Gustavo Munúa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaGustavo Munúa

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento27 de xaneiro de 1978 Editar o valor em Wikidata (46 anos)
Montevideo, Uruguai Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeUruguai Editar o valor em Wikidata
Altura189 cm Editar o valor em Wikidata
Peso87 kg Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónfutbolista , adestrador de fútbol Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Nacionalidade deportivaUruguai Editar o valor em Wikidata
Deportefútbol Editar o valor em Wikidata
Posición de xogoGardameta Editar o valor em Wikidata
Traxectoria
  Equipo enllaç= enllaç=
1997-2003 Club Nacional de Football 102(3)
2003-2009 Deportivo da Coruña 27(0)
2009-2010 Málaga Club de Fútbol 38(0)
2010-2013 Levante Unión Deportiva 86(0)
2013-2014 ACF Fiorentina 0(0)
2014-2015 Club Nacional de Football 41(0) Editar o valor em Wikidata
  Selección nacional enllaç= enllaç=
1997-1997   selección de fútbol sub-20 do Uruguai 7(0)
1998-2004   Uruguai 21(0) Editar o valor em Wikidata
  Adestrador enllaç= enllaç=
- Club Nacional de Football Editar o valor em Wikidata
Participou en
2002Mundial de Fútbol Corea/Xapón 2002 Editar o valor em Wikidata
FIFA: 179286 UEFA: 64550 Editar o valor em Wikidata

Gustavo Adolfo Munúa Vera, nado en Montevideo o 27 de xaneiro de 1978, é un exfutbolista e actual adestrador de fútbol uruguaio, que xogaba de porteiro. Formouse na canteira do Nacional, do que foi xogador histórico e capitán, así como adestrador en dúas etapas. Xogou ademais 11 anos no fútbol europeo, nas filas do Deportivo da Coruña, Málaga, Levante e Fiorentina.

Foi 21 veces internacional coa selección uruguaia, coa que debutou en 1998, menos dun ano despois de se proclamar subcampión do mundo sub-20 en Malaisia. Foi o porteiro titular da absoluta na Copa América de 2001 e foi un dos integrantes da selección uruguaia no Mundial de 2002, neste caso como suplente.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Como xogador[editar | editar a fonte]

Club Nacional (1ª etapa)[editar | editar a fonte]

Nado en Montevideo, criouse no barrio de La Blanqueada e formouse como futbolista na canteira do Nacional, onde ingresou con 8 anos.[1] Pasou polas diferentes categorías inferiores do club, alternando a portería con outras posicións, como o lateral dereito ou o mediocentro.[2] Aos 16 anos foi cedido ao Albion, da terceira categoría do fútbol uruguaio, o que supuxo un punto de inflexión na súa carreira, ao asentarse definitivamente como gardameta.[2][1]

O 11 de abril de 1997 debutou co primeiro equipo do Nacional, nun partido da Copa Libertadores ante o Millonarios no Campín de Bogotá. O porteiro titular do equipo, Carlos Nicola, cumpría unha sanción por ter sido expulsado no encontro de ida, polo que o técnico Miguel Puppo colocou na portería a Álvaro Escames. Con todo, este foi tamén expulsado no minuto 72, polo que Munúa ingresou ao campo para ocupar o seu lugar, vestindo así a camiseta do primeiro equipo por primeira vez.[3] O brasileiro Márcio Cruz anotoulle o primeiro gol da súa carreira, perdendo o equipo uruguaio por 2-0 aquel partido.[3][4]

O seu debut na Primeira División do Uruguai produciuse cinco meses despois, nun encontro ante o Liverpool de Montevideo no Estadio Centenario, partido no que volveu ingresar ao terreo de xogo tras unha nova expulsión de Escames.[5] Durante os seguintes anos competiu pola titularidade con Leonardo Romay e conquistou os campionatos de liga de 1998, 2000, 2001 e 2002.[6]

