Claude Simon: Diferenzas entre revisións

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Nicole (conversa | contribucións)
2.728 edicións
Liña 12: Liña 12:
En [[1936]] viaxou a [[Barcelona]] e loitou na [[Guerra civil española|guerra civil]] á beira da [[República]]. A experiencia desta guerra inspiraría algún dos seus mellores libros como ''Le Palace'' (''O palacio'', [[1962]]) ou ''Le jardin des plantes'' en [[1997]].
En [[1936]] viaxou a [[Barcelona]] e loitou na [[Guerra civil española|guerra civil]] á beira da [[República]]. A experiencia desta guerra inspiraría algún dos seus mellores libros como ''Le Palace'' (''O palacio'', [[1962]]) ou ''Le jardin des plantes'' en [[1997]].


Ao estalar a [[segunda guerra mundial]], participou na Batalla do [[Meuse]] ([[1940]]), pero foi detido polos [[Alemaña|alemáns]] que o enviaron a un campo de prisioneiros en [[Saxonia]]. No traslado a un campo de prisioneiros en [[Francia]], conseguiu escaparse e afiliouse ao movemento da [[Resistencia Francesa]]. Refuxiouse no sueste francés, entón zona libre, onde comprou unha propiedade en [[Salses]], preto de [[Perpiñán]] e se converteu nun viticultor amante da pintura e a fotografía, antes de dedicarse á escritura.
Ao estalar a [[segunda guerra mundial]], participou na Batalla do [[Meuse]] ([[1940]]), pero foi detido polos [[Alemaña|alemáns]] que o enviaron a un campo de prisioneiros en [[Saxonia]]. No traslado a un campo de prisioneiros en [[Francia]], conseguiu escaparse e afiliouse ao movemento da [[Resistencia francesa|Resistencia Francesa]]. Refuxiouse no sueste francés, entón zona libre, onde comprou unha propiedade en [[Salses]], preto de [[Perpiñán]] e se converteu nun viticultor amante da pintura e a fotografía, antes de dedicarse á escritura.


A súa primeira obra como escritor, ''Le Tricheur'' (''O Tramposo'') publicouse en [[1946]] e un ano máis tarde ''La Corde Raide'' (''A corda frouxa''), pero é en [[1960]] cando se publica o seu primeiro éxito literario, ''La Route des Flandres'' (''A ruta de Flandres''), que trata sobre a derrota militar francesa en [[1940]] e polo cal recibiría o premio da [[Nouvelle Vague]] en [[1961]]. En [[1967]] obtería un novo galardón, o premio francés de vangarda [[Premio Médicis|Médicis]], polo seu libro ''Histoire'' (''Historia'', [[1967]]), que conta un día calquera na vida dun home novo. Esta obra confirmouno como autor de prestixio e minoritario, unha consideración que non cambiará ata a obtención do [[Premio Nobel|Nobel]].
A súa primeira obra como escritor, ''Le Tricheur'' (''O Tramposo'') publicouse en [[1946]] e un ano máis tarde ''La Corde Raide'' (''A corda frouxa''), pero é en [[1960]] cando se publica o seu primeiro éxito literario, ''La Route des Flandres'' (''A ruta de Flandres''), que trata sobre a derrota militar francesa en [[1940]] e polo cal recibiría o premio da [[Nouvelle Vague]] en [[1961]]. En [[1967]] obtería un novo galardón, o premio francés de vangarda [[Premio Médicis|Médicis]], polo seu libro ''Histoire'' (''Historia'', [[1967]]), que conta un día calquera na vida dun home novo. Esta obra confirmouno como autor de prestixio e minoritario, unha consideración que non cambiará ata a obtención do [[Premio Nobel|Nobel]].


Xunto con [[Robbe-Grillet]] e outros escritores como [[Nathalie Sarraute]], [[Robert Pinget]], [[Samuel Beckett]], [[Jean Ricardou]] e [[Claude Ollier]] formou parte do grupo literario do ''[[nouveau roman]]'' emerxido en [[Francia]] en [[1950]], que brevemente tivo tamén por membros a [[Michel Butor]] e [[Marguerite Duras]].
Xunto con [[Alain Robbe-Grillet|Robbe-Grillet]] e outros escritores como [[Nathalie Sarraute]], [[Robert Pinget]], [[Samuel Beckett]], [[Jean Ricardou]] e [[Claude Ollier]] formou parte do grupo literario do ''[[nouveau roman]]'' emerxido en [[Francia]] en [[1950]], que brevemente tivo tamén por membros a [[Michel Butor]] e [[Marguerite Duras]].


