Saltar ao contido

Jackie Oliver

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaJackie Oliver

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento14 de agosto de 1942 Editar o valor en Wikidata (82 anos)
Chadwell Heath, Reino Unido (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de Fórmula Un, piloto de automobilismo Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Traxectoria
  Equipo Vehículo empregado
-Team Lotus
-British Racing Motors
-McLaren
-Shadow Racing Cars Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata

Keith Jack "Jackie" Oliver, nado o 14 de agosto de 1942 en Chadwell Heath (Essex), é un expiloto británico de Fórmula 1 e propietario dun equipo de Inglaterra. É máis coñecido por ser o fundador do equipo Arrows Grand Prix Internacional que por ser piloto de carreiras, aínda que durante a súa carreira de piloto gañou as 24 Horas de Le Mans e o campionato Can-Am.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]
Oliver pilotando o Lotus 49 no Gran Premio dos Países Baixos de 1968.
Oliver instrúe aos oficiais para arranxar o Lotus 49 no Gran Premio dos Países Baixos de 1968.

Oliver comezou unha carreira longa no automobilismo en 1961, pilotando un Mini en carreiras de berlinas británicas. A continuación, pasou a un Lotus Elan e participou en carreiras GT, logrando algúns excelentes resultados, e logo pasando un tempo difícil na Fórmula 3, onde a súa velocidade natural viuse afectada por fallas mecánicas.

Con todo, para 1967 foi recrutado polo equipo Team Lotus de Fórmula Dúas, que tamén o viu facer o seu debut nun Gran Premio na clase F2 no Gran Premio de Alemaña de 1967, onde se situou quinto na xeral e gañou a clase F2. En 1968 foi chamado por Colin Chapman para ocupar un asento do Team Lotus de F1 logo da morte de Jim Clark. A tempada de F1 resultaría difícil, con Oliver loitando por acabar. Liderou o Gran Premio do Reino Unido de 1968 ata que fallou o motor, acabou soamente dúas carreiras, o seu mellor resultado foi o 3º lugar no Gran Premio de México.

Co fichaxe de Jochen Rindt por Lotus para 1969, Oliver quedou fóra, cambiou a BRM. Sufriu dous anos decepcionantes no equipo Bourne. En dous anos lograría rematar en catro ocasións, os seus únicos puntos obtivoos cun sexto lugar no Gran Premio de México de 1969 e co quinto lugar no Gran Premio de Austria de 1970. Con todo, en 1970 liderou varias carreiras mantendo a raia a Stewart e foi un terceiro forte na maior parte do GP holandés e británico. O pobre resultado no GP de Austria, que o xefe do equipo, Lou Stanley pensou que debería gañar, tivo como consecuencia que a partir dese momento o mellor coche fara para Pedro Rodríguez, pero Oliver aínda liderou algunhas voltas na carreira italiana. Stanley describiu a Oliver como "bo, pero non tan bo como pensaba".[1] A maioría das súas outras carreiras viron a ruptura do BRM. A maioría dos expertos e o patrocinador, Yardley estaban sorprendidos e decepcionados despois de que Oliver fora despedido por BRM. Jackie Stewart, xulgou a Oliver un moi bo piloto de GP[2] e de Can Am.[Cómpre referencia]

Os seus mellores resultados nestas tempadas viñeron das carreiras de resistencia, no Gulf Ford GT40 de John Wyer, gañando as carreiras das 12 Horas de Sebring e as 24 Horas de Le Mans con Jacky Ickx en 1969, as 24 Horas de Daytona e os 1000 km. de Monza en 1971 con Pedro Rodríguez.

En 1969, debutó na CanAm, inicialmente para Autocoast[3] no TI-22, e logo para o equipo Shadow de Don Nichols. 1971 viuno fóra dunha unidade de Fórmula Un a tempo completo, aínda que participou en tres carreiras no terceiro McLaren. 1972 viuno concentrarse principalmente na CanAm con Shadow, aínda que participaría nunha única carreira con BRM no Gran Premio do Reino Unido de 1972, onde se retirou.

Para 1973, Shadow entrou na F1, e Oliver foi nomeado líder do equipo. O Shadow DN1 resultou ser un chasis difícil, e unha vez máis a súa tempada viuse afectada por erros mecánicos. Con todo, no Gran Premio do Canadá de 1973 correu ben, e moitos cren que realmente gañou a carreira, pero a carreira sufriu unha gran confusión debido a forte choiva que provocou múltiples paradas en boxes e un despregue completamente inepto do coche de seguridade polos organizadores. Así foi como Oliver clasificou terceiro, os seus únicos puntos ao final da tempada.

