o matrimonio entre persoas do mesmo sexo porque ela xamais se posicionou publicamente sobre esta cuestión, nin a través de textos nin de discursos." [83]

Pola súa banda, a xornalista Nadia Daam afirmou daquela, de modo mais categórico, que Simone Veil estaba "fisicamente e mentalmente eivada"[N 17] e que o seu estado de saúde non lle permitía ser dona das súas decisións.[84]

Presidenta da Fundación pola memoria da Shoá[editar | editar a fonte]

De 2001 a 2007 presidiu a Fundación pola memoria da Shoá, da que foi despois presidenta de honor.[85]

Exemplo de resiliencia, aceptou a proposta realizada por Alain Genestar, director de Paris Match, de regresar a Auschwitz con cinco dos seus netos o 22 de decembro de 2004.[86]

Foi moi difundida a súa oposición a unha iniciativa educativa en relación coa Shoá anunciada por Sarkozy en 2008. Esta iniciativa, cuxa posta en marcha estaba prevista para o curso 2008/2009, implicaba o apadriñamento de vítimas do Holocausto por parte do alumnado de idades comprendidas entre os nove e os dez anos. En relación a este proxecto, Simone Veil declarou:[87][N 18]

Isto é inimaxinable, insostible, dramático e sobre todo inxusto.

As críticas a esta iniciativa gobernamental foron numerosas, e se ben inicialmente estaba pensada como unha actividade a realizar de xeito individual, foi modificada posteriormente dando maior liberdade ao profesorado para integrar estes contidos, mediante actividades colectivas realizadas en cada clase.[88][89][90]

O 31 de outubro de 2007 publicouse a súa autobiografía, titulada Une vie. A obra foi traducida a máis de 15 linguas[91] e no ano 2017 xa se venderan máis de 302 000 exemplares.[20] Este libro acadou o premio literario Les Lauriers Verts (na categoría Devoir de mémoire) en 2009.[N 19] Nel Simone Veil dá, entre outras, a súa opinión sobre os dous procesados en Francia pola súa colaboración cos nazis: Paul Touvier e Maurice Papon.[92][93] Deste último afirma que nunca expresou o máis mínimo remorso pola morte dos nenos e nenas durante as deportacións.O 31 de outubro de 2007 publicouse a súa autobiografía, titulada Une vie. A obra foi traducida a máis de 15 linguas[91] e no ano 2017 xa se venderan máis de 302 000 exemplares.[20] Este libro acadou o premio literario Les Lauriers Verts (na categoría Devoir de mémoire) en 2009.[N 19] Nel Simone Veil dá, entre outras, a súa opinión sobre os dous procesados en Francia pola súa colaboración cos nazis: Paul Touvier e Maurice Papon.[92][93] Deste último afirma que nunca expresou o máis mínimo remorso pola morte dos nenos e nenas durante as deportacións.[N 20] O 31 de outubro de 2007 publicouse a súa autobiografía, titulada Une vie. A obra foi traducida a máis de 15 linguas[91] e no ano 2017 xa se venderan máis de 302 000 exemplares.[20] Este libro acadou o premio literario Les Lauriers Verts (na categoría Devoir de mémoire) en 2009.[N 19] Nel Simone Veil dá, entre outras, a súa opinión sobre os dous procesados en Francia pola súa colaboración cos nazis: Paul Touvier e Maurice Papon.[92][93] Deste último afirma que nunca expresou o máis mínimo remorso pola morte dos nenos e nenas durante as deportacións.[13][N 20]

Membro da Academia francesa[editar | editar a fonte]

Sede da Academia Francesa.

Outro recoñecemento á súa acción pública foi a súa elección como membro dos "Inmortais". O nove de outubro de 2008, convidada por Maurice Druon e François Jacob, Simone Veil presentou a súa candidatura á cadeira décimo terceira da Academia francesa, a que fora de Pierre Messmer, Jean Racine e Paul Claudel.[94] O 20 de novembro foi elixida en primeira volta con 22 votos a favor de 29 (cinco en branco e dous marcados cunha cruz).[91][95] Foi deste xeito a primeira muller que ingresou na Academia francesa.[96] Jacques Chirac fíxolle entrega da súa espada de académica o 16 de marzo de 2010, no Senado. Trátase dun sabre lixeiro con data do século XIX, realizado polo escultor checo Ivan Theimer.[95] Sobre a súa espada de inmortal graváronse o número de matrícula que lle tatuaran no brazo en Auschwitz, o 78651[97], e tamén os lemas da república francesa e da Unión Europea: Liberté, Égalité, Fraternité e In varietate concordia.[98]

Simone Veil foi recibida baixo a Cúpula, sede da Academia Francesa, o 18 de marzo de 2010, en presenza do presidente da república, Nicolas Sarkozy, protector da Academia, e dos seus predecesores Valéry Giscard d'Estaing (membro da Academia francesa dende 2003) e Jacques Chirac. No momento da cerimonia de recepción, militantes en contra do aborto protestaron nas proximidades do Institut de France.[99] Jean d'Ormesson pronunciou o discurso de entrada e Simone Veil o eloxio ao seu predecesor, o ex primeiro ministro Pierre Messmer.[100]

Últimos anos, morte e enterro[editar | editar a fonte]

Tras o pasamento do seu home e da súa irmá en 2013, Simone Veil retirouse da vida pública. En agosto de 2016 tivo que ser hospitalizada por síndrome de desconforto respiratorio do adulto.[101] Simone Veil faleceu no seu domicilio parisiense da praza Vauban o 30 de xuño de 2017, a poucas horas do seu nonaxésimo aniversario.[1][102][103][104][105][106] Segundo indicou o seu fillo Pierre-François, a última palabra que ela pronunciou antes de morrer foi "grazas".[107][108]

Diversas personalidades de todo o espectro político, como Nicolas Dupont-Aignan, Christian Estrosi, Yves Jégo, Bernard-Henri Lévy, Florian Philippot, Laurence Rossignol ou mesmo Inna Shevchenko promoveron a petición da súa inhumación no Panteón de París.[109][110][111][112] A asociación feminista Politiqu'elles lanzou unha petición que solicitaba que fose trasladada o Panteón e tiña recollidas máis de 11 0000 sinaturas o 2 de xullo de 2017,[112][113] mentres que outra iniciativa acadaba as 120 000 sinaturas o mesmo día.[112] Porén, dúas das súas netas, Déborah (de 30 anos) e Valentine (de 23) consideraban, o 3 de xullo de 2017, que esta perspectiva: "non estaba na orde do día" e que aínda que atopaban "extremadamente conmovedor" o movemento a favor da entrada dos restos da súa avoa no Panteón, os seus avós "non haberían de estar contentos de ser separados logo da súa vida en común.[114]

Non obstante, varios medios de comunicación recordaron que o traslado ao Panteón non era necesariamente sinónimo de inhumación e que podería colocarse unha simple placa conmemorativa co seu nome, como xa se fixera no caso de Aimé Césaire.[115][116]

Entre as homenaxes que lle renderon a Simone Veil no estranxeiro, a do presidente alxerino Abdelaziz Bouteflika recordou "a proximidade e solidariedade que esta gran muller (…) trasladou ao pobo alxerino durante a terrible traxedia nacional que este viviu", permitindo ós alxerinos prisioneiros dos franceses "escapar do golpe da guillotina".[38] Angela Merkel, chanceleira federal de Alemaña, louvou o seu compromiso durante décadas no "proceso de unificación europea".[117]

Os Inválidos.

