Konrad Adenauer
Konrad Adenauer, nado en Colonia o 5 de xaneiro de 1876 e finado en Bad Honnef o 19 de abril de 1967, foi un home de estado e chanceler alemán, que xunto con Robert Schuman, Jean Monnet e Alcide De Gasperi, é considerado como "pai de Europa" en referencia á Unión Europea.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Adenauer, como político do Partido de Centro (Zentrum), foi gobernador de Colonia de 1917 a 1933, e desa forma, coqueteou coa creación dun estado renano dentro de Alemaña pero separado de Prusia a principios dos 1920. De 1922 a 1933 foi chanceler do consello de estado prusiano. En 1933 foi encarcerado pola súa oposición aos nazis.
Foi o primeiro chanceler da República Federal de Alemaña de 1949 a 1963, un período que abrangue a maior parte da etapa preliminar da guerra fría. Neste período, Alemaña Occidental foi separada politicamente de Alemaña Oriental. Adenauer foi cofundador da CDU, sucesora do Zentrum, coa esperanza de atraer aos protestantes así como aos católicos nun só partido.
Adenauer iniciou a reconstrución de Alemaña Occidental e axudou a converter á nación nunha potencia económica. Tamén cabe salientar que Adenauer dirixiu a reconciliación de Alemaña con Francia e os outras potencias aliadas. Baixo o goberno de Adenauer, á Alemaña Occidental foille permitido rearmarse e unirse á OTAN. Adenauer tamén abriu relacións diplomáticas coa Unión Soviética e o resto do bloque Leste. En 1955 logrou asegurar a liberación dos últimos prisioneiros de guerra alemáns.
En 1959 brevemente considerou contender para o posto de presidente, pero en lugar diso escolleu a un candidato (Heinrich Lübke) ao que consideraba o suficientemente feble como para non molestar os seus asuntos como chanceler.
En 1962 o escándalo Spiegel fixo erupción, cando a policía baixo ordes do gabinete arrestou a cinco xornalistas do Der Spiegel, acusándoos de traizón, especificamente por publicar un memorando detallando supostas debilidades nas forzas armadas alemás. Os membros do gabinete que pertencían ao Partido Democrático Libre renunciaron aos seus postos en novembro de 1962, e o Ministro de Defensa Franz Josef Strauß, líder da Unión Social Cristiá, foi despedido, seguido polos membros do gabinete que formaban parte do mesmo partido. Adenauer foi forzado a renunciar e foi sucedido por Ludwig Erhard, aínda que permaneceu como líder da CDU ata 1966.
Autocracia[editar | editar a fonte]
O estilo autocrático de Adenauer creou bastante descontento político, o cal terminou desencadeando as Revoltas estudantís dos 1960 e a toma do poder por parte do Partido Socialdemócrata de Alemaña en 1969. O seu control irrestrinxido da CDU finalizou cando o congreso da CDU designou a un administrador xeral co poder para organizar o partido. Durante o seu goberno, moitos científicos alemáns emigraron aos EUA en busca dun ambiente de investigación máis liberal.
Moitas conversacións de Adenauer con xornalistas selectos, revelan o brillante coñecemento político que posuía. Por exemplo, el previu detalladamente como o desenvolvemento económico terminaría por iniciar a caída do réxime comunista en Europa do Leste.
| Predecesor: Ningún (Reichskanzler Lutz Schwerin von Krosigk Alemaña nazi) |
 Chanceler da República Federal Alemá 1949 - 1963 |
Sucesor: Ludwig Erhard |
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Konrad Adenauer |
 |
A Galicitas posúe citas sobre: Konrad Adenauer |
| Control de autoridades |
|
|---|
- Chanceleres de Alemaña
- Nados en 1876
- Nados en Colonia
- Finados en 1967
- Alumnos da Universidade de Múnic
- Alumnos da Universidade Albert Ludwig de Friburgo
- Premio Carlomagno
- Doutores honoris causa pola Universidade de Colonia
- Doutores honoris causa pola Universidade Keiō
- Doutores honoris causa pola Universidade Técnica de Berlín
- Doutores honoris causa pola Universidade Albert Ludwig de Friburgo
- Doutores honoris causa pola Universidade Harvard
- Doutores honoris causa pola Universidade Yale
- Doutores honoris causa pola Universidade de Columbia
- Doutores honoris causa pola Universidade de Georgetown
- Doutores honoris causa polo Instituto Weizmann de Ciencias
- Doutores honoris causa pola Universidade de Teherán
- Doutores honoris causa pola Universidade de Otava
- Condecorados coa Orde do Mérito Civil