Lingua guna

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Lingua kuna»)
Guna
Dulegaya
Falado en: Colombia e Panamá
Total de falantes: 61 000 (2000–2012)[1]
Familia: Americana
 Chibcha
  Guna-colombiano
   Guna
Estatuto oficial
Lingua oficial de: Panamá[2]
Códigos de lingua
ISO 639-1: --
ISO 639-2: ---
ISO 639-3: cuk
Mapa
Status

O guna está clasificado como "vulnerable" polo Libro Vermello das Linguas Ameazadas da UNESCO[3]

A lingua guna (autoglotónimo dulegaya, ou lingua do pobo), chamada kuna antes da reforma ortográfica de 2010,[4] é unha lingua chibcha falada polo pobo guna, que habita en Colombia e Panamá.[1]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 "A lingua guna en Ethnologue". Consultado o 8 de maio de 2019. 
  2. Gaceta Oficial de Panamá (26 de novembro de 2010). "Ley 88 del 26 de noviembre de 2010" (PDF) (en castelán). Cidade de Panamá, Panamá. Consultado o 26 de novembro de 2010. .
  3. Moseley, Christopher e Nicolas, Alexandre. "Atlas of the world's languages in danger". unesdoc.unesco.org. Consultado o 11 de xullo de 2022. 
  4. "Lenguaje – ¿Guna, kuna o cuna?: James Howe" [Language – Guna, kuna or cuna?: James Howe]. La Prensa (en castelán). 22 de febreiro de 2014. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Llerena Villalobos, Rito. (1987). Relación y determinación en el predicado de la lengua Kuna. Bogotá: CCELA – Universidad de los Andes. ISSN 0120-9507 (en castelán)
  • Alphonse Louis Pinart (1890). Ernest Leroux, ed. Vocabulario castellano-cuna. pp. 3–. Consultado o 25 de agosto de 2012. 
  • Holmer, Nils Magnus (1952). Etnografiska Museet, ed. Ethno-linguistic Cuna dictionary, with indices and references to A critical and comparative Cuna grammar (Etnologiska studier 14) and The grammatical sketch in Cuna chrestomathy (Etnologiska studier 18). Göteborg. 
  • de Gerdes, Marta Lucía. (2003). "'The life story of grandmother Elida': Kuna personal narratives as verbal art." In Translating native Latin American verbal art: Ethnopoetics and ethonography of speaking. Kay Sammons and Joel Sherzer, eds. Washington, D.C