O 5 de xullo celebrouse unha homenaxe nacional nos Inválidos [118][119][120] onde se lle renderon honores militares en presenza do presidente da república Emmanuel Macron[N 21] e dos seus predecesores: Nicolas Sarkozy e François Hollande, xunto con Bernadette Chirac en representación do seu marido Jacques Chirac.[121][122] Estiveron presentes o primeiro ministro Édouard Philippe, e os seus predecesores Édith Cresson, Alain Juppé, Lionel Jospin, Jean-Pierre Raffarin, Dominique de Villepin, François Fillon, Manuel Valls e Bernard Cazeneuve, membros do goberno, exministros e exministras como Ségolène Royal, Dominique Strauss-Kahn, Marisol Touraine, François Baroin, Rachida Dati, Michèle Alliot-Marie, Renaud Donnedieu de Vabres, Jean-Louis Borloo, Nathalie Kosciusko-Morizet, Roselyne Bachelot e Arnaud Montebourg así como outros membros do parlamento e varios xefes de goberno estranxeiros como o belga Charles Michel, o luxemburgués Xavier Bettel e o búlgaro Boïko Borissov; a alcaldesa de París Anne Hidalgo; os membros da Fundación pola memoria da Shoá; os membros da Academia Francesa e outras personalidades dos medios, como Alain Delon ou Claude Chirac.[123][124][125][126] Valéry Giscard d'Estaing non estivo presente neste acto nin no posterior traslado dos restos ao Panteón.[127] Por solicitude da familia de Simone Veil, a cerimonia foi aberta ao público en xeral.[128][129][130]

Ao rematar a homenaxe o presidente da república anunciou que, de acordo coa familia, Simone Veil repousaría "xunto co seu esposo no Panteón de París."[131][132][133][134][135][N 22]

Ela foi a primeira personalidade da Quinta República francesa que foi aceptada tan rapidamente no Panteón logo do seu pasamento.[136][137][N 23] É a quinta muller cuxos restos mortais repousan no panteón: precedérona Marie Curie, Germaine Tillion, Geneviève de Gaulle-Anthonioz e Sophie Barthelot.[137]

O enterro tivo lugar no cemiterio de Montparnasse, onde foi soterrada á beira do seu home, Antoine Veil, morto en abril de 2013.[138] O gran rabino de Francia, Haïm Korsia, presidiu a cerimonia. Simone Veil solicitara que se pronunciase o kaddish sobre a súa tumba.[139][140][141][142] Foi recitado polos seus fillos Jean e Pierre-François,[143][144] acompañados por Haïm Korsia e Delphine Horvilleur, rabina liberal que simbolizaba, ós ollos dos seus fillos, o combate da súa nai pola emancipación feminina.[145][146][147] Marceline Loridan-Ivens, antiga deportada e amiga de Simone Veil, tamén tomou a palabra.

Entrada no Panteón de París[editar | editar a fonte]

Durante o 29 e 30 de xuño de 2018, os cadaleitos do matrimonio Veil, que foran exhumados do cemiterio de Montparnasse, expuxéronse no Memorial da Shoá, no IV arrondissement de París.[2][148][149] A cerimonia de entrada no Panteón celebrouse o 1 de xullo.[150][151] Simone Veil converteuse na quinta muller en entrar no Panteón de París.[2][152]

A rúa Soufflot e o Panteón pouco antes do traslado dos restos de Simone e Antoine Veil.

O convoi saíu do Memorial da Shoá. Foi seguido por unha longa procesión que subía pola rúa Soufflot en dirección ao Panteón de París. O séquito parou tres veces durante a súa suba. Tres paradas para render homenaxe ás grandes batallas levadas a cabo por Simone Veil: a dos dereitos das mulleres, marcada pola aprobación da lei que autoriza a interrupción voluntaria do embarazo en 1974; a de Europa, xa que foi a primeira muller que asumiu a presidencia do Parlamento Europeo en 1979 e a da memoria da deportación, da que escapou.[2] Proxectáronse audiovisuais sobre Europa e a Shoá en pantallas xigantes.

O acompañamento musical comezou pola Canción de María (Song in Remembrance of Schubert, un canto xudeu tradicional), interpretado por Sonia Wieder-Atherton ao violoncello, seguido de Nuit et Brouillard de Jean Ferrat. Á chegada á praza do Panteón, un coro de 92 persoas entoaron Le Chant des Marais.[153]

Sepulcros de Jean Moulin e André Malraux ( á esquerda) ; o matrimonio Veil (ao fondo) e René Cassin e Jean Monnet (á dereita).

O presidente da república pronunciou a continuación un discurso durante aproximadamente media hora.[154] A continuación o coro da armada francesa e a soprano Barbara Hendricks interpretaron La Marseillaise.[155]

Exposición dos cadaleitos do matrimonio Veil no interior do Panteón de París.

Os cadaleitos, cubertos pola bandeira francesa e portados por oito gardas republicanos cada un, fixeron a súa entrada pola porta monumental do Panteón ao son dun só de violoncello da Suite nº 5 de Johann Sebastian Bach. Fixérono en presenza do presidente Emmanuel Macron e da súa muller, os dous fillos aínda vivos do matrimonio Veil: Jean Veil e Pierre-François Veil, e os descendentes destes.

Os cadaleitos descansaron na nave do Panteón ata que o día 2 de xullo foron colocados na sexta cova da cripta, preto de Jean Moulin, André Malraux, René Cassin e Jean Monnet.

