Ottmar Hitzfeld

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaOttmar Hitzfeld

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento12 de xaneiro de 1949 Editar o valor em Wikidata (75 anos)
Lörrach, Alemaña Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeAlemaña Editar o valor em Wikidata
Altura178 cm Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónadestrador de fútbol (1984–2014), futbolista (–1983) Editar o valor em Wikidata
Membro de
LinguaLingua alemá Editar o valor em Wikidata
Nacionalidade deportivaAlemaña Editar o valor em Wikidata
Deportefútbol Editar o valor em Wikidata
LigaFußball-Bundesliga e 2. Bundesliga Editar o valor em Wikidata
Posición de xogoDianteiro Editar o valor em Wikidata
Traxectoria
  Equipo enllaç= enllaç=
1971-1975 FC Basel 1893 92(66)
1975-1978 VfB Stuttgart 80(38)
1978-1980 FC Lugano 55(35)
1980-1983 FC Luzern 72(30) Editar o valor em Wikidata
  Selección nacional enllaç=
1972-1972 Seleção Alemã de Futebol Sub-23 (pt) Traducir 6(5)
1972-1972 Germany national amateur football team (en) Traducir 8(5) Editar o valor em Wikidata
Participou en
1972Xogos Olímpicos de 1972 Editar o valor em Wikidata
Premios
Discogs: 2855561 FIFA: 29878 Editar o valor em Wikidata

Ottmar Hitzfeld, nado en Lörrach, Alemaña Occidental, o 12 de xaneiro de 1949, é un exfutbolista e exadestrador alemán, que xogaba como dianteiro.[1][2] Profesor de matemáticas e ximnasia, destacou especialmente como técnico, sendo un dos adestradores de máis éxito do fútbol alemán e europeo. Conquistou 20 títulos, destacando entre eles dúas ligas suízas co Grasshopper e sete Bundesligas de Alemaña (dúas delas co Borussia Dortmund e cinco co Bayern de Múnic), así como dúas Ligas de Campións.

Foi elixido dúas veces como mellor adestrador do mundo e é, xunto con Ernst Happel, José Mourinho, Jupp Heynckes e Carlo Ancelotti, un dos únicos cinco adestradores que gañaron a Copa de Europa/Liga de Campións con dous clubs diferentes (Borussia Dortmund e Bayern de Múnic).

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Como futbolista[editar | editar a fonte]

Nacido en Lörrach, comezou a xogar ao fútbol a finais da década de 1960 no TuS Stetten e o FV Lörrach, antes de chamar a atención do FC Basel, da primeira división suíza.[3] Ingresou no club, situado na outra beira do Rin, en 1971, e gañou con este os títulos de liga nas tempadas 1971/72 e 1972/73, coroándose na segunda delas tamén como máximo goleador do campionato (empatado a 19 goles con Ove Grahn). En 1975 engadiu ao seu palmarés a Copa de Suíza.

En 1973, mentres xogaba no Basel, formouse como mestre de matemáticas e ximnasia na Universidade de Lörrach. Mantivo a súa condición de afeccionado para poder participar nos Xogos Olímpicos de 1972 en Múnic, coa selección de Alemaña Occidental. Alí xogou entre outros con Uli Hoeneß e marcou 5 goles, caendo na segunda fase tras unha derrota contra Alemaña Oriental.

En 1975, aos 26 anos, aceptou unha oferta do VfB Stuttgart alemán, que militaba entón na segunda división.[4] Na tempada 1976/77 formou parte da histórica dianteira que con 100 goles permitiu que o equipo suabo lograse o ascenso á Bundesliga como campión do grupo Sur. Hitzfeld chegou a marcar seis goles nunha vitoria por 8-0 sobre o SSV Jahn Regensburg, o maior número de tantos marcados nun só encontro en toda a historia da 2. Bundesliga.[5]

Aos seus 33 goles en 55 partidos na segunda categoría, sumou ao ano seguinte outros 5 tantos en 22 partidos na máxima categoría, rematando o equipo no cuarto posto.[4] Despois de tres anos en Stuttgart regresou á súa segunda casa, Suíza. Alí xogou de 1978 a 1980 no FC Lugano antes de fichar polo FC Luzern, onde rematou a súa carreira como xogador en 1983, aos 34 anos.

