Emil Adolf von Behring
Emil Adolf von Behring  |
|||
|---|---|---|---|
 |
|||
| Datos persoais | |||
| Nacemento | 15 de marzo de 1854 | ||
| Lugar | Hansdorf, Prusia, Imperio Alemán | ||
| Falecemento | 31 de marzo de 1917 | ||
| Lugar | Marburg, Imperio Alemán | ||
| Soterrada | {{{soterrada}}} | ||
| Soterrado | {{{soterrado}}} | ||
| Residencia | {{{residencia}}} | ||
| Nacionalidade | {{{nacionalidade}}} | ||
| Etnia | {{{etnia}}} | ||
| Cóncuxe | {{{cónxuxe}}} | ||
| Fillos | {{{fillos}}} | ||
| Relixión | |||
| Actividade | |||
| Campo | |||
| Alma mater | |||
| Instituacións | {{{institucións}}} | ||
| Sociedades | {{{sociedades}}} | ||
| Tese | {{{tese}}} | ||
| Dir. de tese | {{{director_de_tese}}} | ||
| Dir. tese | |||
| Alumnos tese | |||
| Alumnos dest. | {{{alumnos_doctorais}}} | ||
| Coñecido por | |||
| Influído por | |||
| Influíu en | |||
| Premios | Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina en 1901 | ||
[[Ficheiro:{{{sinatura}}}|centro|220px]] |
|||
Emil Adolf von Behring, nado o 15 de marzo de 1854 e finado o 31 de marzo de 1917, foi un médico alemán que recibiu o Premio Nobel de Medicina.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Adolf Emil Behring naceu en Hansdorf no distrito de Rosenberg en Prusia. Estudou medicina entre 1874 e 1878 no Medicinisch-chirurgisches Friedrich-Wilhelm-Institut de Berlín, servindo como médico militar boa parte da súa vida e despois como profesor de hixiene na Facultade de Medicina da Universidade de Marburgo.
Behring foi o descubridor en 1890 da antitoxina do tétanos, investigando con cobaias ó inxectar o soro sanguineo dun animal afectado polo tétanos a outro xérase imunidade á enfermidade no segundo e pódese comprobar que os animais inmunizados contra o tétanos presentaban esa cualidade porque tian que dispor dalgunha substancia capaz de controlar a infección. Recibiu en 1901 o primeiro Premio Nobel de Medicina polo desenvolvemento do soro contra a difteria (en colaboración con Emile Roux) e o tétanos, a primeira fora unha importante causa de mortalidade da poboación, en especial nos nenos, e a segunda fora a primeira causa de defunción nas guerras, matando os feridos. No Congreso Internacional da Tuberculose en 1905 anunciou que descubrira unha substancia procedente do virus da tuberculose, esta substancia, que el denominou "T C", unha antitoxina, foi primordial para a vacina que el mesmo preparou para inmunizar o gando contra a tuberculose bovina.
Publicacións[editar | editar a fonte]
- Die Blutserumtherapie (1892)
- Die Geschichte der Diphtherie (1893)
- Bekämpfung der Infektionskrankheiten (1894)
- Beiträge zur experimentellen Therapie (1906)