Resumo de cargos e funcións[editar | editar a fonte]

Cargos no goberno[editar | editar a fonte]

  • 28 de maio de 1974 - 29 de marzo de 1977 : ministra de Saúde (primeira muller ministra en Francia)
  • 30 de marzo de 1977 - 31 de marzo de 1978 : ministra de Saúde e Seguridade Social
  • 5 de abril de 1978 - 4 de xullo de 1979 : ministra de Saúde e Familia
  • 30 de marzo de 1993 - 11 de maio de 1995 : ministra de Asuntos Sociais, Saúde e Urbanismo [8]

Mandatos electos[editar | editar a fonte]

  • 17 de xullo de 1979 - 30 de marzo de 1993. Europarlamentaria
  • 17 de xullo de 1979 - 18 de xaneiro de 1982. Europarlamentaria
  • 24 de xullo de 1984 - 24 de xullo de 1989 (1984-1985), presidenta do Grupo Liberal e Democrático (1984-1985), posteriormente do Grupo Liberal Democrático e Reformador. (1985-1989)

Outras funcións[editar | editar a fonte]

  • 3 de marzo de 1998 - 3 de marzo de 2007. Membro do Conseil constitutionnel.
  • 2001-2007. Presidenta da Fundación pola memoria da Shoá (presidenta de honor a partir de 2007)
  • Membro do consello de administración do Instituto francés de relacións internacionáis (IFRI).[156]
  • Presidenta do consello de dirección do Fondo en beneficio das vítimas, do Tribunal Penal Internacional.[157]
  • Membro do xurado do premio para a prevención dos conflitos da Fundación Chirac.
  • Presidenta do Consello consultivo francés das bolsas Entente Cordiale.


Predecesor:
Emilio Colombo 		 
Presidenta do Parlamento Europeo 
1979 - 1982 		Sucesor:
Piet Dankert

Premios e recoñecementos[editar | editar a fonte]

O 1 de xaneiro de 2009 foi promovida de maneira directa á distinción de grande oficial da Orde da Lexión de Honor.[161] Segundo o Le Figaro, o código da Lexión de Honor e da Medalla militar foi modificada por petición expresa de Roselyne Bachelot e co visto e prace do Nicolas Sarkozy unhas semanas antes da promoción de Simone Veil, para que puidese acceder directamente a esta distinción sen ter que pasar polos graos inferiores. Ela rexeitara esta distinción nos anos 90 por motivos persoais.[N 24][162]

Desde o ano 2009, Simone Veil foi tamén membro do xurado do Premio para a prevención dos conflitos entregado anualmente pola Fundación Chirac.[163]

Recibiu tamén o premio Heinrich Heine en 2010[164]. Ese mesmo ano recibiu o premio europeo dos dereitos civís dos Sinti e os ciganos polo seu compromiso a favor destas dúas minorías.[165]

Numerosas universidades e grandes escolas de Europa, América do Norte e de Israel outorgáronlle a Simone Veil o título de doutora honoris causa e outros diplomas honoríficos:

Homenaxes[editar | editar a fonte]

O Parlamento Europeo rendeulle homenaxe en 2011 renomeando a praza contigua ás instalacións do parlamento en Bruxelas como Ágora Simone Veil.[173] Dende 2017 o Parlamento Europeo conta en Estrasburgo co espazo expositivo Parlamentarium Simone Veil, que reproduce os contidos do centro de visitantes Parlamentarium de Bruxelas.[174]

Estación de metro Europe - Simone Veil.

Tras a morte de Simone Veil o 30 de xuño de 2017, a alcaldesa de París, Anne Hidalgo, comunicou que contaba con propoñer ao Consello de París que se lle dedicase "un lugar importante da capital."[175][176][177] O 31 de outubro anunciouse que sería proposto para votación do Consello de París que a praza de Europa pasase a ser a praza de Europa-Simone Veil.[178][179] O lugar inaugurouse o 28 de maio de 2018. A estación de metro Europa foi renomeada igualmente Europa - Simone Veil.

En xullo de 2018 acuñáronse 15 millóns de exemplares dunha moeda conmemorativa de 2 euros co seu retrato.[180]

Obras[editar | editar a fonte]

  • Veil, Simone; Launay, Clément; Soulé, Michel (1968). L'Adoption : données médicales, psychologiques et sociales (en francés). París: Éditions sociales françaises. .
  • Veil, Simone; Cojean, Annick (2004). Les Hommes aussi s'en souviennent: discours suivi d'un entretien avec Annick Cojean (en francés). París: Stock. ISBN 2-234-05720-5. .
  • Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. ISBN 978-2-234-05817-0.  Os catro primeiros capítulos xa foran editados baixo o título Une jeunesse au temps de la Shoah: extraits d’Une vie. Le Livre de poche (en francés). Librairie générale française. 2010. ISBN 978-2-253-12762-8. 
  • Veil, Simone (2016). Mes combats : Les discours d'une vie (en francés). prólogo de Robert Badinter. Bayard. ISBN 978-2-227-48937-0. 