Como adestrador[editar | editar a fonte]

1983–91: adestrador en Suíza[editar | editar a fonte]

Durante o verán de 1983, asinou o seu primeiro contrato como adestrador no SC Zug, na segunda división do fútbol suízo. O equipo rematou a tempada 1983/84 como campión da Nationalliga B, logrando así o ascenso á Nationalliga A, por primeira e única vez na historia do club.[6] En 1984 aceptou unha oferta para adestrar ao FC Aarau, onde permaneceu durante os seguintes catro anos, gañando a Copa de Suíza de 1985.

O seu traballo chamou a atención do Grasshopper de Zürich, que o contratou en 1988. Con este equipo gañou a Copa de Suíza na súa primeira tempada, mentres que na segunda conquistou tanto a Copa como a liga.[7] Finalmente adestrou o club durante unha terceira campaña, na que revalidou o título de liga.[8]

1991–98: Borussia Dortmund[editar | editar a fonte]

En 1991 regresou a Alemaña para facerse cargo do Borussia Dortmund, que viña de ser décimo na Bundesliga.[9] No seu primeiro ano, el e o seu axudante Michael Henke, co que colaboraría durante os seguintes 13 anos, levaron o equipo ao segundo posto da liga, só por detrás do VfB Stuttgart. O club de Dortmund clasificouse así para a Copa da UEFA 1992/93, competición na que foi eliminando sucesivamente ao Floriana, o Celtic, o Zaragoza, a Roma e o Auxerre. Alcanzou deste xeito a final, onde se enfrontou á Juventus de Trapattoni, sendo a vitoria para o club italiano.

En 1995 gañou o seu primeiro título da Bundesliga, coroando ao Dortmund como campión de liga máis de 30 anos despois. Revalidou o título na tempada 1995/96, mentres que na seguinte alcanzou a final da Liga de Campións, onde se enfrontou de novo á Juventus. O equipo italiano, adestrado por Lippi, contaba con xogadores como Zinedine Zidane, Didier Deschamps, Alessandro del Piero ou Christian Vieri pero caeu contra o equipo de Hitzfeld no Olympiastadion de Múnic por 3-1, sendo os goles obra de Karl-Heinz Riedle (2) e Lars Ricken. Foi galardoado por primeira vez co premio ao mellor adestrador do mundo,[2] pero as friccións co equipo chegaron a un punto crítico, sendo apartado do cargo de adestrador e nomeado director deportivo. O seu balance á fronte do equipo pechouse con 144 vitorias, 63 empates e 65 derrotas.[9]

1998–2008: Bayern de Múnic[editar | editar a fonte]

Primeira etapa[editar | editar a fonte]

En 1998 foi contratado polo principal club de Alemaña, o Bayern de Múnic.[10] No seu primeiro ano levou o equipo a gañar o título de liga por 15 puntos de vantaxe sobre o segundo, o Bayer Leverkusen, a maior marxe lograda ata aquel entón.[11] Ademais disputou a final da DFB-Pokal, perdendo ante o Werder Bremen nos penaltis,[12] e tamén a final da Liga de Campións. A final europea, disputada no Camp Nou, pasou á historia pola dramática remontada do Manchester United no tempo de desconto, despois de que o Bayern fose gañando dende o minuto 6, cando se adiantou co gol de Mario Basler. Nos minutos finais Sheringham e Solskjær déronlle a volta ao marcador e deixaron aos alemán sen o título.[13]

Na seguinte tempada o equipo de Hitzfeld gañou a Bundesliga e a Copa de Alemaña, esta última despois de derrotar na final ao Werder Bremen. Na Liga de Campións caeu derrotado nas semifinais ante o Real Madrid de Vicente del Bosque.

Na tempada 2000/01 gañou o seu terceiro título consecutivo da Bundesliga e disputou unha nova final da Liga de Campións,[14] conseguindo eliminar desta vez ao Manchester United e ao Real Madrid en cuartos de final e semifinais respectivamente. Na final disputada en San Siro contra o Valencia, Effenberg igualou o gol inicial de Mendieta e o partido decidiuse na quenda de penaltis, onde unha destacada actuación de Oliver Kahn propiciou o triunfo alemán. Hitzfeld converteuse así no segundo adestrador despois de Ernst Happel en gañar o título europeo con dous equipos diferentes.

