Lingua rusa
Ruso русский / russkij | ||
---|---|---|
Falado en: | Rusia, países da antiga Unión Soviética e Israel | |
Rexións: | Europa, Asia | |
Total de falantes: | 145 millóns (1a lingua) e máis outros 110 millóns como segunda lingua | |
Posición: | 8 | |
Familia: | Indoeuropea Balto-eslava Eslava Eslavo oriental Ruso | |
Estatuto oficial | ||
Lingua oficial de: | Rusia, Belarús, Casaquistán, Quirguisia, ONU, Ucraína (en Crimea) | |
Regulado por: | Academia de Ciencias Rusa | |
Códigos de lingua | ||
ISO 639-1: | ru
| |
ISO 639-2: | rus | |
SIL: | RUS
| |
Mapa | ||
Status | ||
![]() |
A lingua rusa ou ruso[2] (antigamente coñecido como gran ruso, para diferenciala do ucraíno ou "pequeno ruso") (ruso: русский язык , romanizado: russkij jazyk ) ruso: [ˈruskʲɪj jɪˈzɨk] é unha lingua eslava oriental que se fala principalmente en Rusia. É a lingua nativa dos rusos, e pertence á familia das linguas indoeuropeas. É unha das catro linguas eslavas orientais vivas,[a] e tamén forma parte das linguas baltoeslavas. Ademais da propia Rusia, o ruso é lingua oficial en Belarús, Casaquistán e Kirguizistán, e utilízase amplamente como lingua franca no Cáucaso, Asia Central e, en certa medida, nos países bálticos.[4][5] Foi a lingua de facto da antiga Unión Soviética,[6] e segue usándose na vida pública con diferentes competencias en todos os estados postsoviéticos. O ruso ten máis de 258 millóns de falantes en todo o mundo.[7] É a lingua eslava máis falada,[8] e a lingua nativa máis falada en Europa,[9] así como a lingua máis estendida xeograficamente de Eurasia.[8] É a sétima lingua máis falada por número de falantes nativos, e a oitava lingua máis falada do mundo por número total de falantes..[10] O ruso é unha das dúas linguas oficiais a bordo da Estación Espacial Internacional,[11] así como unha das seis linguas oficiais das Nacións Unidas.[12]
O ruso escríbese usando o alfabeto ruso da escritura cirílica; distingue entre fonemas consoantes con articulación secundaria palatal e aqueles que non a teñen, os chamados sons "suaves" e "duros". Case todas as consoantes teñen unha contraparte dura ou suave, e a distinción é unha característica destacada da lingua. Outro aspecto importante é a neutralización de vogais átonas. O acento, que a miúdo é imprevisible, normalmente non se indica ortograficamente,[13] aínda que se pode usar un acento agudo opcional para marcar acentuación, como para distinguir entre palabras homográficas (por exemplo, замо́к [zamók – unha 'pechadura'] e за́мок [zámok – un 'castelo']), ou para indicar a pronuncia correcta de palabras ou nomes pouco comúns.
A variedade do dialecto ruso medio falada na área de Moscova é a base da forma estándar da lingua. Hai minorías rusófonas significativas en tódolos estados que fixeron parte da antiga Unión Soviética e mantén aínda un certo status como lingua de cultura. O número total de falantes podería estar ó redor dos 300 millóns de persoas.
Clasificación[editar | editar a fonte]
O ruso é unha lingua da familia indoeuropea. Os seus parentes máis cércanos son o belaruso e o ucraíno. En moitas áreas de Ucraína e Belarús nas que están en contacto, os falantes úsanas indistintamente e mesmo chegan a producirse, como no caso de Surzhik, na Ucraína central, casos de falas híbridas.
O vocabulario básico, os principios de formación das palabras e, ata un certo punto, mesmo as inflexións e o estilo literario foron fortemente influenciadas polo eslavo eclesiástico, unha linguaxe, adoptada en parte do eslavo eclesiástico do sur, empregada pola Igrexa ortodoxa rusa. Esta é a causa de que determinadas palabras do ruso literario sexan máis similares ás do búlgaro moderno que ás do belaruso ou do ucraíno. Nalgúns casos, as formas do eslavo do leste e as do eslavo eclesiástico coexisten, aínda que con matices de significado.
