Teià

Teià
	Bandeira Brasón
Localización
	41°29′55″N 2°19′27″L / 41.498611111111, 2.3241666666667Coordenadas: 41°29′55″N 2°19′27″L / 41.498611111111, 2.3241666666667
Estado	España
Comunidade autónoma	Cataluña
Provincia	provincia de Barcelona
Ámbito funcional territorial	Ámbito metropolitano de Barcelona
Comarca	Maresme
Capital	Teià (en)
Contén a división administrativa	Buvisa (en) ; La Molassa (en) ; La Muntanya (en) ; Les Valls (en) ; Sant Berger (en) ; Vallvallida (en) ; Víctor Font Gual (en)
Poboación
Poboación	6.696 (2023) (1.014,55 hab./km²)
Número de fogares	43 (1553)
Lingua oficial	lingua catalá
Xeografía
Parte de	Q107554305
Superficie	6,6 km²
Bañado por	Riera de Teià (en)
Altitude	128 m
Comparte fronteira con	Alella ; Premià de Dalt ; Vallromanes ; El Masnou ; Premià de Mar
Organización política
• Alcalde	Andreu Bosch i Rodoreda
Identificador descritivo
Código postal	08329
Fuso horario	UTC+01:00
Código INE	08281
Código territorial IDESCAT	082819
Outro
Irmandado con	Massarosa (pt)
Páxina web	teia.cat

Teià é un municipio de Cataluña, España, pertencente á provincia de Barcelona, na comarca do Maresme. Está situado na vertente da serra da Marina que limita con Alella, El Masnou e Premià de Dalt.

Historicamente foi un tradicional lugar de veraneo e, nas últimas décadas, creceu considerablemente ao absorber poboación procedente de Barcelona.

Historia[editar | editar a fonte]

Os restos arqueolóxicos atopados no sitio de Vallmora parecen confirmar que, en tempos dos romanos, Teià foi un dos centros principais de produción vitivinícola dos arredores da Barcino romana.

O documento máis antigo no que se menciona a Teià está datado en 958 e trátase da venda dunha viña no que aparece o topónimo Vila Taliano. Este documento é clave na teoría da orixe romana do nome de Teià que sostén que, a partir do xentilicio Talius ou Talianum, evolucionouse cara a formas como Taliano, Tayano Taya ou Teyá e Taiá ou Teià.

Os Privilexios de Teià foron asinados polo rei Fernando o Católico e polos veciños máis notables do pobo na Corte Real de Salamanca o 21 de novembro de 1505. Os puntos principais destes privilexios eran: Declaración da inseparabilidad perpetua da xurisdición real, regulamento de instauración dos cargos municipais, dependencia xurídica da vigairía de Barcelona e potestade para impor impostos municipais. Pere Noguera foi o primeiro alcalde electo e iniciou unha forma de goberno municipal que durou ata o Decreto da Nova Planta (1714).

En 1769 empezáronse os trámites da construción da igrexa do barrio marítimo de El Masnou, en 1817 creouse a Vigairía Perpetua, separada da de Teià e, finalmente, en 1825 El Masnou segregouse de Teià formando un municipio independente.