Foi recoñecido de novo como mellor adestrador do mundo,[8] e gañou a Copa Intercontinental contra o Boca Juniors arxentino, grazas a un gol de Samuel Kuffour. Con todo, o equipo só puido ser terceiro na liga. Recuperou o trono alemán na tempada 2002/03, gañando o título de liga con catro xornadas de antelación e sumando tamén unha nova DFB-Pokal. Na seguinte campaña o Bayern non conseguiu ningún título e Hitzfeld foi destituído en maio de 2004. O seu balance nesta primeira etapa no Bayern foi de 193 vitorias, 73 empates e 53 derrotas.

Segunda etapa[editar | editar a fonte]

Hitzfeld tivo unha oferta para facerse coas rendas da selección alemá, pero preferiu tomar un descanso.[15] O 1 de febreiro de 2007, tras o despedimento de Felix Magath, regresou ao Bayern de Múnic, que se atopaba fóra dos postos de Liga de Campións e a 8 puntos do liderado.[16][17] Non conseguiu mellorar os resultados e o Bayern acabou cuarto, fóra da Liga de Campións por primeira vez en máis dunha década.[18] Unha serie de fichaxes millonarias antes da tempada 2007/08 axudaron a Hitzfeld a levar ao club a unha nova fase de dominio do fútbol alemán, gañando a DFB-Ligapokal,[19] a DFB-Pokal,[20] e o campionato de liga.[21] A campaña do Bayern na Copa da UEFA rematou na semifinal cunha humillante derrota por 4-0 ante o Zenit San Petersburg, posterior gañador do torneo. Durante a tempada, Hitzfeld anunciara que deixaría o club ao remate da campaña. Jürgen Klinsmann converteuse no seu sucesor. O seu último partido foi unha vitoria por 4-1 contra o Hertha BSC.[22]

2008–14: selección de Suíza[editar | editar a fonte]

Hitzfeld durante unha rolda de prensa en 2012

No verán de 2008 asumiu o cargo de adestrador da selección suíza.[23] O seu primeiro partido foi un amigable contra Chipre o 20 de agosto, que rematou cunha vitoria por 4-1.[24] Con Hitzfeld ao mando, o equipo suízo logrou a clasificación para o Mundial de 2010 como primeiro de grupo. Xa en Suráfrica gañou o seu partido inaugural por 1-0 ante España, posterior campioa,[25] pero perdeu 1-0 contra Chile [26] e empatou 0-0 contra Honduras, quedando terceira no Grupo H e sen opcións de clasificarse para oitavos de final.[27]

Fracasou no seu intento de clasificarse para a Eurocopa de 2012, quedando terceiro por detrás de Inglaterra e Montenegro no seu grupo de clasificación.[28]

Si conseguiu a clasificación para o Mundial de 2014, levando a Suíza a dous Mundiais consecutivos por primeira vez dende a década de 1960. Conseguiuno despois de manterse invicto durante toda a fase de clasificación e lograr o primeiro posto, con 7 vitorias e 3 empates en 10 partidos.[29] O 17 de outubro de 2013 anunciou que se retiraría despois do Mundial.[30] Suíza quedou encadrada no grupo E, onde obtivo dúas vitorias (contra Ecuador e Honduras),[31][32] e unha derrota (ante Francia),[33] rematando na segunda praza e logrando así o pase á seguinte rolda.[34] Nos oitavos de final foi eliminada pola Arxentina, cun solitario gol de Ángel Di María nos últimos minutos da prórroga.[35][36] Foi o seu último encontro á fronte da selección helvética, sendo sucedido por Vladimir Petković.[37]

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Casou con Beatrix Hitzfeld, coa que tivo un fillo.[38]

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

Foi galardoado dúas veces pola IFFHS co premio ao mellor adestrador do ano, en 1997 e 2001. En 2001 a UEFA elixiuno mellor adestrador do ano e no 2008 recibiu o premio ao mellor adestrador do ano en Alemaña.

