Euroleague

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Euroliga»)
EuroLeague
Fundación1957 (FIBA)
2000 (formato actual)
Rexión FIBA Europa
Equipos18
Actual campión Anadolu Efes (2º título)
Máis laureadoEspaña Real Madrid (10 títulos)
TelevisiónEuroleague TV (52 canles)
LemaI Feel Devotion
Sitio webwww.euroleague.net

A EuroLeague, tamén comunmente coñecida como Euroliga, é a actual máxima competición de clubs de baloncesto de Europa e está organizada pola Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) dende o seu nacemento na tempada 2000-2001, substituíndo á extinta Copa de Europa de Baloncesto. Naquel entón, as asociacións de clubs españois, italianos e gregos impulsaron unha ruptura coa Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), organizadora da histórica Copa de Europa, para crear unha nova competición no marco da ULEB (que a xestiona mediante a empresa Euroleague S.L.) e, así, tentar obter maiores ingresos económicos.

En novembro de 2004[1][2] comezou unha nova etapa para a Euroliga pois a ULEB e a FIBA resolveron as súas disputas. Un dos acordos alcanzados foi o recoñecemento da Euroliga como máximo torneo europeo de clubs por parte de FIBA Europa. A competición é retransmitida por televisión en 197 países e mesmo pode ser vista por 200 millóns de espectadores chineses cada semana, así como nos Estados Unidos, en NBATV.

Historia[editar | editar a fonte]

Copa de Europa[editar | editar a fonte]

Previa dun partido da Euroliga en 2010, 53 anos despois da súa primeira edición.

A Copa de Europa de baloncesto foi creada pola Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) na tempada 195758 a imaxe e semellanza da de fútbol.[3] Orixinariamente, enfrontaba aos campións de Liga de cada un dos países europeos inscritos na FIBA. O sistema tradicional desta competición consistía na disputa dunhas eliminatorias, decididas por sorteo, entre dous equipos que se enfrontaban a dobre partido (ida e volta). Até 1965, a final tamén se disputaba a dobre partido (coa excepción da edición de 1962, cuxa final se celebrou en Xenebra, e coa peculiaridade de que en 1963 houbo un terceiro partido de desempate), e dende 1966 facíase a partido único, coa particularidade de que en 1966 (Boloña e Milán) e 1967 (Madrid) o formato para decidir o campión foi o de final entre catro ou final four, fórmula recuperada 21 anos despois.[4]

O éxito da Copa de Europa propiciou que a FIBA concibise dúas competicións interclubs máis. En 1967 creou a Recopa de Europa (disputada por última vez coa denominación de Copa Saporta), para que se enfrontasen os campións de Copa de cada un dos países federados. E en 1972 creou a Copa Korać, na que participaban os equipos mellor clasificados de cada país que non puideran acceder aos torneos concibidos para os campións de Liga e Copa.

Comezos[editar | editar a fonte]

O xornal deportivo francés "L'Equipe" foi o primeiro en concibir a idea de competicións deportivas europeas de clubs, primeiro e sobre todo no caso do fútbol. O baloncesto pronto se adheriu á idea, sendo esta proposta discutida pola FIBA durante o Eurobasket de 1957 en Bulgaria. Así, o Secretario Xeral da FIBA, William Jones, creou unha Comisión integrada por Borislav Stanković (Iugoslavia), Raimundo Saporta (España), Robert Busnel (Francia), Miloslav Kriz (Checoslovaquia) e Nikolai Semashko (Unión Soviética) para chegar a un acordo ao respecto.

Así, a Comisión convidou ás federacións nacionais de Europa a enviar aos seus campións nacionais para un enfrontamento entre eles, "L'Equipe" doou o trofeo, e finalmente en 1958 tivo lugar a primeira Copa de Europa de Clubs. Os clubs de Europa do Leste (por non dicir do antigo bloque soviético) dominaron os primeiros anos, xa que non só gañaron as primeiras seis edicións da competición (tres veces o ASK Riga, dúas veces ao CSKA Moscova e unha vez o Dinamo Tbilisi), senón que tamén conseguiron chegar á final en catro ocasiones no primeiros seis anos (dúas veces Academic Sofia e unha vez Dinamo Tbilisi e ASK Riga).