En [[1981]] sae á luz ''Les Géorgiques'' (''As Xeórxicas'', [[1981]]) onde en tres épocas distintas e en períodos de axitación e violencia -a [[Revolución Francesa]], a [[guerra civil española]] e a [[segunda guerra mundial]]- tres personaxes viven sucesos e experiencias que parecen superponerse. Neste libro o autor volve reflectir a súa experiencia no bando republicano da [[guerra civil española]]. Ao concederselle o [[Premio Nobel de Literatura]] en [[1985]], a [[Academia Sueca]] mencionou esta novela como a súa obra se cadra máis importante.
En [[1981]] sae á luz ''Les Géorgiques'' (''As Xeórxicas'', [[1981]]) onde en tres épocas distintas e en períodos de axitación e violencia -a [[Revolución Francesa]], a [[guerra civil española]] e a [[segunda guerra mundial]]- tres personaxes viven sucesos e experiencias que parecen superponerse. Neste libro o autor volve reflectir a súa experiencia no bando republicano da [[guerra civil española]]. Ao concederselle o [[Premio Nobel de Literatura]] en [[1985]], a [[Academia Sueca]] mencionou esta novela como a súa obra se cadra máis importante.
Liña 26: Liña 26:
Nos últimos anos, viviu retirado do éxito, alternativamente no sur de [[Francia]] e de incógnito en [[París]], cerca do xardín botánico que deu título a unha das súas novelas ''Le jardin des plantes'' ([[1997]]).
Nos últimos anos, viviu retirado do éxito, alternativamente no sur de [[Francia]] e de incógnito en [[París]], cerca do xardín botánico que deu título a unha das súas novelas ''Le jardin des plantes'' ([[1997]]).


En [[2001]], con 88 anos, publicou a súa última novela ''Le tramway'' (''O tranvía''), unha autobiografía con recordos da súa infancia e vellez na que se describe a si mesmo como un autor ''difícil, aburrido, ilegible e confuso''.
En [[2001]], con 88 anos, publicou a súa última novela ''Le tramway'' (''O tranvía''), unha autobiografía con recordos da súa infancia e vellez na que se describe a si mesmo como un autor ''difícil, aburrido, ilexible e confuso''.


Morreu o [[6 de xullo]] de [[2005]] aos 91 anos de idade. O primeiro ministro [[Francia|francés]], [[Dominique de Villepin]], que expresou a súa "''tristura máis profunda''" pola morte de Simon, dixo na súa declaración "''A literatura francesa perdeu a un dos seus grandes autores''".
Morreu o [[6 de xullo]] de [[2005]] aos 91 anos de idade. O primeiro ministro [[Francia|francés]], [[Dominique de Villepin]], que expresou a súa "''tristura máis profunda''" pola morte de Simon, dixo na súa declaración "''A literatura francesa perdeu a un dos seus grandes autores''".

Revisión como estaba o 23 de marzo de 2020 ás 11:21

Infotaula de personaClaude Simon

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Claude Eugène Henri Simon Editar o valor em Wikidata
10 de outubro de 1913 Editar o valor em Wikidata
Antananarivo, Madagascar Editar o valor em Wikidata
Morte6 de xullo de 2005 Editar o valor em Wikidata (91 anos)
París, Francia Editar o valor em Wikidata
Lugar de sepulturaCemiterio de Montmartre Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeFrancia Editar o valor em Wikidata
EducaciónCollège Stanislas (París)
Lycée Saint-Louis (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritor , novelista Editar o valor em Wikidata
Membro de
MovementoNouveau roman Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua francesa Editar o valor em Wikidata
Carreira militar
Rama militarBrigadas Internacionais Editar o valor em Wikidata
ConflitoGuerra civil española Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Familia
CónxuxeRéa Karavas
Premios
Discogs: 3736111 Find a Grave: 177959913 Editar o valor em Wikidata
Claude Simon en 1967.

Claude Simon, nado en Antananarivo (Madagascar) o 10 de outubro de 1913 e finado en París o 6 de xullo de 2005, foi un escritor francés considerado un dos pais do Nouveau roman. Gañou o Premio Nobel de Literatura en 1985 pola calidade das súas novelas, "que combinan a creatividade do poeta e a do pintor ao dar profundo testemuño da complexidade da condición humana".

Traxectoria

Claude Simon naceu en Madagascar cando era unha colonia francesa. Un ano despois, o seu pai, oficial do exército, foi asasinado na primeira guerra mundial e Claude instalouse coa súa nai en Perpiñán, no sur de Francia (preto da fronteira española), onde residía a súa avoa.

Ao finalizar a escola secundaria no Collège Stanislas en París e tras unhas breves estancias académicas en Oxford e Cambridge, estudou pintura na Academia do mestre cubista André Lhote e tamén en Oxford e en Cambridge. Viaxou por España, Alemaña, a Unión Soviética, Italia e Grecia. Esta experiencia así como a da segunda guerra mundial desempeñarán un papel moi importante no seu traballo literario.

