Joseph Luns

Joseph Luns
Nome completo	Joseph Marie Antoine Hubert Luns
Nacemento	28 de agosto de 1911
Lugar de nacemento	Rotterdam
Falecemento	17 de xullo de 2002
Lugar de falecemento	Bruxelas-Capital
Soterrado	The Hague Roman Catholic Cemetery
Nacionalidade	Reino dos Países Baixos
Relixión	Igrexa católica
Alma máter	Universidade de Leiden, London School of Economics, Universidade de Ámsterdam e Ignatius Gymnasium
Ocupación	político e diplomático
Pai	Huib Luns
Irmáns	Theo Luns
Premios	Gran cruz da Lexión de Honor, Medalla Presidencial da Liberdade, Premio Carlomagno, Companion of Honour, Oficial da Ordem Militar de Cristo e Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Joseph Antoine Marie Hubert Luns, nado en Róterdam, Países Baixos, en 1911 e finado en Bruxelas, Bélxica, en 2002, foi un político holandés, ministro de Asuntos Exteriores no seu país e secretario xeral da OTAN entre 1971 e 1984.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Formación[editar | editar a fonte]

Estudou xurisprudencia na Universidade de Ámsterdam e Leiden, e máis tarde aumentou os seus estudos na London School of Economics e na Universidade de Berlín.

Funcionario e diplomático[editar | editar a fonte]

En 1938 obtivo unha praza de funcionario no Ministerio de Asuntos Exteriores, pero durante a Segunda guerra mundial traballou no goberno holandés no exilio en Londres, así como como diplomático dos aliados en Suíza, Portugal e Reino Unido.

Actividade política[editar | editar a fonte]

Entre 1933 e 1936 foi membro do Partido Nacional Socialista dos Países Baixos (Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland, NSB), partido con tendencias nazis pero que aínda non falaba abertamente do seu posterior antisemitismo.^[1]

Entre 1949 e 1952 foi o representante do seu país na Organización das Nacións Unidas con sede en Nova York.

Máis tarde foi membro do Partido Popular Católico ( Katholieke Volkspartij, KVP) e en 1956 foi nomeado Ministro de Asuntos Exteriores, cargo que ocupou até 1971, baixo os sucesivos gobernos de Willem Drees, Louis Beel, Jan de Quay, Victor Marijnen, Jo Cals, Jelle Zijlstra e Piet de Jong. Durante os seus mandatos negouse a entregar a Nova Guinea Occidental, a parte occidental da illa de Nova Guinea baixo mandato neerlandés, ás autoridades indonesias até que se viu obrigado a facer esta entrega pola administración do presidente estadounidense John F. Kennedy.

En 1967 foi galardoado co Premio Internacional Carlomagno, concedido pola cidade de Aquisgrán, polos seus esforzos a favor da unidade europea. Dous anos despois foi o home máis popular do seu país segundo unha enquisa.^[2]

Asinante no lado holandés do Tratado de Roma que marcou a fundación da Comunidade Económica Europea (CEE), bloqueou posteriormente varios intentos de Charles de Gaulle e Konrad Adenauer de crear unha unión política por temor a crear un "condominio europeo franco-alemán".

Secretario Xeral da OTAN[editar | editar a fonte]

En outubro de 1971, foi nomeado quinto secretario xeral da OTAN, en substitución do italiano Manlio Brosio.^[3]^[4] Durante a súa etapa á fronte da Secretaría Xeral da OTAN avogou por un rearme europeo a grande escala mediante a instalación de mísiles de cruceiro para facer fronte ao bloque do leste.

O seu apoio explícito á política colonial do portugués Antonio de Oliveira Salazar nas colonias de Mozambique e Angola valeulle as críticas de moitos países africanos, pero ao mesmo tempo recibiu o apoio dos Estados Unidos de América. En decembro de 2022, documentos desclasificados do Servizo Nacional de Seguridade neerlandés (BVD) sobre obxectivos de investigación entre 1948 e 1998, mostraron que Luns rompeu o embargo de armas ao goberno salazarista do Estado Novo.^[2]

Cargos públicos
Precedido por: Jan Willem Beyen	Ministro de Asuntos Estranxeiros 1956–1971	Sucedido por: Norbert Schmelzer
Precedido por: Manlio Brosio	Secretario xeral da OTAN 1971–1984	Sucedido por: Peter Carington