Tempo

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Tempo (homónimos).

Un reloxo é calquera dispositivo que pode medir o tempo transcorrido entre dous eventos que suceden respecto dun observador.

O tempo é a sucesión das cousas considerada como un continuo uniforme, que se divide para medilo en intervalos regulares naturais, como os ciclos do Sol, da Lúa, das estacións etc., ou convencionais, como as horas, minutos, segundos etc., e que, xunto co espazo, serve de medio de referencia fundamental para localizar as existencias, fenómenos ou acontecementos.

Comunmente o tempo é o concepto que permite comprender a mudanza, a transformación. Nesta liña é así mesmo a base (o paso do tempo, o instante de tempo no que nos achamos) para falarmos de pasado, presente e futuro.

Por este motivo o tempo é un problema fundamental, e permanentemente aberto, de todo o que ten que ver coa experiencia e o coñecemento. Así, a súa concepción, o seu lugar no discurso vai ser fundamental nas distintas concepcións filosóficas. Tamén na física vai ser chave a súa caracterización. E como consecuencia, o impacto das distintas concepcións do mesmo na cultura vai ser enorme, facéndose presente en todo momento nas distintas artes, desde a poesía ata o cinema.

Definición

Definir o tempo dunha maneira aplicable a todos os campos sen circularidade eludiu sistematicamente aos estudosos. Con todo, campos tan diversos como a empresa, a industria, o deporte, as ciencias e as artes escénicas incorporan algunha noción de tempo nas súas respectivos medicións. En física, o tempo utilízase para definir outras magnitudes, como a velocidade, polo que definir o tempo en termos das devanditas magnitudes daría lugar a unha circularidade da definición.

O tempo en física defínese operacionalmente como "o que marca un reloxo". Esta definición operativa do tempo, na que se di que a observación dun certo número de repeticións dun ou outro suceso cíclico estándar constitúe unha unidade estándar, como o segundo, é útil tanto na realización de experimentos avanzados como nos asuntos cotiáns da vida. Existen moitos sistemas para determinar que hora é. Os acontecementos periódicos e o movemento periódico serviron durante moito tempo como estándares para as unidades de tempo. Algúns exemplos son o movemento aparente do sol a través do ceo, as fases da lúa e o paso dun péndulo de movemento libre. Os sistemas máis modernos inclúen o sistema de posicionamento global (GPS), outros sistemas de satélites, o Tempo Universal Coordinado e o tempo solar medio. En xeral, os números obtidos a partir de distintos sistemas horarios difiren entre si, pero con medicións coidadosas poden sincronizarse.

A definición operativa do tempo non aborda a natureza fundamental do tempo. As investigacións sobre a relación entre espazo e tempo levaron aos físicos para definir o continuo espazo-tempo, no que a cada suceso asígnanselle catro números que representan o seu tempo e posición (as coordenadas do suceso). Exemplos de sucesos son a colisión de dúas partículas, a explosión dunha supernova ou a chegada dun foguete. A relatividade xeral explica por que o tempo observado dun suceso pode ser diferente para distintos observadores. Na relatividade xeral, a pregunta de que hora é agora só ten sentido en relación cun observador concreto. A distancia e o tempo están intimamente relacionados, e o tempo necesario para que a luz percorra unha distancia específica é o mesmo para todos os observadores, como demostrou publicamente por primeira vez o experimento de Michelson e Morley. Os sucesos poden estar separados en moitas direccións no espazo, pero se dous sucesos están separados polo tempo, entón un suceso debe preceder ao outro, e todos os observadores estarán de acordo nisto. A relatividade xeral non aborda a natureza do tempo para intervalos extremadamente pequenos nos que se aplica a mecánica cuántica. Na mecánica cuántica, o tempo trátase como un parámetro universal e absoluto, a diferenza da noción de reloxos independentes da relatividade xeral. A conciliación destas dúas teorías coñécese como o problema do tempo. En 2023, non existe unha teoría xeralmente aceptada da relatividade xeral cuántica..

Medición do tempo

O fluxo de area nun reloxo de area pódese usar para medir o paso do tempo. Tamén representa concretamente o presente como entre o pasado e o futuro.

