Lista de nomes femininos en galego

Esta é unha lista alfabética de nomes femininos en galego, indicándose en cada un deles a súa orixe e significado.

A

Abigail. Hebraico. Deus é xubiloso.
Acacia. Grego. Boa.
Ada. Do hebraico hagar (fuga, fuxitiva); Adorno ou beleza.
Ádega. Grego. Boa.
Adela. Xermano. Forma reducida de Adelaida/Adelaira, creadas sobre a raíz xermánica athala-, Nobre.
Adelaida. o xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaira, Delaira.
Adelaira. Do xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaida, Delaira.
Adelina. Xermano. Nobre.
Adolfina. Xermano. Loba nobre e ilustre.
Adoración. Latín. Adoración.
Afonsina. Xermano. Preparada para a loita.
África. Latín. Exposta ao sol, cálida.
Afrodisia. Grego. Amorosa.
Agar. Hebreo. Fuxitiva.
Ágata. Grego. Boa.
Agostiña. Latín. Derivado de Augusto, consagrada polos augures.
Agripina. Latín. Da familia romana de Agripa, a que nace de pé.
Águeda. Grego. Boa.
Aida. Exipcio. A que chega.
Áine. Celta. Nome mitolóxico.
Alana. Celta. Harmonía.
Alba. Latín. Aurora branca.
Alberta. Xermano. Totalmente nobre.
Albertina. Xermano. Totalmente nobre.
Albina. Latín. Branca. // Xermano. Amigo dos Elfos.
Alborada. Derivado de albor e este do latín alborem, mencer, aurora branca.
Albura. Galaico. Nome céltico-galaico bracarense feminino.
Alcira. Árabe. Illa.
Alda. Xermánico. Vella. A forma masculina é Aldo.
Aldana, Celta. Da casa da Alda.
Aldara. Xermano. Insigne e sabia no combate. Variante: Ilduara.
Alegría. Latín. Alegría, viveza, animosidade.
Aleixa. Grego. Defensora, protectora.
Alexandra. Grego. Muller defensora, protectora.
Alfreda. Formado a partir da forma masculina Alfredo. En Galicia nunca foi un nome moi popular.
Alicia. Xermano. De nobre aspecto // Grego. Real, verdadeira.
Alla. Grego. Ben falada. Nórdico.
Alma. Latín. A que fai o ben.
Almudena. Árabe. Cidade pequena, vila.
Alodia. Xermano. Terra íntegra, libre.
Aloia. Latín. Loanza /Galaico. Topónimo do monte sito en Tui.
Amabel. Latín. Que ama, amábel.
Amada. Latín. Amada.
Amadora. Latín. Que ama.
Amaia. Vasco. Pasto.
Amaina. Galaico, nome feminino galaico lucense (aparece nunha inscrición).
Amalia. Xermano.
Amancia. Latín. Que debe ser amada.
Amalia. Xermano. Laboriosa, traballadora, infatigábel.
Ambrosia. Grego. Inmortal, de natureza divina.
Amelia. Grego. Traballo // Xermano. Laboriosa ou valorosa.
América. Latín. Pertencente á cidade latina de Ameria.
Amil. Nórdico-galaico. Santuario.
Amparo. Latín. Preparación, protección.
Ana. do hebraico Hannah. Compaixón, graza de Deus.
Anacleta. Grego. Invocada.
Anaia. Do éuscaro: Anai(a), irmán.
Anais. Hebreo. Compaixón, graza de Deus.
Anastasia. Grego. Resurrección.
Anatolia. Grego. De levante, oriente.
Andrea. Grego. Viril, coraxosa.
Angustias. Angustia, aflición.
Anisia. Grego. Anisada, con aroma a fiúncho.
Antela. Galaico. Hidrónimo galego. Quizais un topónimo de orixe latina, probabel mente co significado de anta pequena.
Antía. Do grego Anthía, Tirada, sacada das flores, florida. Referíase ao primeiro favo de mel que fabricaban as abellas, tamén chamado en galego entena.
Antígona. Grego. Enfrontada á súa xeración.
Antoniña. Grego. (a través do Latín). Florida.
Anuncia. Latín. Anunciadora, mensaxeira.
Anunciación. Latín. Anunciadora.
Anxa. Grego. Mensaxeira.
Anxela. Grego. Mensaxeira.
Ánxeles. Grego. Mensaxeira.
Anxélica. Grego. Anxelical ou propia dos mensaxeiros.
Anxos. Grego. Mensaxeiros.
Apana. Galaico. Nome céltico galaico lucense feminino.
Apolonia. Grego. Devota do deus Apolo.
Aquilina. Latín. Da natureza da aguia, aquilina.
Araceli. Latín. Altar do ceo.
Aranza. Topónimo galego, posibelmente relacionado co éuscaro Arantzazu, serra de moitos picoutos ou lugar cheo de espiños ou toxos.
Aránzazu. Vasco. Ti entre espiños ou toxos, Aranza.
Aras. Latín
Arcadia. Grego. Natural da Arcadia, provincia grega do Peloponeso.
Arduína. Celta. Deusa celta.
Area. Latín. Area.
Ariadna. Grego. Moi santa, moi rebelde.
Artemisa. Grego. San e salva.
Artusa. Grego. Coidadora da constelación da Osa.
Arxentina. Latín. Prateada, sonora como a prata.
Ascensión. Latín. Subir ao ceo, ascender.
Ástrida. Xermánico/Nórdico. De Astrid, posiblemente composto de astr-, ‘estrela’, e (f)ridh, ’belo, amado’. Tamén pode proceder de asa e trud, co significado de ‘Deus é fiel’. Variante: Ástride.
Ástride. Xermánico/Nórdico. Estrela fermosa.
Asunción. Latín. Subir ao ceo, ascender.
Asunta. Latín. Subir ao ceo, ascender.
Augusta. Latín. Consagrada polos augures e adiviños.
Aunia. Celta. Nome feminino celta.
Áurea. Latín. Fermosa como o ouro, espléndida.
Aurelia. Latín. Brillante, refulxente.
Aureliana. Latín. Brillante, refulxente.
Aurora. Latín. Aurora.
Avelina. Xermano. Desexada ardentemente.
Avia. Latín
Azalea. Grego. Nome de flor.
Azucena. Árabe. Flor, azucena.