Anos 60: O auxe do Real Madrid e do CSKA Moscova[editar | editar a fonte]

En 1961 as cousas comezaron a cambiar. O principal club de baloncesto de Europa occidental, o Real Madrid (España), comezou a mostrar signos da ambición, chegando ese mesmo ano ás semifinais onde perderon fronte o ASK Riga. Os dous anos seguintes, os campións españois atoparon o seu camiño á final, mais perdeu en ámbalas ocasións fronte ao Tbilisi e o CSKA respectivamente. Finalmente, o Real Madrid gañou a primeira do seu oito coroas europeas en 1964, vencendo aos checos do Spartak Brno. Con todo, esa tempada, o campión soviético non participou debido a que o equipo nacional (composto nun 90% por xogadores do CSKA) estaba a prepararse para os Xogos Olímpicos de Toquio 1964. De tódolos xeitos, esa tempada supuxo un xiro importante para o baloncesto europeo, xa que marcou o inicio da dominación dos "ricos" clubs de Europa Occidental.

Despois, até 1969, Real Madrid e Olimpia Milano, entón chamado "Simmenthal", compartiron o título do mellor equipo europeo. O Madrid contaba con xogadores como Clifford Luyk, primeiro xogador americano nacionalizado cun papel tan importante, Emiliano Rodríguez, Miles Aiken, Bob Burgess e máis tarde Wayne Brabender. Mentres tanto, o Milán, en 1966, foi dirixido por un mozo e intelixente aleiro americano, Bill Bradley, que máis tarde se convertería en campión da National Basketball Association (NBA) en 1970 e 1973 cos New York Knicks.

Tempo despois, Bradley tamén se convertería en candidato á presidencia dos Estados Unidos. En 1969, o CSKA de Moscova, inspirado polo talento Sergei Belov, logrou vencer ao Real Madrid en Barcelona. O mozo Belov conseguiu 19 puntos esa noite, mais o seu compañeiro de equipo, o alto pivote Vladimir Andreev (2,15 m) conseguiu 37.

Anos 70: A dinastía do Pallacanestro Varese[editar | editar a fonte]

Dražen Petrović.

Despois das dinastías da Unión Soviética e do Real Madrid, os 70 foron, sen dúbida, a década do Pallacanestro Varese (Italia). O campión italiano, atopou a maneira, ano tras ano, para chegar á final da competición, de feito, o Varese chegou a dez finais durante os anos 70, gañando cinco delas. O Real Madrid, CSKA, o entusiasta Bosna Saraievo e o puxante Maccabi Tel-Aviv foron os outros campións da década.

Nese momento, o Varese foi levado polo lendario pivote Dino Meneghin, rodeado de xogadores como Bob Morse, Manuel Raga, Ottorino Flaborea, Fultz John ou Iván Bisson. En 1971, o CSKA gañou o seu último título Europeo até o 2006, superando a Varese, grazas a 24 puntos de Sergei Belov. En 1977, os israelís de Maccabi Tel-Aviv, gañou a primeira das súas cinco coroas europeas. E por fin, en 1979, a escola iugoslava de baloncesto comezou a cegar a Europa, o Bosna Saraxevo, dirixido por un novo adestrador de vinte e oito anos chamado Bogdan Tanjevic, venceu ao Varese, ofrecendo a primeira coroa europea a Iugoslavia.

Anos 80: Dominio iugoslavo e italiano[editar | editar a fonte]

Dominique Wilkins, estrela do Panathinaikos en 1996.

O que puido ser a década do Maccabi (seis finais, pero só unha vitoria), co tempo converteuse nun triunfo para o baloncesto italiano (sete finais e cinco vitorias). Italia logrou xerar tres campións europeos diferentes (Pallacanestro Cantù, Virtus Roma e Olimpia Milano) en só sete anos. En 1982 e 1983, o Cantú, tradicional subcampión da liga italiana, conseguiu os seus dous campionatos, chegando despois a vitoria do Banco di Roma. Entón comezou o reinado do Cibona Zagreb e do marabilloso Dražen Petrović, estando este dez anos marcados polo xurdir definitivo do elegante baloncesto iugoslavo. En primeiro lugar, o Cibona, gañou dúas veces seguidas (1985 e 1986) e a continuación, a Jugoplastika, gañou tres títulos consecutivos (1989, 1990 e 1991).

O xurdir grego[editar | editar a fonte]

Os anos 90 viron dúas das finais máis emocionantes e polémicas da historia da competición, que en 1996 se converteu na "Euroliga". En 1992, o KK Partizan de Saša Đorđević e Predrag Danilović levou aos de Belgrado ao título, o cuarto consecutivo para un club iugoslavo. Danilovic foi o MVP Final Four, pero foi Djordjevic quen no último segundo do encontro unha canastra de tres puntos que deu a vitoria ao Partizan por 71-70 contra o equipo catalán do Joventut Badalona.[5] O ano seguinte levou o título o Limoges de Francia, que sorprenderon ao Benneton Treviso de Toni Kukoč na final.