Reloxo de sol de peto.

En termos xerais, os métodos de medición temporal, ou cronometría, adoptan dúas formas distintas: o calendario, unha ferramenta matemática para organizar intervalos de tempo, e o reloxo, mecanismo físico que conta o paso do tempo. Na vida a cotiá, o reloxo consúltase para períodos inferiores a un día, mentres que o calendario consúltase para períodos superiores a un día. Cada vez máis, os dispositivos electrónicos persoais mostran simultaneamente calendarios e reloxos. O número (que aparece na esfera dun reloxo ou nun calendario) que marca a ocorrencia dun acontecemento específico en canto a hora ou día obtense contando a partir dunha época fiducial - un punto de referencia central.

A cronoloxía (histórica, xeolóxica etc.) permite datar os momentos en que ocorren determinados feitos (lapsos relativamente breves) ou procesos (lapsos de duración maior). Nunha liña de tempo pódese representar graficamente os momentos históricos en puntos e os procesos en segmentos.

As formas e instrumentos para medir o tempo son de uso moi antigo, e todas elas baséanse na medición do movemento, do cambio material dun obxecto a través do tempo, que é o que pode medirse. Nun principio comezáronse a medir os movementos dos astros, especialmente o movemento aparente do Sol, dando lugar ao tempo solar aparente. O desenvolvemento da astronomía fixo que, de xeito paulatino, se fosen creando diversos instrumentos, tales como os reloxos de sol, as clepsidras ou os reloxos de area e os cronómetros.

O tempo marcado polo reloxo non é universal, senón unha construción histórica. Medir o tempo significa en principio rexistrar coincidencias. Cando alguén marca un compromiso, digamos ás 13:00 horas do presente día, está informando de que ela estará no lugar acordado cando o punteiro grande do reloxo colocado naquel lugar coincida coa marca no dial sobre a que está a inscrición "12", e o punteiro pequeno coincida coa marca asociada á inscrición "1".

A medida de tempo require polo tanto dun aparello que produza eventos repetitivos e regulares. A igualdade esperada entre o intervalo de tempo que separa calquera dous eventos especificados no reloxo e os intervalos que separan as asociadas repeticións destes mesmos dous eventos é alcanzada mediante a simetría establecida a propósito na construción do mecanismo físico que irá funcionar como "base de tempo" do reloxo, normalmente un oscilador dalgún tipo: mecánico, eléctrico ou outro. En particular, debe facerse un esforzo para garantir que cada ciclo se procese baixo condicións análogas ás presentes nos ciclos anteriores, tanto no que se refira ás condicións iniciais do ciclo (particularmente no que atinxe á enerxía total, a configuración e distribución de mas e mesmo á carga eléctrica total do sistema) tanto no que se refira á evolución do ciclo, en particular para garantías sobre a constancia das leis físicas que o gobernen.

Nos reloxos mecánicos o oscilador normalmente está constituído por un sistema masa mol, ou en casos dalgúns reloxos por péndulos. Nos reloxos eléctricos o oscilador pode estar construído só con compoñentes eléctricos, mais por cuestións de precisión é moi común que as oscilacións deste sexan controladas por un cristal piezeléctrico, cristal en que as vibracións mecánicas da súa estrutura se acompañan pola produción de cargas eléctricas nas superficies do mesmo en virtude das súas propiedades estruturais a nivel molecular. Para tornar o reloxo dúas veces máis preciso, precisaban fornecer o duplo de calor.

Aínda que os reloxos con elevada precisión sexan artefactos atopados cunha enorme facilidade nas máis variadas formas, modelos e tamaños, e ás veces cun custo baixo, tal precisión e accesibilidade é algo moi recente na historia das sociedades. Na época das grandes navegacións, hai uns 500 anos, dispositivos como estes existían só nos soños dos navegantes. Nas súas primeiras versións, a construción de reloxos con incertezas de decenas de minutos ao día xa implicaba un gran progreso. Posteriormente, a determinación da medida do tempo foise perfeccionando ata chegar ao reloxo atómico. O reloxo atómico está calibrado para contar 9 192 631 770 vibracións do átomo de Cesio para logo facer un "tic".

