Michèle Alliot-Marie
Michèle Jeanne Honorine Alliot-Marie, nada o 10 de setembro de 1946, é unha política francesa. Foi ministra de Defensa (2002-2007), de Interior (2007-2009), de Xustiza (2009-2010) e de Asuntos Exteriores (2010-2011) de Francia.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Alliot-Marie foi a primeira muller que ostentou o cargo de ministra de Interior así como a primeira en dirixir un partido político maioritario en Francia. Foi ministra de Defensa nos gabinetes de Jean-Pierre Raffarin e de Dominique de Villepin. Tamén foi a primeira muller en asumir ese cargo.[1] A revista Forbes colocouna en 2005 no número 51 e no número 11 en 2007 na clasificación de mulleres máis poderosas do planeta.[2][3][4]
O 27 de febreiro de 2011, renunciou ao cargo de Ministra de Asuntos Exteriores ante o escándalo público provocado por aceptar unhas vacacións regaladas por un empresario tunisiano próximo ao entón presidente Zine El Abidine Ben Ali así como as críticas pola súa incorrecta xestión do affaire Cassez que levou a Francia a unha crise diplomática con México.[5]
En 2016, o xuíz de instrución francesa Sabine Kheris solicita que Michèle Alliot-Marie, Dominique de Villepin e Michel Barnier sexan levados ante o Tribunal de Xustiza da República. Sospéitase que estes exministros permitiron a saída dos mercenarios responsables do ataque ao campo de Bouaké en 2004, no que morreron nove soldados franceses. Ao parecer, a operación tiña por obxecto xustificar unha operación de resposta contra o Goberno de Laurent Gbagbo no contexto da crise de 2004 en Costa do Marfil.[6]
Reivindicación feminista[editar | editar a fonte]
En 1970, cando ía entrar en compañía da tamén política francesa Denise Cacheux, na Asemblea Nacional de Francia, os ordenanzas prohibíronlles o acceso ao recinto por ir vestidas con pantalón. Ante esta prohibición, Alliot-Marie manifestou que estarían dispostas a quitar a prenda se desta maneira podían acceder, de maneira que os ordenanzas optaron por permitirlles o paso. A partir deste suceso, as mulleres do mundo da política puideron acceder con pantalón a edificios oficiais.[7]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Excerpts from "Dawn Evening or Night"". International Herald-Tribune. 24 de agosto de 2007. Arquivado dende o orixinal o 26 de agosto de 2007. Consultado o 6 de setembro de 2007.
- ↑ "Michele Alliot-Marie, The Most Powerful Women - Forbes.com". Consultado o 7 de marzo de 2018.
- ↑ "#11 Michèle Alliot-Marie - Forbes.com". Consultado o 7 de marzo de 2018.
- ↑ "«Nunca ha habido procedimientos como los usados contra Sarkozy»". abc (en castelán). Consultado o 7 de marzo de 2018.
- ↑ Antonio Jiménez Barca (27 de febreiro de 2011). "Dimite la ministra de Exteriores francesa". El País. Consultado o 27 de febreiro de 2011.
- ↑ https://www.monde-diplomatique.fr/2016/04/BENVENUTO/55185
- ↑ Mañana, Carmen (20 de abril de 2012). "La lucha de la mujer por llevar los pantalones". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 5 de marzo de 2018.