En 1994, o Joventut tomou vinganza polo sucedido dous anos atrás, e na final fronte o Olympiacos grego, o aleiro dos de Badalona, Corny Thompson conseguía unha tripla (a súa quinta en toda a competición) que os poñía con dous puntos de vantaxe a 19 segundos do final. Os gregos tiveron a ocasión de empatar con dous tiros libres, mais a estrela iugoslava Zarko Paspalj so conseguiu anotar un, dando a vitoria ao Joventut. Ao ano seguinte, o Real Madrid da man de Arvydas Sabonis conseguiu a vitoria sobre o Olympiacos na final.

A de 1996 resultou ser unha das finais máis controvertidos de calquera competición de clubs europea. Este encontro enfrontaba ao Panathinaikos e ao FC Barcelona. No último segundo do partido, nunha canastra que decidía o encontro, Stojan Vrankovic facía un tapón ilegal José Montero que privaba aos cataláns do título.[6] O Olympiacos continuou a supremacía grega sobre a Euroliga en 1997 tras perder na final en 1994 e 1995.

2000: Escisión[editar | editar a fonte]

No ano 2000, un importante sismo sacudiu os cimentos do baloncesto europeo. Os grandes clubs profesionais do continente, liderados polos españois, os italianos e os gregos, agrupados na Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB), escindíronse da Federación Internacional de Baloncesto (FIBA) co propósito de organizar unha nova Euroliga con criterios máis modernos de xestión. Estes clubs querían recibir maiores ingresos procedentes dos dereitos de transmisión por televisión e de merchandise dos que lles ofrecía a FIBA. Ante a falta de acordo entre a FIBA e a ULEB, desapareceu a histórica Copa de Europa e na tempada 2000-2001 naceron dúas competicións paralelas que loitaron por recoller a testemuña: a oficialista e sucesora "Suproliga" e a escindida e nova "Euroliga".

Os clubs inscribíronse nunha e outra competición segundo os seus intereses. A maior parte de españois, italianos, gregos (excepto o Panathinaikos BC) e franceses tomaron parte pola Euroliga, mentres que a maioría de rusos, israelís e do leste de Europa optaron pola Suproliga. Na tempada 2001-2002 os equipos pertencentes á "Suproliga" entraron a formar parte da "Euroliga", quedando unha única competición.

2006: Harmonización[editar | editar a fonte]

Os cinco anos de ruptura no baloncesto europeo foron prexudiciais tanto para a Federación Internacional de Baloncesto (FIBA), a Unión de Ligas Europeas de Baloncesto (ULEB) e os clubs que tomaron parte nas súas competicións. Por iso, en novembro de 2004, os máximos dirixentes da ULEB e FIBA Europa acordaron finalmente a compatibilización dos seus respectivos torneos de face á seguinte tempada.

Deste xeito, FIBA Europa comprometeuse a administrar e impulsar todas as competicións de clubs europeas (chamando á súa "Liga Europea" como "Eurocopa") á vez que recoñecía oficialmente á ULEB como ente organizador da "Euroliga" e a "Copa da ULEB". Ademais, o máximo organismo federativo europeo limitou a 48 o número de participantes nos torneos da ULEB e pasou a xestionar en exclusiva as normativas de elixibilidade dos xogadores, os traspasos e contrólelos antidopaxe. A ULEB reservouse a opción de subscribir contratos para que algúns clubs participen nas súas competicións durante un número determinado de tempadas independentemente dos resultados deportivos que tivesen. O acordo tamén previu o compromiso de harmonización do calendario internacional para que os partidos oficiais das seleccións nacionais non prexudiquen os intereses dos membros da ULEB.

Dende 2001 até 2011 a Euroliga foi gañada tan só por tres equipos distintos. Entre eles destaca o Panathinaikos que acadou o título até en tres ocasións (2001, 2007, 2009 e 2011), siguenelle o Maccabi Tel Aviv campión en dúas ocasións (2004 e 2005) e finalista en tres (2006, 2008 e 2011) e o FC Barcelona que en 2003 e 2010 conseguiu os seus únicos títulos até o momento.

Formato[editar | editar a fonte]

A partir da tempada 2009-10, a primeira fase da Euroliga serán as "Roldas Clasificatorias" (en inglés: Qualifying Rounds), que implicarán a oito clubs nunha fase eliminatoria con enfrontamentos de ida e volta. Os catro superviventes da primeira rolda de clasificación aparellaranse entre si para a segunda rolda de clasificación, continuando os dous gañadores na Euroliga. Tódolos clubs que perdan nestas eliminatorias participarán na competición de segundo nivel da ULEB, a Eurocup.