En 1936 viaxou a Barcelona e loitou na guerra civil á beira da República. A experiencia desta guerra inspiraría algún dos seus mellores libros como Le Palace (O palacio, 1962) ou Le jardin des plantes en 1997.

Ao estalar a segunda guerra mundial, participou na Batalla do Meuse (1940), pero foi detido polos alemáns que o enviaron a un campo de prisioneiros en Saxonia. No traslado a un campo de prisioneiros en Francia, conseguiu escaparse e afiliouse ao movemento da Resistencia Francesa. Refuxiouse no sueste francés, entón zona libre, onde comprou unha propiedade en Salses, preto de Perpiñán e se converteu nun viticultor amante da pintura e a fotografía, antes de dedicarse á escritura.

A súa primeira obra como escritor, Le Tricheur (O Tramposo) publicouse en 1946 e un ano máis tarde La Corde Raide (A corda frouxa), pero é en 1960 cando se publica o seu primeiro éxito literario, La Route des Flandres (A ruta de Flandres), que trata sobre a derrota militar francesa en 1940 e polo cal recibiría o premio da Nouvelle Vague en 1961. En 1967 obtería un novo galardón, o premio francés de vangarda Médicis, polo seu libro Histoire (Historia, 1967), que conta un día calquera na vida dun home novo. Esta obra confirmouno como autor de prestixio e minoritario, unha consideración que non cambiará ata a obtención do Nobel.

Xunto con Robbe-Grillet e outros escritores como Nathalie Sarraute, Robert Pinget, Samuel Beckett, Jean Ricardou e Claude Ollier formou parte do grupo literario do nouveau roman emerxido en Francia en 1950, que brevemente tivo tamén por membros a Michel Butor e Marguerite Duras.

En 1981 sae á luz Les Géorgiques (As Xeórxicas, 1981) onde en tres épocas distintas e en períodos de axitación e violencia -a Revolución Francesa, a guerra civil española e a segunda guerra mundial- tres personaxes viven sucesos e experiencias que parecen superponerse. Neste libro o autor volve reflectir a súa experiencia no bando republicano da guerra civil española. Ao concederselle o Premio Nobel de Literatura en 1985, a Academia Sueca mencionou esta novela como a súa obra se cadra máis importante.

En 1989 publica L'Acacia (A acacia), unha novela fortemente autobiográfica e que é recoñecida como unha obra mestra da literatura antibélica. Nesta obra describe a viaxe coa súa nai e a súa tía a través da devastada Francia de 1918 en busca da tumba do seu pai.

A Universidade de East Anglia fíxoo doutor honororífico en 1973.

Nos últimos anos, viviu retirado do éxito, alternativamente no sur de Francia e de incógnito en París, cerca do xardín botánico que deu título a unha das súas novelas Le jardin des plantes (1997).

En 2001, con 88 anos, publicou a súa última novela Le tramway (O tranvía), unha autobiografía con recordos da súa infancia e vellez na que se describe a si mesmo como un autor difícil, aburrido, ilexible e confuso.

Morreu o 6 de xullo de 2005 aos 91 anos de idade. O primeiro ministro francés, Dominique de Villepin, que expresou a súa "tristura máis profunda" pola morte de Simon, dixo na súa declaración "A literatura francesa perdeu a un dos seus grandes autores".

Obras

  • Le Tricheur (O tramposo), 1945.
  • La Corde Raide (A corda frouxa), 1947.
  • Gulliver, 1952.
  • Le Sacre du printemps (A consagración da primavera), 1954.
  • Le vent (O vento), 1957.
  • L'Herbe (A Herba), 1958.
  • La Route des Flandres (A ruta de Flandres), 1960.
  • Le Palace (O palacio), 1962.
  • La Separation (A separación), 1963.
  • Histoire (Historia), 1967.
  • La Bataille de Pharsale (A batalla de Farsalia), 1969.
  • Orion aveugle (Orion cega), 1970.
  • Les Corps conducteurs (Os corpos condutores), 1971.
  • Triptyque (Tríptico), 1973.
  • Leçon de choses (Lección de cousas), 1975.
  • Les Géorgiques (As Xeórxicas), 1981.
  • Femmes (Mulleres), 1984.
  • La Chevelure de Bérénice (A cabeleira de Berenice), 1984.
  • Discours de Stockholm (Discurso en Estocolmo), 1986.
  • L'Invitation (A invitación), 1987.
  • Album d'un amateur (Álbum dun afeccionado), 1988.
  • L'Acacia (A acacia), 1989.
  • Le jardin des plantes (O xardín das flores), 1997.
  • Le tramway (O tranvía), 2001.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Claude_Simon&oldid=5410017»