Os Xogos Olímpicos de 1968 foron realizados en Cidade de México entre o 12 e o 27 de outubro de 1968. Por primeira vez os Xogos celebráronse en América Latina e a altitude de 2.300m por riba do nivel do mar da capitalmexicana xerou controversias sobre os danos que o aire menos denso podería causar no desempeño dos atletas. Realmente, a altitude prexudicou o desempeño dos atletas nas probas de resistencia e de longa distancia, como o ciclismo, a natación e o maratón, mais en compensación axudou a provocar un torrente de marcas mundiais e olímpicas nos eventos máis curtos e de esforzo mais rápido como as carreiras de menos de 800m, halterofilia, lanzamento de xavelina e outros.
O ano de 1968 foi un ano bastante confuso e violento, coa guerra de Vietnam, a Revolución Cultural na China, a invasión soviética de Checoslovaquia acabando coa chamada Primavera de Praga , revoltas estudantís, marchas polos dereitos civís e enfrontamentos raciais por todo o planeta. México tamén deu a súa contribución ó clima que marcaba esta época, cando tropas federais do goberno reprimiron sanguinariamente a centenares de estudantes durante manifestacións na Praza das Tres Culturas, dez días antes da cerimonia de apertura dos Xogos, no que ficou coñecido como o Masacre de Tlatelolco, manchando irremediablemente o espírito olímpico pregado polo COI e polo seu fundador, o Barón de Coubertin, provocando case o cancelamento do evento.
Por primeira vez o número de estados participantes pasaba de cen, nunha demostración de prestixio, interese e popularidade inegables conquistados polos Xogos Olímpicos, que atraeron o comparecemento de 112 países, nun total de 5.516 atletas, sendo 781 mulleres.
As seccións de curiosidades e anécdotas deben ser evitadas. Axude a mellorar este artigo, integrando no corpo do texto as informacións relevantes e verificadas e retirando as superfluas ou impropias.
O atleta tunesino Mohamed Gammoudi (dereita), gañador dos 5.000 metros en atletismo nos xogos de 1964.
O norteamericanoBob Beamon gaña a medalha de ouro no salto de lonxitude con aquela que moitos consideran a máis espectacular marca atinxida no atletismo. Beamon conseguiu un salto de 8,90m de extensión, máis de medio metro por riba da marca até entón vixente.
Na Cidade de México, todas as probas de atletismo, dos 1500 metros até o maratón foron gañadas por atletas de África, marcando a alborada do completo dominio que este continente tería no atletismo de longa distancia a partir da década dos 70 até os días de hoxe.
O home finalmente quebra a barreira dos 10 segundos para os 100m lisos con Jim Hines, dos Estados Unidos, que gaña a medalla de ouro coa espectacular marca de 9 segundos e 9 décimas.
Atletas alemáns da parte oriental do país participan nos Xogos co seu propio equipo como Alemaña Oriental.
A máis popular atleta en México foi a ximnasta tcheca Vera Caslavska. Após a invasión de Checoslovaquia polos tanques soviéticos dous meses antes dos Xogos, Caslavska desapareceu do seu país e agochouse nun lugar descoñecido por tres semanas, para reaparecer de repente na capital mexicana e gañar catro medallas de ouro e dúas de prata.
Dúas novidades aconteceron en 1968: o atletismo, o remo, o piragüismo, a natación e as competicións ecuestres foron cronometradas manual e electronicamente, mais por primeira vez foron as marcacións electrónicas as oficiais. Alén diso, estes Xogos viron ó atleta sueco do péntatlon moderno Gunnar Liljenwall ser o primeiro descualificado polo exame antidopaxe. O exame deu positivo por exceso de alcol.
A imaxe destes Xogos que se tornaría nunha icona fotográfica dos anos 60 foi proporcionada polos dous atletas negros norteamericanos Tommie Smith e John Carlos, ouro e bronce nos 200m lisos, que após recibiren as súas medallas no podio, ergueron os seus brazos coas mans cubertas por luvas negras e puños pechados, en protesta pola segregación racial e apoio ós movementos negros no seu país, e baixaron a cabeza mentres o seu himno nacional resoaba no estadio. Despois do seu acto, transmitido en vivo pola televisión para o mundo enteiro, os dous foron expulsados da delegación americana e da Vila Olímpica.
Este ano marca tamén a revolución no estilo do salto de altura. Dick Fosbury, un descoñecido universitario norteamericano, sorprende a todos ó gañar a medalla de ouro e quebrar a marca olímpica da proba saltando de costas á barra de altura e inventando o Salto Fosbury, - no que o atleta corre de fronte cara a barra, xira no ar e pasa o listón de costas - que a partir de aí sería copiado por todos os atletas especialistas nesta proba. Despois destes xogos, o tradicional salto de fronte pasou a ser cousa do pasado.
John Akhwari, de Tanzania, fica mundialmente famoso despois de completar o maratón no último lugar, coa perna vendada e o xeonllo dislocado. Preguntado despois polos xornalistas respondeu que continuara porque: "O meu país non me mandou ós Xogos Olímpicos para comezar o maratón, pero si para terminalo".
Estados Unidos
URSS
Xapón
Hungría
Alemaña do Leste
Francia
Checoslovaquia
Alemaña do Oeste
Australia
Reino Unido