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 No orixinal "Ministre d'État, ministre des Affaires sociales, de la Santé et de la Ville". O título "Ministre d'État" responde máis a unha cuestión protocolaria, polo que non se incorporou nesta tradución. Ver: Ministre d'Etat: un titre honorifique sans conséquence juridique (en francés)
  2. ↑ Pódese acceder tamén a esta entrevista en YouTube.Témoignage : Simone Veil, déportée à Birkenau, Bobrek et Bergen-Belsen (en francés). 15 de setembro de 2016. Consultado o 28 de xullo de 2018. 
  3. ↑ Mairie du IX arrondissement, mencionada na acta de nacemento número 207, do 3 de febreiro de 1891 correspondente a André Jacob.
  4. ↑ Ela explica nas súas memorias as razóns desta data tan sorprendente para facer o exame: "Avisárannos xa dende as primeiras semanas do curso escolar, que as probas do bacharelato non se realizarían en xuño senón a final de marzo, e que non abranguerían máis que as probas escritas. As autoridades de Niza querían de feito pechar o curso escolar o máis pronto posible por medo dun desembarco aliado e dos problemas que implicaría." (Une vie, p. 47)
  5. ↑ Ver Mémorial de la déportation des Juifs de France onde se reproducen datos recollidos na publicación Klarsfeld, Serge.(2012). Mémorial de la Déportation des Juifs de France. Paris: Fils et filles des déportés juifs de France
  6. ↑ "(...) c'était la plus part du temps totalment absurde, inutile."
  7. ↑ "A miúdo escoitase dicir que as persoas deportadas quixeron esquecer e preferiron calar. (…)No meu caso eu sempre estiven disposta a falar, a dar o meu testemuño. Pero a ninguén lle prestaba escoitarnos." - Entrevista concedida a Annette Wierviorka en xuño de 1990, citada na páxina 170. Ver Wieviorka, Annette (2013). Déportation et génocide. Entre la mémoire et l'oubli (en francés). Fayard. ISBN 978-2-8185-0302-7. 
  8. ↑ Sobre o concepto de competición das vítimas ver entrada na Wikipédia francesa
  9. ↑ Escola Nacional da Administración en Francia (École nationale d'administration
  10. ↑ Cita orixinal:"Contrairement à d'autres, je n'estimais pas que les jeunes se trompaient: nous vivions bel et bien dans une époque figée".
  11. ↑ A lexislación sobre o dereito das mulleres á interrupción voluntaria do embarazo tivo lugar de xeito implícito en Francia o 31 outubro de 1980 cando o Consello de estado, nunha sentenza chamada "sentenza Lahache", estimou que só á muller lle compete "valorar por si mesma se a súa situación xustifica a interrupción do embarazo" sen ter que preocuparse dos consellos sucesivos do persoal médico e dun organismo de asuntos sociais, que están destinados unicamente a aclararlle á muller o alcance da súa decisión, ver "Arrêt du 17 novembre 2000 rendu par l’Assemblée plénière] de la Cour de cassation". Cour de Cassation (en francés). Arquivado dende o orixinal o 07 de agosto de 2011. Consultado o 22 de marzo de 2020. , que menciona a sentenza do Consello de Estado do 31 de outubro de 1980.
  12. ↑ A súa amiga Gisèle Halimi conta que "ela fumaba ás agachadas! Agochábamonos nos bistros ás portas de París, onde ninguén podía recoñecernos." Ver "Simone Veil : son amie Gisèle Halimi "pleure" une femme "gaie", "drôle", qui "savait choisir la cause juste"". Franceinfo (en francés). Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  13. ↑ Persoal contratado por unha duración igual ou inferior a tres anos. Podían optar a este posto persoas de nacionalidade francesa con titulacións en Medicina de fóra da UE e tamén quen tivese o título de Medicina e a cidadanía comunitaria. Ver: "PAC, Praticien adjoint contractuel - Définition - BNDS". www.bnds.fr (en francés). Consultado o 31 de marzo de 2019. 
  14. ↑ "Non gostei nada esta designación tan ambigua" ("Je n’ai pas du tout aimé cette formule très ambiguë") declaraba nunha entrevista no xornal Marianne (17 -23 de marzo de 2007)
  15. ↑ "Nicolas est gentil. Il peut être brutal dans son expression, mais les gens ont tort de douter de son humanité. C’est un ami fidèle. Pour moi, c’est important. Quand on choisit un président, on a envie de quelqu’un qui ait ces qualités-là. Ce n’est pas toujours le cas" en Le Figaro, 8 de marzo de 2007
  16. ↑ Este decreto está accesible en Legifrance.(en francés)
  17. ↑ No texto orixinal "physiquement et mentalement diminuée"
  18. ↑ Cita orixinal: "C’est inimaginable, insoutenable, dramatique et, surtout, injuste. (...) On ne peut pas infliger cela à des petits de dix ans! On ne peut pas demander à un enfant de s’identifier à un enfant mort. Cette mémoire est beaucoup trop lourde à porter. Nous mêmes, anciens déportés, avons eu beaucoup de difficultés, après la guerre, à parler de ce que nous avions vécu, même avec nos proches. Et, aujourd’hui encore, nous essayons d’épargner nos enfants et nos petits-enfants. Par ailleurs, beaucoup d’enseignants parlent -très bien- de ces sujets à l’école."
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Ver información sobre este premio na Wikipedia francesa. (en francés)
  20. ↑ 20,0 20,1 No texto orixinal: "Maurice Papon n'a jamais exprimé le mondre regret. (...) Il n'a pas eut un mot pour les enfants qu'il avait fait arrêter, pas un remorse, pas une excuse"
  21. ↑ Logo de pasar revista ás tropas, Emmanuel Macron sumouse ós asistentes ao traslado do cadaleito, revestido coa bandeira tricolor e portado pola Garda republicana ao son da marcha fúnebre de Chopin. Seguindo a tradición, o cadaleito depositouse sobre o chan, sobre unha simple padiola de madeira vernizada no centro exacto do corredor, mentres que os asistentes gardaban un minuto de silencio. O panexírico foi pronunciado por Emmanuel Macron, quen foi precedido polos dosu fillos de Simone Veil. O cadaleito foi trasladado do pasillo de honor dos Inválidos ás 11:34 h acompañado polo Chant des déportés. Gauron, Roland; Feertchak, Alexis (5 de xullo de 2017). "Simone Veil sera la cinquième femme à entrer au Panthéon". Le Figaro (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  22. ↑ No seu discurso na cerimonia do Panteón, Emmanuel Macron indicou que esta decisión non fora unicamente súa senón a de todos os franceses. Ver: Macron, Emmanuel (1 de xullo de 2018). "Le discours d’Emmanuel Macron lors de la cérémonie d’hommage à Simone Veil". Ouest-France.fr (en francés). Consultado o 2 de xullo de 2018. )
  23. ↑ Concretamente, a anterior personalidade inhumada no Panteón de París xusto despois do seu deceso foi o matemático e político Paul Painlevé, finado o 29 de outubro de 1933, que foi inhumado no Panteón o 4 de novembro de 1933.
  24. ↑ "A ministra decatouse hai pouco que madame Veil, que viña de ser elixida membro da Academia Francesa non posuía a Lexión de Honor e quixo reparar esta inxustiza tendo en conta o percorrido e a autoridade moral desta personalidade, din fontes próximas a Roselyne Bachelot A. N. (1 de xaneiro de 2009). "« Simone Veil distinguée : une «injustice» réparée »". Le Figaro (en francés). 
Referencias