Dende 2001 foi o principal porteiro do equipo e en setembro de 2002 entrou na historia do fútbol uruguaio, ao anotar o primeiro gol de falta directa dun porteiro na Primeira División, colocando o balón xunto ao pau esquerdo da portería do Central Español defendida por Gonzalo Welker.[7] Marcou outros tres goles vestindo a camiseta do Nacional, un deles o gol da vitoria no segundo partido da Copa Libertadores de 2003 ante o Oriente Petrolero de Bolivia.[8] Deste xeito converteuse nun dos únicos 13 porteiros en anotar un gol na historia da Libertadores.[9]

Tamén en 2003 bateu o récord de máis minutos consecutivos sen encaixar un gol na historia do Club Nacional, ao manter a súa portería a cero durante 961 minutos, ata que a súa xeira foi rompida por Pablo Bengoechea, que lle marcou de penalti no Clásico ante Peñarol. Quedou a só 26 minutos do récord absoluto do campionato uruguaio, en mans de Ladislao Mazurkiewicz dende 1968.[10] O 10 de agosto de 2003 despediuse do Nacional, nun partido ante o Plaza Colonia no que marcou un dos catro goles do seu equipo (4-2).[11]

Deportivo da Coruña[editar | editar a fonte]

En agosto de 2003, despois de participar co Nacional nas dúas últimas edicións do Trofeo Teresa Herrera, fichou polo Deportivo da Coruña, co que asinou un contrato por sete tempadas, a primeira delas como cedido.[12][13][14] Chegou ao equipo para ocupar a praza de Juanmi, que deixou o equipo por problemas persoais.[13] O porteiro titular do equipo era José Francisco Molina, aínda que Munúa foi o elixido por Javier Irureta para os partidos da Copa do Rei, por diante do veterano Songo'o, que regresou ao Deportivo para unha última campaña antes de retirarse.

Así, o 7 de outubro de 2003 vestiu por primeira vez a camiseta do equipo coruñés nun partido da Copa ante o Compostela no estadio de San Lázaro, no que mantivo a portería a cero, gañando o club coruñés por 0-1.[15] Un mes despois participou nunha das maiores derrotas da historia do Deportivo, o 8-3 contra o Monaco na Liga de Campións, que foi tamén un dos partidos con máis goles da historia da competición.[16] Munúa debutou na máxima competición europea tralo descanso do partido, co marcador xa en 5-2, para substituír a Molina, con problemas estomacais, e encaixou aínda tres goles máis, obra de Plašil, Pršo e Cissé.[17][18] O 17 de abril de 2004 debutou na Primeira División, nun encontro ante o Valladolid en Riazor, e disputou os cinco últimos partidos de liga, mentres Molina se reservaba para a Liga de Campións, na que o Deportivo chegou ata as semifinais. Completou a súa primeira tempada na Coruña con 10 partidos.

Na tempada 2004/05 unha lesión de Molina deulle a oportunidade de disputar varios partidos de liga e as súas boas actuacións fixeron que seguise na portería trala recuperación do valenciano, xogando finalmente un total de 21 partidos durante a campaña.[19] Con todo, a chegada de Joaquín Caparrós ao banco galego deixou sen ningunha oportunidade nin a Munúa nin a Dani Mallo, sendo Molina o único gardameta utilizado durante a campaña 2005/06.[20]

Posteriormente, entre 2006 e 2008, enfrontouse á dura competencia de Dudu Aouate, que foi o porteiro titular en tódolos partidos da tempada 2006/07 e nas 14 primeiras xornadas da 2007/08, ata que Munúa se fixo coa titularidade. O 11 de xaneiro de 2008 os dous gardametas protagonizaron un lamentable incidente, cando Munúa golpeou ao israelí cun puñazo no ollo ao finalizar un adestramento.[21] A instancia dunha denuncia realizada polo fiscal, un xuíz de Betanzos condenouno a seis meses de cárcere por agresión, conmutables por unha multa de 3.650 euros.[22] Estes feitos supuxeron o afastamento dos dous metas do primeiro equipo por parte do adestrador, Miguel Ángel Lotina. En febreiro, debido á inexperiencia do porteiro do equipo filial Fabri, ambos xogadores foron reintegrados no equipo e o israelí recuperou o posto de titular.[23][24]

Na tempada 2008/09 xogou só un partido, contra o Real Madrid no Bernabeú, aproveitando unha sanción da Dani Aranzubía, titular indiscutible na portería ese ano. O encontro rematou con vitoria local por 1-0, cun gol de Raúl, no que foi a derradeira vez que Munúa vestiu a camiseta do Deportivo.[25] O seu paso polo club pechouse cun total de 44 partidos (27 en liga, 14 na Copa do Rei e 3 na Liga de Campións).