Na ausencia de reloxos artificiais a humanidade valeuse, ao longo da súa historia, da regularidade observada en certos fenómenos naturais, especialmente os astronómicos para establecer os padróns para a determinación e medida do tempo: o intervalo coñecido como día débese á rotación da Terra, a semana débese ás fases da Lúa, a lunación serviu de base para a definición de mes e a traslación da Terra deu lugar ao concepto de ano.

Historia do calendario

Artigo principal: Calendario.

Os artefactos do Paleolítico suxiren que a Lúa foi usada para calcular o tempo xa hai 6.000 anos. Os calendarios lunares foron dos primeiros en aparecer, con anos de 12 ou 13 meses lunares (354 ou 384 días). Sen intercalación para engadir días ou meses a algúns anos, as estacións cambiarían rapidamente nun calendario baseado unicamente en doce meses lunares. O calendario lunisolar ten un decimotercer mes agregado a algúns anos para compensar a diferenza entre un ano completo (agora sábese que o ano ten arredor de 365,24 días) e un ano de só doce meses lunares. Os números doce e trece pasaron a ocupar un lugar destacado en moitas culturas, polo menos en parte debido a esta relación dos meses cos anos. Outras formas temperás de calendarios orixináronse en Mesoamérica, especialmente na antiga civilización maia. Estes calendarios tiñan unha base relixiosa e astronómica, con 18 meses nun ano e 20 días nun mes, máis cinco días epagómenos ao final do ano.

As reformas de Xulio César no ano 45 a.C. puxeron ao mundo romano nun calendario solar. Este calendario xuliano era defectuoso, xa que a súa intercalación seguía permitindo que os solsticios e equinoccios astronómicos avanzasen na súa contra uns 11 minutos ao ano. O Papa Gregorio XIII introduciu unha corrección en 1582 que é coñecida como calendario gregoriano e que foi adoptada lentamente por diferentes nacións ao longo de varios séculos, pero agora é, con moito, o calendario máis utilizado en todo o mundo.

Durante a Revolución Francesa, inventáronse un novo reloxo e un novo calendario nun intento de descristianizar o tempo e crear un sistema máis racional para substituír o calendario gregoriano. Os días do calendario republicano francés consistían en dez horas de cen minutos de cen segundos, o que supoñía unha desviación do sistema de base 12 (duodecimal) utilizado en moitos outros dispositivos por moitas culturas. O sistema foi abolido en 1806.

Historia doutros dispositivos

reloxo de sol horizontal en Taganrog

Un vello reloxo de cociña

Véxase tamén: Reloxo.

A idea de separar o día en partes máis pequenas atribúeselles aos exipcios debido aos seus reloxos de sol, que funcionaban cun sistema duodecimal. A importancia do número 12 débese ao número de ciclos lunares nun ano e ao número de estrelas que se utilizan para contar o paso da noite. Ao longo da historia inventáronse unha gran variedade de dispositivos para medir o tempo. O estudo destes aparellos chámase horoloxía.

Un dispositivo exipcio que data de c. 1500 a.C., de forma similar a unha regra T dobrada, medía o paso do tempo a partir da sombra proxectada polo seu traveseiro sobre unha regra non lineal. A T orientábase cara ao leste polas mañás. Ao mediodía, o dispositivo virábase para que puidese proxectar a súa sombra na dirección da tarde.

O reloxo de sol utiliza un gnomon para proxectar unha sombra sobre un conxunto de marcas calibradas segundo a hora. A posición da sombra marca a hora da hora local.

O dispositivo de cronometraxe máis preciso do mundo antigo era o reloxo de auga, ou clepsidra, un dos cales foi atopado na tumba do faraón exipcio. Amenhotep I. Poderían usarse para medir as horas incluso pola noite, pero requirían un mantemento manual para repoñer o fluxo de auga. Os antigos gregos e os habitantes de Caldea (sueste de Mesopotamia) mantiñan regularmente rexistros de cronometraxe como parte esencial das súas observacións astronómicas. Os inventores e enxeñeiros árabes, en particular, realizaron melloras no uso dos reloxos de auga ata a Idade Media. No século XI, Inventores e enxeñeiros chineses inventaron os primeiros reloxos mecánicos accionados por un mecanismo de escape.