A fonoloxía e a sintaxe, especialmente nos dialectos setentrionais, foron influenciadas en parte polas numerosas linguas ugrofinesas (algunhas delas xa desaparecidas) que se falaban no centro e norte da actual Rusia europea, e que entraron en contacto co eslavo oriental na Idade Media. Os dialectos falados ó norte de Moscova teñen un considerable número de palabras de orixe fino-ugrio.
Fora do ámbito das linguas eslavas, o vocabulario e o estilo literario rusos foron moi influídos polo grego, o latín, o francés, o alemán e o inglés. O ruso moderno ten tamén un considerable número de palabras de orixe tártara e doutras linguas turcas.
Ruso estándar[editar | editar a fonte]
As divisións feudais e os conflitos entre políticas rivais crearon obstáculos para o intercambio de bens e ideas entre os principados do rus medieval antes e especialmente durante o dominio mongol. Isto reforzou as diferenzas dialectais e impediu durante séculos o establecemento de calquera lingua "nacional" normalizada. A aparición gradual pero constante do Gran Principado de Moscova (1263-1547) -máis tarde o Tsarato de Rusia a partir de 1547- como entidade política dominante e en constante expansión dos rus', fixo necesarios os primeiros intentos de estandarización da lingua eslava oriental baseada no dialecto de Moscova.[14] Desde entón, a tendencia da política lingüística en Rusia foi a estandarización tanto no sentido restrinxido de reducir as barreiras dialécticas entre os rusos étnicos, como no sentido máis amplo de ampliar o uso do ruso xunto ou a favor doutras linguas que existían dentro das fronteiras do imperio ruso e na posterior Unión Soviética e Federación Rusa.[14]
A forma estándar actual do ruso é xeralmente considerada como a lingua literaria rusa moderna (современный русский литературный язык – "sovremenny russky literaturny yazyk"). Xurdiu a principios do século XVIII coas reformas de modernización do estado ruso baixo o goberno de Pedro o Grande e desenvolveuse a partir do substrato dialectal moscovita (ruso medio ou central) baixo a influencia dalgunhas linguas da chancelaría rusa do século anterior.[14] Isto ocorreu a pesar de que San Petersburgo, a capital orientada a Occidente creada pola "occidentalización" do tsar Pedro o Grande, fóra a capital do Imperio ruso durante máis de 200 anos.[Cómpre referencia]
Mikhail Lomonosov compilou o primeiro libro de gramática rusa destinado á estandarización en 1755. O primeiro dicionario de ruso explicativo da Academia Rusa apareceu en 1783. No século XVIII e a finais do XIX, período coñecido como a "Idade de Ouro" da literatura rusa, xurdiron a gramática, o vocabulario e a pronuncia da lingua rusa nunha forma literaria estandarizada.[Cómpre referencia]
Antes da Revolución Bolxevique, a forma falada da lingua rusa era a da nobreza e a da burguesía urbana. Os campesiños rusos, a gran maioría da poboación, seguían falando nos seus propios dialectos. Porén, a fala dos campesiños nunca foi estudada sistemáticamente, xa que en xeral era considerada polos filólogos como unha simple fonte de folclore e un obxecto de curiosidade..[15] Así o recoñeceu o coñecido dialectólogo ruso Nikolai Karinsky (1873–1935), quen cara ao final da súa vida escribiu: “Os estudosos dos dialectos rusos estudaron principalmente fonética e morfoloxía. Algúns estudosos e coleccionistas compilaron dicionarios locais.... Case non temos estudos de material léxico nin de sintaxe dos dialectos rusos.”[16]
Despois de 1917, os lingüistas marxistas non tiñan ningún interese na multiplicidade de dialectos campesiños e consideraban a súa lingua como unha reliquia do pasado en rápida desaparición que non era digna de atención dos estudiosos. Nakhimovsky cita aos académicos soviéticos A.M Ivanov e L.P Yakubinsky, escribindo en 1930:
A lingua dos campesiños ten unha confusa diversidade herdada do feudalismo.... No seu camiño para converterse en proletariado o campesiñado leva á fábrica e á planta industrial os seus dialectos campesiños locais coa súa fonética, gramática e vocabulario... o propio proceso de contratación de traballadores entre os campesiños e a mobilidade da poboación traballadora xeran outro proceso: a liquidación da herdanza campesiña mediante a nivelación dos particulares dos dialectos locais. Sobre as ruínas da multilingua campesiña, no contexto do desenvolvemento da industria pesada, pódese dicir que xurdiu unha entidade cualitativamente nova: a linguaxe xeral da clase obreira.... o capitalismo ten a tendencia de crear a linguaxe urbana xeral dunha sociedade determinada.[17]
A mediados do século XX, tales dialectos foron expulsados coa introdución do sistema de educación obrigatoria establecido polo goberno soviético.[Cómpre referencia] A pesar da formalización do ruso estándar, algunhas características dialectais non estándar (como a fricativa [ɣ] en dialectos do sur ruso) aínda se observan na fala coloquial.[Cómpre referencia]
Distribución xeográfica[editar | editar a fonte]
O ruso fálase en Rusia e, en menor grao, noutras países que foron parte da Unión Soviética. Ata 1917 foi a única lingua oficial do Imperio Ruso. Durante o período soviético a política lingüística, aínda que recoñecía as linguas propias de cada república constituínte e mesmo o dereito a educación primaria en moitas linguas de territorios sen rango de república, reservaba para o ruso un status especial como lingua de comunicación supranacional e de cultura. O seu rol como lingua de intercambio entre as antigas repúblicas soviéticas continuou despois da desaparición desta en 1991, aínda que perdeu a situación de privilexio.
En Letonia, cun terzo da poboación rusófona, o debate para o seu recoñecemento oficial segue a estar presente. Noutra das repúblicas bálticas, Estonia, os falantes son ó redor dunha cuarta parte da poboación.
Nos países do Pacto de Varsovia e outros países satélites da URSS foi lingua de escolarización obrigatoria, pero a súa desaparición do sistema escolar fixo que o coñecemento e o uso sexan limitados. Foi tamén amplamente ensinado en Laos, Vietnam, Camboxa e Mongolia.
En Israel hai (censo de 1999) ó redor de 750.000 xudeus rusófonos orixinarios de países da antiga URSS e atópanse comunidades de falantes de certo tamaño en Norteamérica. Segundo o censo do ano 2000 uns 4,2 millóns de persoas falan ruso nos EEUU. Na Europa occidental os grupos máis importantes de falantes de ruso concéntranse en Alemaña.
Status oficial[editar | editar a fonte]
É lingua oficial en Rusia e cooficial en Belarús, Casaquistán, Quirguisia, na República Autónoma de Crimea, na Ucraína e nas non recoñecidas internacionalmente Transnistria, Osetia do Sur e Abkhazia. É un dos seis idiomas oficiais da ONU.
O 97% dos estudantes en escolas públicas de Rusia son educados só ou principalmente en ruso, así como o 75% en Belarús, 41% en Casaquistán, 25% na Ucraína, 23% en Quirguisia, 21% en Moldova, 7% en Acerbaixán, 5 % en Xeorxia, 2% en Armenia e Taxiquistán. A escolarización en ruso é tamén aínda posible nas Repúblicas Bálticas, malia os intentos dos gobernos locais por reduci-las materias ensinadas en ruso.
O ruso é, por último, cooficial en sete comunidades da Romanía nas provincias de Tulcea e Constanza, onde a minoría dos lipovans rusofalantes constitúe o 20% da poboación.
