José María Saavedra Díaz
| José María Saavedra Díaz | |
|---|---|
| Nacemento | 1912 |
| Lugar de nacemento | Ferrol |
| Falecemento | 23 de xullo de 1949 |
| Lugar de falecemento | A Coruña |
| Nacionalidade | España |
| Ocupación | membro da resistencia |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
José María Saavedra Díaz, coñecido como Pepe, nado en Ferrol cara a 1912 e finado na Coruña o 23 de xullo de 1949, foi un guerrilleiro antifranquista galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Veciño de Sillobre (Fene). Afiliado ao PSOE. Enlace da guerrilla. Botouse ao monte en maio de 1947 ante o temor a ser detido. Marchou a Ourense e desde novembro de 1947 foi responsable con Raúl Castro Cao dun destacamento da II Agrupación do Exército Guerrilleiro de Galicia controlado por Samuel Mayo Méndez, activo no val do Miño. O destacamento foi o responsable de varios asaltos e das mortes dos veciños de Piñor, Montero Cid, falanxista, e Emilio Padrón Cuíñas (o 23 de agosto de 1948); do alcalde de Coles José López Quiroga; e do veciño de Piuca Severo Rubín Pérez. O 18 de marzo de 1949 formaba parte do grupo de seis guerrilleiros localizados pola Garda Civil nunha casa que utilizaban como refuxio preto de Ourense. Nun primeiro asalto os guerrilleiros lograron repeler o ataque e mataron o capitán Francisco Piñel Estévez e ao garda José Rouco Vila, o guerrilleiro Antón López tamén resultou morto. A situación fíxose insostible e José María Saavedra, Antonio Pérez Barreiros e outro guerrilleiro intentaron romper o cerco. José María Saavedra e Antonio Pérez resultaron gravemente feridos e foron capturados, o terceiro home logrou escapar. Na casa permaneceron dous guerrilleiros que continuaron resistindo e a Garda Civil decidiu poñerlle lume á casa. No edificio en chamas, Manuel Novoa suicidouse mentres o seu compañeiro Camilo de Dios Fernández foi ferido e capturado. Xulgado en consello de guerra na Coruña o 18 de xuño de 1940,[1][2] foi condenado a morte e excutado con garrote vil o 23 de xullo de 1949. O seu compañeiro Antonio Pérez Barreiro tamén foi condenado a morte noutro consello de guerra celebrado na Coruña o 27 de agosto de 1949 e Camilo de Dios foi condenado a 30 anos de prisión.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Redondo Abal, Francisco Xavier (2006). Botarse ao monte. Censo de guerrilleiros antifranquistas na Galiza (1939-1965). Sada: Do Castro. p. 125. ISBN 84-8485-231-8.