Un reloxo de cuarzo contemporáneo, 2007

O reloxo de area usa un fluxo de area para medir o paso do tempo. Utilizáronse na navegación. Fernando de Magalhães usou 18 vasos en cada barco para medir o tempo durante a súa circunnavegación polo globo. (1522).

As varas e as candeas de incenso eran, e son, comunmente utilizadas para medir o tempo en templos e igrexas de todo o mundo. Os reloxos de auga, e máis tarde, os reloxos mecánicos, foron utilizados para marcar os acontecementos das abadías e mosteiros da Idade Media. Richard de Wallingford (1292–1336), abade da abadía de St Albans, sobre 1330, construíu un reloxo astronómico a modo dun planetario mecánico.

Galileo Galilei e especialmente Christiaan Huygens fixeron grandes avances na cronometraxe precisa coa invención dos reloxos de péndulo xunto coa agulla dos minutos de Jost Burgi.

O paso do tempo no mar estaba marcado por campás que indicaban o tempo (ver campá de barco). As horas eran marcadas por campás nas abadías e tamén no mar.

Espérase que os reloxos atómicos a escala de chip, como este presentado en 2004, melloren moito a localización do GPS.

Os reloxos poden ir desde reloxos persoais ata variedades máis exóticas como o reloxo dos 10.000 anos (en inglés Clock of the Long Now). Poden ser accionados por unha variedade de medios, incluíndo a gravidade, resortes e varias formas de enerxía eléctrica, e regulados por unha variedade de medios como un péndulo.

Os espertadores apareceron por primeira vez na antiga Grecia ao redor do 250 a. C. cun reloxo de auga que faría saltar un asubío. Esta idea foi posteriormente mecanizada por Levi Hutchins e Seth E. Thomas.

Un cronómetro é un reloxo portátil que cumpre con certos estándares de precisión. Inicialmente, o termo utilizábase para referirse ao cronómetro mariño, un reloxo que se usaba para determinar a lonxitude mediante a navegación astronómica, unha precisión acadada primeiro polo reloxeiro inglés John Harrison.Máis recentemente, o termo tamén se aplicou ao reloxo cronómetro, un reloxo que cumpre os estándares de precisión establecidos pola axencia suíza, COSC (Contrôle Officiel Suisse des Chronomètres).

Os dispositivos de cronometraxe máis precisos son os reloxos atómicos, que teñen unha precisión de segundos en moitos millóns de anos. e utilízanse para calibrar outros reloxos e instrumentos de cronometraxe.

Os reloxos atómicos utilizan a frecuencia das transicións electrónicas de certos átomos para medir o segundo. Un dos átomos utilizados é o cesio, a maioría dos reloxos atómicos modernos sondan o cesio con microondas para determinar a frecuencia destas vibracións electrónicas. Desde 1967, o Sistema Internacional de Medidas basea a súa unidade de tempo, o segundo, nas propiedades dos átomos de cesio. O Sistema Internacional de Unidades (SI) define o segundo como 9.192.631.770 ciclos de radiación que corresponden á transición entre dous niveis de enerxía de spin electrónico do estado fundamental do átomo do ¹³³Cs.

Coordinando o sistema de posicionamento global (GPS) xunto co protocolo de tempo da rede (Network Time Protocol), na actualidade, pode utilizarse para sincronizar os sistemas de cronometraxe de todo o mundo.

Nos escritos filosóficos medievais, o átomo era unha unidade de tempo referida como a menor división posible do tempo. A aparición máis antiga coñecida en inglés está no Enchiridion (un texto científico) de Byrhtferth 1010–1012, onde se definiu como 1/564 dun impulso (1¹⁄₂ minutos), e, polo tanto, igual a 15/94 de segundo. Utilizouse no proceso do cálculo da data de Pascua.

