Roldán
| Roldán | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 736 |
| Falecemento | 15 de agosto de 778 |
| Lugar de falecemento | Roncesvales |
| Causa | Morto en combate |
| Nacionalidade | Alemaña e Reino franco |
| Ocupación | Cabaleiro |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Roldán, tamén chamado Roland e Orlando, (en francés, Roland; en fráncico, Hrōþiland; en catalán Rotllà; en éuscaro Errolan) foi un comandante histórico dos francos ao servizo da Marca Bretoa. Morreu na batalla de Roncesvales a mans dos vascóns o 15 de agosto de 778. A súa vida foi motivo de lendas literarias, notablemente na materia de Francia. Segundo a lenda, Roldán era sobriño de Carlomagno como o suposto fillo da súa irmá, Gisela.
Lenda[editar | editar a fonte]
A lenda bordou a súa historia co relato do nobre cristián morto polas forzas sarracenas, que forma parte da temática da materia de Francia. A historia de Roldán nárrase no Cantar de Roldán, poema cunha data exacta de composición aínda non determinada, a pesar de que adoita datarse entre 1086 e 1104. Alí, Roldán está armado cun corno e unha espada chamada Durandarte. No cantar salienta unha notable defensa do cristianismo das cruzadas.
En Orlando, de Virginia Woolf, pode apreciarse a tradición posterior da popularidade da personaxe en verso italiano, sobre todo no século XVI, que leva á épica Orlando furioso, de Ludovico Ariosto, como continuación de Orlando innamorato, de Matteo Maria Boiardo. En lingua castelá a obra máis importante en que aparece Roldán é o poema épico El Bernardo, escrito por Bernardo de Balbuena.
Esta personaxe estivo arrodeada dende hai séculos por unha aura mitolóxica. Por iso, pódense atopar entre Roncesvales e Mezkiritz os "pasos de Roldán", na costa fronte a Hendaia as "rochas de Roldán", a "Brecha de Roldán", abertura pétrea no Parque Nacional de Ordesa y Monte Perdido, ou o denominado «Pierrondán», suposta pegada do pé de Roldán en Fuencalderas (Aragón).[1] Tamén no Parque Natural de la Sierra y Cañones de Guara, no pre-Pireneo oscense, está o salto de Roldán, dúas penas que segundo a lenda Roldán tivo que saltar para escapar dos seus perseguidores no seu regreso a Francia, morrendo o cabalo na xesta e tendo que continuar a pé, ata chegar a Ordesa.
En Galiza[editar | editar a fonte]
En Galiza, Roldán ten unha gran difusión popular e é recolleito no Dicionario dos seres míticos galegos.
Na parroquia de Cambás (Aranga) existe un afloramento rochoso onda a ermida de San Vitorio que ten gravada unha gran pegada, a cal recibe o nome de Pisada de Roldán. Cóntase que a deixou ao baixar do cabalo naquel lugar sagrado. Outras versións din que pisou no penedo e achancou, quer até a Pena Ferreira, monte afastado na mesma parroquia,[2] quer até Os Vilares (Guitiriz), onde habería outra pegada semellante.[3][4] Precisamente nesta parroquia guitiricense, no lugar da Pena Fachada, existe tamén a Pena de Roldán. Segundo a tradición, Roldán fixo varios cortes na rocha coa súa espada, deixou as pegadas do cabalo no alto e a súa voz pódese ouvir cara á noitiña.[5][6] As pegadas do cabalo rexístranse tamén en Valdeorras, no penedo dunha montaña. O lugar foi denominado o Salto de Roldán, pois dise que ficaron marcadas ao saltar até alí desde o cumio doutra montaña.[7] Igualmente, no concello de Ribeira aparecen varias veces tanto o prodixioso salto como as devanditas pegadas. Estas últimas figuran nunha pena do castro do Monte da Cidá e relátase, xustamente, que o personaxe se plantou dun pulo nas Pedras da Lagoa, na lagoa de Carregal, onde volven aparecer. Desde alí disque atravesou doutro chimpo a baía de Corrubedo para deixar de novo as súas marcas no conxunto rochoso chamado Outeiro de Santiago. No entanto, nos dous últimos casos a referencia recolleita é ao cabalo do Apóstolo Santiago.[8][6] Ás pegadas do cabalo de Santiago alúdese noutros casos como o do cumio da Moa, no monte Pindo.[6]
