Os Xogos Olímpicos de 1976 foron realizados en Montreal, Canadá, entre o 17 de xullo e o 1 de agosto de 1976, coa participación de 6.804 atletas de 92 estados competindo en 21 deportes, foron os primeiros marcados por un grande boicot de estados integrantes do movemento olímpico.
Lideradas pola República do Congo, 26 estados africanos, Iraq e Güiana recusaron participar nos Xogos, en protesta pola recusa do COI en impedir a participación neles de Nova Zelandia, que mandara a un famoso equipo de rugby local de excursión por Suráfrica, país apartado da comunidade deportiva internacional pola súa política racial do Apartheid, facendo que o nivel de diversas probas do atletismo ficase abaixo do se podería agardar, xa que os africanos dominaban esas probas.
O Estadio Olímpico (Francés Le Stade Olympique). O prexuízo financeiro marcou os Xogos de Montreal
Montreal, conquistou o dereito de sediar os Xogos contra cidades importantes como Os Ánxeles e Moscova.
Economicamente, os Xogos foron un fracaso, causando o maior prexuízo financeiro da historia da competición, máis de 2 billóns de dólares americanos, levando a Canadá a pasar décadas até conseguir eliminar a débeda contraída para a organización do evento. No campo deportivo, unha nova decepción, por primeira e única vez na historia, o país anfitrión terminaría a competición sen conseguir conquistar unha única medalla de ouro.
A raíña Isabel II abriu oficialmente os Xogos e toda a familia real británica compareceu na cerimonia de apertura. A chama olímpica transmitiuse “eletronicamente” por impulsos eléctricos de Atenas até Otava, capital do país, a través de sinais de satélite, levándose en relevo deseguido até Montreal, entrando no estadio conducida por unha parella de rapaces, un de descendencia francesa e a outra de descendencia inglesa, Stéphane Préfontaine e Sandra Henderson, representando as dúas culturas que formaron o país.
Todo o moderno aparato de acendemento do facho vía electrónica transoceánica perigou cando días despois de aceso, debaixo de forte choiva, o lume da pira apagou e tivo que ser novamente acesa por un funcionario do estadio cun simple chisqueiro; os organizadores mandaron apagar a pira de novo para acendela cun facho substituto.
A ximnasta romanesaNadia Comaneci, de apenas 14 anos, foi a grande estrela de Montreal, sendo a primeira atleta da historia en recibir a nota perfecta de 10.0 neste deporte, na modalidade de barras asimétricas. A nota tivo que ser presentada nos marcadores eletrónicos do ximnasio como 1.00, pois non fora fabricado para presentar dous díxitos antes da división da fracción, xa que a nota 10 era considerada imposible. Comaneci conquistaría tres medallas de ouro e recibiría nada máis e nada menos que outras sete notas de 10 do equipo de xurados durante a competición.
A ximnasta soviética de ascendencia mongol Nelly Kim tamén conquistou tres medallas de ouro.
Foron introducidos nestes Xogos as modalidades femininas do baloncesto, balonmán e remo .
A princesa Anne de Inglaterra foi a única participante feminina dos Xogos en non ser sometida ó teste de confirmación de sexo. Anne fixo parte do equipo inglés de equitación.
O ximnasta xaponésShun Fujimoto conquistou a excelente nota de 9.7 nas argolas, axudando a conseguir a medalla de ouro por equipos para Xapón, que disputaba a lideranza lado a lado coa URSS. Fujimoto realizou a proba co xeonllo quebrado.
Clarence Hill, das Bermudas, conquistou a medalla de bronce na categoría super-pesado do boxeo, dando ó seu pequeno país a honra de se tornar o estado de menor poboación do mundo (53.500 habitantes na época) en gañar unha medalla nos Xogos Olímpicos.
URSS
Alemaña do Leste
Estados Unidos
Alemaña do Oeste
Xapón
Polonia
Bulgaria
Cuba.png){kind=small}
Romanía
Hungría