A partir de maio de 2010 , a menor incerteza do intervalo de tempo nas medicións directas é da orde de 12 attosegundos (1.2 × 10⁻¹⁷ segundos), sobre 3.7 × 10²⁶ tempo de Plancks.

Unidades

O segundo (s) é a unidade base do SI. Un minuto (min) ten unha duración de 60 segundos, e unha hora ten unha duración de 60 minutos ou 3600 segundos. Un día adoita ter unha duración de 24 horas ou 86.400 segundos; con todo, a duración dun día natural pode variar debido ao horario de verán e aos segundos bisestos.

Outras medidas comunmente empregadas ademais do segundo amósanse a continuación:

• Minuto
• Hora
• Día
• Semana
• Mes
• Ano
• Lustro
• Década
• Século
• Milenio

Normas

Un estándar de tempo é unha especificación para medir o tempo: asignar un número ou data do calendario a un instante (punto no tempo), cuantificar a duración dun intervalo de tempo e establecer unha cronoloxía (ordenación de eventos). Nos tempos modernos, varias especificacións de tempo foron recoñecidas oficialmente como estándares, onde antes eran cuestións de costume e práctica. A invención en 1955 do reloxo atómico de cesio levou á substitución dos estándares de tempo máis antigos e puramente astronómicos, como o tempo sideral e o tempo de efemérides, para a maioría dos propósitos prácticos, por estándares de tempo máis novos baseados total ou parcialmente no tempo atómico utilizando o segundo do SI.

O tempo atómico internacional (TAI) é o principal patrón horario internacional a partir do cal se calculan outros patróns horarios. O tempo universal (UT1) é a hora solar media a 0° de lonxitude, calculada a partir de observacións astronómicas. Varía do TAI debido ás irregularidades na rotación da Terra. O Tempo Universal Coordinado (UTC) é unha escala de tempo atómica deseñada para aproximarse ao tempo universal. O UTC difire do TAI nun número enteiro de segundos. O UTC mantense a 0,9 segundos do UT1 mediante a introdución de pasos dun segundo no UTC, o "segundo bisesto". O sistema de posicionamento global (GPS) emite unha sinal horaria moi precisa baseada na hora UTC.

A superficie da Terra está dividida en varias zonas horarias. A hora estándar ou hora civil dentro dunha mesma zona horaria derivase a unha cantidade fixa e redonda, normalmente un número enteiro de horas, dalgunha forma de tempo universal, normalmente o UTC. A maioría dos fusos horarios están separados exactamente por unha hora e, por convención, calculan a súa hora local como unha desviación da UTC. Por exemplo, os fusos horarios no mar baséanse no UTC. En moitos lugares (pero non no mar) estes desfasamentos varían dúas veces ao ano debido ás transicións do horario de verán.

Outros estándares temporais utilízanse principalmente para traballos científicos. O tempo terrestre é unha escala ideal teórica realizada polo TAI. O tempo de coordenadas xeocéntricas e o tempo de coordenadas baricéntricas son escalas definidas como tempo de coordenadas no contexto da teoría xeral da relatividade. O tempo dinámico baricéntrico é a escala relativista máis antiga que aínda se utiliza.

Física

Na física actual, desde a aparición da teoría da relatividade, o tempo é considerado como unha variábel do espazo-tempo. Así futuro e pasado non se definen con base exclusiva no tempo, senón na causalidade: un suceso é posterior a outro se é posíbel unha relación de causalidade entre eles. Senón, cal sexa primeiro ou despois vai depender do sistema de referencia que se considere.

Porén, na física clásica, na mecánica newtoniana, o tempo é absoluto e independente do lugar e das interaccións. O pasado e o futuro estaban perfectamente definidos, todo canto ocorría nun mesmo instante nun sistema de referencia, tamén ocorría nun mesmo instante en calquera outro sistema de referencia que for considerado. Pero esta concepción achouse incapaz de explicar unha serie de fenómenos observados (aberracións, invarianza da velocidade da luz etc.), de xeito que a comezos do século XX, levaron á formulación da teoría da relatividade por Albert Einstein.

