A Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN) (en inglésNorth Atlantic Treaty Organization, NATO e en francésOrganisation du Traité de l'Atlantique Nord, OTAN), tamén denominada Alianza do Atlántico, Alianza do Atlántico Norte ou Alianza Atlántica, é unha alianza militar intergobernamental creada o 4 de abril de 1949 da que forman parte países de Europa e América. As súas funcións cambiaron dende a súa fundación: naceu como organización defensiva para conter ós países comunistas de Europa do leste, que se agruparon no chamado Pacto de Varsovia, e tras a caída do Muro de Berlín facilitouse a entrada a ditos países no tratado, de xeito que hoxe inclúe a maioría deles. No ano 1999 variouse o tratado para permitir outras misións diferentes da pura defensa. España que xa era membro da OTAN dende 1982 confirmou a súa permaneza no referendo do 1986, estatuto que logo ampliou ata a participación actual.
Actualmente o seu obxectivo principal é salvagarda-la soberanía e liberdade dos países membros por medios tanto políticos como militares. No ámbito da defensa, o Tratado establece que unha agresión a un país membro ou grupo de países membros será considerada como unha agresión a tódolos asinantes. Outro obxectivo é potencia-la comunicación con países non membros para estende-la estabilidade alén das fronteiras da OTAN.
O órgano de decisións máis importante da OTAN é o Consello Norte-atlántico que xunta a representantes dos 29 países anualmente.
O Tratado de Bruxelas, asinado o 17 de marzo de 1948 por Bélxica, os Países Baixos, Luxemburgo, Francia e o Reino Unido considérase o precursor da OTAN [1]. Este tratado e o Bloqueo de Berlín polos soviéticos conduciu á creación da Organización de Defensa da Unión Europea Occidental en setembro de 1948 [2].
Conferencia da OTAN en París en maio de 1955.
Non obstante, a participación dos Estados Unidos víase como fundamental para contrarrestar o poder militar da URSS e para previr unha renacenza do militarismo nacionalista, formándose así unha nova alianza militar que se concretou no Tratado do Atlántico Norte, asinado en Washington, D.C. o 4 de abril de 1949 entre os Estados Unidos, os cinco estados asinantes do Tratado de Bruxelas mais Canadá, Portugal, Italia, Noruega, Dinamarca e Islandia.[3] O primeiro secretario xeral foi Hastings Lionel Ismay. O apoio popular ao Tratado non foi unánime, e así en Islandia producíronse disturbios en marzo de 1949.
A creación da OTAN levou tamén á estandarización da terminoloxía, procedementos e tecnoloxía militar, o que significou que en moitos casos os países europeos adoptasen as practicas norteamericanas. Realizáronse arredor de 1300 acordos de normalización que codifican moitas das prácticas comúns, así o cartucho para fusil 7,62x51mm OTAN desenvolvido na década de 1950,o fusil FN FAL, adoptado por 75 países, entre eles moitos fóra da OTA[4] ou o código de sinais para guiar avións en terra estandarizáronse para que os avións puidesen aterrar en calquera base da OTAN. Outros estándares, como o alfabeto fonético da OTAN pasaron ao uso civil.
.svg)
Albania (2009)
Alemaña (1955)
Bélxica (1949)
Bulgaria (2004)
Canadá (1949)
Croacia (2009)
Dinamarca (1949)
Eslovaquia (2004)
Eslovenia (2004)
España (1982)
Estados Unidos de América (1949)
Estonia (2004)
Francia (1949)
Grecia (1952)
Hungría (1999)
Islandia (1949)
Italia (1949)
Letonia (2004)
Lituania (2004)
Luxemburgo (1949)
Montenegro (2017)
Noruega (1949)
Países Baixos (1949)
Polonia (1999)
Portugal (1949)
Reino Unido (1949)
República Checa (1999)
Romanía (2004)
Turquía (1952)
.svg){kind=small}
