Telurio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Telurio
Se
 
 
52
Te
 
               
               
                                   
                                   
                                                               
                                                               
Te
Po
AntimonioTelurioIodo
Táboa periódica dos elementos
[[Ficheiro:{{{espectro}}}|300px|center]]
Liñas espectrais do Telurio
Información xeral
Nome, símbolo, número Telurio, Te, 52
Serie química Metaloide
Grupo, período, bloque 16, 5, p
Densidade 6240 kg/m3
Dureza 2,25
Aparencia Gris prateado
N° CAS 13494-80-9
N° EINECS 236-813-4
Propiedades atómicas
Masa atómica 127,60(3)[1] u
Raio medio 140 pm
Raio atómico (calc) 123 pm
Raio covalente 135 pm
Raio de van der Waals 206 pm
Configuración electrónica [Kr]4d10 5s2 5p4
Electróns por nivel de enerxía 2, 8, 18, 18, 6 (imaxe)
Estado(s) de oxidación ±2, 4, 6
Óxido Levemente ácido
Estrutura cristalina hexagonal
Propiedades físicas
Estado ordinario Sólido (non-magnético)
Punto de fusión 722,66 K
Punto de ebulición 1261 K
Punto de inflamabilidade {{{P_inflamabilidade}}} K
Entalpía de vaporización 52,55 kJ/mol
Entalpía de fusión 17,49 kJ/mol
Presión de vapor 23,1 Pa a 272,65 K
Temperatura crítica  K
Presión crítica  Pa
Volume molar m3/mol
Velocidade do son 2610 m/s a 293.15 K (20 °C)
Varios
Electronegatividade (Pauling) 2,1
Calor específica 202 J/(K·kg)
Condutividade eléctrica 200 S/m
Condutividade térmica 2,35 W/(K·m)
1.ª Enerxía de ionización 869,3 kJ/mol
2.ª Enerxía de ionización 1790 kJ/mol
3.ª Enerxía de ionización 2698 kJ/mol
4.ª Enerxía de ionización 3610 kJ/mol
5.ª Enerxía de ionización 5668 kJ/mol
6.ª Enerxía de ionización 6820 kJ/mol
7.ª Enerxía de ionización {{{E_ionización7}}} kJ/mol
8.ª enerxía de ionización {{{E_ionización8}}} kJ/mol
9.ª Enerxía de ionización {{{E_ionización9}}} kJ/mol
10.ª Enerxía de ionización {{{E_ionización10}}} kJ/mol
Isótopos máis estables
iso AN Período MD Ed PD
MeV
120Te0,09%estable con 68 neutróns
122Te2,55%estable con 70 neutróns
123Te0,89%>1013aε0,051123Sb
124Te4,74%estable con 72 neutróns
125Te7,05%estable con 73 neutróns
126Te18,84%estable con 76 neutróns
128Te31,74%2,2·1024aβ-0,867128Xe
130Te34,08%7,9·1020aβ-2,528130Xe
Unidades segundo o SI e en condicións normais de presión e temperatura, salvo indicación contraria.

O telurio é un elemento químico da táboa periódica. O seu símbolo é Te e o seu número atómico é 52. É un metaloide que se encontra no grupo 16 e o período 5 da táboa periódica. A temperatura ambiente, o telurio encóntrase en estado sólido. Foi descuberto, no ano de 1782 ou 1783, na calaverita por Franz Joseph Müller von Reichenstein, e illado en 1798 por Martin Heinrich Klaproth, quen lle dá o nome derivado da palabra latina para o planeta Terra, tellus. É usado principalmente en aliaxes metálicas e como semicondutor.

Características principais[editar | editar a fonte]

O telurio é un elemento relativamente raro, pertence a mesma familia química do osíxeno, xofre, selenio, e polonio, todos denominados calcóxenos.

Cando é cristalino, o telurio é branco-prateado, e cando está na forma pura presenta un brillo metálico. É un semimetal (metaloide), fráxil e facilmente pulverizable. O telurio amorfo pode ser obtido por precipitación dunha solución de ácido teluroso ou ácido telúrico. Tamén existen algunhas controversias en canto ao feito deste telurio ser realmente amorfo ou constituído de minúsculos cristais. O telurio é un semicondutor do tipo que demostra condutividade maior en determinadas direccións, dependendo do aliñamento atómico.

Relacionado quimicamente ao selenio ou ao xofre, a condutividade do telurio aumenta lixeiramente cando é exposto á luz. Pode ser dopado con cobre, ouro, prata, estaño ou outros metais. O telurio, cando é queimado en presenza do ar , produce unha chama azul esverdeada, e forma o dióxido de telurio (TeO2) como produto. Cando é fundido, o telurio ten a capacidade de corroer o cobre, o ferro e o aceiro inoxidable.

Isótopos[editar | editar a fonte]

Coñécense 30 isótopos do telurio con masas atómicas que flutúan entre 108 e 137. Na natureza hai 8 isótopos do telurio, dos cales tres son radioactivos. O 128Te ten o período de semidesintegración máis longo coñecido entre todos os radioisótopos de telurio (2,2·1024 anos). O telurio é o elemento con menor número atómico que pode experimentar a desintegración alfa; cos isótopos do 106Te ao 110Te pode experimentar este tipo de desintegración.

Abundancia e obtención[editar | editar a fonte]

Barra de telurio puro

O telurio pode obterse combinado con ouro na calaverita, un mineral metálico relativamente pouco abundante.

Telururo de cadmio[editar | editar a fonte]

O telururo de cadmio (CdTe) é un composto cristalino formado por cadmio e telurio. Emprégase como ventá óptica de infravermellos e como material de célula solar. Polo xeral, intercálase con sulfuro de cadmio para formar unha célula fotovoltaica de unión pn. Normalmente, as células de CdTe utilizan unha estrutura n-i-p .

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]


Este artigo tan só é un bosquexo
 Este artigo sobre química é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
 Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.