Málaga[editar | editar a fonte]

Tras non renovarse o seu contrato co Deportivo, en xuño de 2009 firmou por un ano co Málaga.[26] No equipo andaluz, adestrado por Muñiz, fíxose inmediatamente coa titularidade por diante de Arnau e Santamaría, disputando completos todos os partidos de liga. No último encontro da tempada o Málaga enfrontouse ao Real Madrid na Rosaleda, chegando con posibilidades de descenso o equipo branco e azul e con opcións de gañar a liga os madridistas.[27] Duda adiantou aos malaguistas e Van der Vaart empatou o partido, pero Munúa foi o gran protagonista, detendo todos os demais ataques brancos e os disparos de Cristiano Ronaldo, Benzema, Marcelo e Higuaín entre outros, asegurando o punto e certificando a salvación do club.[27]

Levante[editar | editar a fonte]

O 6 de agosto de 2010 confirmouse a súa fichaxe polo Levante para a tempada 2010/11.[28] Comezou a súa primeira campaña en Valencia ocupando a portería nas primeiras xornadas, pero o mal inicio do equipo fixo que perdese o posto tras un mes de competición, en favor de Manolo Reina. Con todo, a partir de xaneiro de 2011 volveu ser o gardameta preferente do adestrador Luis García ata o final da tempada, pechándoa con 20 encontros de liga e 4 de Copa.[29] No verán de 2011 foi renovado para dúas campañas máis e estreou o seu novo contrato encaixando só tres goles nas primeiras nove xornadas da 2011/12, sendo naquel momento o gardameta con mellores números da liga.[30][31] Foi titular indiscutible por diante do internacional costarriqueño Keylor Navas e as súas boas actuacións contribuíron a que o Levante pechase a tempada coa sexta posición, a mellor da súa historia, clasificándose para competicións europeas por primeira e única vez.[32][33]

Na tempada 2012/13 volveu ser o porteiro con máis partidos do equipo de Juan Ignacio, sumando 29 máis para un total de 92 encontros en tres anos no Levante. Deixou o club ao remate do seu contrato, no verán de 2013, sendo naquel entón o gardameta con máis partidos en Primeira na historia do Levante (86), sendo superado oito anos despois polo guipuscoano Aitor Fernández.[34]

Fiorentina[editar | editar a fonte]

En xuño de 2003 anunciouse a súa fichaxe pola Fiorentina, da Serie A italiana, coa que asinou un contrato por dous anos.[35] Apenas contou con oportunidades no equipo adestrado por Vincenzo Montella, que preferiu colocar a Neto en case tódolos encontros da liga e da Copa Italia. Munúa disputou só dous partidos da Europa League diante do Pandurii romanés e do Paços de Ferreira portugués. En xaneiro de 2014, só sete meses despois da súa chegada, acordou co club a rescisión do seu contrato e regresou ao seu país despois de 10 anos e medio en Europa.

Club Nacional (2ª etapa)[editar | editar a fonte]

A continuación fíxose oficial a súa fichaxe polo Nacional, volvendo así ao equipo do que é afeccionado dende neno.[36] Reapareceu na portería dos Bolsos o 28 de xaneiro, nun partido da Copa Libertadores diante do Oriente Petrolero. Foi o porteiro titular durante o seguinte ano e medio, desbancando a Jorge Bava, co que xa coincidira na súa primeira etapa no equipo.[37] Proclamouse campión do Torneo Apertura 2014, con 10 puntos de vantaxe sobre o Racing, e capitaneou o equipo nas semifinais polo título absoluto nun Clásico ante Peñarol no Estadio Centenario, no que unha vitoria do Nacional faría innecesaria a final.[38] O partido foi suspendido no minuto 113, cando Nacional gañaba por 3-2, e a AUF declarou vencedor ao conxunto albo, o que supuxo o quinto título da Primeira División para Munúa.[39]