B

Baia. Grego. Ben falada, elocuente.
Balbina. Latín. Da familia romana Balba, que tatexa, que balbucea.
Balla. Grego. Ben falada, elocuente.
Baltasara. Asirio. Que o deus Baal protexa ao rei.
Bárbara. Grego. Estranxeira.
Barca. Hispano. Palabra incorporada ao latín serodio, caixón, artesa, barca.
Basilisa. Grego. Raíña.
Bastiana. Grego. Venerábel.
Beata. Celta.Vida.
Beatriz. Do latín Beatrix, derivado de beare, ‘facer feliz’. Benaventurada.
Begoña. Vasco. Altura ou outeiro que domina.
Belén. Do hebraico: Beth-lehem, nome dunha vila palestina, Casa do pan.
Belinda. Xermano. Defensa do guerreiro.
Belisa. Latín. Esvelta.
Bélxica. Latín. Relativo ao pobo dos Belgas.
Benedita. Latín. Ben nomeada, bendita.
Benigna. Latín. Bondadosa.
Benta. Latín. Ben nomeada, bendita. Variante: Bieita.
Benvida. Latín. Nome medieval de bo agoiro para unha filla esperada, benvida.
Benxamina. Hebreo. Filla predilecta.
Berenguela. Xermano. Guerreira preparada. Lanceira.
Berenice. Grego. Portadora da vitoria.
Bernalda.Do xermánico Bernhard, co significado de ‘guerreiro forte e audaz’, ou Bernald, ‘guerreiro vello, ilustre’. Variante: Bernarda. Osa forte.
Bernaldina. Xermano. Osa forte.
Berta. Xermano. Ilustre, famosa, brillante.
Bieita. Latín. Ben nomeada, bendita.
Bonifacia. Latín. A que fai o ben. Benfeitora.
Branca. do xermano blank; Branca, nobre, brillante.
Braulia. Xermano. Lume, espada.
Brenda. Celta.Espada.
Briana. Celta. Muller forte.
Brianda. Celta. Monte alto.
Brisda. Celta. Forza.
Bríxida. Celta. Poboación elevada, colonia. Forza, vitoriosa.

C

Caetana. Latín. Alegre.
Calista. Do grego Kallistos, ‘belísimo, fermosísimo’. Variante: Calistra.
Camelia. Latín. Nome de flor.
Camila. Etrusco. Ministro, sacerdote.
Camiño. Celta. Camiño.
Candea. Latín. Cirio, candea, luz. Como nome propio procede de Festum Candelorium, ‘festa das candeas’. Variantes: Candeloria, Candela.
Candela. Latín. Cirio, candea, luz.
Candeloria. Latín. Cirio, candea, luz.
Cándida. Latín. Branquísima, luminosa, sen malicia.
Caridade. Latín. Amor, afecto, caridade.
Carina. Grego. Pura, inmaculada, graciosa.
Carla. Xermano. Viril.
Carlota. Xermano. Viril.
Carme. Hebreo. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto. Variantes: Carmela, Carmo.
Carmela. Hebreo. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto.
Carmo. Hebreo, a través do portugués. Viña, xardín // Latín. Poema ou canto. Variante: Carme.
Carola. Xermano. Home forte, home, viril.
Carolina. do xermano Karl, latinizado como Carolus. Home forte, home, viril.
Casandra. Grego. Protectora de homes.
Casia. Latín. Excelsa, distinguida, ilustre.
Casiana. Latín. Excelsa, distinguida, ilustre.
Casilda. Árabe. Cantiga.
Casimira. Xermano. A que impón a paz.
Catarina. Do grego katharós, puro. Pura, inmaculada, graciosa. Variantes: Catuxa (tamén diminutivo), Cateliña, Cataliña, Catalina.
Catuxa. Grego. Pura, inmaculada, graciosa. Variante de Catarina.
Cebreiro, Galego. Procedente dun topónimo, úsase como nome composto: María do Cebreiro.
Cecía. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cilla, Cecia, Cecilia, Icía, Cía ou Sía.
Cecilia. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cilla, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Sía.
Ceferina. Latín. Relativa ao vento Céfiro, o que porta a vida.
Cela. Latín. Advocación mariana venerada en Baredo, Baiona.
Celeste. Latín. Pertencente ao ceo.
Celestina. Latín. Pertencente ao ceo.
Celia. Latín. Pertencente ao ceo.
Celina. Latín. Pertencente ao ceo.
Celsa. Latín. Pertencente ao ceo.
Celtia. Galego. Dos Celtas, de Galicia. Nome poético que Eduardo Pondal aplica a Galicia.
Chorima. Galego. Nome da flor do toxo, procedente do latín flor.
Cibrá. Latín. Habitante de Chipre. Cipriana.
Cía, Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Sía ou Cilla.
Cilla. Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Sía.
Cintia. Grego. Nacida en Cintia, nome dun monte de Delos.
Cipriana. Latín. Habitante de Chipre. Variente: Cibrá.
Cira. Persa. Sol, deusa.
Clara. Latín. Clara, ilustre.
Claudia. Latín. Da familia Claudia, coxa.
Claudina. Latín. Da familia Claudia, coxa.
Clementina. Grego. Clemente.
Cleofe. Grego. De glorioso pai, gloriosa polos seus pais.
Cleopatra. Grego. Filla de glorioso pai.
Clodia. Latín. Da familia Claudia, coxa.
Cloe. Grego. Tenra.
Clorinda. Grego. Tilleira verde pálida, verde clara.
Clotilde. Xermano. Célebre, nomeada na batalla.
Comba. Latín. Pomba, rola, símbolo da paz e da pureza.
Conceizón. Latín. Acto de recibir ou concibir.
Concepción. Latín. Acto de recibir ou concibir.
Consolación. Latín. Consolarse con...
Constantina. Latín. Moi constante.
Constanza. Latín. Constante, ou constancia.
Cora. Grego. Moza, doncela.
Coral. Latín. Coral.
Coralia. Grego. Rapaza, doncela.
Cornelia. Latín. Relacionada co corno da abundancia.
Corona. Latín. Coroa.
Cósima. Grego. Educada.
Covadonga. Latín. Cova da señora.
Cristal. Grego. Xeo, cristal.
Cristina. Hebreo. Discípula de Cristo, unxida.
Cruz. Latín. Cruz, picota, tormento.
Custodia. Latín. O anxo gardián, coidadora.