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Chemin, Anne (30 de xuño de 2017). "Mort de Simone Veil, icône de la lutte pour les droits des femmes" [Morte de Simone Veirl, icona da loita polos dereitos das mulleres]. Le monde (en francés). Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 F. Coego, Alexandra (2 de xullode 2018). "Simone Veil, quinta muller en entrar no Panteón francés". La Voz de Galicia. Arquivado dende o orixinal o 01 de agosto de 2018. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  3. ↑ "El PE homenajea a Simone Veil en la apertura de la sesión plenaria" (en castelán). 3 de xullo de 2017. Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  5. ↑ Ch. D. (8 de novembro de 1919). "Académie des Beaux-Arts: Prix de Rome". Le Figaro (en francés). p. 3. Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Veil, Simone (7 de marzo de 1997). Interview 28893. Visual History Archive (en francés). Entrevista con Malka Marcovich. 5:58 No minuto. Segment 6. USC Shoah Foundation. Consultado o 28 de xullo de 2018. (require rexistro (?)). 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 7,8 Clerc, Christine (2013). Les conquérantes: Douze femmes à l'assaut du pouvoir (en francés). Le Nil. pp. 43–47. ISBN 978-2-84111-661-4. 
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 8,14 8,15 8,16 Hottell, Ruth. "Simone Veil 1927-2017". Jewish Women's Archive (en inglés). Consultado o 28 de xullo de 2018. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 9,8 Jacquemart, Claude; Garat, Jean-Baptiste (martes 1 / domingo 2 de xullo de 2017). "Simone Veil, survivante et immortelle". Le Figaro (en francés): 4–5. 
  10. ↑ 10,0 10,1 "Les cinq lieux marquants de l'enfance de Simone Veil à Nice" [Os cinco lugares que mercaron a infancia de Simone Veil en Niza]. Nice-Matin (en francés). 1 de xullo de 2017. Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Simone Veil, une vie de combats, ''Paris Match'', semana do 6 ao 12 de xullo de 2017, pp. 34-73
  12. ↑ 12,0 12,1 Trapier, Patrice (2 de xullo de). "Simone Veil, une vie de peines et de combats". JDD (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020r. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Simone Veil, Une vie, Stock, 2007
  14. ↑ 14,0 14,1 Sauvard, Jocelyne (2012). Simone Veil, la force de conviction (en francés). Éditions de l'Archipel. ISBN 9782809806823. 
  15. ↑ Durand, Catherine (30 de xuño de 2017). "Marceline Loridan-Ivens : Simone Veil, ma jumelle contradictoire". Marie Claire (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  16. ↑ Veil, Simone (7 de marzo de 1997). Interview 28893. Visual History Archive (en francés). Entrevista con Malka Marcovich. Segment 120,15:24. USC Shoah Foundation. Consultado o 22 de marzo de 2020. (require rexistro (?)). 
  17. ↑ Veil, Simone (7 de marzo de 1997). Interview 28893. Visual History Archive (en francés). Entrevista con Malka Marcovich. Segment 120. USC Shoah Foundation. Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  18. ↑ Bonnet, Marie-Josèphe (16 de marzo de 2014). "Les Françaises à Auschwitz-Birkenau". AFMD (en francés). Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2018. Consultado o 28 de xullo de 2018. 
  19. ↑ Amón, Rubén (30 de xuño de 2017). "¿Por qué ella?". El País (en castelán). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Aïssaoui, Mohammed (30 de xuño de 2017). "Simone Veil: le livre de sa vie". Le Figaro (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  21. ↑ "Le convoi 73". convoi73.org (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2017. 
  22. ↑ 22,0 22,1 Berenbaum, Michael. "Bergen-Belsen" (en inglés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  23. ↑ 23,0 23,1 "Simone Veil à propos de la déportation de sa famille". INA (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  24. ↑ Le Nouvel Observateur (23 de xaneiro de 2005). "Entrevista.Simone Veil: "No querían escucharnos"". El País (en castelán). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  25. ↑ "Jean et Pierre-François Veil : « Maman dénonçait la concurrence des mémoires »". Le Monde (en francés). 11 de xullo de 2018. Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  26. ↑ Veil, Simone (7 de marzo de 1997). Interview 28893. Visual History Archive (en francés). Entrevista con Malka Marcovich. Segment 167. USC Shoah Foundation. Consultado o 28 de xullo de 2018. 
  27. ↑ "1927-2017. C’était Simone Veil". Sitio web oficial do governo francés (en francés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  28. ↑ Bariéty, Aude. "Sciences Po rend hommage à son ancienne élève Simone Veil". Le Figaro.rf étudiant (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  29. ↑ Maurice Szafran Simone Veil : Destin, Flammarion 1994,p. 137-138
  30. ↑ Fulda, Anne (sábado 30 / domingo 1 de xullo). "Simone et Antoine, un couple fusionnel". Le Figaro et vous (en francés): 28–29. 
  31. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. p. 110. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  32. ↑ François Couland, « Simone Veil : qui sont ses enfants ? », Téléstar.fr. 30 juin 2017. Morto por infarto de miocardio cando tiña 54 anos, o 13 de agosto de 2002
  33. ↑ "Disours (sic) de Pierre François Veil Président du Comité Français pour Yad Vashem". YouTube (en francés). 2 de febreiro de 2016. Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  34. ↑ "Invité:Pierre-François Veil. 27 janvier 1945-27 janvier 2015. Commémoration de la découverte du camp d'Auschwitz". publisenat.fr (en francés). 27 de xaneiro de 2015. Arquivado dende o orixinal o 01 de outubro de 2017. Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  35. ↑ "Simone Veil, ma grand-mère, mon modèle". Elle (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  36. ↑ Simone Veil à propos de sa famille (vídeo) (en francés). France 2. 2 de decembro de 1997. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  37. ↑ Marceline Loridan-Ivens, Ma vie balagan, Robert Laffont, p. 117
  38. ↑ 38,0 38,1 "L’Algérie, par la voix de Bouteflika, rend hommage à Simone Veil qui sauva de la mort 110 prisonniers algériens". The Times of Israel (en francés). 2 de xullo de 2017. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  39. ↑ Manceron, Gilles. "Cet engagement de Simone Veil dont Macron n’a rien dit : son aide discrète aux résistants algériens". Club de Mediapart (en francés). Consultado o 29 de marzo de 2019. 
  40. ↑ "Hommage d’un ancien prisonnier politique FLN à Madame Simone Veil". El Watan (en francés). 26 de xullo de 2018. Arquivado dende o orixinal o 14-07-2017. Consultado o 24-07-2018. 
  41. ↑ Lemoine, Yves; Frédéric, Nguyen (1991). Le livre noir du syndicat de la magistrature (en francés). Albin Michel. ISBN 2-226-05584-3. 
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 42,5 42,6 Chemin, Anne (domingo 2 de xullo-luns 3 de xullo de 2017). "L'énergie d'une survivante". Cahier du Monde (en francés): 1–4. 
  43. ↑ Une vie, Stock, 2007, p. 327