O partido que decidiu o campión uruguaio 2014/15 foi o último da carreira de Munúa, que anunciou a súa retirada uns días despois, con 37 anos de idade, cando o club lle ofreceu o posto de adestrador.[40][41] Pechou a súa etapa como xogador do Nacional cun total de 195 partidos oficiais e 4 goles, sendo o sexto porteiro con máis encontros oficiais na historia do club.[42]

Selección uruguaia[editar | editar a fonte]

En 1997 foi convocado por Víctor Púa para a disputa da Copa do Mundo sub-20 en Malaisia. Foi o gardameta da selección charrúa en tódolos partidos do campionato, por diante do outro porteiro do equipo, Fabián Carini, incluída a final que o seu equipo perdeu por 1-2 ante a Arxentina de Pékerman no estadio Shah Alam de Selangor.[43]

O 24 de maio de 1998 debutou coa selección uruguaia absoluta, de novo da man de Víctor Púa, nun partido amigable contra a selección chilena no Estadio Nacional de Santiago de Chile. Encaixou o seu primeiro gol internacional de parte de Iván Zamorano, nun partido que acabou en empate 2-2.[44] En 2001 foi convocado para a disputa da Copa América en Colombia e foi titular en tódolos partidos do torneo excepto un, chegando o seu equipo ata as semifinais, onde caeu ante México.

Acudiu tamén ao Mundial de 2002, pero desta vez sendo suplente de Carini, polo que non chegou a debutar no torneo.[45] Recuperou a titularidade da selección nos encontros de clasificación para o Mundial de 2006, pero unhas malas actuacións nalgúns partidos, así como a súa inactividade no Deportivo da Coruña, fixeron que non volvese ser convocado despois de 2004.[20][45] O seu último partido internacional foi unha derrota por 5-0 fronte a Colombia no Estadio Metropolitano Roberto Meléndez de Barranquilla.[46]

Como adestrador[editar | editar a fonte]

Club Nacional (1ª etapa)[editar | editar a fonte]

Iniciou a súa carreira como adestrador en xuño de 2015, xusto despois de colgar as luvas, ao ofrecerlle o Club Nacional o posto que ata entón ocupaba Álvaro Gutiérrez.[41] Dirixiu o equipo durante un ano, acabando na segunda posición o Torneo Apertura e en quinta o Torneo Clausura. Na Copa Libertadores obtivo o segundo lugar na fase de grupos e eliminou nos oitavos de final ao Corinthians de Tite, antes de caer ante Boca Juniors nos cuartos de final, despois dunha quenda de penaltis.[47][48] En xuño de 2016, xa sen o apoio da dirección do club, anunciou a súa dimisión, sendo substituído por Martín Lasarte.[49] O balance da súa primeira etapa no banco albo foi de 44 encontros, con 20 vitorias, 14 empates e 10 derrotas.

Liga de Quito[editar | editar a fonte]

En decembro de 2016 asinou como novo adestrador do Liga de Quito, da Serie A de Ecuador.[50] Con Munúa no banco, o Liga de Quito rexistrou o peor arranque da súa historia, cunha soa vitoria en 14 xornadas, polo que foi destituído pouco despois, co equipo en postos de descenso e despois de conseguir só dúas vitorias en 22 partidos.[51][52]

Fabril[editar | editar a fonte]

O 7 de novembro de 2017 anunciouse a súa contratación por un ano polo Deportivo Fabril, que viña de ascender á Segunda División B uns meses antes. Substituíu no filial do Deportivo da Coruña a Cristóbal Parralo, despois de que este collese as rendas do primeiro equipo.[53] Mantivo ata o final da tempada a segunda praza que ocupaba o equipo no momento da súa chegada, conseguindo así a mellor clasificación da historia do filial, e meteuse na promoción de ascenso á Segunda División, onde caeu ante o Extremadura pola regra do gol en campo contrario.[54]

A pesar dos bos resultados,[55] o 28 de maio de 2018 o club anunciou que o adestrador uruguaio non continuaría á fronte do filial.[56]

