Comisión Europea

Comisión Europea
Acrónimo	EC, CE e EK
Tipo	Institucións da Unión Europea e poder executivo
Data de fundación	1 de xaneiro de 1958
Presidente/a	Ursula von der Leyen (2019-)
Secretario/a	Ilze Juhansone
Nº de empregados	32.399 (2019)
Organización matriz	Unión Europea
Organización subsidiaria	Axencia Executiva no Ámbito Educativo, Audiovisual e Cultural (EACEA), Axencia Executiva do Consumidor, Salud, Agricultura e Alimentación, EuropeAid, Dirección Xeneral de Enerxía, Fondos Estruturais de Inversión Europeos, Dirección Xeral de Asuntos Económicos e Financeiros, Eurostat, Dirección Xeral de Interpretación, Directorio Xeral de Asuntos Marítimos e Pesca, Directorate-General for Taxation and Customs Union, Directorate-General for European Neighbourhood and Enlargement Negotiations, Directorate-General for Trade, Water Europe, Directorate-General for Health and Food Safety, Directorate-General for Justice and Consumers, Directorate-General for Education, Youth, Sport and Culture, Directorate-General for Research and Innovation e Grupo para a Política do Espectro de Radiofrequências
Premios	Premio Carlomagno, BigBrotherAwards e European Sustainability Award
Sede	Bruxelas
País	Bélxica
Na rede
https://commission.europa.eu/
[ editar datos en Wikidata ]

Institución politicamente independente que representa e defende os intereses da Unión Europea no seu conxunto, propón a lexislación, políticas e programas de acción e é responsable de aplicar as decisións do Parlamento Europeo e do Consello da Unión Europea.

A Comisión actúa seguindo o método dun gabinete do goberno, con 28 comisarios. Hai un Comisario por cada Estado membro, con todo os comisarios están obrigados a representar os intereses da UE no seu conxunto en lugar do seu Estado de orixe. Un dos 28 é o Presidente da Comisión (na actualidade, Ursula von der Leyen) nomeado polo Consello Europeo coa aprobación do Parlamento Europeo.

O termo «Comisión» pode significar tanto o Colexio de Comisarios como se mencionou anteriormente, ou a institución máis grande, incluíndo o órgano administrativo duns 25.000 funcionarios europeos repartidos nos departamentos chamados Direccións Xerais. Baséase fundamentalmente no edificio Berlaymont de Bruxelas e as súas linguas de traballo internas son inglés, francés e alemán.

Historia

Comisión Europea

A Comisión Europea deriva dunha das cinco institucións esenciais creadas no seo do sistema supranacional da Comunidade Europea, atendendo á proposta de Robert Schuman, ministro francés de relacións exteriores, o 9 de maio de 1950. Nacendo en 1951 como a Alta Autoridade na Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro, a Comisión sufriu numerosos cambios respecto da súa composición e poderes baixo distintas presidencias.

Establecemento

A primeira Comisión orixinouse en 1951 como a "Alta Autoridade" de nove membros baixo a dirección do Presidente Jean Monnet. A Autoridade era o poder executivo supranacional administrativo da nova Comunidade Europea do Carbón e do Aceiro (CECA). En 1958 os Tratados de Roma estableceron dúas novas comunidades, xunto coa CECA: a Comunidade Económica Europea (CEE) e a Comunidade Europea de Enerxía Atómica (Euratom). Por iso, os executivos pasaron a ser chamados "comisarios" no canto de "Altas Autoridades". A razón para o cambio de nome foi a nova relación entre o poder executivo e o Consello. Algúns estados, como Francia, expresaron as súas reservas sobre o poder da Alta Autoridade e desexaban limitalo, dando máis poder ao Consello en prexuízo dos novos executivos. Walter Hallstein liderou a primeira Comisión da CEE, cuxa primeira reunión oficial se celebrou o 16 de xaneiro de 1958 no Castelo do Val da Duquesa. Esta administración acadou un acordo sobre o polémico tema dos prezos dos cereais, e tamén logrou dar unha impresión positiva a terceiros países, cando fixo o seu debut internacional na rolda de negociacións do GATT. Hallstein iniciou a consolidación da lexislación europea e comezou a ter un notable impacto sobre a lexislación nacional. Ao principio a súa administración non foi tomada demasiado en conta pero, coa axuda do Tribunal de Xustiza Europeo, a súa Comisión afirmou a súa autoridade dabondo como para permitir que as futuras comisións fosen tomadas máis en serio. Con todo, en 1965 a Comisión Hallstein desencadeou a "crise da cadeira baleira", como consecuencia das polémicas propostas para a Política Agrícola Común, consideradas inaceptables para Francia. A pesar de que a crise institucional se resolveu o ano seguinte, esta custou a Hallstein a Presidencia a pesar de ser considerado como o líder máis "dinámico" até Jacques Delors.