A seguinte fase é a "Fase regular" (en inglés: Regular Season) na que participan 24 equipos. Dende 2009, os participantes inclúen a vinte e dous clubs inscritos automaticamente na "fase regular" ademais dos dous gañadores das "Roldas Clasificatorias". Cada equipo xoga dous partidos (ida e volta) contra os demais equipos do seu grupo. Ao final da "fase regular", os equipos redúcense de 24 a 16. Antes de 2008-09, os equipos estaban divididos en tres grupos de oito equipos cada un, clasificándose os cinco primeiros máis o mellor sexto clasificado de tódolos grupos. Agora, a tempada regular consta de catro grupos con seis equipos cada un, avanzando os catro primeiros de cada grupo.

A segunda fase, coñecida como "Top 16", consiste en catro grupos de catro equipos. Do mesmo xeito que na tempada regular, cada grupo de "Top 16" os equipos enfróntanse a partidos de ida e volta. A terceira fase, a "Rolda de cuartos de final" (en inglés: Quarterfinal round) vense xogando dende 2004. Antes, só os gañadores de cada grupo avanzaron cara a "Final Four", agora o primeiro e segundo de cada grupo enfróntanse nunha serie de playoffs ao mellor de cinco encontros (até 2007 era ao mellor de tres). A vantaxe de campo e para os equipos que acabaron en primeiro lugar nos grupos do "Top 16". Na "Final Four", que se celebra nun lugar determinado (por exemplo en 2010 en París), enfróntanse os gañadores das eliminatorias de cuartos de final a un só partido. Estes encontros celébranse en tan só tres días, xogando primeiro unhas semifinais e posteriormente a final cos gañadores e un encontro polo terceiro posto cos perdedores.

A partir da tempada 2016−17 o número de clubs reduciuse a 16, os cales se enfrontan nun sistema de todos contra todos con partidos de ida e volta. Os primeiros oito clasificados xogan posteriormente un playoff ao mellor de cinco partidos para clasificarse á Final Four.

Equipos[editar | editar a fonte]

Os seguintes son os equipos participantes na edición 2022−23 da Euroliga.

Maccabi FOX Tel Aviv.
Fenerbahçe Istanbul.
Equipo Cidade País Pavillón Capacidade
ALBA Berlin Berlín Alemaña Alemaña Mercedes-Benz Arena 14.500
Anadolu Efes Istanbul Istanbul Turquía Turquía Sinan Erdem Spor Salonu 16.000
AS Monaco Mónaco Francia Salle Gaston Médecin 4.090
Cazoo Baskonia Vitoria-Gasteiz Vitoria España España Fernando Buesa Arena 15.504
Crvena zvezda mts Belgrade Belgrado Serbia Serbia Štark Arena 18.386
EA7 Emporio Armani Milan Milán Italia Italia Mediolanum Forum 12.700
FC Barcelona Barcelona España España Palau Blaugrana 7.585
FC Bayern Munich Múnic Alemaña Alemaña Audi Dome 6.700
Fenerbahçe Beko Istanbul Istanbul Turquía Turquía Ülker Sports Arena 13.059
LDLC ASVEL Villeurbanne Villeurbanne Francia Astroballe 5.556
Maccabi Playtika Tel Aviv Tel Aviv Israel Menora Mivtachim Arena 10.383
Olympiacos Piraeus O Pireo Grecia Grecia A Paz e a Amizade 11.640
Panathinaikos Athens Atenas Grecia Grecia OAKA Athens 18.989
Partizan NIS Belgrade Belgrado Serbia Serbia Štark Arena 18.386
Real Madrid Madrid España España WiZink Center 15.000
Valencia Basket Valencia España España La Fonteta 9.000
Virtus Segafredo Bologna Boloña Italia Italia Segafredo Arena 9.980
Žalgiris Kaunas Kaunas Lituania Lituania Žalgirio Arena 15.415

Finais[editar | editar a fonte]

Para finais non xogadas a partido único, un * precede ao resultado do equipo que xogaba na casa.

