Xoán Manuel Pintos Villar, nado no Burgo (Pontevedra) o 16 de decembro de 1811 e finado en Vigo o 29 de xuño de 1876, foi un escritor galego. Está considerado un dos precursores do Rexurdimento literario, e dentro deles, pertencente á primeira xeración provincianista. A súa obra, como acontecía por norma xeral na época, está espallada en xornais, revistas e folletos, mais é A Gaita Gallega (1853), a única obra súa publicada en vida, a composición que o sitúa nun lugar importante dentro da literatura galega por ser a primeira escrita en galego moderno. Dedicóuselle o Día das Letras Galegas en 1975.
“
Pintos é, sen dúbida, a figura máis excepcional do Rexurdimento galego do século XIX.[1]
Xoán Manuel naceu no seo dunha familia de clase media burguesa. Os seus pais eran Basilio Pintos García, funcionario de aduanas, e Ramona Villar Rodríguez, ambos naturais de Pontevedra. Foi o terceiro de cinco irmáns (dúas mulleres e tres homes). Trasladáronse a Ferrol en 1817, onde a nai e o irmán máis vello finaron sendo Xosé Manuel aínda un cativo. Volveron a Pontevedra e de novo a Ferrol. Viviu logo na Coruña (1822-25) onde estudou Humanidades no Convento de San Domingos e, máis tarde, na Universidade de Santiago de Compostela, fixo Filosofía (1825), que completou co aprendizaxe de música e violín, e Dereito (de 1829 a 1835).
Xa licenciado impartiu docencia universitaria na materia de Institucións Canónicas. Dende 1837 a 1840 traballou de avogado na Coruña, posteriormente, en 1840, foi nomeado xuíz de primeira instancia en Cambados polo goberno progresista. O ano seguinte casou con Serafina Amando Boullosa, irmá de José Benito Amado Boullosa, tamén escritor, coa que tivo catorce fillos.
Logo de ser destituído como xuíz en 1844 polo goberno conservador, e ata 1862, exerceu de avogado na súa vila natal, sendo fiscal e chegando a ser decano do colexio profesional. En Pontevedra impartiu ensino público e privado. Finalmente, dende 1862, foi rexistrador da propiedade na cidade de Vigo.
En castelán Pintos só publicou algún poema en La Caridad e El Desengaño (1872), unha elexía ("Fatal anuncio en pavorosos ayes", Faro de Vigo, 2/11/1875) e un longo estudo en prosa titulado "El poeta y el orador" (Faro de Vigo, 6/3/1875).[8]
.jpg)