Desenvolvemento

Os tres órganos co-existiron até o 1 de xullo de 1967 cando, por medio do Tratado de Fusión, xuntáronse nunha soa administración baixo o Presidente Jean Rei. Debido á fusión, durante a Comisión Rei produciuse un aumento temporal a catorce membros, aínda que as futuras comisións reducíronse a nove tras adoptarse a fórmula dun membro por cada estado pequeno e dous por cada estado grande. O traballo da Comisión centrouse en incrementar o poder do Parlamento Europeo, ademais de pór en marcha a unión aduaneira. A pesar de ser Rei o primeiro Presidente das comunidades fusionadas, Hallstein é visto como o primeiro Presidente da Comisión moderna.

As Comisións Malfatti e Mansholt continuaron co traballo no referente á cooperación monetaria e á primeira ampliación, de 1973. Coa ampliación, o número de membros da Comisión Ortoli aumentou a trece (ao Reino Unido como un gran membro concedéronselle dous Comisarios), no medio da inestabilidade económica internacional dese momento. A representación exterior da Comunidade deu un paso adiante cando o presidente Roy Jenkins se converteu no primeiro Presidente en asistir a un cume do G8 en nome da Comunidade. Tomando a substitución da Comisión Jenkins, Gaston Thorn supervisou a ampliación cara ao sur, ademais de empezar a traballar na Acta Única Europea.

Delors e Santer

Unha das comisións máis exitosas foi a presidida por Jacques Delors (a Comisión Delors); os presidentes que o sucederon non puideron acadar o mesmo éxito. Delors acreditou a Comunidade dándolle un senso de dirección e dinamismo. Delors e o seu equipo tamén son considerados como os "pais fundadores do euro."

O sucesor de Delors foi Jacques Santer. A Comisión Santer viuse obrigada polo Parlamento a dimitir en 1999 despois de ser acusados de nepotismo, e por non acabaren coa corrupción.^{[Cómpre referencia]} Esa foi a primeira vez que unha Comisión se viu na obriga de dimitir en masa, e representou un cambio cara ao Parlamento. Porén, a Comisión Santer levou a cabo traballos sobre o Tratado de Ámsterdan e o euro.

Comisións recentes

Tras Santer, Romano Prodi asumiu o cargo. O Tratado de Ámsterdam aumentara os poderes da Comisión, polo que Prodi foi alcumado pola prensa como algo semellante a un Primeiro Ministro.^{[Cómpre referencia]} As competencias reforzáronse unha vez máis co Tratado de Niza, no ano 2001, dando máis poder ao Presidente sobre a composición da súa Comisión.

En 2004, José Manuel Durão Barroso converteuse en Presidente, con todo o Parlamento obxectou a proposta de composición da Comisión Barroso. Debido á oposición, Barroso viuse obrigado a reorganizar o seu equipo antes de asumir o cargo. A Comisión Barroso foi tamén a primeira dende a ampliación en 2004 a 25 membros e, polo tanto, o número de comisarios chegou a 30. Como resultado do incremento nos estados, o Tratado de Ámsterdam provocou unha redución dos comisarios a un comisario por estado, no canto de dous para os estados máis grandes.

