Sitges

Sitges
	Brasón
Localización
	41°14′02″N 1°48′15″L / 41.233888888889, 1.8041666666667Coordenadas: 41°14′02″N 1°48′15″L / 41.233888888889, 1.8041666666667
Estado	España
Comunidade autónoma	Cataluña
Provincia	provincia de Barcelona
Comarca	Garraf
Poboación
Poboación	31.954 (2023) (727,88 hab./km²)
Número de fogares	121 (1553)
Lingua oficial	lingua catalá
Xeografía
Superficie	43,9 km²
Bañado por	Mar Mediterráneo e Riera de Ribas (en)
Altitude	10 m
Comparte fronteira con	Begues ; Sant Pere de Ribes ; Castelldefels ; Gavà ; Olivella
Organización política
• Alcaldesa	Aurora Carbonell i Abella (2019–)
Identificador descritivo
Código postal	08870
Fuso horario	UTC+01:00
Prefixo telefónico	93
Código INE	08270
Código territorial IDESCAT	082704
Outro
Irmandado con	Andorra, Teruel ; Monemvasia ; Bagnères-de-Luchon
Páxina web	sitges.cat

Sitges é un municipio marítimo catalán, pertencente á provincia de Barcelona, na comarca do Garraf.

Historia[editar | editar a fonte]

As referencias aos primeiros habitantes de Sitges remóntase a antes do neolítico e en épocas máis modernas está documentado un asentamento ibérico sobre o século IV a.C.. Ademais, hai estudos que constatan que no século I Sitges tiña dous pequenos núcleos de poboación, un ao redor do cerro da Punta e outro á ermida do Vinyet. Unida ao de Olèrdola romana, o porto da Blanca Subur serviu de intercambio entre os produtos do Penedès e doutros lugares do Mediterráneo romano.

Na idade Media levantouse o castelo, situado encima do cerro da Punta, onde hoxe en día está o concello (construído en 1889) e que tivo como primeiro propietario á Seo de Barcelona que posteriormente o cedeu ao conde Mir Geribert (1041). No século XII, Sitges estaba baixo o control da familia Sitges (adoptaron o topónimo da vila como apelido); esta familia está documentada do ano 1116 ata o 1308 cando Agnès de Sitges vendeu os seus dereitos de castellanía a Bernat de Fonollar que foi señor desde 1306 ata 1326. Logo da morte da súa segunda muller, Blanca d'Abella, Sitges por decisión sucesoria pasou a mans de Pía Almoina que estivo ata o 1814. Bernat de Fonollar foi un cabaleiro directamente relacionado coa corte do rei Xaime II de Aragón e a súa tumba e a da súa muller están á igrexa de San Bartolomeu e Santa Tecla. A vida dos habitantes destes séculos organizábase ao redor do cerro do Baluard que estaba amurallado e conectaba co resto da vila cunha ponte por encima da actual rúa Major. Coñécese tamén de tres torres situadas a diferentes puntos do pobo, foron levantadas o ano 1303. Tamén cabe destacar o palacio do Rei Moro, do século XIV.

No século XVIII aC, moitos sitgetanos estableceron colonias na costa occidental do Golfo de Cádiz con motivo das mellores condicións de pesca da zona e como solución máis próxima ao comercio con América. Co tempo os pescadores de Sitges contribuíron, xunto a outros (fundamentalmente de Mataró e Canet de Mar), á fundación da actual Isla Cristina, como aínda hoxe testemuñan palabras catalás do seu vocabulario e os apelidos cataláns dos seus descendentes (Miravent, Giralt, Cabot, entre outros).^[1]

A principal actividade económica da vila era o cultivo e a viña, sobre todo da malvasía. Tamén se cultivaba trigo, horta, algarrobos e a palmeira anana, símbolo do Garraf. Desde o 1345 cando Vilafranca del Penedès pediu unha autorización para ter un porto en Sitges a vila converteuse na saída comercial ao exterior dos produtos do Penedès.

Durante a idade Moderna a Universidade de Sitges (Concello) afanouse para librarse do dominio señorial da Pia Almoina. O ano 1814 Sitges liberouse definitivamente e incorporouse á coroa a pesar de padecer nas distintas guerras que sucederon. A actividade económica continuou sendo o campesiñado, a pesca e a actividade portuaria que creceu a partir do século XVIII cando Cataluña obtivo o permiso para poder comerciar directamente con América. Desde finais do século XVIII (1779) ata principios do século XIX estableceuse un constante comercio coas colonias americanas.

Economía[editar | editar a fonte]

Ten unha gran infraestrutura turística, con equipamentos e tres portos deportivos, (Port Ginesta, Garraf e Aiguadolç), sendo a vila con máis portos deportivos de todo o estado español. Ademais do turismo a poboación centraba o seu comercio na pesca e posteriormente a fabricación de calzado, actividades económicas que desapareceron (exceptuando pequenos talleres).