D

Dafne. Grego. Coroada de loureiro.
Dalia. Latín. Flor.
Damiana. Grego. A que domina, dominadora.
Daniela. Hebreo. Deus é o meu xuíz.
Danila. Xermano galaico. Antigo nome galego de orixe xermánica, composto de dans, ‘dinamarqués’, e do sufixo –ila.
Davinia. Hebreo. Amada.
Débora. Hebreo. Abella.
Delaira. Do xermánico Adelheid, ‘de condición, aspecto ou familia nobre’. Variantes: Adelaira, Adelaida.
Delia. Grego. Deusa, natural da illa de Delos.
Delfina. Grego. Golfiño, besta feroz.
Demetria. Grego. Devota de Deméter, deusa da agricultura.
Desideria. Latín. Desexábel, desexosa.
Diana. Latín. Do día, pertencente ao día, divina, celeste, luminosa.
Digna. Latín. Digna.
Dionisia. Grego. Consagrada a Dioniso, deus das festas e do viño.
Divina. Latín. Divina, relativa a Deus.
Dominga. Latín. Dedicada ou gardada para Deus.
Dominica. Latín. Dedicada ou gardada para Deus.
Domitila. Latín. Domesticadora.
Doa. Latín. Regalo.
Doce. Do latín Dulcis ‘doce’. Refírese a unha advocación mariana: o Doce Nome de María. Variante: Dulce.
Dora. Grego. Regalo.
Dores. Do latín dolores, plural de dolor e este de doleo, ‘sufrir’. Dores, sufrimentos. Dores. Nome de advocación mariana. Variante: Dolores.
Dorinda. Grego. Regalo.
Dorotea. Grego. Regalo de Deus.
Dosinda. Xermano. Don fermoso.
Dositea. Grego. Regalo de Deus.
Dubra. Galaico céltico. Hidrónimo do río Dubra, afluente do río Tambre significa ‘augas’.
Dunia. Árabe. Señora do mundo.

E

Edelmira. Xermano. Ilustre, nobre.
Edenia. Hebreo. Xardín delicioso.
Edite. Xermano. Riqueza e combate.
Eduarda. Xermano. Gloriosa gardiá.
Eduvixes. Xermano. Guerreira vitoriosa na batalla.
Einés. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inesa, Inés.
Eira. Escandinavo. Deusa da saúde. Tamén galés: neve.
Elba. Celta. Alta montaña.
Eleonor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Lionor, Leonor.
Eleuteria. Grego. Liberadora, libre.
Eliana. Grego. Relativa ao sol.
Elisa. Hebreo. Deus axudou. Ou fenicio.
Eloísa. Xermano. Elixida.
Elsa. Hebreo. Deus axudou.
Elvia. Celta. Da alta montaña.
Elvira. Xermano. Amiga da lanza, nobre gardiá. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xelvira, Xeloíra.
Emérita. Latín. Recompensada por Deus.
Emiliana. Latín. Pertencente á familia romana Emilia, imitadora.
Emilia. Latín. Pertencente á familia romana Emilia, imitadora.
Encarnación. Latín. Encarnación, misterio relixioso.
Engracia. Latín. Estar en graza.
Enma. Hebreo. Hipocorístico de Enmanuela, salvadora.
Enmanuela. Hebreo. Deus está connosco, salvadora.
Epifania. Grego. Aparición, manifestación.
Erea. Galaico. A través do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irena, Iría.
Ermidas. Latín. Pequena igrexa solitaria.
Ernesta. Xermano. Combate forte, firme, tenaz.
Ernestina. Xermano. Firme, tenaz.
Escolástica. Latín. Pertencente á escola.
Escravitude. Latín. De escravo, nome dun pobo eslavo.
Esmeralda. Grego. Esmeralda, pedra preciosa.
Esmeraldina. Grego. Esmeralda, pedra preciosa.
Esperanza. Latín. Esperanza.
Estefanía. Grego. Coroada de loureiro, vitoriosa.
Estela. Do latín stellula, diminutivo de stella, estrela. Variante: Estrela.
Ester. Hebreo. Astro, estrela.
Estrela. Do latín stellula, diminutivo de stella, estrela. Variante: Estela.
Etelvina. Xermano. Ilustre, nobre pola súa vitoria.
Eudosia. Grego. De boa opinión, doutrina ou reputación.
Eufemia. Grego. Favorábel, eloxiosa, de bo agoiro.
Eufrasia. Grego. Alegría, ledicia, bo humor.
Eulalia. Grego. Que fala ben. Variante culta de Baia.
Euxea, Uxía, Grego. Ben nacida, nobre.
Euxenia, Uxía, Grego. Ben nacida, nobre.
Evelina. Celta. Agradable.
Exeria. Latín-galaico, á súa vez do grego egerio, ‘mover’. Levou este nome a nobre viaxeira galega que, no século IV ou V, deixou constancia da súa peregrinación a Xerusalén no seu Itinerario.

F

Fabia. Latín. Da familia Fabia, faba.
Fabiana. Latín. Da familia Fabia, faba.
Fabiola. Latín. Da familia Fabia, faba.
Fara. Árabe. Alegre.
Faro. Grego. Procedente da illa grega de Pharos.
Fátima. Árabe. Doncela ou ‘a que desteta os meniños’. Fâtima era o nome da filla de Mahoma.
Faustina. Latín. Relativa a Fausto, favorábel, feliz.
Fe. Latín. Fe.
Fedora. Eslavo. Regalo de Deus.
Fedra. Grego. Brillante.
Felicia. Latín. Feliz, contenta, fértil.
Feliciana. Latín. Feliz, contenta, fértil.
Felicidade. Latín. Felicidade. Nome latino que expresa alegría polo nacemento dunha filla. Variante: Felícitas.
Felicita. Latín. Felicidade.
Felicitas. Latín. Felicidade.
Felisa. Latín. Afortunada, chea de felicidade.
Fernanda. Xermano. Intelixente ou atrevida na paz.
Fidelina. Latín. Fiel.
Filipa. Grego. Amiga dos cabalos.
Filomena. Grego. Amiga dos cantos, rousinol.
Fiona. Celta. De fermosos cabelos.
Firmina. Latín. Firme, segura.
Flavia. Latín. Amarela, loura. Procede do apelido dunha familia que chegou a dar tres emperadores a Roma. Deriva do adxectivo flavus, ‘dourado’, que se lles aplicaba ás persoas de cabelo louro.
Flor. Latín. Flor.
Flora. Latín. Deusa das flores.
Florencia. Latín. Floreada, florida, chea de flores.
Florentina. Latín. Florecente, brillante, resplandecente.
Floriana. Latín. Pertencente á deusa Flora.
Florinda. Latín. Floreada, chea de flores.
Fortunata. Latín. Afortunada.
Francisca. Xermano. A que quere ser libre.
Franqueira. Xermano. Lugar aberto; lugar dos libres. Posiblemente relacionado con francos, quizais como resultado dunha antiga colonización, é o nome do lugar onde se ergue o mosteiro de Santa María da Franqueira (A Cañiza-Pontevedra) e a Virxe do mesmo nome.
Frederica. Xermano. Princesa da paz, pacificadora.
Frida. Xermano. Paz.
Froitosa. Latín. Fértil, frutífera.
Fulxencia. Latín. Relucente, refulxente.