O estadio Ottmar Hitzfeld de Gspon, o estadio situado a máis altitude de Europa, leva o seu nome.[39]

Palmarés[editar | editar a fonte]

Como futbolista[editar | editar a fonte]

Basel
Individual

Como adestrador[editar | editar a fonte]

SC Zug
Aarau

Grasshopper

Borussia Dortmund
Bayern de Múnic
Individual
  • Adestrador do ano en Alemaña (1): 2008
  • Mellor Adestrador de Club do Mundo da IFFHS (2): 1997, 2001.
  • Adestrador do Ano da UEFA (1): 2001
  • Premio World Soccer ao Mellor Adestrador do Ano (1): 1997
  • Adestrador Europeo do Ano - Sepp Herberger (1): 1997.
  • Adestrador Europeo do Ano (1): 1997

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ McNicholas, James (1 de xuño de 2014). "10 Things You Need to Know About Ottmar Hitzfeld's Switzerland" (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 "Ottmar Hitzfeld, General a.D." (en alemán). 17 de maio de 2008. Arquivado dende o orixinal o 21 de maio de 2008. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  3. ↑ "Ottmar Hitzfeld". weltfussball.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  4. ↑ 4,0 4,1 "Ottmar Hitzfeld". fussballdaten.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  5. ↑ "2. Bundesliga » Statistik » Die meisten Tore eines Spielers pro Spiel". weltfussball.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  6. ↑ "Switzerland 1983/84". rsssf.com (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  7. ↑ "Palmarés do Grasshopper". gcz.ch (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  8. ↑ 8,0 8,1 "Ottmar Hitzfeld". worldsoccer.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2008. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  9. ↑ 9,0 9,1 "Adestradores do Borussia Dortmund". kicker.de (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  10. ↑ "Adestradores do Bayern de Múnic". kicker.de (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  11. ↑ "Bundesliga 1998/99". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  12. ↑ "Bayern München Termine 1998/99". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  13. ↑ "Tragödie für Bayern! Baslers Treffer reichte nicht" (en alemán). 28 de maio de 1999. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  14. ↑ "Bundesliga 2000/01". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  15. ↑ "Ottmar Hitzfeld turns down offer to become Germany coach" (en inglés). 1 de xullo de 2004. Arquivado dende o orixinal o 11 de decembro de 2008. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  16. ↑ "Hitzfeld beerbt Magath" (en alemán). 31 de xaneiro de 2007. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  17. ↑ "Bayern München 2006/07". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  18. ↑ "Bundesliga 2006/07". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  19. ↑ "League Cup 2007". worldfootball.net (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  20. ↑ "Nummer 14 für die Bayern" (en alemán). 19 de abril de 2008. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  21. ↑ "Bundesliga 2007/08". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  22. ↑ "Bayern München 2007/08". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  23. ↑ "Hitzfeld holt Pont" (en alemán). 3 de marzo de 2008. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  24. ↑ "Switzerland » Fixtures & Results 2008". worldfootball.net (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  25. ↑ "Fernandes sorgt für ein spanisches Fiasko" (en alemán). 16 de xuño de 2010. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  26. ↑ "Nur Gonzalez überwindet Benaglio" (en alemán). 21 de xuño de 2010. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  27. ↑ "Derdiyok & Co. enttäuschen" (en alemán). 25 de xuño de 2010. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  28. ↑ "EURO Qualifiers 2010/2011 » Group G". worldfootball.net (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  29. ↑ "WM-Qualifikation Europa 2012/13". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  30. ↑ "Hitzfeld hört nach der WM auf" (en alemán). 17 de outubro de 2013. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  31. ↑ "Joker-Duo: Mehmedi macht's vor, Seferovic nach" (en alemán). 15 de xuño de 2014. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  32. ↑ "Shaqiri ballert die Schweiz ins Achtelfinale" (en alemán). 25 de xuño de 2014. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  33. ↑ "5:2! Benzema und Co. zerbröseln die Schweiz" (en alemán). 20 de xuño de 2014. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  34. ↑ "Weltmeisterschaft 2014". kicker.de (en alemán). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  35. ↑ "Switzerland » Fixtures & Results 2014". worldfootball.net (en inglés). Consultado o 4 de abril de 2022. 
  36. ↑ "Di Maria zittert Argentinien ins Viertelfinale" (en alemán). 1 de xullo de 2014. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  37. ↑ "Petkovic to become Switzerland coach" (en inglés). 23 de decembro de 2013. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  38. ↑ "Hitzfeld gewährt tiefe persönliche Einblicke" (en alemán). 19 de xullo de 2019. Consultado o 4 de abril de 2022. 
  39. ↑ "Ottmar Hitzfeld Stadium: What's it like to play at Europe's 'highest' football stadium?" (en inglés). 13 de outubro de 2019. Consultado o 4 de abril de 2022. 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ottmar_Hitzfeld&oldid=6714442»