Cartagena[editar | editar a fonte]

En xullo de 2018 asinou como novo adestrador do Cartagena, da mesma categoría. Acabou a tempada de novo no segundo posto e disputou outra promoción de ascenso, sendo eliminado esta vez pola Ponferradina de Bolo.[57] O club murciano renovou o seu contrato para unha segunda tempada,[58] pero en decembro de 2019, co equipo líder na Segunda B, Munúa recibiu unha oferta do Nacional, polo que acordou co Cartagena a rescisión do seu contrato e volveu ao seu país.[59] O seu balance á fronte do Cartagena foi de 63 partidos dirixidos, con 36 vitorias, 15 empates e 12 derrotas.

Club Nacional (2ª etapa)[editar | editar a fonte]

O seu segundo paso polo banco do Nacional viuse afectado pola pandemia de COVID-19, que paralizou durante meses as competicións deportivas. Pouco antes da paralización, perdeu a Supercopa diante do Liverpool.[60] Despois de que as competicións se retomasen, o Nacional de Munúa, liderado no ataque por Gonzalo Bergessio, clasificouse en primeira posición no Torneo Apertura, empatado a puntos co Rentistas, polo que foi preciso un encontro de desempate. Este disputouse a porta pechada no Estadio Centenario, sendo a vitoria para o club adestrado por Alejandro Cappuccio grazas a un solitario gol de Gonzalo Vega na prórroga.[61] En outubro foi destituído como técnico do Nacional.[62]

Unión[editar | editar a fonte]

Despois de case un ano sen adestrar, en setembro de 2021 converteuse en novo adestrador do Club Atlético Unión, da Primeira División da Arxentina, substituíndo ao cesado Juan Azconzábal.[63] Na súa primeira experiencia no país, conseguiu clasificarse para a Copa Suramericana, por terceira vez na historia do club. En dita competición na tempada seguinte obtivo unha histórica clasificación para os oitavos de final, despois de acadar a primeira posición do seu grupo por diante de Fluminense, Junior e Oriente Petrolero.[64] Na primeira rolda eliminatoria cruzouse co seu anterior equipo, o Nacional, contra o que acabou eliminado despois de perder tanto na ida como na volta.

Deixou Santa Fe en abril de 2023, despois de ser cesado debido a unha mala xeira de resultados.[65]

Murcia[editar | editar a fonte]

En xullo de 2023 foi anunciado como novo técnico do Murcia, na Primeira División RFEF. Cun cadro de xogadores renovado, o equipo murciano, confeccionado co obxectivo de ocupar os postos altos da clasificación, ofreceu un rendemento moi por debaixo do esperado e tras unha serie de malos resultados, Munúa foi cesado en novembro, sendo substituído por Pablo Alfaro.[66]

Palmarés[editar | editar a fonte]