En 1974 Oliver concentrouse en CanAm, logrando o título de serie para Shadow. Implicouse máis no lado da xerencia de Shadow, pero competiu na Fórmula 5000 para o equipo durante tres tempadas, e ata volveu brevemente á F1, terminando 5º na carreira de campións de 1977 e logrando o 9º lugar no Gran Premio de Suecia de 1977.

A finais de 1977 saíu de Shadow xunto co patrocinador Franco Ambrosio, os deseñadores Tony Southgate e Alan Rees, o enxeñeiro Dave Wass e o piloto Riccardo Patrese para formar o equipo Arrows Grand Prix.

Arrows faríase famoso por ter a maior serie de derrotas na historia de Fórmula Un, 382 carreiras sen vitorias. Con todo, o equipo sempre tivo coches ben presentados que foron xeralmente competitivos. Aínda que non eran punteiros deron asento a talentosos pilotos, Patrese, Thierry Boutsen, Gerhard Berger, Marc Surer e Martin Donnelly, todos pilotaron para o equipo cando empezaban como novatos na F1.

Oliver vendeu gran parte da súa participación á xaponesa Footwork Corporation en 1990, permanecendo como director, pero o equipo non puido avanzar e a compañía retirouse a finais de 1993 debido a problemas financeiros. Oliver recobrou o seu equipo, pero o diñeiro era escaso, e en 1996 volveu vender a maior parte das súas accións ao grupo TWR de Tom Walkinshaw. Oliver permaneceu na dirección ata 1999, cando vendeu as súas accións restantes.

Resultados completos na Fórmula Un

[editar | editar a fonte]

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Pts.
1967 Lotus Components Ltd. Lotus 48 (F2) Cosworth 4 en liña RSA MON NED BEL FRA GBR ALE
5
CAN ITA USA MEX NC 0
1968 Gold Leaf Team Lotus Lotus 49 Cosworth V8 RSA
ESP
MON
Ret
15º 6
Lotus 49B BEL
5
NED
NC
FRA
NTS
GBR
Ret
ALE
11
ITA
Ret
CAN
Ret
USA
NTS
MEX
3
1969 Owen Racing Organisation BRM P133 BRM V12 RSA
7
ESP
Ret
MON
Ret
NED
Ret
FRA
GBR
Ret
17º 1
BRM P138 ALE
Ret
BRM P139 ITA
Ret
CAN
Ret
USA
Ret
MEX
6
1970 Owen Racing Organisation BRM P153 BRM V12 RSA
Ret
20º 2
Yardley Team BRM ESP
Ret
MON
Ret
BEL
Ret
NED
Ret
FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
5
ITA
Ret
CAN
NC
USA
Ret
MEX
7
1971 Bruce McLaren Motor Racing McLaren M14A Cosworth V8 RSA ESP MON NED FRA GBR
Ret
ALE ITA
7
CAN USA NC 0
McLaren M19A AUT
9
1972 Marlboro BRM BRM P160B BRM V12 ARX RSA ESP MON BEL FRA GBR
Ret
ALE AUT ITA CAN USA NC 0
1973 UOP Shadow Racing Team Shadow DN1 Cosworth V8 ARX BRA RSA
Ret
ESP
Ret
BEL
Ret
MON
10
SWE
Ret
FRA
Ret
GBR
Ret
NED
Ret
ALE
8
AUT
Ret
ITA
11
CAN
3
USA
15
14º 4
1977 Shadow Racing Team Shadow DN8 Cosworth V8 ARX BRA RSA USW ESP MON BEL SWE
9
FRA GBR ALE AUT NED ITA USA CAN XPN NC 0
  1. L. Stanley. Grand Prix. The Legendary Years.
  2. T.Simon. Champion Year1970)
  3. Stucker, Mike. "VintageRPM". Can-Am History of Shadow. VintageRPM. Arquivado dende o orixinal o 26 de decembro de 2013. Consultado o 25 de novembro de 2014. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Widdows, R. 2007. Jackie Oliver: Nearly Man. Motor Sport. 83/4 (abril 2007), 84-88

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]