Alalá

Este artigo trata sobre o canto popular, para o programa da TVG véxase Alalá (programa de televisión).

“	' Teño unha casiña branca na Mariña entre loureiros, teño paz e teño amor e estou vivindo no ceo. Ailalala, ailalala... E adiós á miña casiña, portelo do meu quinteiro, auga da miña fontiña, sombra do meu laranxeiro. Ailalala, ailalala...	”
—Alalá das Mariñas, popularizado por Faustino Santalices

O alalá é un canto individual, pausado e de carácter melancólico, característico da tradición popular galega.

Características

O alalá está composto por coplas octosilábicas dispostas en estrofas de tres ou catro versos que finalizan coa repetición cantada da sílaba "la": ailalá, ailalá. Esta pensado para o canto en solitario, se ben en tempos recentes engadíronselle frases instrumentais de gaita ou zanfona. As letras adoitan ser de temática seria e a interpretación é un valor de suma importancia que, ao seren de ritmo libre, favorece a improvisación e a presenza de melismas.

O alalá é considerado pola maioría dos autores como a forma de música tradicional galega máis antiga e característica. A súa orixe non está totalmente clara, pero a teoría más aceptada é que están relacionados co canto gregoriano. Os alalás utilizábanse para alixeirar as tarefas, para harmonizar o ritmo do traballo ou para anunciala presenza dos traballadores ambulantes, polo que están na orixe doutros xéneros como os cantos de arrieiro, cantos de oficios ou os cantos de andar o camiño. Ao igual que no caso das regueifas, chegaron a celebrarse competicións de alalás, o que da idea da súa importancia na cultura popular.

Perfecto Feijoo (1858-1935), fundador do primeiro coro galego "Aires da Terra", foi un gran compilador e intérprete de alalás. Tamén o zanfonista ourensán Faustino Santalices recuperou, e gravou en disco, moitos cantos que poderían terse perdido.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Alalá do Cebreiro, con zanfoña
• Alalá para Lois, con gaita