  44. ↑ Vallaeys, Béatrice (29 de xaneiro de 2011). "«On se sert de la Résistance, tout en la dénigrant»". Libération.fr (en francés). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  45. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. p. 146. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  46. ↑ Kemel, Sabah (27 de novembro de 2014). "Il y a 40 ans, le discours historique de Simone Veil sur l'avortement". Le Figaro (en francés). Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  47. ↑ "Michèle Cotta : "On a vécu des injures inimaginables avec Simone Veil"". Europe1 (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  48. ↑ Le parcours de Simone Veil (Le point) (en francés). 30 de xullo de 2017. Escena en 1:02. Consultado o 31 de xullo de 2018. C'est toujours un drame, cela restera toujours un drame 
  49. ↑ Bories, Pascal (5 de outubro de 2016). "Pour Simone Veil, il n'y a « aucun droit à l'avortement »". Le Huffington Post (en francés). Consultado o 1 de xullo de 2017. 
  50. ↑ Veil, Simone (26 de novembro de 1974). Berger, Henry, ed. "AUDITION DE MADAME SIMONE VEIL, MINISTRE DE LA SANTÉ". Rapports de l'Assemblée National (en francés). Annexe au procès-verbal de la séance du 22 novembre 1974 (1334): 10. 
  51. ↑ 51,0 51,1 "Avant la loi Veil, le coup d'éclat des 343 "salopes"" (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  52. ↑ "Le procès de Bobigny". Lumni Enseignement (en francés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  53. ↑ "Assemblée Nationale 1ªseance du 20 decembre 1974" (PDF) (en francés). 18 de xaneiro de 2018. Archived from the original on 18 de xaneiro de 2018. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  54. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. pp. 172-173. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  55. ↑ "Loi n° 76-616 du 9 juillet 1976 relative à la lutte contre le tabagisme". Legifrance (en francés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  56. ↑ "Lexique : Simone Veil". Comité National contre le tabagisme (en francés). Arquivado dende o orixinal o 24 de agosto de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  57. ↑ Berthelier, Anthony (30 de xuño de 2017). "Mort de Simone Veil: dès 1975, elle portait la toute première loi contre le tabagisme et interdisait la cigarette dans certains lieux publics". Huffpost (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  58. ↑ "Simone Veil". Comité National contre le Tabagisme (en francés). Arquivado dende o orixinal o 24 de agosto de 2017. Consultado o 25 de xullo de 2018. 
  59. ↑ "Quand Giscard chassait l’Algérien…". L'Humanité (en francés). 24 de xuño de 2015. Consultado o 24 de xullo de 2017. 
  60. ↑ Fidalgo, Feliciano (18 de xullo de 1979). "La francesa Simone Veil, primera presidenta del Parlamento Europeo". El País (en castelán). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  61. ↑ "Elección del nuevo presidente del Parlamento Europeo" (en castelán). Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  62. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. p. 182. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  63. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. p. 203. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  64. ↑ 64,0 64,1 Roudy, Yvete (domingo 2/ luns 3 de xullo de 2017). "Notre combat pour la parité". Cahier du Monde (en francés) (22 540): 5. 
  65. ↑ 65,0 65,1 "Simone Veil". France-Allemagne (en francés). Consultado o 2 de xullo de 2017. 
  66. ↑ "Simone VEIL". Politique.net (en francés). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  67. ↑ Mathias Bernard, Valéry Giscard d'Estaing : les ambitions déçues, Paris, Armand Colin, 2014 (p. 353)
  68. ↑ Bekmezian, Hélène (14 de xuño de 2012). "Droite : trente ans d'hésitations face au FN". Le Monde (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  69. ↑ Bernard Gorce et Solenn de Royer, « Le fichier Edvige, protection ou menace pour les libertés ? », La Croix, 8 de setembro de 2008
  70. ↑ Isabelle Mandraud, " Edvige : de Michel Rocard à François Fillon, les pérégrinations du fichier des RG ", Le Monde, 9 de setembro de 2008.(en francés)
  71. ↑ Rouach, Daniel (30 de xuño de 2017). "Disparition de Simone Veil. Beaucoup d’Israéliens lui doivent la vie.". Israel Valley (en francés). Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  72. ↑ Veil, Simone (2007). Une vie (en francés). París: Stock. pp. 246-247. ISBN 978-2-234-05817-0. 
  73. ↑ "Conseil constitutionnel" (en francés). Arquivado dende o orixinal o 23 de xaneiro de 2017. Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 Gurrey), Béatrice. "Simone Veil pense que "Bayrou, c'est pire que tout"". Le Monde (en francés). Consultado o 31 de xullo de 20118. 
  75. ↑ Le Figaro, 8 de marzo de 2007
  76. ↑ "Nicolas Sarkozy, Vœux aux corps constitués et aux agents de la Fonction Publique". Elysee.fr (en francés). 11 de xaneiro de 2008. Arquivado dende o orixinal o 10 de febreiro de 2009. Consultado o 2 de xullo de 2017. 
  77. ↑ "Touche pas à mon préambule !". Le Figaro (en francés). 24 de maio de 2008. ISSN 0182-5852. Consultado o 2016-11-02. 
  78. ↑ "Veil, femme préférée des Français" Arquivado 12 de xaneiro de 2011 en Wayback Machine., Le Journal du dimanche, 5 de marzo de 2010
  79. ↑ "Simone Veil participe à l’assemblée constituante de l’UDI ", en nouvelobs.com, 21 de outubre de 2012
  80. ↑ Quemener, Soazig (25 de novembro de 2012). "Portes ouvertes chez les centristes - leJDD.fr". lejdd.fr (en francés). Arquivado dende o orixinal o 29 de novembro de 2012. Consultado o 23 de xullo de 2017. 
  81. ↑ "Simone Veil a manifesté contre le mariage homo". L'Obs (en francés). 14 de xaneiro de 2013. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  82. ↑ "Manif pour tous : Simone Veil a « salué les manifestants » contre le mariage gay". Le Huffington Post (en francés). Consultado o 5 de xullo de 2017. 
  83. ↑ "Simone Veil était une féministe, mais aussi une femme de son temps". Le Monde (en francés). 30 de xuño de 2017. 
  84. ↑ Daam, Nadia (30 de xuño de 2017). "Simone Veil tout juste disparue, voilà déjà les charognards". Slate.fr (en francés). 
  85. ↑ Fonte : Fondation pour la mémoire de la Shoah Arquivado 16 de setembro de 2019 en Wayback Machine.
  86. ↑ Briand, Sarah (2015). Simone, éternelle rebelle (en francés). Fayard. 
  87. ↑ "Shoah en CM2 : Simone Veil fustige l'idée de Sarkozy". lexpress.fr (en francés). 15 de febreiro de 2008. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  88. ↑ Le Bars, Stéphanie (15 de febreiro de 2008). "Le projet de parrainage d'enfants de la Shoah contesté". Le Monde (en francés). Consultado o 12 de abril de 2019. 
  89. ↑ Gabizon, Cécilia (28 de febreiro de 2008). "Le parrainage d'enfants juifs, une piste parmi d'autres". Le Figaro (en francés). Consultado o 12 de abril de 2019. 
  90. ↑ Gabizon, Cécilia & Loui, Cyrille (15 de febreiro de 2008). "Le parrainage d'enfants juifs déportés crée la polémique". Le Figaro (en francés). Consultado o 12 de abril de 2019. 
  91. ↑ 91,0 91,1 91,2 91,3 Annick Cojean, "Simone Veil entre à l'Académie française", Le Monde, 22 de novembro de 2008