Ano Sede Campión Finalista 1º encontro / Final 2º encontro 3º encontro 4º encontro 5º encontro
Final a dobre partido
1957/58 Unión Soviética Riga e Bulgaria Sofía Unión Soviética ASK Riga Bulgaria Academic Sofia *86-81 84-*71 -
1958/59 Unión Soviética Riga e Bulgaria Sofía Unión Soviética ASK Riga Bulgaria Academic Sofia *79-58 69-*67 -
1959/60 Unión Soviética Tbilisi e Unión Soviética Riga Unión Soviética ASK Riga Unión Soviética Dinamo Tbilisi 61-*51 *69-62 -
1960/61 Unión Soviética Riga e Unión Soviética Moscova Unión Soviética CSKA Moscova Unión Soviética ASK Riga *61-66 87-*62 -
1961/62 Suíza Xenebra Unión Soviética Dinamo Tbilisi España Real Madrid 90-83 -
1962/63 España Madrid e Unión Soviética Moscova Unión Soviética CSKA Moscova España Real Madrid 69-*86 *91-74 *99-80 -
1963/64 Checoslovaquia Brno e España Madrid España Real Madrid Checoslovaquia Spartak Brno 99-*110 *84-64 -
1964/65 Unión Soviética Moscova e España Madrid España Real Madrid Unión Soviética CSKA Moscova 81-*88 *76-62 -
Final Four
1965/66 Italia Boloña Italia Simmenthal Milan Checoslovaquia USK Slavia Praga 77-72 -
1966/67 España Madrid España Real Madrid Italia Simmenthal Milan 91-83 -
Final
1967/68 Francia Lión España Real Madrid Checoslovaquia Spartak Brno 98-95 -
1968/69 España Barcelona Unión Soviética CSKA Moscova España Real Madrid 103-99 (2PR) -
1969/70 Iugoslavia Saraxevo Italia Ignis Varese Unión Soviética CSKA Moscova 79-74 -
1970/71 Bélxica Antuerpen Unión Soviética CSKA Moscova Italia Ignis Varese 67-53 -
1971/72 Tel Aviv Italia Ignis Varese Iugoslavia Jugoplastika Split 70-69 -
1972/73 Bélxica Liexa Italia Ignis Varese Unión Soviética CSKA Moscova 71-66 -
1973/74 Francia Nantes España Real Madrid Italia Ignis Varese 84-82 -
1974/75 Bélxica Antuerpen Italia Ignis Varese España Real Madrid 79-66 -
1975/76 Suíza Xenebra Italia Mobilgirgi Varese España Real Madrid 81-74 -
1976/77 Iugoslavia Belgrado Maccabi Tel Aviv Italia Mobilgirgi Varese 78-77 -
1977/78 Alemaña Múnic España Real Madrid Italia Mobilgirgi Varese 75-67 -
1978/79 Francia Grenoble Iugoslavia Bosna Saraxevo Italia Emerson Varese 96-93 -
1979/80 Alemaña Berlín Oeste España Real Madrid Maccabi Tel Aviv 89-85 -
1980/81 Francia Estrasburgo Maccabi Tel Aviv Italia Synudine Bologna 80-79 -
1981/82 Alemaña Colonia Italia Ford Cantù Maccabi Tel Aviv 86-80 -
1982/83 Francia Grenoble Italia Ford Cantù Italia Billy Milan 69-68 -
1983/84 Suíza Xenebra Italia Banco di Roma España FC Barcelona 79-73 -
1984/85 Grecia Atenas Iugoslavia KK Cibona España Real Madrid 87-78 -
1985/86 Hungría Budapest Iugoslavia KK Cibona Unión Soviética Žalgiris Kaunas 84-72 -
1986/87 Suíza Lausana Italia Tracer Milan Maccabi Tel Aviv 71-69 -
Final Four
1987/88 Bélxica Gante Italia Tracer Milan Maccabi Tel Aviv 90-84 -
1988/89 Alemaña Múnic Iugoslavia Jugoplastika Split Maccabi Tel Aviv 75-69 -
1989/90 España Zaragoza Iugoslavia Jugoplastika Split España FC Barcelona 72-67 -
1990/91 Francia París Iugoslavia Pop 84 Split España FC Barcelona 70-65 -
1991/92 Istambul Iugoslavia Partizan España Joventut Badalona 71-70 -
1992/93 Grecia Atenas Francia CSP Limoges Italia Benetton Treviso 59-55 -
1993/94 Tel Aviv España Joventut Badalona Grecia Olympiacos 59-57 -
1994/95 España Zaragoza España Real Madrid Grecia Olympiacos 73-61 -
1995/96 Francia París Grecia Panathinaikos España FC Barcelona 67-66 -
1996/97 Italia Roma Grecia Olympiacos España FC Barcelona 73-58 -
1997/98 España Barcelona Italia Kinder Bologna Grecia AEK Atenas 58-44 -
1998/99 Alemaña Múnic Lituania Žalgiris Kaunas Italia Kinder Bologna 82-74 -
1999/00 Grecia Tesalónica Grecia Panathinaikos Maccabi Tel Aviv 73-67 -
2000/01 Francia París (Suproliga) Maccabi Tel Aviv Grecia Panathinaikos 81-67 -
Italia Boloña e España Vitoria (Euroliga) Italia Kinder Bologna España Baskonia *68-85 *94-73 80-*60 79-*96 *82-74
2001/02 Italia Boloña Grecia Panathinaikos Italia Kinder Bologna 89-83 -
2002/03 España Barcelona España FC Barcelona Italia Benetton Treviso 76-65 -
2003/04 Tel Aviv Maccabi Tel Aviv Italia Skipper Bologna 118-74 -
2004/05 Moscova Maccabi Tel Aviv España Baskonia 90-78 -
2005/06 República Checa Praga CSKA Moscova Maccabi Tel Aviv 73-69 -
2006/07 Grecia Atenas Grecia Panathinaikos CSKA Moscova 93-91 -
2007/08 España Madrid CSKA Moscova Maccabi Tel Aviv 91-77 -
2008/09 Alemaña Berlín Grecia Panathinaikos CSKA Moscova 95-71 -
2009/10 Francia París España FC Barcelona Grecia Olympiacos 86-68 -
2010/11 España Barcelona Grecia Panathinaikos Maccabi Tel Aviv 78-70 -
2011/12 Istambul Grecia Olympiacos CSKA Moscova 62-61 -
2012/13 Londres Grecia Olympiacos España Real Madrid 100-88 -
2013/14 Italia Milán Maccabi Tel Aviv España Real Madrid 98-85 -
2014/15 España Madrid España Real Madrid Grecia Olympiacos 78-59 -
2015/16 Alemaña Berlín CSKA Moscova Fenerbahçe 101–96 -
2016/17 Istambul Fenerbahçe Grecia Olympiacos 80–64 -
2017/18 Belgrado España Real Madrid Fenerbahçe 85-80 -
2018/19 España Vitoria CSKA Moscova Anadolu Efes 91-83 -
2020/21 Alemaña Colonia Anadolu Efes España FC Barcelona 86-81 -
2021/22 Belgrado Anadolu Efes España Real Madrid 58-57 -