Mecánica clásica

Na mecánica clásica, o tempo concíbese como unha magnitude absoluta, é dicir, é un escalar, cunha medida idéntica para todos os observadores. Esta concepción do tempo recibe o nome de tempo absoluto. Esa concepción está de acordo coa concepción filosófica de Kant, que establece o espazo e o tempo como necesarios para calquera experiencia humana. Kant tamén concluíu que o espazo e o tempo eran conceptos subxectivos.

Fixado un suceso, cada observador clasifica o resto dos sucesos segundo unha división tripartita clasificándoos en: (1) sucesos pasados, (2) sucesos futuros e (3) sucesos nin pasados nin futuros. A mecánica clásica e a física prerrelativista asumen:

1. Fixado un acontecemento concreto todos os observadores sexa cal for o seu estado de movemento dividen o resto dos sucesos nos mesmos tres conxuntos (1), (2) e (3), é dicir, dous observadores diferentes coincidirán en que sucesos pertencen ao pasado, ao presente e ao futuro; por iso o tempo cualifícase de "absoluto", porque é unha distinción válida para todos os observadores.
2. A última categoría, (3), está formada por un conxunto de puntos tridimensional, que de feito ten a estrutura de espazo euclidiano (o espazo nun instante dado). Fixado un suceso, calquera outro suceso simultáneo, de acordo coa mecánica clásica estará situado na categoría (3).

Mecánica relativista

Na mecánica relativista a medida do transcurso do tempo depende do sistema de referencia onte estea situado o observador e do seu estado de movemento, é dicir, diferentes observadores miden diferentes tempos transcorridos entre dous sucesos causalmente conectados. Polo tanto, a duración dun proceso depende do sistema de referencia onde se atopa o observador.

De acordo coa teoría da relatividade, fixados dous observadores situados en diferentes marcos de referencia, dous sucesos A e B dentro da categoría (3) (sucesos nin pasados nin futuros), poden ser percibidos polos dous observadores como simultáneos, ou pode que A ocorra "antes" que B para o primeiro observador mentres que B ocorre "antes" de A para o segundo observador. Nesas circunstancias non existe, polo tanto, ningunha posibilidade de establecer unha noción absoluta de simultaneidade independente do observador. Segundo a relatividade xeral o conxunto dos sucesos dentro da categoría (3) é un subconxunto tetradimensional topoloxicamente aberto do espazo-tempo. Cómpre aclarar que esta teoría só parece funcionar coa ríxida condición de dous marcos de referencia só. Cando se agrega un marco de referencia adicional, a teoría da relatividade queda invalidada: o observador A na Terra percibirá que o observador B viaxa a maior velocidade dentro dunha nave espacial xirando arredor da Terra a 7000 quilómetros por segundo. O observador B notará que o dato de tempo no reloxo se desacelerou e conclúe que o tempo se dilatou a causa da velocidade da nave. Un observador C localizado fóra do sistema solar, notará que tanto o home na Terra como o astronauta que xira arredor da Terra, están viaxando simultaneamente a 28 quilómetros por segundo arredor do Sol. A máis certeira conclusión sobre o comportamento do reloxo na nave espacial, é que ese reloxo está funcionando mal, porque non foi calibrado nin probado para eses novos cambios no seu ambiente. Esta conclusión está respaldada polo feito de non existir proba ningunha que mostre que o tempo é obxectivo.

Dilatación do tempo

Se o tempo propio é a duración dun suceso medido en repouso respecto a ese sistema, a duración dese suceso medida dende un sistema de referencia que se move con velocidade constante con respecto ao suceso vén dada por:

$\Delta t^{\prime }={\frac {\Delta t_{i}}{\sqrt {1-{\frac {v^{2}}{c^{2}}}}}}$

Mecánica cuántica

Na mecánica cuántica debe distinguirse entre a mecánica cuántica convencional, en que se pode traballar baixo o suposto clásico dun tempo absoluto, e a mecánica cuántica relativista, dentro da que, igual que sucede na teoría da relatividade, o suposto dun tempo absoluto é inaceptable e inapropiado.