G

Gabina. Latín. Da cidade de Gabio, no Lacio.
Gabriela. Hebreo. Forza de Deus.
Gala. Xermano. Muller da tribo dos galos, da Galia.
Galicia. Celta/galaico. Topónimo. Variante: Galiza.
Galiza. Celta/galaico. Topónimo. Variante: Galicia.
Gaspara. Persa. Administradora do tesouro.
Glauca. Grego. Verde, da cor do mar.
Glenda. Celta. Vale estreito e boscoso.
Gliceria. Grego. Doce.
Gloria. Latín. Fama, sona.
Goretti. Italiano. Apelido dunha santa italiana, chamada María.
Graciela. Latín. Grata, agradábel.
Graza. Latín. Graza, encanto, don. Variante: Gracia.
Gregoria. Grego. Vixiante, esperta.
Grial. Orixe descoñecida. ‘Cunca’, ‘cáliz’, máis concretamente refírese ao Santo Graal, copa que Xesús usou na última cea.
Griselda. Xermano. Ilustre batalla.
Guadalupe. Do topónimo árabe Wadi al-lub, que significa ‘río agochado’, ‘río do lobo’ ou 'Río de croios negros'.
Gualteria. Xermano. A que manda o pobo na guerra.
Gudula. Xermano. Deusa, batalla.
Güendolina. Bretón. Branca.
Guía. Do xermano witan, ‘guiar’. Persoa que guía, que conduce, escolta. Advocación mariana.
Guillermina. Xermano. Helmo protector.
Guiomar. Do xermano wig, ‘combate’, e mar, ‘célebre’. Muller ilustre, combate ilustre.
Gumersinda. Xermano. Muller forte.

H

Hadriana. Latín. Nacida na Hadria.
Heladia. Grego. Nativa da Hélade, Grecia.
Helena. Do grego hellene, grega, da Grecia, muller moi bela. A través do latín Helena ou Helene. A súa etimoloxía é dubidosa. É posible que proceda da unión das palabras gregas helane, ‘facho’, ‘tea’ e hele, heile, ‘fulgor ou calor do sol’, ‘luz brillante’.
Helga. Xermano. Santa.
Helia. Grego. Sol.
Henriqueta. Xermano. Rica en leiras.
Hermelinda. Xermano. Escudo do potente.
Hermenexilda. Xermano. Guerreira valorosa e prudente.
Herminia. Xermano. Grande, forte.
Herodías. Grego. Gobernadora.
Herundina. Xermano. Deusa e esposa.
Hilaria. Grego. Alegría.
Hilda. Xermano. Batalla.
Hildegarda. Xermano. Gardiá da batalla.
Hipólita. Grego. A que solta os cabalos.
Hixinia. Grego. Sa, que goza de boa saúde, hixiénica.
Honorata. Latín. Honrada, apreciada.
Honoraria. Latín. Honorábel.
Honorina. Latín. Honorábel.
Hortensia. Latín. Relativa á horta.

I

Icía. Etrusco. Cega. Variantes: Cecía, Cilla, Cecilia.
Ida. Xermano. Traballo, actividade.
Ifixenia. Grego. Forte desde o seu nacemento.
Ignacia. Latín. Ardente, fogosa, relacionada co lume.
Ilduara. Xermano. Insigne ou sabia no combate, variante: Aldara.
Iluminada. Latín. Con moita luz.
Imelda. Xermano. Forte, grande batalla.
Inmaculada. Latín. Sen mancha, virxe.
Inés. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inesa, Einés.
Inesa. Do grego (H)agné, ‘pura, casta’. Variantes: Inés, Einés.
Ingrid. Sueco. Amada polo deus Ing.
Inocencia. Latín. Inofensiva, honesta, sen culpa.
Iola. Latín. Violeta, flor, derivado de viola. Variante de Iolanda.
Iolanda. Latín. Violeta, flor, derivado de viola. Variante de Iola.
Irea. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irena, Iría, Erea.
Irena. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irea, Iría, Erea.
Irene. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Forma culta. Variantes: Irena, Iría, Erea.
Iria. Prerromano / Galaico: Pedra, vila (Iria foi unha guerreira celta). De Iria Flavia.
Iría. Do grego Eirene, ‘paz’, ‘deusa da paz’, latinizado como Irene. Variantes: Irea, Irena, Erea.
Irimia. Galaico: topónimo do antigo glaciar que dará orixe ás primeiras augas do río Miño.
Iris. Do grego Eiro, ‘anunciar’, daba nome a unha deusa mensaxeira doutros deuses. Personifícase no arco da vella, por dar a impresión de que une a terra e o ceo. Tamén é nome de flor e, na relixión cristiá, é unha advocación mariana.
Irlanda. Celta. Terra de Erin.
Irma. Do xermánico irmin, ‘grande, poderoso’, epíteto do deus xermano Tiwaz ou Ziu.
Isabel. Hebreo. O deus Baal é saúde, saudábel. Variante: Sabela.
Isadora. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
Isaura. Grego. Habitante de Isauria, na Asia Menor.
Iseu. Galés. Fermosa
Isidora. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
Isidra. Grego. Regalo da deusa exipcia Isis.
Isolda. Galés. Fermosa
Isolina. Xermano. Brillo poderoso.
Ivón. Vasco-cántabro. Lago, gloria.