  92. ↑ 92,0 92,1 92,2 González, Enric (21 de abril de 1994). "La cadena perpetua a Touvier abre paso al juicio contra otro ex colaboracionista". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  93. ↑ 93,0 93,1 93,2 Sahagún, Felipe (5 de marzo de 2007). "Maurice Papon, cómplice del genocidio nazi". elmundo.es (en castelán). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  94. ↑ "L’actualité - Académie française". www.academie-francaise.fr (en francés). 
  95. ↑ 95,0 95,1 "Biographie Simone Veil" (en francés). Académie française. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  96. ↑ Brut (30 de xuño de 2017). Simone Veil : une vie (YouTube) (en francés). Escena en 0:45. 
  97. ↑ "Réception de Madame Simone Veil". Académie française (en francés). 18 de marzo de 2010. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  98. ↑ "Simone Veil, une icône à l'Académie". leparisien.fr (en francés). 2016-12-07. Consultado o 2016-12-07. 
  99. ↑ "Simone Veil est entrée à l'Académie française". L'Express (en francés). 18de marzo de 2010. Consultado o 1 de xullo de 2017. 
  100. ↑ « Réception de - Institut de France », 18 mars 2010
  101. ↑ "Simone Veil, hospitalisée pour détresse respiratoire". journaldesfemmes.com (en francés). 18 août 2016. 
  102. ↑ Cocquet, Marion (30 de xuño de 2017). "Simone Veil : « Nous vous aimons, Madame »". Le Point (en francés). Consultado o 30 de xuño de 2017. 
  103. ↑ Chan, Sewell (30 de xuño de 2017). "Simone Veil, Ex-Minister Who Wrote France's Abortion Law, Dies at 89.". The New York Times (en inglés). Consultado o 30 de xuño de 2017. 
  104. ↑ Favereau, Éric (30 de xuño de 2017). "Simone Veil, une femme debout". Libération.fr (en francés). 
  105. ↑ « L'ancienne ministre et rescapée de la Shoah Simone Veil est décédée », sur Le Figaro, 30 de xuño de 2017(en francés)
  106. ↑ "Les réactions des responsables religieux à la mort de Simone Veil" (en francés). La Croix. 30 de xuño de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  107. ↑ "Photos – Obsèques de Simone Veil : famille, politiques et personnalités réunis pour un dernier hommage". femmeactuelle.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. 
  108. ↑ "Mort de Simone Veil : réactions dans la communauté juive". Libération (en francés). 30 de xuño de 2017. Arquivado dende o orixinal o 07 de xullo de 2017. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  109. ↑ "Florian Philippot favorable à l'inhumation de Simone Veil au Panthéon". BFMTV (en francés). Consultado o 2017-06-30. 
  110. ↑ Caravagna, Leo (30 de xuño de 2017). "De nombreux appels à inhumer Simone Veil au Panthéon". Le Figaro (en francés). ISSN 0182-5852. Consultado o 30 de xuño de 2017. 
  111. ↑ "Simone Veil est la candidate idéale pour le Panthéon et tout le monde l'a relevé". Le Huffington Post (en francés). Consultado o 30 de xuño de 2017. 
  112. ↑ 112,0 112,1 112,2 "Simone Veil : pétitions et personnalités demandent son entrée au Panthéon". leparisien.fr (en francés). 2 de xullo de 2017. 
  113. ↑ "La place de Simone Veil est au Panthéon, c’est une évidence". RMC (en francés). Consultado o 1 de xullo de 2017. 
  114. ↑ Sotto, Thomas (3 de xullo de 2017). "L'entrée de Simone Veil au Panthéon « n'est pas à l'ordre du jour »". Europe 1 (en francés). Consultado o 3 de xullo de 2017. .
  115. ↑ "De nombreux appels à inhumer Simone Veil au Panthéon". lefigaro.fr (en francés). 30 de xuño de 2017. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  116. ↑ "Simone Veil inhumée au Panthéon ? « Pas à l'ordre du jour », pour ses petites-filles". huffingtonpost.fr (en francés). 3 de xullo de 2017. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  117. ↑ "Mort de Simone Veil : les dirigeants de l’UE perdent « une grande Européenne »". Le Monde (en francés). 30 de xuño de 2017. Consultado o 26 de xullo de 2018. 
  118. ↑ "VIDÉO. « Je t’aime maman », l’émouvant éloge de Jean, l’un des fils de Simone Veil". ouest-france.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  119. ↑ "Pierre Francois Veil rend hommage à sa mère, Simone Veil". Dailymotion (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  120. ↑ "Simone Veil reposera avec son époux au Panthéon". dailymotion.com (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  121. ↑ Erro no código da cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome :0
  122. ↑ "Aux Invalides, des obsèques nationales pour Simone Veil". Le Monde (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  123. ↑ "La France a rendu un hommage national à Simone Veil aux Invalides". rts.ch (en francés). 6 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  124. ↑ "PHOTOS – Obsèques de Simone Veil : Alain Delon, Claude Chirac… tous émus pour un dernier hommage - Gala". gala.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  125. ↑ "PHOTOS – Rachida Dati retrouve Nathalie Kosciusko-Morizet après les propos de la maire du VIIe sur l'agression de sa grande rivale - Gala". gala.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  126. ↑ "Hommage national à Simone Veil. Quelles personnalités seront présentes". ouest-france.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Arquivado dende o orixinal o 9 de xullo de 2017. 
  127. ↑ "Simone Veil au Panthéon : l'absence de Valéry Giscard d'Estaing à la cérémonie était-elle volontaire?". orange.fr (en francés). 4 de xullo de 2018. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  128. ↑ "Comment vont se dérouler les obsèques nationales de Simone Veil ?". lci.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  129. ↑ "Obsèques de Simone Veil : aux Invalides, une foule d'anonymes dit adieu à une « grande dame »". francetvinfo.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  130. ↑ "Hommage à Simone Veil : des centaines d’anonymes présents aux Invalides". francetvinfo.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. 
  131. ↑ "VIDÉO. Simone Veil reposera « avec son époux au Panthéon », annonce Emmanuel Macron". lexpress.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  132. ↑ "Simone et Antoine Veil reposeront ensemble au Panthéon". ouest-france.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Arquivado dende o orixinal o 12 de xullo de 2017. 
  133. ↑ "Revivez l'hommage national à Simone Veil". Leparisien.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. 
  134. ↑ Breeden, Aurelien (5 de xullo de 2017). "Simone Veil to Be Laid to Rest in Panthéon, Among France's Revered". The New York Times (en inglés). Consultado o 22 de marzo de 2020. 
  135. ↑ Bouvier, Pierre (5 de xullo de 2017). "Simone Veil reposera avec son époux au Panthéon". Le Monde (en francés). Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  136. ↑ "Pourquoi la panthéonisation de Simone Veil est une première". rtl.fr. 05/07/2017. 
  137. ↑ 137,0 137,1 Bassets, Marc (1 de xullo de 2018). "Simone Veil, superviviente de Auschwitz, feminista y europeísta, ingresa en el Panteón". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  138. ↑ "Quatre présidents de la République seront présents aux obsèques de Simone Veil". BMTV (en francés). 2 de xullo de 2017. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  139. ↑ "Je suis juive. Simone VEIL". terredisrael.com (en francés). 29 de outubro de 2014. Arquivado dende o orixinal o 05 de xullo de 2017. Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  140. ↑ Paolini, Esther (30 de xuño de 2017). "L'émotion de la communauté juive après la mort de Simone Veil, une « femme d'exception »". Le Figaro (en francés). 