Dialectos[editar | editar a fonte]
A pesar da estandarización do ruso a partir de 1900, especialmente no referente ao vocabulario, existe un gran número de dialectos en Rusia. Algúns lingüistas dividen os dialectos do ruso en dous grupos rexionais principais, o "setentrional" e o "meridional", coa Moscova como zona de transición entre os dous. Outros o dividen en tres grupos: "setentrional", "central" e "meridional", coa Moscova no grupo central. Os dialectólogos recoñecen dentro da Rusia ducias de variedades menores.
Os dialectos do norte teñen como característica máis notoria a pronunciación clara do fonema /o/ en posicións átonas -fenómeno denominado okan'e (оканье)- (mentres que nos acentos do sur -incluíndo Moscova- pasa a pronunciarse /ʌ/). Así mesmo, no acento do sur palatalízase o fonema /t/ en posición final e aspíranse os fonemas /g/, que pasan a ser máis semellantes ao fonema /h/. Estas características danse tamén no ucraíno moderno, o que indica a influencia entrámbolos dous.
Entre os primeiros en estuda-la dialectoloxía rusa estivo Lomonosov no século XVIII. No século XIX Vladimir Dal recolleu no seu dicionario o vocabulario dialectal. O estudo ao miúdo dos dialectos do ruso comenzou a comezos do século XX. Destaca o Atlas dialectolóxico da lingua rusa (Диалектологический атлас русского языка), publicado en tres volumes entre 1986-1989, despois de catro décadas de traballo.
O idioma estándar está baseado no dialecto moscovita.
Alfabeto[editar | editar a fonte]
O ruso escríbese co alfabeto ruso (русский алфавит ou русская азбука), variante do alfabeto cirílico (кириллический алфавит ou кириллица). Desde a reforma ortográfica do ano 1918 o alfabeto componse de 33 signos: 10 para reproducir as vogais, 21 para as consoantes máis dous signos Ь, Ъ que indican respectivamente a brandura (velarización) ou dureza da consoante anterior.
A táboa seguinte amosa as letras do alfabeto e a súa pronuncia.
- Escoite o alfabeto ruso:
Alfabeto ruso (axuda · info).
А /a/ |
Б /b/ |
В /v/ |
Г /g/ |
Д /d/ |
Е /je/ |
Ё /jo/ |
Ж /ʐ/ |
З /z/ |
И /i/ |
Й /j/ |
К /k/ |
Л /l/ |
М /m/ |
Н /n/ |
О /o/ |
П /p/ |
Р /r/ |
С /s/ |
Т /t/ |
У /u/ |
Ф /f/ |
Х /x/ |
Ц /ʦ/ |
Ч /ʨ/ |
Ш /ʂ/ |
Щ /ɕː/ |
Ъ /-/ |
Ы [ɨ] |
Ь /◌ʲ/ |
Э /e/ |
Ю /ju/ |
Я /ja/ |
Con anterioridade empregáronse tamén outras letras, como por exemplo <ѣ> /ie/ ou /e/, <і> /i/, <ѳ> /f/, <ѵ> /i/ e <ѧ>, que confluíron en <я>. O yers <ъ> e <ь> indicaban a pronuncia de /ŭ/ e /ĭ/ ultra-curtos ou reducidos, que hoxe son [ɪ], [ɯ] ou [ə̈], [ə̹].
Na actualidade, o alfabeto ruso aínda non conta cun sistema de codificación de caracteres ben establecido e utilízanse varios (KOI8-R, Windows-1251, ISO/IEC 8859,..). Espérase que esta situación se solucione coa implementación de Unicode.
Ortografía[editar | editar a fonte]
A ortografía do ruso é bastante fonémica, con regularizacións e inconsistencias debidas á morfoloxía, a etimoloxía e a gramática. A maioría das regras ortográficas en vigor introducíronse entre 1880 e 1910. En 1918 produciuse unha reforma fundamental e en 1956 publicouse o padrón actual. A finais do século XX introduciuse unha actualización que non foi ben recibida e que non se ten adoptado formalmente.
A puntuación, que se baseaba no grego bizantino, reformulouse nos séculos XVII e XVIII seguindo os modelos do francés e o alemán.
