Joseph Luns

Joseph Luns
	; (1979)
Biografía
Nacemento	(nl) Joseph Marie Antoine Hubert Luns ; 28 de agosto de 1911 ; Rotterdam, Países Baixos
Morte	17 de xullo de 2002 (90 anos); Bruxelas, Bélxica
Lugar de sepultura	The Hague Roman Catholic Cemetery (en)
5º Secretário-geral da Organização do Tratado do Atlântico Norte (pt)
	1 de outubro de 1971 – 25 de xuño de 1984 ; ← Manlio Brosio – Peter Carington, 6.º Barão Carrington (pt) →
Membro da Cámara de Representantes dos Países Baixos
	11 de maio de 1971 – 1 de outubro de 1971
Ministro dos Negócios Estrangeiros (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino dos Países Baixos
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Leiden ; Universidade de Ámsterdam ; London School of Economics ; Ignatius Gymnasium (en)
Actividade
Ocupación	político , diplomático
Partido político	Catholic People's Party (en) (1948–1974)
Lingua	Lingua neerlandesa
Familia
Pai	Huib Luns
Irmáns	Theo Luns
	Premios (1984) Medalla Presidencial da Liberdade; (1982) Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco; (4 de maio de 1967) Premio Carlomagno; Compañeiro de Honra; Oficial da Ordem Militar de Cristo (pt) ; Gran cruz da Lexión de Honor ;
	Sinatura

Joseph Antoine Marie Hubert Luns, nado en Róterdam, Países Baixos, en 1911 e finado en Bruxelas, Bélxica, en 2002, foi un político holandés, ministro de Asuntos Exteriores no seu país e secretario xeral da OTAN entre 1971 e 1984.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Formación[editar | editar a fonte]

Estudou xurisprudencia na Universidade de Ámsterdam e Leiden, e máis tarde aumentou os seus estudos na London School of Economics e na Universidade de Berlín.

Funcionario e diplomático[editar | editar a fonte]

En 1938 obtivo unha praza de funcionario no Ministerio de Asuntos Exteriores, pero durante a Segunda guerra mundial traballou no goberno holandés no exilio en Londres, así como como diplomático dos aliados en Suíza, Portugal e o Reino Unido.

Actividade política[editar | editar a fonte]

Entre 1933 e 1936 foi membro do Partido Nacional Socialista dos Países Baixos (Nationaal-Socialistische Beweging in Nederland, NSB), partido con tendencias nazis pero que aínda non falaba abertamente do seu posterior antisemitismo.^[1]

Entre 1949 e 1952 foi o representante do seu país na Organización das Nacións Unidas con sede en Nova York.

Máis tarde foi membro do Partido Popular Católico ( Katholieke Volkspartij, KVP) e en 1956 foi nomeado Ministro de Asuntos Exteriores, cargo que ocupou até 1971, baixo os sucesivos gobernos de Willem Drees, Louis Beel, Jan de Quay, Victor Marijnen, Jo Cals, Jelle Zijlstra e Piet de Jong. Durante os seus mandatos negouse a entregar a Nova Guinea Occidental, a parte occidental da illa de Nova Guinea baixo mandato neerlandés, ás autoridades indonesias até que se viu obrigado a facer esta entrega pola administración do presidente estadounidense John F. Kennedy.

En 1967 foi galardoado co Premio Internacional Carlomagno, concedido pola cidade de Aquisgrán, polos seus esforzos a favor da unidade europea. Dous anos despois foi o home máis popular do seu país segundo unha enquisa.^[2]

Asinante no lado holandés do Tratado de Roma que marcou a fundación da Comunidade Económica Europea (CEE), bloqueou posteriormente varios intentos de Charles de Gaulle e Konrad Adenauer de crear unha unión política por temor a crear un "condominio europeo franco-alemán".

Secretario Xeral da OTAN[editar | editar a fonte]

En outubro de 1971, foi nomeado quinto secretario xeral da OTAN, en substitución do italiano Manlio Brosio.^[3]^[4] Durante a súa etapa á fronte da Secretaría Xeral da OTAN avogou por un rearme europeo a grande escala mediante a instalación de mísiles de cruceiro para facer fronte ao bloque do leste.

O seu apoio explícito á política colonial do portugués Antonio de Oliveira Salazar nas colonias de Mozambique e Angola valeulle as críticas de moitos países africanos, pero ao mesmo tempo recibiu o apoio dos Estados Unidos de América. En decembro de 2022, documentos desclasificados do Servizo Nacional de Seguridade neerlandés (BVD) sobre obxectivos de investigación entre 1948 e 1998, mostraron que Luns rompeu o embargo de armas ao goberno salazarista do Estado Novo.^[2]

Cargos públicos
Precedido por: Jan Willem Beyen	Ministro de Asuntos Estranxeiros 1956–1971	Sucedido por: Norbert Schmelzer
Precedido por: Manlio Brosio	Secretario xeral da OTAN 1971–1984	Sucedido por: Peter Carington