  141. ↑ "Tout savoir sur la cérémonie des obsèques de Simone Veil". CNEWS Matin (en francés). 2 de xullo de 2017. 
  142. ↑ Veil, Pierre-François (30 de xuño de 2017). Joëlle Hansel. Simone Veil n'est plus (en francés). Entrevista con Joëlle Hansel. L'Arche. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  143. ↑ Houdaille, Clémence (5 de xullo de 2017). "Le kaddish sera dit sur la tombe de Simone Veil". La Croix. Arquivado dende o orixinal o 05-07-2017. Consultado o 24-07-2018. 
  144. ↑ "Obsèques de Simone Veil: le kaddish a été dit sur sa tombe". leparisien.fr (en francés). 5 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  145. ↑ Bacqué, Raphaëlle (6 de xullo de 2017). "Simone Veil: « Nous nous sommes rencontrées pour mourir ensemble »". Le Monde (en francés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  146. ↑ Nadjar, Steve (5 de xullo de 2017). "Obsèques de Simone Veil: des témoins se confient à Actualité juive". Actualité Juive (en francés). Arquivado dende o orixinal o 08 de xullo de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  147. ↑ Broseta, Héloïse (5 de xullo de 2017). "Obsèques de Simone Veil: le kaddish a été dit sur sa tombe". Le Parisien (en francés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  148. ↑ Centre Culturel Judéo-Espagnol–Al Syete (29 de xuño de 2017). "Dernier hommage à Simone Veil au Mémorial de la Shoah". eSefarad (en francés). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  149. ↑ "Simone Veil: hommage au Mémorial de la Shoah avant l’entrée au Panthéon". Le Monde.fr (en francés). 29 de xuño de 2018. Consultado o 25 de xullo de 2018. 
  150. ↑ "Simone Veil entrera au Panthéon le 1er juillet". Franceinfo (en francés). 19 de febreiro de 2018. Consultado o 24 de xullo de 2018. 
  151. ↑ "Simone Veil : hommage au Mémorial de la Shoah avant l’entrée au Panthéon". lemonde.fr (en francés). 29 de xuño de 2018. Consultado o 29 de xuño de 2018. 
  152. ↑ Elian Peltier (1 de xullo de 2018). "'Merci Madame': Simone Veil is Honored With Pantheon Burial". The New York Times (en inglés). 
  153. ↑ "Simone Veil au Panthéon : revivez la cérémonie d’hommage à l’ancienne ministre et rescapée de la Shoah". Le Monde (en francés). 1 de xullo de 2018. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  154. ↑ "Le discours d’Emmanuel Macron lors de la cérémonie d’hommage à Simone Veil". Ouest-France (en francés). 1 de xullo de 2018. Consultado o 2 de xullo de 2018. 
  155. ↑ "La marseillaise chantée en hommage à Simone Veil, qui rentre au Panthéon". Le Figaro (en francés). Arquivado dende o orixinal o 28 de xullo de 2018. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  156. ↑ Institute Français des Relations Internationales, ed. (30 de xuño de 2017). "Editoriaux : Simone Veil (1927-2017)". ifri.org (en francés). Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  157. ↑ "La CPI lance un appel de fonds pour aider 1.7 million de victimes de violences sexuelles". Centre d'actualité de l'ONU (en francés). Consultado o 24 de setembro de 2008. 
  158. ↑ "Premio europeo Carlos V". Fundación Yuste (en castelán). Consultado o 31 de xullo de 2018. 
  159. ↑ "Simone Veil faite grand’croix de la Légion d’honneur". LeParisien.fr (en francés). 10 setembro de 2012. Consultado o 10 de setembro de 2012. 
  160. ↑ "O presidente de Portugal outorga a Gran Cruz da Orde do Infante Don Henrique a Núñez Feijóo". Galiciapress. 5 de xuño de 2015. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  161. ↑ "Légion d'honneur du Nouvel An: Simone Veil, Zidane, scientifiques et showbiz". ladepeche.fr (en francés). 1 de xaneiro de 2009. Consultado o 27 de marzo de 2019. 
  162. ↑ "Décret 2008-1202 du 21 novembre 2008 modifiant le code de la Légion d'honneur et de la médaille militaire". Legifrance (en francés). Arquivado dende o orixinal o 16 de setembro de 2019. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  163. ↑ "Le Jury". fondationchirac.eu (en francés). Arquivado dende o orixinal o 18 de abril de 2012. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  164. ↑ "Simone Veil honorée en Allemagne pour son œuvre politique et culturelle". Le Monde.fr (en francés). 2 de xullo de 2012. ISSN 1950-6244. Consultado o 23 de xullo de 2016. 
  165. ↑ "Simone Veil reçoit le Prix des droits civiques des Sinti et des Roms". dw.com (en francés). 16 de decembro de 2010. 
  166. ↑ "Recipients of Bar-Ilan University Honorary Doctorates". biu.ac.il (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 26 de agosto de 2010. Consultado o 14 de agosto de 2010. 
  167. ↑ "1963-2008 Honorary Degree Récipients" (PDF). georgetown.edu (en inglés). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de agosto de 2010. Consultado o 14 de agosto de 2010. 
  168. ↑ "Thrity-nine annual Commencement Exercises" (PDF). Brandeis Review (en inglés) 10 (1): 2. Verán 1990. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  169. ↑ Williams, Lynne (1995). "Honorary degrees". Times Higher Education (en inglés). Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  170. ↑ Veil, Simone (20 de maio 1997). "Privilege and Humanity". Almanac (en inglés) 43 (35). 
  171. ↑ "Cassino: l’Ateneo conferisce la Laurea honoris causa a Simone Veil". controcampus.it (en italiano). 1 de decembro de 2006. Consultado o 27 de agosto de 2018. 
  172. ↑ "image". getty images (en inglés). Consultado o 28 de agosto de 2018. 
  173. ↑ Homenaje a Simone Veil: una mujer que abrió muchos caminos (en liña) (en castelán e francés). 30 de xuño de 2017. Escena en 0:42. Arquivado dende o orixinal o 29 de xullo de 2018. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  174. ↑ "Parlamentarium" (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 29 de xullo de 2018. Consultado o 27 de xullo de 2018. 
  175. ↑ BFMTV. "Anne Hidalgo veut donner le nom de Simone Veil à un « lieu marquant » de Paris". BFMTV (en francés). Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  176. ↑ "Hidalgo veut attribuer le nom de Simone Veil à « un lieu marquant » de Paris". Paris Match (en francés). 2017-06-30. 
  177. ↑ "Hidalgo veut attribuer le nom de Simone Veil à « un lieu marquant » de Paris". Europe 1 (en francés). 30 de xuño de 2017. 
  178. ↑ "Paris : la place de l'Europe va porter le nom de Simone Veil". Le Figaro (en francés). 31 outubro de 2017. Consultado o 29 de xullo de 2018. 
  179. ↑ Ville de Poitiers - Service Communication. "Nomination du Jardin Simone-Veil à Poitiers en présence de son fils Jean Veil". www.poitiers.fr (en francés). Arquivado dende o orixinal o 12 de xuño de 2018. Consultado o 2018-03-05. 
  180. ↑ "Une pièce de 2 euros en hommage à Simone Veil" (en francés). 14 de xuño de 2018. Consultado o 29 de xullo de 2018. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Audiolibros e podcasts
Banda deseñada
Audiovisuais

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Simone_Veil&oldid=6719494»