L

Lana. Celta. Harmonía.
Landelina. Xermano. Propia da súa terra, do seu país.
Lara. Latín. Relativa ao lar ou fogar.
Laura. Do nome latino Laurea, posiblemente co significado ‘coroa de loureiro’. Se cadra, o nome latino é tradución do grego Dafne, ‘loureiro’.
Laureana. Latín. Coroada de loureiro, vitoriosa.
Lea. Do hebraico Le’ah, adaptado ao grego como Leia e ao latín como Lia. Pola tradición popular significaba ‘fatigada, cansa’, pero na actualidade pénsase que o seu significado era ‘vaca’, en alusión aos rabaños do pai da Lía bíblica. Variante: Lía.
Leda. Latín. alegre.
Lédea. Do grego Lydia, ‘muller oriúnda da Lidia, rexión de Asia menor’, xa existente entre gregos e romanos. Variante: Lidia.
Ledicia. Do latín Laetitia ‘ledicia’. Grande alegría. Variante: Leticia.
Leila. Persa. noite.
Leonarda. Xermano. Forte.
Leoncia. Grego. Semellante a un león na súa forza.
Leonor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Lionor, Eleonor.
Leopoldina. Xermano. Valente entre a súa xente.
Lía. Do hebraico Le’ah, adaptado ao grego como Leia e ao latín como Lia. Pola tradición popular significaba ‘fatigada, cansa’, pero na actualidade pénsase que o seu significado era ‘vaca’, en alusión aos rabaños do pai da Lía bíblica. Variante: Lea.
Liberada. Latín. Liberada.
Liberata. Latín. Liberada.
Liberdade. Do latín libertatem, de transparente significado, liberdade.
Liboria. Latín. Consagrada aos deuses.
Lidia. Do grego Lydia, ‘muller oriúnda da Lidia, rexión de Asia menor’, xa existente entre gregos e romanos. Variante: Lédea.
Liduvina. Xermano. Pobo vitorioso ou amiga do pobo.
Lilia. Latín. Lirio.
Liliana. Latín. Pertencente aos lirios.
Lionor. De orixe discutida, pode proceder do árabe (co significado ‘Deus é a miña luz’), do provenzal Alienor (posiblemente relacionado co gótico alan, ‘medrar’) ou do gálico Leonorius, quizais aglutinación de León e Honorio. Variantes: Lianora, Leonora, Leonor, Eleonor.
Liria. Latín. Lirio.
Loaira, nome literario, posiblemente anagrama de "raiola".
Locaia. Grego. Natural da illa grega de Leucas. A través do latino Leocadia, que pode ser adaptación do grego Leukadia, ‘a branca, a resplandencente’. Variantes: Lucaia, Leocadia.
Lorena. Latín. Loureiro.
Loreto. Italiano. Bosque de loureiro.
Loucia. Galaico. Nome céltico galaico lucense feminino.
Lourenza. Latín. Coroada de loureiro, vitoriosa.
Lúa. Do latín luna, Lúa. Nome afectivo e augural dado a unha meniña co desexo de que sexa tan luminosa, bela ou influente coma a lúa.
Lucía. Latín. Nacida coa primeira luz.
Luciana. Latín. Pertencente á luz.
Lucila. Latín. Luz pequena.
Lucinda. Latín. Pertencente ou relativa á luz.
Lucrecia. Latín. Que dá beneficio e ganancia.
Luísa. Xermano. Latinización medieval dun nome orixinalmente xermánico que significaba ‘gloriosa na batalla’.
Lupa. Do alcume latino Lupus, ‘lobo’. Augura a quen leva tal nome as calidades positivas deste animal.
Lurdes. Francés-Occitano. Outeiro rochoso, topónimo desta localidade.
Luz. Latín. Luz.

M

Mabel. Celta. Leda.
Macarena. Grego. Boa amiga, feliz, beata.
Macaria. Grego. Boa amiga.
Madalena. Hebraico. Natural de Magdala.
Mafalda. Xermano. A que combate con forza.
Magali. Provenzal. Perla.
Magnolia. Francés. Flor, magnolia.
Malvina. Gaélico. De fronte delicada e bela. Neve suave.
Manuela. Hebreo. Deus está connosco.
Mar. Latín. Mar.
Mara. Hebraico. Posible nome de orixe bíblica. Significa ‘aflita, infeliz’. Úsase tamén como variante de María, Amara e Mar e mais como diminutivo de Anxos.
Marcela. Latín. Dedicada ao servizo de Marte, martelo.
Marcelina. Latín. Dedicada ao servizo de Marte, martelo.
Margarida. Latín. Perla, flor.
María. Hebreo. Señora.
Mariana. Hebraico. Discípulo ou devoto de María.
Mariña. Latín. Proveniente do mar, mariñeira.
Marta. Hebraico. A que provoca, señora.
Martiña. Latín. Dedicada a venerar a Marte.
Maruxa. Hebraico. Hipocorístico de María.
Matilde. Xermano. Que loita con forza.
Maura. Latín. Habitante da Mauritania, negra, moura, escura.
Mauricia. Latín. Habitante da Mauritania, negra, moura, escura.
Máxima. Latín. A máis grande, a maior.
Maximiliana. Latín. A máis grande, a maior.
Maximina. Latín. A máis grande, a maior.
Maxina. Latín. A máis grande, a maior. Pode proceder do nome latino Maginus, e daquela ter o significado de ‘meiga, feiticieira’, ou ben ser unha deformación de Maxima, que en orixe significaba ‘a filla máis vella’. É o nome da protagonista da primeira novela escrita en galego: Maxina ou a filla espúrea, de Marcial Valladares.
Melania. Grego. Negra.
Melba. Inglés. Regueiro.
Melchora. Hebreo. Iahvé é a luz, raíña da luz.
Melina. Latín. Doce.
Melinda. Grego. Harmoniosa.
Melisa. Grego. Abella.
Mencía. Galego. É unha incógnita a orixe e significado deste antigo nome galego.
Mercé. Latín. Favores, grazas, dons. Nome da Virxe desta advocación, patroa de Barcelona. A palabra mercé significou inicialmente ‘mercadoría’, ‘prezo’ e posteriormente ‘misericordia’, ‘perdón’. Variantes: Mercés, Mercedes.
Mercedes. Latín. Favores, grazas, Dons.
Mercés. Latín. Favores, grazas, dons.
Meritxell. Latín (a través do catalán). Pura, de moito mérito.
Micaela. Hebraico. Quen é como Deus. Deus é xusto.
Miguela. Hebraico. Quen é como Deus. Deus é xusto.
Milagres. Latín. Marabilla, milagre, prodixio.
Minerva. Latín. Deusa da sabedoría.
Minia. Xermano- galaico. grande, forte. De orixe incerta, quizais etrusca. Tamén evoca o nome latino do río Miño (Minius) que, máis dunha vez, se relacionou co minium, ‘cinabrio’, ‘minio’, ‘óxido de ferro ou de chumbo, mercurio ou arsénico’.
Mireia. Latín. Marabilla, espello.
Míriam. Hebraico. Señora.
Mirta. Grego. Flor do mirto.
Modesta. Latín. Moderada, modesta.
Moira. Celta / Galaico. Virxe María, señora, a elixida.
Mónica. Grego. Solitaria.
Montserrat. Catalán. Monte en forma de serra.
Mor. Galego. Se cadra, este nome procede dunha advocación da Virxe: a da basílica de Santa María a Maior ou Mor.
Moraima. Árabe. Variante do nome semítico Maryam, que tamén deu orixe a María.
Morgana Celta. Muller do mar.
Muma. Galaico-latino. Quizais un antigo nome latino Mummia, en relación con mamma, ‘naiciña’, ‘seo da muller’, termo do vocabulario infantil existente en case todas as linguas.
Muriel. Celta. Brillante coma o mar.