Fonoloxía[editar | editar a fonte]
O sistema fonolóxico do ruso deriva do eslavónico común, aínda que se modificou bastante no primeiro período da lingua e se asentou arredor de 1400.
Vogais[editar | editar a fonte]
O ruso conta con cinco vogais que se caracterizan polo elevado número de alófonos, dependendo de se a consoante que a precede está ou non palatalizada.
Anterior | Central | Posterior | |
---|---|---|---|
Fechada | i | (ɨ) | u |
Media | e | (ə) | o |
Aberta | a |
Para algúns lingüistas, (ɨ) é un fonema diferenciado. Aquí considérase como alófono de /i/.
Consoantes[editar | editar a fonte]
As consoantes danse en parellas diferenciadas entre normal e palatalizada, o que se denomina tecnicamente dura e branda (as consoantes "duras" moitas veces están "velarizadas").
Bilabiais | Labio- dentais |
Dentais e Alveolares |
Post- alveolares |
Palatal | Velares | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Nasais | duras | /m/ | /n/ | ||||
brandas | /mʲ/ | /nʲ/ | |||||
Oclusivas | duras | /p/ /b/ | /t/ /d/ | /k/ /g/ | |||
brandas | /pʲ/ /bʲ/ | /tʲ/ /dʲ/ | /kʲ/* [gʲ] | ||||
Africadas | dura | /ʦ/ | |||||
branda | /tɕ/ | ||||||
Fricativas | duras | /f/ /v/ | /s/ /z/ | /ʂ/ /ʐ/ | /x/ | ||
brandas | /fʲ/ /vʲ/ | /sʲ/ /zʲ/ | /ɕː/* /ʑː/* | [xʲ] | |||
Vibrantes | dura | /r/ | |||||
branda | /rʲ/ | ||||||
Aproximantes | dura | /l/ | |||||
brandas | /lʲ/ | /j/ |
Gramática[editar | editar a fonte]
O ruso é unha lingua flexiva, con seis casos nominais: nominativo, acusativo, xenitivo, dativo, instrumental e locativo. Subsiste un caso locativo para as invocacións relixiosas.
Caso | Nome ruso | Corresponde a | Exemplo | Tradución |
---|---|---|---|---|
Nominativo | Именительный падеж | Quen? Que? "Кто? Что?" (suxeito) | Иван читает | Xoán le |
Xenitivo | Родительный падеж | De quen? De que? "Кого? Чего?" | книга Ивана | O libro de Xoán |
Dativo | Дательный падеж | A quen? A que? "Кому? Чему?" | я дал книгу Ивану | Dinlle o libro a Xoán |
Accusativo | Винительный падеж | Que? Quen? (obxecto) "Кого? Что?" | я вижу Ивана | Vexo a Xoán |
Instrumental | Творительный падеж | Con quen? Con que? "Кем? Чем?" e complemento axente nas oracións pasivas |
я пишу карандашом книга прочитана Иваном |
Escribo co lapis O libro é lido por Xoán |
Locativo (Preposicional) | Предложный падеж | Varios complementos | я говорю об Иване | Falo (acerca) de Xoán |
Existen tres xéneros, o masculino, o feminino e o neutro e dous números, o singular e o plural.
Como na maioría das linguas eslavas, o ruso non posúe artigos. O carácter de artigo definido ou de artigo indefinido dao a súa posición en relación ao verbo:
- Девушка пришла (literalmente "Rapaza chegada") tradúcese por "A rapaza chegou".
- Пришла девушка (literalmente "Chegada rapaza") tradúcese por "Chegou unha rapaza".
O verbo só ten dúas formas, o presente e o pasado, e catro modos: indicativo, imperativo, xerundio e participio. En presente, o verbo ten seis persoas, suficientemente diferenciadas como para que se prescinda bastante dos pronomes persoais. En pasado, o verbo só ten catro formas: masculino, feminino, neutro e plural, o que significa que os verbos non concordan cos pronomes persoais, senón coas persoas.