Nacional

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 "El Negro sí puede" (en castelán). 3 de xullo de 2015. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  2. ↑ 2,0 2,1 "Munúa: «Antes, el protagonismo lo tenían los grandes, ahora cualquier equipo»" (en castelán). 2 de abril de 2022. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Rodríguez, William (16 de setembro de 2015). "Nacional de Uruguay vuelve al Campín después de 18 años". As (en castelán). Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  4. ↑ "Millonarios 2-0 Nacional 1997". ceroacero.es (en castelán). Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  5. ↑ "Nacional 3-3 Liverpool 1997". atilio.uy (en castelán). Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  6. ↑ "Romay: «Siempre usé pantalón largo por cábala»" (en castelán). 30 de abril de 2020. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  7. ↑ "Primer gol de un arquero de tiro libre" (en castelán). 28 de setembro de 2002. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  8. ↑ "El gol de Munúa que liquidó a Oriente Petrolero" (en castelán). 28 de xaneiro de 2014. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  9. ↑ "Copa Libertadores: Soria y Suárez, en la historia como arqueros goleadores de Conmebol" (en castelán). 31 de maio de 2020. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  10. ↑ "Se quebró la imbatibilidad de Sergio Rochet, quien quedó a 168 minutos del récord" (en castelán). 9 de xullo de 2022. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  11. ↑ "Nacional 4-2 Plaza Colonia 2003". atilio.uy (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  12. ↑ "Deportivo dive in for Munúa". UEFA (en inglés). 26 de agosto de 2003. Consultado o 26 de novembro de 2023. 
  13. ↑ 13,0 13,1 "Llega Munúa". La Voz de Galicia (en castelán). 28 de agosto de 2003. p. 29. 
  14. ↑ "Convenio entre o Nacional e o Deportivo. Gustavo Munúa, novo xogador branquiazul". 27 de agosto de 2003. Consultado o 29 de novembro de 2023. 
  15. ↑ "La primera vez Los uruguayos Fabián Cannobio, Martín Ligüera, Gustavo Munúa y Germán Hornos dieron, con éxito, sus primeros pasos en el fútbol español" (en castelán). 12 de outubro de 2023. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  16. ↑ "Las mayores goleadas en la historia de la Champions League" (en castelán). 23 de novembro de 2016. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  17. ↑ Avilleira, Alejandro (5 de novembro de 2003). "El Deportivo sufre una humillante derrota en Mónaco". El Mundo (en castelán). Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  18. ↑ "Monaco 8-3 Deportivo". UEFA (en inglés). Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  19. ↑ "Irureta tendrá que decantarse por Munúa o Molina en Levante". La Voz de Galicia (en castelán). 23 de marzo de 2005. p. 32. 
  20. ↑ 20,0 20,1 "Gustavo Munúa, la mala suerte y el don de la inoportunidad". La Voz de Galicia (en castelán). 24 de xaneiro de 2008. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  21. ↑ "Aouate y Munúa se pelean tras el entrenamiento y no viajarán a Villarreal". 20 minutos (en castelán). 11 de xaneiro de 2008. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  22. ↑ R. Blanco, Xabier (24 de xaneiro de 2008). "Seis meses de cárcel para Munúa por la agresión a Aouate". El País (en castelán). Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  23. ↑ "Munúa y Aouate se reincorporan al equipo gracias a sus compañeros". El País (en castelán). 24 de xaneiro de 2008. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  24. ↑ "Aouate vuelve para quedarse". La Opinión A Coruña (en castelán). 25 de febreiro de 2008. Consultado o 1 de decembro de 2023. 
  25. ↑ "Real Madrid 1-0 Deportivo 2009". BDFutbol (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  26. ↑ "El Málaga ficha al meta uruguayo Munúa". Marca (en castelán). 27 de xuño de 2009. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  27. ↑ 27,0 27,1 "Un Málaga y un Múnua de Primera frustran al Real Madrid (1-1)" (en castelán). 16 de maio de 2023. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  28. ↑ "Munúa es nuevo jugador del Levante" (en castelán). 6 de agosto de 2010. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  29. ↑ "Munúa, el portero con más partidos en Primera con el Levante". Marca (en castelán). 22 de xaneiro de 2012. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  30. ↑ "Gustavo Munúa renovó con el Levante" (en castelán). 16 de xuño de 2011. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  31. ↑ Rodríguez, Miguel Ángel (9 de outubro de 2010). "Munúa, un Zamora histórico". Marca (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  32. ↑ "Navas sienta a Munúa por un día". La Opinión A Coruña (en castelán). 13 de decembro de 2011. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  33. ↑ Sancho de Rosa, Luis (13 de maio de 2020). "Ocho años del sueño europeo del Levante". [[]As (xornal)|As]] (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  34. ↑ "Aitor Fernández supera a Munúa y hace historia con el Levante UD" (en castelán). 