N

Nadia. Ruso. Esperanza.
Narcisa. Grego. Flor, narciso, adormentadora.
Natalia. Latín. En conmemoración do natal. Variante: Nataxa.
Nataxa. Adaptación do ruso Nataxa, diminutivo de Natalija (Natalia), que á súa vez procede do latín natalis e significa ‘natal, relativo ao nacemento’. Variante: Natalia.
Natividade. Latín. Xeración, nacemento.
Navia. Galaico. Deusa galaica das fontes, ríos e mares. Procede dun topónimo. A súa orixe parece levarnos a unha raíz nav-, ‘embarcación, nave’ e pode aludir a paisaxes en forma de nave (nava).
Nazaré. Do grego Nazaréth, a través do latín Názareth, adaptacións do antigo nome hebreo para esta cidade de Palestina, Nasrat, que significaba ‘a gardiá, a gardadora’.
Nelida. Grego. Descendente de Néstor ou Neleo.
Nemesia. Latín. Devota de Némese, deusa da xustiza.
Nerea. Grego. Nome dunha deusa grega do mar.
Nereida. Grego. Filla de Nereo. Referente a Nereo.
Neves. Latín. Neve.
Nicanora. Grego. Vencedora de homes.
Nicasia. Grego. Vencedora, vitoriosa entre o pobo.
Niceta. Grego. Vencedora, vitoriosa.
Nicolasa. Grego. Vencedora do pobo, co pobo.
Nidia. Grego. Limpa.
Nina. Hebreo. Fermosa, linda.
Noa. Hebreo. Repouso. Probablemente se trate do feminino de Noé ou quizais proveña do latín Noa, antiga cidade da Etiopía. Podería tamén proceder do hebreo Noah, relacionado con No’am, ‘delicia’, e con niham, ‘aliviar’.
Noela. Galaico. Topónimo que algúns investigadores consideran que corresponde ao nome medieval da actual vila de Noia. Variante: Noega
Noelia. Francés. Referente ao Nadal.
Noemí. Hebreo. A miña ledicia. Variante: Noemia.
Noemia. Do hebraico No’omi, derivado do substantivo no’am ‘alegría, ledicia’, que probablemente significaba ‘a miña ledicia’ ou ‘Deus é ledicia, Deus é amor’. Variante: Noemí.
Norberta. Xermano. Famosa muller do norte.
Noreia. Celta. Deusa celta.
Norma. Latín. Norma, prescrición // Xermano. Muller do norte. Probablemente se trate da forma feminina de Norman, nome inglés común antes da conquista normanda, procedente do anglosaxón Northman, ‘home do norte’, ‘noruegués’.
Nuria. Catalán. Advocación da Virxe no Val de Nuria (Xirona).

O

Oalla. Grego. Ben falada, elocuente.
Oballa. Grego. Ben falada, elocuente.
Obdulia. Árabe. Servidora de deus.
Octavia. Latín. A que facía o número oito, oitava.
Odilia. Xermano. Bens hereditarios, riqueza.
Ofelia. Grego. Utilidade, axuda, serpe.
Olaia. Grego. Ben falada, elocuente.
Olalla. Grego. Ben falada, elocuente.
Olegaria. Xermano. Pobo antigo.
Olga. Ruso. Alta, divina, invulnerábel. Nome ruso de orixe escandinava, posiblemente do antigo noruegués Helga. Parece derivar dunha abreviación de nomes que teñen por primeiro elemento heil, ‘saúde’, que orixinariamente significaba ‘invulnerable’.
Olimpia. Grego. Do monte olimpo, residencia dos deuses.
Olinda. Xermano. Lanceira da illa.
Oliva. Latín. Oliva. Variante: Olivia.
Olivia. Latín. Oliva. A póla da oliveira é o símbolo da paz na Biblia e da sabedoría e da gloria en Grecia. Variante: Oliva.
Onda. Latín. Onda do mar.
Oriana. Latín. A que naceu.
Orosia. Latín. Que ten moita boca, moi faladora.
Otilia. Xermano. Bens hereditarios, patria.
Ovidia. Latín. Pastora de ovellas.

P

Paderna, forma feminina e evolucionada de Paterno, do latín Paternus. Significa ‘paterno, pertencente ao pai’.
Palmira. Latín. Referida ao domingo de palmas.
Pancracia. Grego. Omnipotente, que posúe todo o poder.
Pandora. Grego. A que ten todos os dons, todos os regalos.
Pánfila. Grego. Amiga total, amiga de todos.
Pascuala. Hebreo. Pertencente á Pascua.
Pascualina. Hebreo. Pertencente á Pascua.
Pastora. Latín. Muller que coida o rabaño.
Pastoriza. Latín. Relativa á pastora.
Patricia. Latín. Paisana, da patria, de pai rico e nobre.
Paula. Latín. Pequena, miúda.
Paulina. Latín. Pequena, miúda.
Paz. Latín. Paz.
Pelaxia. Grego. Mariñeira, muller de mar.
Penélope. Grego. Fíos inchados, pano, tea.
Peregrina. Latín. Que vai polo campo.
Perfecta. Latín. Perfecta.
Perpetua. Latín. Constante, eterna, perpetua.
Petra. Latín. Pedra firme como a rocha.
Petronia. Latín. Dura como unha pedra, como un coio.
Petronila. Latín. Feita de pedra, de rocha.
Petunia. Latín. Flor, petunia.
Pía. Latín. Veneradora dos pais, devota, piadosa.
Piedade. Latín. Piedade.
Pilar. Latín. columna.
Polixena. Grego. Hospitalaria.
Pomba. Latín. Pomba, rola. Esta ave é animal sagrado de Venus, símbolo da paz no Antigo Testamento e do Espírito Santo no Novo.
Pompea. Do latín Pompeius, nome dunha gens romana. Probablemente teña relación co numeral sabino pompe, ‘cinco.
Porfiria. Grego. Da cor da púrpura.
Portal. Latín-galego. Diminutivo de porta. É nome dunha advocación mariana do convento de Belvís (Santiago de Compostela).
Pracida. Latín. Tranquila, apracíbel.
Preciosa. Latín. Preciosa, bela, de grande valor ou estima.
Presentación. Latín. Presentar, facer visíbel.
Primitiva. Latín. Primitiva, orixinaria.
Prisca. Latín. Antiga, venerábel.
Priscila. Latín. Antiga, vella, venerábel.
Próspera. Latín. Próspera.
Prudencia. Latín. Prudencia.
Pura. Latín. Pura, Casta.
Purificación. Latín. Purificación, expiación.