Títulos[editar | editar a fonte]

Por club[editar | editar a fonte]

Equipo Campión Finalista Anos campión Anos finalista
España Real Madrid 10 9 1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018 1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014, 2022
CSKA Moscova 8 6 1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016, 2019 1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012
Maccabi Tel Aviv 6 9 1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014 1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011
Grecia Panathinaikos 6 1 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 2001
Italia Pallacanestro Varese 5 5 1970, 1972, 1973, 1975, 1976 1971, 1974, 1977, 1978, 1979
Grecia Olympiacos Piraeus 3 5 1997, 2012, 2013 1994, 1995, 2010, 2015, 2017
Italia Olimpia Milano 3 2 1966, 1987, 1988 1967, 1983
ASK Riga 3 1 1958, 1959, 1960 1961
Croacia KK Split 3 1 1989, 1990, 1991 1972
España FC Barcelona 2 5 2003, 2010 1984, 1990, 1991, 1996, 1997
Italia Virtus Bologna 2 3 1998, 2001 1981, 1999, 2002
Anadolu Efes 2 1 2021, 2022 2019
Italia Pallacanestro Cantù 2 1982, 1983
Croacia Cibona Zagreb 2 1985, 1986
Fenerbahçe 1 2 2017 2016, 2018
Dinamo Tbilisi 1 1 1962 1960
España Joventut Badalona 1 1 1994 1992
Lituania Žalgiris Kaunas 1 1 1999 1986
Bosnia e Hercegovina Bosna Saraxevo 1 1979
Italia Virtus Roma 1 1984
Partizan Belgrado 1 1992
Francia CSP Limoges 1 1993
Bulgaria Academic Sofia 2 1958, 1959
República Checa Spartak Brno 2 1964, 1968
Italia Benetton Treviso 2 1993, 2003
España Baskonia 2 2001, 2005
República Checa Slavia Praga 1 1966
Grecia AEK Atenas 1 1998
Italia Fortitudo Bologna 1 2004

Por estado[editar | editar a fonte]

Estado Títulos
España España 13
Italia Italia 13
Grecia Grecia 9
Rusia (e como parte da Unión Soviética) 8
Israel 6
Croacia Croacia (e como parte da RFS Iugoslavia) 5
Letonia (e como parte da Unión Soviética) 3
Turquía 3
Serbia (e como parte da RFS Iugoslavia / Serbia e Montenegro) 1
Francia Francia 1
Lituania Lituania 1
Estados desaparecidos Títulos
Unión Soviética Unión Soviética 8
Iugoslavia Iugoslavia 7

Adestradores máis laureados[editar | editar a fonte]

Šarūnas Jasikevičius.

Željko Obradović e Ettore Messina son os adestradores que gañaron máis Euroligas con tres títulos cada un; seguido por Pini Gershon que saíu vitorioso en dúas ocasións. Levando as rendas do Maccabi Tel Aviv, o israelí Gershon logrou o título en dúas ocasións consecutivas (2004 e 2005), foi subcampión en 2006 e, ademais, en 2001 foi o último en saborear o éxito na desaparecida Copa de Europa.