8 de outubro de 2021. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  35. ↑ "Munúa ficha por la Fiorentina tras abandonar el Levante" (en castelán). 18 de xuño de 2013. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  36. ↑ "Munúa vuelve a Nacional" (en castelán). 16 de xaneiro de 2014. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  37. ↑ Cappelli, Dino (24 de novembro de 2014). "Munúa: "En Nacional todos aprendemos de todos"". Marca (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  38. ↑ "Nacional se declara campeón, pero AUF dice que el partido fue suspendido" (en castelán). 15 de xuño de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  39. ↑ "El Nacional es proclamado oficialmente campeón de Uruguay" (en castelán). 16 de xuño de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  40. ↑ "Munúa: del arco a la dirección técnica" (en castelán). 29 de xuño de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  41. ↑ 41,0 41,1 "Munúa cuelga los guantes para dirigir a Nacional" (en castelán). 30 de xuño de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  42. ↑ "Jugadores con más presencias". atilio.uy (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  43. ↑ "Uruguai 1-2 Arxentina". FIFA (en inglés). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  44. ↑ "Chile 2 - 2 Uruguai". Asociación Uruguaia de Fútbol (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  45. ↑ 45,0 45,1 "Suráfrica como frontera" (en castelán). 17 de ago. de 2009. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  46. ↑ "Uruguay toca fondo, es goleado por Colombia 5-0" (en castelán). 7 de xuño de 2004. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  47. ↑ "Copa Bridgestone Libertadores: Nacional uruguayo clasifica al empatar 2-2 con Corinthians". CONMEBOL (en castelán). 5 de maio de 2016. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  48. ↑ "Copa Bridgestone Libertadores: Boca Juniors a semifinales al vencer 4-3 a Nacional por penales" (en castelán). 21 de maio de 2016. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  49. ↑ "Munúa deja Nacional y Lasarte le sustituiría". Marca (en castelán). 6 de xuño de 2016. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  50. ↑ "Gustavo Munúa, nuevo entrenador de la Liga Deportiva Universitaria de Quito" (en castelán). 13 de decembro de 2016. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  51. ↑ Martínez, Rodrigo (15 de maio de 2017). "Gustavo Munúa registra el peor arranque de la historia de Liga de Quito" (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  52. ↑ "Pablo Repetto es el nuevo DT de Liga de Quito tras la salida de Munúa" (en castelán). 5 de xullo de 2017. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  53. ↑ "Gustavo Munúa, novo adestrador do Fabril". Deportivo da Coruña. 7 de novembro de 2017. Consultado o 2 de decembro de 2023. 
  54. ↑ Naranjo, María (26 de maio de 2018). "Un Fabril para sentirse orgulloso" (en castelán). Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  55. ↑ "Oficial: Gustavo Munúa no sigue como entrenador del Fabril". As (en castelán). 28 de maio de 2018. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  56. ↑ "Gustavo Munúa no continuará al frente del Fabril la próxima temporada". Deportivo da Coruña. 28 de maio de 2018.  (en castelán)
  57. ↑ "Deportiva 1 - Cartagena 0: 'Isi guía a la Deportiva hacia el ascenso'" (en castelán). 15 de xuño de 2019. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  58. ↑ "El Cartagena sin el ascenso renueva a Munúa" (en castelán). 21 de xuño de 2019. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  59. ↑ "Munúa deja de entrenar al Cartagena, al que abandona líder, y se va al Nacional de Montevideo" (en castelán). 20 de decembro de 2019. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  60. ↑ "Munúa tras perder la final de la Supercopa: "Estos resultados pegan"" (en castelán). 2 de febreiro de 2020. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  61. ↑ "¡Histórico! Rentistas venció a Nacional y es campeón del Apertura" (en castelán). 14 de outubro de 2020. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  62. ↑ "Munúa, decepcionado por su salida y sorprendido por la incorporación de Rafa García" (en castelán). 16 de outubro de 2020. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  63. ↑ "Gustavo Munúa, el inesperado entrenador elegido por Unión para reemplazar a Azconzábal" (en castelán). 27 de setembro de 2021. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  64. ↑ "Munúa post histórica clasificación de Unión: "Estoy orgulloso de este equipo de jóvenes"" (en castelán). 27 de maio de 2022. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  65. ↑ "Gustavo Munúa fue cesado como DT de Unión de Santa Fe: el equipo está penúltimo en el fútbol argentino" (en castelán). 4 de abril de 2023. Consultado o 3 de decembro de 2023. 
  66. ↑ "El Real Murcia de Munúa, una etapa fallida que acaba de mala manera" (en castelán). 8 de novembro de 2023. Consultado o 3 de decembro de 2023. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gustavo_Munúa&oldid=6731957»