Teatro García Barbón: Diferenzas entre revisións
Sen resumo de edición |
m HombreDHojalata moveu a páxina "Centro Cultural Novacaixagalicia" a "Teatro García Barbón" |
(Sen diferenzas.)
|
Revisión como estaba o 19 de setembro de 2013 ás 19:09
Centro Cultural Fundación Novacaixagalicia Vigo | |
---|---|
Teatro García Barbón. | |
Mapa de Galiza | |
Enderezo | Policarpo Sanz, 13, Vigo. 36202, Pontevedra |
Cidade | Vigo |
País | Galiza |
Coordenadas | 42°14′16″N 8°43′24″O / 42.237903, -8.723389Coordenadas: 42°14′16″N 8°43′24″O / 42.237903, -8.723389 |
Arquitecto/s | Desiderio Pernas e Antonio Palacios |
Propiedade de | Caixanova |
Capacidade | 994[1] |
Inauguración | 23 de abril de 1927 |
Reapertura | 22 de marzo de 1984 |
Outros nomes | Teatro García Barbón |
Páxina web | Páxina web |
O Centro Cultural Novacaixagalicia é un centro cultural cuxa sede se atopa no Teatro García Barbón no concello de Vigo. Constitúe unha das obras arquitectónicas máis emblemáticas da cidade olívica.
Historia
O actual Teatro García Barbón ten a súa orixe nun teatro anterior queimado polo lume no mes de febreiro de 1910 e localizado no mesmo emprazamento e cuxo derradeiro propietario foi don Xosé García Barbón. O teatro anterior foi chamado primeiro “Romea”, logo “Cervantes” e finalmente “Rosalía de Castro” ata que o lume o consumiu.
Tralo lume o propietario do inmoble, o Sr. García Barbón, encargou ao arquitecto Antonio Palacios, un dos principais arquitectos do momento, un ambicioso proxecto de complexo cultural inspirado no modelo da Opera de París e formado por dúas salas teatrais superpostas, amplos salóns de columnas e unha monumental escaleira. A obra do inmoble comezouse no ano 1913 no seu emprazamento da rúa Policarpo Sanz. O teatro inaugurouse o 23 de abril de 1927 coa obra “Madame Pompadour”. O inmoble non defraudou a ninguén e impresionou ao público pola súa grandiosidade e calidade artística.
A parte exterior do “García Barbón” construíuse en bloques de granito, material típico do Porriño natal do arquitecto. O seu estilo califícase como neobarroco, dentro da corrente modernista de comenzos do século pasado[2].
Entre os anos 1982 e 1984 o inmoble foi restaurado polo arquitecto Desiderio Pernas ao ser adquirido pola entidade financeira Caixa Vigo (actual Novacaixagalicia) que pretendía convertelo nun centro cultural.
Entre as novidades da restauración destaca a cúpula de cobre engadida para acoller a biblioteca do derradeiro andar. Rematando o edificio, engadíronse tamén dúas esculturas dos cabalos de bronce de Juan Oliveira Viéitez nos machóns da fachada principal e o resto das figuras de pedra de Manuel García Buciños, alegorías da pintura, teatro, escultura, literatura, cine e música[2]. Rematados os traballos de restauración, o teatro, convertido no Centro Cultural Caixavigo foi aberto de novo o 22 de marzo de 1984[3]. Cumpridos vinte anos da súa inauguración, o centro levou a cabo unhas 300.000 actividades, tivo uns 8 millóns de usuarios, e unha media de catro actos ao día[3].
Notas
Véxase tamén
A Galipedia ten un portal sobre: Ópera |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Teatro García Barbón |
Outros artigos
Ligazóns externas
- Teatro García Barbón, na páxina Patrimonio.org.