A cidade de Sant Vicenç dels Horts ten os seus primeiros signos de civilización en tempo dos iberos. Un exemplo claro atopámolo na montaña de Puig Castellar, na cal consérvanse algunhas restas dun antigo poboado. A pesar diso a maioría de restas conservadas corresponden a finais do período romano. No ano 2007 descubriuse un forno romano, un centro de produción de viño e unhas ánforas (IV-V d.C.), situadas no subsolo da Biblioteca Pública Les Voltes.
Os seguintes signos de poboación son de principios do primeiro milenio. O municipio, englobado no territorio pertencente ao castelo de Cervelló, recibiu antigamente o nome de Garrosa (955), procedente, dise, dun antropónimo feminino. Este nome aparece no ano 959 coa forma de Villagarrosa, e a partir de entón caeu en desuso e deu lugar a ipsos Ortos Chometales (986), ou Sant Vicenç ad ipsos Ortos Chometales en honra á propiedade en réxime de bens inmobles que entregou o conde Ramon Borrell ao conde de Barcelona (1017) e ao mosteiro de Sant Cugat del Vallès. Con estes nomes dedúcese que o val do Llobregat estivo infestado de campos de cultivo.
Tamén existe un edificio datado do século XIV, o muíño dos frares que é do ano 1315. Despois construíronse Can Pujador e a igrexa barroca de San Vicente mártir a comezos do século XVII, época en que o declive señorial e a aplicación dos decretos de Nueva Planta, ditados por Filipe V (1716) conduciron á represión vicentina. Un motivo que reflicte dita represión foi o derroque do Castelo Vello de Cervelló por parte das trapas castelás no 1716.
A partir dos primeiros anos do século XX, chegaron á localidade a primeira grande vaga de xente con cartos procedente de Barcelona que construíu as súas casas. Naquel momento os estilos que foron proxectados polos arquitectos eran o modernismo e o novecentismo, gran parte destas obras foron demolidas. O seguinte cambio demográfico produciuse durante a década de 1960, cando o éxodo de xente das comunidades autónomas máis pobres do resto do estado trasladouse cara ás grandes cidades e proximidades.
A economía do municipio foi tradicionalmente a agricultura de cultivos de regadío. Debido ao avance da urbanización a economía baséase cada vez máis no sector servizos. Ten dous polígonos industriais con pequenas e medianas empresas, e empresas importantes no seu sector como Cementos Molins.
Non se pode considerar cidade dormitorio xa que hai moita actividade comercial, aínda que moitos dos seus habitantes traballan fóra, como demostran os autobuses que recollen aos traballadores de SEAT para traballar na súa factoría de Martorell.
España
Cataluña
.svg)