Q

Quitera, grego. Túnica curta. Do latín eclesiástico Quiteria, talvez latinización dun nome celtibero, ou de Kyteria, Kythereia en grego, epíteto de Venus Afrodita que significaba ‘da cidade de Citeres, en Creta’. Variantes: Quiteria, Quitérea.

R

Rafaela. Hebreo. Deus nos garde.
Raimunda. Xermano. Divina protección.
Ramona. Xermano. A que protexe polo consello, famosa.
Raquel. Hebreo. Ovella, gando.
Rebeca. Hebreo. Corda, ligamento.
Reimunda. Xermano. Conselleira protectora.
Reis. Latín. Reis.
Remedios. Latín. Medicina, remedio.
Renata. Latín. Nacida para unha nova vida.
Restituta. Latín. Restituída á fe, á salvación.
Rexina. Latín. Raíña.
Rita. Latín. Aférese de margarida, perla, flor.
Robustiana. Latín. Moi forte, fortísima.
Roca. Latín. Rocha, pedra.
Rosa. Latín. Rosa, flor.
Rosalía. Non está clara a súa orixe, aínda que o máis probable é que se trate do nome xermánico Ruozelin, formado sobre a raíz hroth-, ‘fama, sona’.
Rosalinda. Latín. Rosa fermosa, bela // Xermano. Escudo da fama.
Rosamunda. Xermano. A que protexe pola súa fama.
Rosario. Latín. Derivado de rosa, xardín de rosas.
Rosaura. Latín. Rosa de ouro.
Rosenda. Xermano. O camiño da fama, da gloria.
Roxana. Persa. Brillante.
Roxelia. Xermano. Vitoriosa, esperta, gloriosa pola súa lanza.
Roxeria. Xermano. Vitoriosa, esperta, gloriosa pola súa lanza.
Rufina. Latín. Pertencente á familia rufa, de pelo rubio.
Rufa. Latín. De pelo rubio.
Ruperta. Xermano. Gloriosa.
Rute. Do hebraico Ruth. Amizade, compaña, beleza. Variante: Ruth (variante gráfica).

S

Sabela, do hebreo Elixeba. O deus Baal é saúde, ‘Deus é xuramento’ ou ‘Deus é perfección’. Variante: Isabel.
Sabina, Latín. Orixinaria do país dos Sabinos, Italia.
Sabrina, Celta. Hidrónimo.
Sagrario, Latín. Lugar sagrado.
Saladina, Árabe. De fe moi pura.
Saleta, Francés. Topónimo desta localidade francesa. Nome derivado dunha advocación mariana, como homenaxe á virxe aparecida na Salette (Francia).
Salomé, Hebreo. Pacífica, perfecta, harmoniosa.
Salustiana, Xermano. Que goza de boa saúde.
Salvadora, Latín. Salvadora, que salva.
Salvia, Latín. Salvada.
Samanta, Arameo. Que escoita.
Sara, Hebreo. Princesa.
Sarela, galaico. Forma diminutiva de Sar, que deriva do céltico ou precéltico sar, ‘corrente de auga’.
Saturnina, Latín. Dedicada ao Deus Saturno (do grego, farto, saciado, saturado).
Sebastiana, Grego. Venerábel, augusta.
Secundina, Latín. A segunda.
Segunda, Latín. A segunda.
Selene, Grego. Lúa.
Selma, Árabe. Que ten paz.
Serafina, Hebreo. Purificadora.
Serapia, Grego. Sol, procedente de divindades exipcias.
Serena, Latín. Muller tranquila.
Severa, Latín. Severa, firme, seria.
Severina, Latín. Severa, firme, seria.
Sía, Latín. Cega, curta de vista. Variantes: Cecilia, Cecia, Cecía, Icía, Cía ou Cilla.
Sibilina, Grego. Profetisa.
Silvana, Latín. Selvática, do bosque.
Silvia, do latín Silvius, que significa ‘do bosque, boscoso’.
Silvina, do latín Silvius, que significa ‘do bosque, boscoso’.
Simona, Hebreo. Deus escoitoume.
Sinforosa, Grego. Acompañante.
Sira, Latín. Orixinaria de Siria.
Socorro, Latín. Socorro, auxilio.
Sofía, Grego. Sabedora, sabedoría.
Soidade, Latín. Soidade.
Sol, Latín. Sol.
Sonia, Ruso. Sabedoría.
Suevia, Latín. Terra dos suevos, xermanos que invadiron a Península Ibérica e que se estableceron en Galicia, onde reinaron por cerca dun século.
Susana, Do hebraico xuxân, ‘lirio’, posibelmente de orixe exipcia. Nome persoal semítico transmitido a través do grego Susanna e Susanná. Lirio, azucena.

T

Tais, Grego. A que se gaba.
Talia, Grego. Fértil, abundante.
Tamara, Hebreo. Palmeira. // Árabe. Dátil.
Támara, Galaico. É un nome de río convertido en antropónimo, pois evoca a Tamaris, forma latina do actual río Tambre. É de orixe prerromana escura, quizais celta.
Tania, Ruso. Fiel ao pai.
Tareixa, Grego. Cazadora, animal salvaxe.
Tarsila, Grego. Valente.
Tasia. Orixinalmente era un diminutivo de Anastasia (nome grego formado sobre anastasis, ‘resurrección’), pero independizouse e adquiriu categoría de nome oficial. Variante: Anastasia.
Tatiana, ruso (do Grego). Fiel ao pai.
Tecla, Grego. Marabillosa, gloria de Deus.
Tegra, Grego. Marabillosa, gloria de Deus.
Teodora, Grego. Regalo de Deus.
Teodosia, Grego. Doazón de Deus.
Teodolinda, Xermano. Escudo do pobo.
Teófila, Grego. Amiga de Deus.
Teresa, Grego, a través do castelán. Cazadora, animal salvaxe.
Timotea, Grego. Temerosa de Deus.
Tita, Latín. Protexida, honrada.
Tomasa, Arameo. Xemelga.
Trega, Grego. Marabillosa, gloria de Deus. Do latín eclesiástico Thecla, formado sobre o grego Thekla, ‘que ten fama por causa dos deuses’. Variantes: Tecra, Tegra, Tecla, Técola, Tiexa.
Trindade, Latín. Trindade, número de tres.