O italiano Messina, que xa fora campión de Europa de Clubs en 1998, sendo o primeiro técnico gañador da máxima competición da ULEB. O Kinder Bolonia levou o título na tempada 2000-2001 ao derrotar ao Baskonia nunha eliminatoria final ao mellor de cinco partidos, que se resolveu cun resultado de 3 a 2. A segunda vitoria de Messina, que foi subcampión en 2002 e 2003, produciuse en 2006 ao mando do CSKA Moscova.

O serbio Obradović foi o último en conseguilo, sempre como adestrador do Panathinaikos e sempre contra o entón vixente campión da competición. O seu primeiro triunfo produciuse na tempada 2001-2002, contra o Kinder; na 2006-2007 e na 2008-2009 contra o CSKA. Ademais, Obradović conquistara anteriormente catro títulos da Copa de Europa ao mando do KK Partizan (1992), o 7Up Joventut (1994), o Real Madrid (1995) e Panathinaikos (2000). Tamén, foi subcampión desta Copa unha vez ao perder a final de 2001 contra o Maccabi.

Xogador máis laureado[editar | editar a fonte]

O lituano Šarūnas Jasikevičius é o xogador que máis Euroligas ten no seu palmarés con catro en total. O primeiro dos seu catro triunfos conseguiuno en 2003, sendo a base titular do FC Barcelona; os dous seguintes, en 2004 e 2005, foron coa camiseta do Maccabi Tel Aviv e o último en 2009 co Panathinaikos. Tendo en conta á antiga Copa de Europa tamén, o italiano Dino Meneghin ten no seu palmares sete trofeos da competición.

Líderes estatísticos[editar | editar a fonte]

Puntos por partido[editar | editar a fonte]

  • 1991-92 Grecia Nikos Galis (Aris Thessaloniki): 32,25 (en 16 partidos)
  • 1995-96 Joe Arlauckas (Real Madrid): 26,42 (en 21 partidos)
  • 2000-01 Alphonso Ford (Peristeri Athens): 26,00 (en 12 partidos)
  • 2002-03 Serbia e Montenegro- Miloš Vujanić (Partizan Belgrado): 25,78 (en 14 partidos)
  • 1993-94 Lynn Greer (Slask Wroclaw): 25,07 (en 14 partidos)

Rebotes por partido[editar | editar a fonte]

Asistencias por partido[editar | editar a fonte]

Roubos por partido[editar | editar a fonte]

  • 1991-92 Italia Riccardo Pittis (Philips Milano): 3,73 (en 19 partidos)
  • 2000-01 Croacia Ivica Maric (KK Zadar): 3,70 (en 10 partidos)
  • 2000-01 Jemeil Rich (Lugano Snakes): 3,70 (en 10 partidos)
  • 2003-04 Fred House (Partizan Belgrado): 3,38 (en 13 partidos)
  • 2006-07 España Ricky Rubio (DKV Joventut): 3,18 (en 16 partidos)

Tapóns por partido[editar | editar a fonte]

Líderes de tódolos tempos[editar | editar a fonte]

Anthony Parker.
Nikola Vujcic.
Media Total
Partidos España Juan Carlos Navarro 260
Valoración Anthony Parker 21,41 España Juan Carlos Navarro 3.890
Puntos Alphonso Ford 22,22 España Juan Carlos Navarro 4.152
Rebotes Joseph Blair 10,05 España Felipe Reyes 1.734
Asistencias Francia Thomas Heurtel 5,72 Grecia Vassilis Spanoulis 1.287
Roubos Emanuel Ginóbili 2,73 Grecia Dimitris Diamantidis 434
Tapóns Ucraína Grigorij Khizhnyak 3,19 Galicia Fran Vázquez 249
Porcentaxe Total
Tiros libres Francia Nando de Colo 93,82 Grecia Vassilis Spanoulis 1.047
Tiros de dous Walter Tavares 74,27 Croacia Ante Tomić 1.069
Tiros de tres Fran Pilepić 50,45 España Juan Carlos Navarro 623

Actuacións individuais[editar | editar a fonte]

Os datos das mellores actuacións individuais refírense a encontros sucedidos dende o comezo da tempada 1991-92, exceptuando os rexistros de tapóns e a valoración que só contabilizan dende o comezo da tempada 2000-01. Na categoría de puntos cómpre destacar que na edición de 1964-65 Radivoj Korać conseguiu anotar 99 puntos no encontro que enfrontaba ao OKK Belgrado contra o Alvik BBK sueco (155-57).