O verbo ser/estar (быть) non existe en presente:
- Зто стол (literalmente "Isto mesa") tradúcese por "Isto é a mesa".
- Я студент (literalmente "Eu estudante") tradúcese por "Eu son estudante".
Historia e exemplos[editar | editar a fonte]
A historia da lingua rusa pódese dividir nos seguintes períodos:[18]
- Período de Kíiv e ruptura feudal
- O período de Moscova (séculos XV-XVII)
- Lingua nacional estándar
A xulgar polos rexistros históricos, aproximadamente no ano 1000 d.C. o grupo étnico predominante sobre gran parte da Rusia europea moderna, Ucraína e Bielorrusia era a rama oriental dos eslavos, falando un grupo de dialectos estreitamente emparentado. A unificación política desta rexión na Rus de Kíiv cara ao ano 880, da que proceden as modernas Rusia, Ucraína e Bielorrusia, estableceu o antigo eslavo oriental como lingua literaria e comercial. Axiña seguiu tras a adopción no ano 988 do cristianismo a introdución do antigo eslavo eclesiástico como lingua litúrxica e oficial. Os préstamos e calcos semánticos do grego bizantino comezaron a entrar no antigo eslavo oriental e nos dialectos falados nesta época, que á súa vez modificaron tamén o antigo eslavo eclesiástico.[Cómpre referencia]

A diferenciación dialectal acelerouse aproximadamente no 1100 despois da ruptura do Rus de Kíiv. Nos territorios das modernas Bielorrusia e Ucraína xurdiu o ruteno e na Rusia moderna o ruso medieval. Diferenciáronse a partir do século XIII, é dicir, tras a división do territorio entre o Gran Ducado de Lituania(1009–1569) e o Reino de Polonia (1025-1385) no oeste e as repúblicas feudais independentes de Novgorod e a de Pskov, ademais de numerosos pequenos ducados (que pasaron a ser vasalos dos tártaros) no leste.[Cómpre referencia]
A lingua oficial en Moscova e Nóvgorod, e máis tarde na crecente Moscovia, era o eslavo eclesiástico, que evolucionou a partir do eslavo eclesiástico antigo e permaneceu como lingua literaria durante séculos, ata o época petrina, cando o seu uso limitouse aos textos bíblicos e litúrxicos. O ruso desenvolveuse baixo unha forte influencia do eslavo eclesiástico ata finais do século XVII; despois a influencia investiuse, o que levou á corrupción dos textos litúrxicos.
As reformas políticas de Pedro o Grande (Пётр Вели́кий, Pyótr Velíky) foron acompañadas dunha reforma do alfabeto, e lograron o seu obxectivo de secularización e occidentalización. Adoptáronse bloques de vocabulario especializado das linguas da Europa Occidental. Cara a 1800, unha parte importante da alta burguesía falaba a diario francés, e ás veces alemán.[19] Moitas novelas rusas do século XIX, como a de Lev Tolstoi (Лев Толсто́й) guerra e a paz, conteñen parágrafos enteiros e mesmo páxinas enteiras en francés sen tradución, supoñíase que os lectores cultos non a necesitarían.[Cómpre referencia]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Tres, se o ruteno se conta como dialecto da lingua ucraína.[3]
- Referencias
- ↑ Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022.
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para ruso.
- ↑ Magocsi, Paul Robert (1996). "Language and National Survival". Jahrbücher für Geschichte Osteuropas 44 (1) (Franz Steiner Verlag). pp. 83–85. JSTOR 41049661.
- ↑ "Russian Language Enjoying a Boost in Post-Soviet States". Gallup.com. 1 de agosto de 2008. Arquivado dende o orixinal o May 18, 2010. Consultado o 19 de outubro do 2022.
- ↑ Арефьев, Александр (2006). Падение статуса русского языка на постсоветском пространстве. Демоскоп Weekly (en ruso) (251). Arquivado dende o orixinal o 8 de marzo de 2013.
- ↑ Constitución e Lei Fundamental da Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas, 1977: Seción II, capítulo 6, artigo 36
- ↑ "Russian". Ethnologue. Consultado o 19 de outubro do 2022.