U

Ubalda, Xermano. Intelixente e valorosa.
Ulla, Celta-galaico. Xoia do mar. É un nome de río de orixe descoñecida que se introduciu como nome de muller.
Ulrica, Xermano. Gobernante poderosa.
Ultreia, Grego. Adiante.
Urbana, Latín. Habitante da cidade, cortés, educada.
Urraca, Xermano. Uro, nome de animal.
Úrsula, Latín. Osa pequena.
Uxía, Do grego Eughéneia, ben nacida, nobre. Variantes: Euxenia, Euxea, Oxea.

V

Val, Latín. Val.
Valentina, Latín. Que vale, robusta.
Valeria, Latín. San, forte.
Valeriana, Latín. San, forte.
Vanda, do xermánico vand, ‘espírito, alento’.
Venancia, Latín. Cazadora. Que pode ser vendida.
Veneranda, Latín. Digna de ser venerada.
Vera, do ruso Vèra, ‘fe’, procedente do latín verus, vera, ‘verdadeiro’. Nalgunhas linguas funciona como diminutivo de Verónica.
Verísima, Latín. Moi verdadeira.
Verónica, Grego. Imaxe verdadeira.
Vicenta, Latín. Vencedora, que vence.
Violante, Latín. Viola ou violeta, nome de flor.
Violeta, Latín. Flor, violeta.
Viridiana, Latín. Xardín verde.
Virtudes, Latín. Virtudes, forza, vigor.
Virxilia, do latín Vergilius ou Virgilius, nome dunha gens romana.
Virxinia, Latín. Virxinal.
Visitación, Latín. Visita.
Vitoria, Latín. Vitoriosa.
Viviana, Latín. Vividora, vital, que vive.

X

Xacinta. Grego. Flor.
Xandra. Grego. A que torna o inimigo. En paralelo coa recente expansión polo mundo do diminutivo italiano Sandra, produciuse en Galicia idéntico proceso con este diminutivo de Alexandra.
Xaquelina. Hebreo. A segunda, a que ven detrás.
Xasmín. Persa. Xasmín, flor.
Xasmina. Persa. Xasmín, flor.
Xeila (Sheila). Celta. Variante de Sile (nome irlandés do latín: Celia, do outeiro).
Xela. Hipocorístico de Anxela. Esta é unha das posibles formas femininas do nome masculino Anxo, do latín eclesiástico Angelus e, este, do grego ággelos, ‘mensaxeiro’. Variantes: Anxa, Anxela.
Xeloíra. Hispano. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xelvira, Elvira.
Xelvira. Hispano. Nome hispano que podería ter orixe visigótica e significar ‘amiga da lanza’ ou ‘alegre e amistosa’, ou ben ser de orixe vasca e significar ‘vila nova’. Variantes: Xeloíra, Elvira.
Xema. Latín. Xema, pedra preciosa.
Xenara. Latín. Relativa ao mes de xaneiro.
Xenerosa. Latín. Xenerosa.
Xenevra. Celta. A máis branca entre os elfos. Branca coma a escuma do mar. A través do francés Genièvre, da forma anglonormanda Guennièvre e, pola súa vez, do galés Gwenhwyvar, ‘espírito, elfo luminoso’ ou ‘que brilla no medio dos elfos’.
Xenia. Grego. Hospitalaria.
Xenoveva. Xermano. Muller de boa estirpe, muller nobre. Celta: escuma do mar.
Xenxa. Latín. Variante de inocencia. Inofensiva, honesta, sen culpa.
Xeorxina. Grego. Labrega.
Xeraldina. Xermano. Forte coa lanza, forte, fiel.
Xermana. Xermano. Irmá.
Xerónima. Grego. Nome santo.
Xertrude. Xermano. Amiga da lanza, fiel.
Xervasia. Xermano. Aguda como un venablo.
Xesusa. Hebraico. Salvadora.
Xiana. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
Xilda. Bretón-Celta. Valiosa, valente.
Ximena. Hebreo. Deus escoitoume.
Xisela. Xermano. Frecha, forte pola sabedoría.
Xiomara. Árabe derivado do xermano. Ilustre na guerra
Xoana. Hebreo. Deus é misericordioso.
Xoaquina. Hebreo. Deus construirá.
Xonxa. Latín. variante de Asunción. subir ao ceo, ascender.
Xosefa. Hebreo. sentada á dereita de deus, regalo de deus.
Xosefina. Hebreo. sentada á dereita de deus, regalo de deus.
Xudite. Do hebraico Yehudit, ‘xudía, hebrea’, adaptado ao grego e ao latín como Judith

ou Iudith. Variante: Xudit.

Xulia. Latín. Xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
Xuliana. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
Xulieta. Latín. Referido ao xentilicio da familia Xulia, dedicada a Xúpiter.
Xunqueira. Latín. Lugar cheo de xuncos, xunqueira.
Xusta. Latín. Xusta, recta, de lei.
Xustina. Latín. Xusta, recta, de lei.
Xuventina. Latín. A que posúe xuventude ou mocidade.
" Xacia". Grego. Muller metade persoa metade peixe das augas galegas

Z

Zaida, Árabe. A que medra, desenvolvida. Derivado do verbo Zaada, co significado de ‘a que medrou’, ou

ben feminino de Zaid, antropónimo masculino.

Zaira, Árabe. Florida.
Zeltia, Terra dos celtas, aparace na obra de Eduardo Pondal
Zenobia, Grego. Vida doada por Zeus.
Zoe, Grego. Vida.
Zoraida, Árabe. Graciosa.
Zulema, Árabe. Pacífica.
Zulima, Árabe. Pacífica.

Véxase tamén

Bibliografía

Costas González, X.-H. (1991). 1.000 Nomes Galegos. Xunta de Galicia: Comisión Coordinadora para a Normalización Lingüística.
Feixó Cid, X. (outubro de 2003). Dicionario Galego dos Nomes (en galego). Vigo: Edicións Xerais de Galicia. ISBN 84-9782-052-5. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2012. Consultado o 05 de novembro de 2012.
Ferro Ruibal, (dir.); Boullón Agrelo, Ferro Ruibal, Xosé M. García Álvarez, Lema Suárez, Tato Plaza (1992). Diccionario dos nomes galegos (en galego). Vigo: Ir Indo. ISBN 84-7680-096-7. Arquivado dende o orixinal o 23 de decembro de 2015. Consultado o 27 de xullo de 2014.
Seixas Subirá, X. (1977). 400 nomes galegos pra homes e mulleres. SEPT.

Ligazóns externas