Tratado de Lisboa

Co Tratado de Lisboa que entrou en vigor o 1 de decembro do 2009, a Comisión das Comunidades Europeas pasa oficialmente a chamarse «Comisión Europea». O Tratado de Lisboa, declarou que o tamaño da Comisión se reduciría dun Estado membro por unha das dúas terceiras partes dos Estados membros a partir de 2014. Isto poría fin ao acordo que existiu desde 1957 de ter polo menos un comisario para cada Estado membro en todo momento. Con todo, o Tratado tamén estipula que o Consello Europeo pode decidir por unanimidade modificar devandito número. Tras o referendo irlandés, o Consello decidiu en decembro de 2008, volver a un Comisario por Estado membro a partir da data de entrada en vigor do Tratado.

A persoa que ocupe o novo posto de Alto Representante da Unión para Asuntos Exteriores e Política de Seguridade, automaticamente tamén será un Vicepresidente da Comisión.

Co Tratado europeo de Lisboa, as competencias da comisión e especialmente do seu presidente vense substancialmente fortalecidas.

Organización e funcionamento

A sede da Comisión Europea está en Bruxelas (Bélxica), mais tamén ten oficinas en Luxemburgo, representacións en todos os países membros da Unión Europea e delegacións en moitas capitais de todo o mundo, coñecidas como Oficinas de Información.

O Presidente da Comisión establece a organización interna desta, así distribúe e modifica, en caso necesario, as áreas de responsabilidade política entre os Comisarios durante o mandato da Comisión. O Presidente, coa aprobación da Comisión, pode esixir tamén a dimisión dun Comisario. A orientación política do Presidente marcará a orientación política da Comisión.

O Presidente pode nomear Vicepresidentes, sendo sempre un destes o Alto Representante da Unión. Na lexislatura actual, a Comisión Europea conta con 7 vicepresidentes.

Cada Comisario está asistido por un Gabinete. O persoal da Comisión organízase nunha serie de departamentos, coñecidos como Direccións Xerais, e servizos. Aproximadamente son uns 23.000 funcionarios.

Son catro as principais funcións da comisión:

• Propor lexislación ao Parlamento e ao Consello.
• Xestionar e aplicar as políticas da UE e o orzamento.
• Facer cumprir a lexislación europea.
• Representar á Unión na escena internacional.

A Comisión elabora propostas para as novas leis europeas, que presenta ao PE e ao CUE. A Comisión garante que as decisións da UE se apliquen correctamente e supervisa a maneira en que se empregan os fondos da Unión. Tamén vixía por que se respecten os tratados europeos e o Dereito comunitario.

Rexe o principio de responsabilidade solidaria entre os comisarios, e estes son aprobados polo Parlamento en bloque; no entanto, corresponde ao Presidente da Comisión distribuír as áreas de responsabilidade política entre os comisarios e pode mesmo, se conta coa aprobación da Comisión, esixir tamén a dimisión dun comisario.

O mandato dos Comisionados remata por:

• Fin do mandato
• Falecemento
• Cesamento
• Dimisión voluntaria

A meirande parte do seu persoal, pero non todo, traballa en Bruxelas, particularmente na súa sede do edificio Berlaymont. Gran parte do pulo político a favor da Unión Europea veu a través dos presidentes da Comisión. Examinar o perfil e as iniciativas das persoas que ocuparon este cargo é unha indicación do estado no que se atopa esta.

Reunións da Comisión

O Colexio de Comisarios reúnese unha vez por semana, xeralmente os mércores, en Bruxelas. Cada punto da orde do día é presentado polo Comisario responsable desa área política e o Colexio toma unha decisión colectiva ao respecto.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Portal oficial