Percepción

O filósofo e psicólogo William James

O presente plausible refírese á duración do tempo en que se considera que as percepcións propias están no presente. Dise que o presente experimentado é "plausible" porque, a diferenza do presente obxectivo, é un intervalo e non un instante sen duración. O termo "presente plausible" (en inglés, present specious) foi introducido por primeira vez polo psicólogo E. R. Clay e posteriormente desenvolvido por William James.

Biopsicoloxía

Sábese que o xuízo do tempo do cerebro é un sistema moi distribuído, que inclúe como compoñentes polo menos o córtex cerebral, o cerebelo e os ganglios basais. Un compoñente particular, os núcleos supraciasmáticos, son os responsables do ritmo circadiano (ou diario), mentres que outros grupos celulares parecen capaces de manter o cronograma de curto alcance (ultradiano).

As drogas psicoactivas poden prexudicar o xuízo do tempo. As estimulantes poden levar os humanos e as ratas a sobreestimar os intervalos de tempo, mentres que os depresoras poden ter o efecto contrario. O nivel de actividade no cerebro de neurotransmisores como a dopamina e a noradrenalina pode ser a razón diso. Estes produtos químicos excitarán ou inhibirán o disparo de neuronas no cerebro, cunha maior taxa de disparo permitindo ao cerebro rexistrar a aparición de máis eventos nun determinado intervalo (tempo de aceleración) e unha taxa de disparo reducida reducindo a capacidade do cerebro para distinguir eventos ocorridos nun determinado intervalo (tempo de ralentización).

A cronometría mental é o uso do tempo de resposta en tarefas perceptivo-motoras para inferir o contido, a duración e a secuenciación temporal das operacións cognitivas.

Educación infantil

As capacidades cognitivas en expansión dos nenos permítenlles comprender o tempo máis claramente. A comprensión do tempo aos dous ou tres anos limítase principalmente a "agora e non agora". Os nenos de cinco e seis anos poden captar as ideas de pasado, presente e futuro. Os nenos de sete a dez anos poden usar reloxos e calendarios.

Alteracións

Ademais das drogas psicoactivas, os xuízos sobre o tempo poden verse alterados por ilusións temporais (como o efecto kappa), a idade ou a hipnose. O sentido do tempo está prexudicado nalgunhas persoas con enfermidades neurolóxicas como o párkinson e o trastorno por déficit de atención.

Os psicólogos afirman que o tempo parece ir máis rápido coa idade, mais a literatura sobre esta percepción do tempo relacionada coa idade segue sendo controvertida. Os que apoian esta noción argumentan que a mocidade, que ten neurotransmisores máis excitadores, é capaz de facer fronte a eventos externos máis rápidos.

Véxase tamén

Bibliografía

• Costa A., Gangi A., Glavich E., Levinas M. L., Lindman A., Onna A., Rieznik M., Sauro S. y Szapiro A. (2008). La naturaleza del tiempo. Usos y representaciones del tiempo en la historia (en castelán). Biblos. 
• Robert M. Wald, (1984): General Relativity, Chicago University Press, ISBN 0-226-87033-2.
• Murgia, Michele Angelo (2009). Qu'est-ce que le temps? (en francés). In Libro Veritas. Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2013. Consultado o 08 de decembro de 2017. 
• Adam B. 1995. Timewatch: The social analysis of time. Cambridge: Polity Press.
• Adam, B. 2004. Time. Cambridge: Polity Press.
• Hassard, J. 1990. The sociology of time. Londres: Macmillan.
• Galison, Peter (2016). Relojes de Einstein, mapas de Poincaré: los imperios del tiempo. Grupo Planeta (GBS). ISBN 9788484325888. 
• Dershowitz, D.; Reingold, E. M (2008). Calendrical Calculations (3rd ed.). Cambridge: Cambridge University Press. 

Outros artigos

• Tempo sideral
• Tempo Universal Coordinado
• Tempo Medio de Greenwich
• Espazo-tempo
• Escala de tempo xeolóxico
• Tempo gramatical
• Administración do tempo (Wikibooks)
• Sociedade Internacional para o Estudo do Tempo