Estreito de Bass

Estreito de Bass

(en) Bass Strait
Tipo	estreito
Epónimo	George Bass
Localización
País da cunca	Australia
División administrativa	Tasmania, Australia e Victoria, Australia
40°S 146°L

O estreito de Bass (en inglés: Bass Strait (IPA /bæs/)) é un estreito marítimo que separa Tasmania do sur de Australia, concretamente do estado de Victoria. O europeo que o descubriu foi Matthew Flinders en 1798. Flinders púxolle o nome do doutor da nave, George Bass.

Ten, aproximadamente, 240 quilómetros de longo no seu punto máis estreito e unha profundidade próxima aos 50 metros. Estivo practicamente seco durante a última era glacial. No estreito atópanse varias illas, entra as cales algunhas como King Island e Flinders Island contan con asentamentos importantes.

Ao igual que o resto das augas que rodean Tasmania, e debido á súa escasa profundidade, o estreito é moi difícil de navegar. Moitos barcos naufragaron nas súas augas durante o século XIX. En 1848, construíuse un faro na illa Deal para guiar os buques na zona oriental do estreito, mais non houbo sinalización na estrada no mesmo polo lado occidental até o ano 1859, cando se completaron as obras dun faro, o Wilsons Promontory Lighthouse. A este último engadiríaselle outro en 1861 en Cape Wickham, no extremo norte da illa King.

As correntes entre o océano Antártico e o mar de Tasmania fan do estreito un lugar de grande ondas. Para ilustrar a intensidades das mareas na zona, hai que ter en consideración que o estreito de Bass é dúas veces máis ancho que o canal da Mancha, o cal tamén duplica a intensidade. Os naufraxios nas costas de Tasmania e Vitoria cóntanse a centos, reducidos coa implantación dos avances tecnolóxicos na navegación, que reduciron os accidentes de xeito significativo. Moito buques, algúns deles de gran tamaño, desapareceron sen deixar sinais ou ben deixando escasas evidencias da súa pasaxe. A pesar dos mitos que falan de piratería ou fenómenos sobrenaturais similares aos do Triángulo das Bermudas, as desaparicións poden atribuírse invariabelmente a combinacións de vento e malas condicións marítimas, así como tamén ás números rochas semisumerxidas e aos arrecifes que abundan no estreito.

Illas

Hai máis de 50 illas no estreito de Bass. Entre as máis importantes están:

Na sección occidental:

• Illa King
• Illa Three Hummock
• Illa Hunter
• Illa Robbins

Na sección sueste:

• Grupo Furneaux
  • Illa Flinders
  • Illa Cape Barren
  • Illa Clark
  • Outras 50 illas aproximadamente

Na sección nordeste:

• Grupo Kent
  • Illa Deal
  • e outras 3 illas menores
• Illa Hogan
• Illa Curtis

Recursos naturais

O estreito ten depósitos de gas e petróleo. O depósito oriental, coñecido como a Conca de Gippsland foi descuberta nos anos sesenta do século XX e está localizado a 50 quilómetros da costa de Gippsland. Os hidrocarburos son enviados por acuedutos aos centros de procesamento e refinarías de Longford, Western Port, Altona e Geelong, e por petroleiros a Nova Gales do Sur. As reservas da zona occidental, Conca Otway, foron descubertas nos anos noventa e a súa explotación comezou no 2005.

Infraestrutura

Transporte

O mellor xeito de atravesalo estreito é polo aire. As principais liñas aéreas para facelo son Qantas, Jetstar Airways e Virgin Blue. Entre os aeroportos máis importantes de Tasmania tópase o Aeroporto Internacional de Horbart e o Aeroporto de Launceston. Os aeroportos menores son servidos por Regional Express, en voos que se dirixen unicamente a Merbourne e ás illas do estreito.

A rota marítima pode facerse mediante os ferris da empresa Spirit of Tasmania, que transporta tanto pasaxeiros como automóbiles e ten base en Devonport, Tasmania. O percorrido vai dende esta cidade até Station Pier, en Melbourne.

Enerxía

O Basslink é un cable de corrente continua de alta tensión que se atopa en servizo desde o 2006. Conta cunha capacidade suficiente para transportar até 630 megavatios de potencia eléctrica a través do estreito, e é o cable submarino de potencia eléctrica máis largo do mundo.

Alinta é a dona dun conduto de gas submarino, que abastece de gas natural aos clientes industriais localizados nas proximidades de George Town, así como tamén á rede de gas Powerco en Tasmania.

Comunicacións

O primeiro cable submarino que atravesou o Estreito de Bass foi colocado no 1859. Cun dos seus extremos en Cape Otway, Vitoria, atravesaba o estreito tocando as illas King e Three Hummock e chega á illa de Tasmania en Stanley. Dende alí prolóngase até a cidade de George Town. Mais o cable comezou a fallar semanas despois de ser posto, e no 1861 deixou de funcionar.

Tasmania atópase actualmente comunicada co resto de Australia por medio de dous cables de fibra óptica operados pola empresa Telstra. Outros cables submarinos que posúe son:

Período	Extremo norte	Extremo sur	Compañías (Construtor / Operador)	Detalles
1859-1861	Cape Otway	Stanley Head	Henley's Telegraph Works Gob. de Tasmania e Victoria	Sistema 140 nm
1869-?	?	?	Henley's Telegraph Works Gob. de Australia	Sistema 176 nm
1885-?	?	?	Telcon Gob. de Australia
1909-1943	?	?	Siemens Bros Gob. de Australia	Sistema 285 nm. Reutilizado no estreito de Torres
1935-?	?	?	Siemens Bros Gob. de Australia	Primeiro cable telefónico
1995-	Sandy Point	Boat Harbour	ASN Telstra	Primeiro cable de fibra óptica
2003-	Inverloch	Stanley Head	ASN Calais Telstra
2005-	Loy Yang	Bell Bay	Basslink	Primeiro cable de distribución eléctrica

Véxase tamén

Bibliografía

• Broxam e Nash, Tasmanian Shipwrecks, Volumes I e II, Navarine Publishing, Canberra, 1998 e 2000.

Ligazóns externas

• Tasmanian Department of State DevelopmentArquivado 20 de xuño de 2006 en Wayback Machine.(en inglés)
• Telstra plans second Bass Strait optical fibre cable(en inglés)
• The Basslink Project(en inglés)
• History of the Atlantic Cable & Undersea Communications(en inglés)