No Barco de Valdeorras hai unha lenda na cal Roldán deu co seu cabalo un enorme chimpo para saltar un caudaloso río e chegar ao castelo en que uns mouros tiñan capturadas tres princesas. Os mouros fuxiron mais converteron as princesas en tres grandes penedos de seixo branco que aínda perduran.[9] Unha variante desta lenda fálanos de que no lugar de Puxares (Vilanuíde, Quiroga) había tres irmás costureiras moi fermosas das cales se namorou Roldán. Ao querer este levalas para Francia, dixéronlle que iso ocorrería cando o río Xares lles pasase por diante da casa, cousa que aconteceu ao día seguinte, polo que as irmás fuxiron cara a Valdeorras. Alcanzadas en Valencia do Sil pediron a axuda do demo: «Antes pedras de seixo ca escravas de Roldán!».[9] Noutras versións, atribuídas ás veces ao Apóstolo Santiago, saltou co cabalo o río Sil por faceren burla del dúas lavandeiras, as cales ficaron tornadas nas dúas penas brancas que se poden ver nalquel lugar;[6] ou transformou en pedra dúas mouras que perseguía dacabalo por non se deteren.[9] Deste xeito, nas terras de Aranga dise que, cando Roldán pasaba por alí, perseguía no cabalo dúas irmás mouras que non daba atrapado, polo cal cunha maldición petrificounas no lugar que hoxe se chama Penas de Entrámbalas Irmás.[2]
Conforme unha das variantes da lenda da illa de Sálvora, após realizar unha peregrinación a Compostela,[10] Roldán acabou chegando á illa e coñecendo alí unha serea, de xeito que tivo un fillo con ela e deu orixe á liñaxe dos Mariño. Este mito fundacional documéntanse pola primeira vez no Livro de Linhagens de Pedro Afonso ―fillo de Dinís de Portugal―, que data da primeira metade do século XIV; porén, é posible que o texto fose conformado polo galego Paio Gómez Chariño no século anterior. A historia difundiuse con éxito a través da tradición oral, sobre todo na beiramar.[11][12] Tamén se conta que nas noites de tempestade se pode ouvir nos arredores da illa o estridente son producido polo olifante de Roldán, que advirte os mariñeiros do perigo que supoñen as rochas da zona.[10]
A importancia da figura de Roldán é constatada polo feito de que no século XVI o cabido da catedral compostelá, alén de celebrar misas por Carlomagno, penduraba perante o altar mor, entre outros trofeos, o «corno ou olifante de Roldán».[9] Alén disto, até mediados do século XX no lugar de Nerga (O Morrazo) disfrazáronse no entroido do personaxe de Roldán.[13]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ José Arbués Possat. Guía de excursiones por el Monte de Fuencalderas, editado pola asociación de veciños «Liso» en colaboración coa Deputación Provincial de Zaragoza e o concello de Fuencalderas, 2002.
- ↑ 2,0 2,1 Souto Ares, Francisco (2010). "San Vitorio e o xigante Roldán (Cambás)(Aranga)(A Coruña)". Etnografía (Lugo) (2). ISSN 1989-8541.
- ↑ Veiga Ferreira, Xosé María; Sobrino Ceballos, Juan (2001). "As mámoas de Galiñeiro: Da ermida da Ascensión (Monfero) á de San Vitorio (Cambás)" (PDF). A Xanela. Revista cultural das Mariñas (Betanzos) (12): 13–15, en 13.
- ↑ Alonso Romero 2019, p. 69.
- ↑ García Roldán, Alberto (marzo de 2020). "Pena Roldán, Guitiriz". Galicia Pueblo a Pueblo.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Alonso Romero 2019, p. 72.
- ↑ 7,0 7,1 Alonso Romero 2019, p. 73.
- ↑ "Corrubedo: un misterio de 9 letras". Cabo Corrubedo (en castelán). 18 de setembro de 2016.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Alonso Romero 2019, p. 71.
- ↑ 10,0 10,1 "Orixe mitolóxica da saga dos Mariño (II)". Galicia Encantada. 2008.
- ↑ "Sálvora, isla con historia... y leyendas". El Correo Gallego (en castelán). 23 de marzo de 2014.
- ↑ Reigosa, Antonio (20 de setembro de 2021). "Censo de sereas (II)". El Progreso.
- ↑ Alonso Romero 2019, pp. 71-72.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Roldán  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Alonso Romero, Fernando (2019). "La Pisada de Roldán en la Serra da Loba (Aranga, A Coruña) y la huella del Caballo de Santiago en el monte Pindo (Carnota, A Coruña)" (PDF). Anuario Brigantino (en castelán) (Concello de Betanzos) (42): 67–98. ISSN 1130-7625.