Puntos[editar | editar a fonte]

  • Joe Arlauckas (Real Madrid) 63 puntos contra Buckler Bologna (24/28 2pt, 0/1 3pt, 15/18 TL) (en 1995-96)
  • Michael Young (CSP Limoges) 47 puntos contra Benetton Treviso (12/22 2pt, 4/6 3pt, 11/15 TL) (en 1993-94)
  • Grecia Nikos Galis (Aris Thessaloniki) 46 puntos contra Philips Milano (8/14 2pt, 5/6 3pt, 15/18 TL) (en 1991-92)
  • Croacia Velimir Perasović (Slobodna Dalmacija Split) 45 puntos contra Cibona Zagreb (15/22 2pt, 1/1 3pt, 12/14 TL) (en 1991-92)
  • Croacia Ivica Žurić (Cibona Zagreb) 45 puntos contra Buckler Bologna (11/18 2pt, 5/7 3pt, 8/9 TL) (en 1993-94)

Rebotes[editar | editar a fonte]

  • Lituania Arvydas Sabonis (Real Madrid) 24 rebotes contra Olympiacos Piraeus (en 1992-93)
  • Joe Binion (Buckler Bologna) 24 rebotes contra Panathinaikos Athens (en 1994-95)
  • Grecia Antonis Fotsis (Dynamo Moscova) 24 rebotes contra Benetton Treviso (en 2006-07)
  • Rickie Winslow (Estudiantes Madrid) 23 rebotes contra Aris Thessaloniki (en 1991-92)
  • Cliff Levingston (PAOK Thessaloniki) 23 rebotes contra Scavolini Pesaro (en 1992-93)

Asistencias[editar | editar a fonte]

  • Stefan Jović (Estrela Vermella) 19 asistencias contra Bayern München (en 2015-16)
  • Grecia Nick Calathes (Panathinaikos) 18 asistencias contra Budućnost Podgorica (en 2018-19)
  • Portugal Pedro Miguel (Benfica) 17 asistencias contra CSKA Moscova (en 1994-95)
  • Elmer Bennett (Baskonia) 17 asistencias contra Žalgiris Kaunas (en 1998-99)
  • Marcus Williams (Estrela Vermella) 17 asistencias contra Galatasaray (en 2014-15)

Roubos[editar | editar a fonte]

  • Marcus Webb (CSKA Moscova) 11 roubos contra PAOK Thessaloniki (en 1997-98)
  • Jeff Trepagnier (Ulker Istambul) 11 roubos contra Partizan Belgrade (en 2005-06)
  • Italia Stefano Mancinelli (Climamio Bologna) 10 roubos contra Dynamo Moscow (en 2006-07)
  • Grecia Panagiotis Giannakis (Aris Thessaloniki) 9 roubos contra Bayer Leverkusen (en 1991-92)
  • Chris Corchiani (Bayer Leverkusen) 9 roubos contra Unicaja Málaga (en 1995-96)

Tapóns[editar | editar a fonte]

Valoración[editar | editar a fonte]

  • Tanoka Beard (Zalgiris Kaunas) 63 contra Skipper Bologna (en 2003-04)
  • Eslovenia Jaka Lakovič (Krka Novo Mesto) 55 contra Real Madrid (en 2001-02)
  • Dejan Milojević (Partizan Belgrade) 55 contra Olympiacos (en 2004-05)
  • Croacia Marko Popović (Cibona Zagreb) 54 contra Adecco Estudiantes (en 2004-05)
  • Eslovenia Jaka Lakovič (Panathinaikos Athens) 51 contra Benetton Treviso (en 2003-04)

Triplos-dobres[editar | editar a fonte]

Xogador Equipo Triplo dobre Tempada Rival
Keith Williams Polonia WKS Śląsk Wrocław 30 puntos, 10 rebotes, 16 asistencias
1992–93
Dinamo Tbilisi
Vasily Karasev CSKA Moscow 21 puntos, 10 rebotes, 10 asistencias
1994–95
Grecia Olympiacos
Bill Edwards Grecia PAOK 24 puntos, 15 rebotes, 10 asistencias
1999–00
Francia Cholet Basket
Derrick Phelps Alemaña ALBA Berlin 11 puntos, 10 rebotes, 12 asistencias
2000–01 SuproLeague
Grecia Iraklis
Croacia Nikola Vujčić Maccabi Tel Aviv 11 puntos, 12 rebotes, 11 asistencias
2005–06
Polonia Prokom Trefl
Croacia Nikola Vujčić Maccabi Tel Aviv 27 puntos, 10 rebotes, 10 asistencias
2006–07
Eslovenia Olimpija Ljubljana
Grecia Nick Calathes Grecia Panathinaikos 11 puntos, 12 rebotes, 18 asistencias
2018–19
Budućnost

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]