José Remuiñán Barreiro
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1911  Parada, España |
| Morte | 31 de outubro de 1949 (37/38 anos) Pazos, España |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | Ricardito Simeón |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | membro da resistencia |
| Lingua | Lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Conflito | Guerra civil española |
José Remuiñán Barreiro,[1] coñecido como Ricardito ou Simeón, nado en Parada (Ordes) cara a 1911 e finado en Pazos (Monfero) o 31 de outubro de 1949, foi un guerrilleiro antifranquista galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Ingresou na guerrilla ao rematar a guerra civil. A partir de 1944 foi lugartenente de Benigno Andrade García "Foucellas". Foi reclamado polo Xulgado Militar da Coruña en setembro de 1946.[2] Acompañou a Foucellas dende 1947 como número dous da V Agrupación do Exército Guerrilleiro de Galicia. Procesado na causa 262/48 por agresión a forza armada e homicidio, foi reclamado polo Xulgado Militar Eventual número 2 de Santiago de Compostela xunto con Benigno Andrade en xuño de 1948.[3] O Xulgado Especial de Accidentes Ferroviarios da Oitava Rexión Militar publicou en outubro de 1948 unha requisitoria contra el e José María Díaz Pan, Emilio Claudio Díaz, Enrique Ferreirós Candamo, Francisco Rey Balbís, José Pedreira de la Iglesia, José Blanco Núñez, Jesús Valeiro Gómez, José Antonio Cortiñas Blas e Antonio López Arias.[4]
Despois da desfeita da V Agrupación en maio de 1948, volveu á IV Agrupación integrándose no Destacamento Arturo Cortizas liderado por Adolfo Allegue Allegue "Riqueche". O 8 de xaneiro de 1949 participou con Benigno Andrade, Antonio López Arias, Manuel Bastida Franco e José Blanco Núñez na morte de José Couceiro Taboada, subcabo de Somatén, xefe de Falange e mestre e da súa muller María Constela en Soutelo de Montes. Morreu probablemente o 31 de outubro de 1949 en Pazos (San Fiz de Monfero) co resto do seu destacamento cercado pola Garda Civil. Nun primeiro momento non foi identificado o seu cadáver, sinalando a Garda Civil que se trataba de Juan Gabeiras Barro.
Como represalia por unirse á guerrilla, oito membros da súa familia foron deportados á provincia de Burgos.[5] A súa nai Antonia Barreiro Recouso morreu no desterro, nas proximidades de Villahoz o 22 de abril de 1949. A traxedia desta familia inspirou o poema de Luís Seoane "Verdadeiro sucedido nun Nadal" do libro A maior abondamento.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Pazos Gómez, Manuel (2011). A guerra silenciada. Mortes violentas na comarca de Ordes 1936-1952. Ordes: Asociación Cultural Obradoiro de Historia. pp. 64–65. ISBN 978-84-614-8181-1.
- Otero Roberes, Carmen; Sobrino Ceballos, Juan; Domínguez Ferro, Manuel (2001). "Fuxidos na fraga. Episodios da guerrilla antifranquista nas terras do Eume" (PDF). Cátedra. Revista eumesa de estudios (8): 205–235. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 21 de setembro de 2011. Consultado o 31 de decembro de 2018.
- Redondo Abal, Francisco Xavier (2006). Botarse ao monte. Censo de guerrilleiros antifranquistas na Galiza (1939-1965). Sada: Do Castro. ISBN 84-8485-231-8.