- ↑ 8,0 8,1 "Russian". Universidade de Toronto. Consultado o 19 de outubro do 2022.
O ruso é a máis estendida das linguas eslavas e a lingua nativa máis grande de Europa. De gran importancia política, é unha das linguas oficiais das Nacións Unidas, polo que é unha área natural de estudo para os interesados na xeopolítica.
- ↑ "The 10 Most Spoken Languages in Europe". Tandem. 12 de setembro de 2019. Consultado o 19 de outubro do 2022.
- ↑ "The World's Most Widely Spoken Languages". Saint Ignatius High School. Cleveland, Ohio. Arquivado dende o orixinal o 27 de setembro de 2011. Consultado o 19 de outubro do 2022.
- ↑ Wakata, Koichi. "My Long Mission in Space". JAXA. Consultado o 19 de outubro do 2022.
The official languages on the ISS are English and Russian, and when I was speaking with the Flight Control Room at JAXA's Tsukuba Space Center during ISS systems and payload operations, I was required to speak in either English or Russian.
- ↑ "Official Languages". Nacións Unidas. Consultado o 19 de outubro do 2022.
"Hai seis linguas oficiais na ONU. Estes son árabe, chinés, inglés, francés, ruso e español. A correcta interpretación e tradución destes seis idiomas, tanto de forma oral como escrita, é moi importante para o traballo da Organización, porque iso permite unha comunicación clara e concisa sobre cuestións de importancia mundial".
- ↑ Timberlake 2004, p. 17.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 Kadochnikov, Denis V. (2016). Ginsburgh, Victor; Weber, Shlomo, eds. "Languages, Regional Conflicts and Economic Development: Russia". The Palgrave Handbook of Economics and Language (en inglés). Londres: Palgrave Macmillan UK. pp. 538–580. ISBN 978-1-349-67307-0. doi:10.1007/978-1-137-32505-1_20. Consultado o 19 de outubro do 2022.
- ↑ Nakhimovsky, A. D. (2019). The Language of Russian Peasants in the Twentieth Century: A Linguistic Analysis and Oral History. United Kingdom: Lexington Books. (Chapter 1)
- ↑ Nakhimovsky, A. D. (2019). The Language of Russian Peasants in the Twentieth Century: A Linguistic Analysis and Oral History. United Kingdom: Lexington Books. (p.2)
- ↑ Ibid.(p.3)
- ↑ Лопатин В. В., Улуханов И. С. (2005). "Восточнославянские языки. Русский язык". Языки мира. Славянские языки. М.: Academia. pp. 448–450. ISBN 978-5-87444-216-3.
- ↑ Flaitz, Jeffra (1988). The ideology of English: French perceptions of English as a world language. Walter de Gruyter. p. 3. ISBN 978-3-110-11549-9. Consultado o 29 de outubro do 2022.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Lingua rusa ![]() |
![]() |
Existe unha versión da Wikipedia en Lingua rusa |
![]() |
A Galipedia ten un portal sobre: Rusia |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Sánchez Puig, María (1997): Lecciones de Ruso. Madrid: Rubiños-1860 - ISBN 978-84-8041-105-9
Outros artigos[editar | editar a fonte]
- Lingua rusa
- Linguas de Abkhazia
- Linguas de Armenia
- Linguas de Acerbaixán
- Linguas de Belarús
- Linguas de Casaquistán
- Linguas da China
- Linguas de Corea do Norte
- Linguas dos Estados Unidos de América
- Linguas de Estonia
- Linguas de Finlandia
- Linguas de Israel
- Linguas de Letonia
- Linguas de Lituania
- Linguas de Moldavia
- Linguas de Mongolia
- Linguas de Noruega
- Linguas de Polonia
- Linguas de Rusia
- Linguas de Taxiquistán
- Linguas de Turkmenistán
- Linguas de Turquía
- Linguas de Ucraína
- Linguas de Uzbekistán
- Linguas do Xapón
- Linguas de Xeorxia