Fernando Grande-Marlaska
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde febreiro de 2019.) |
.jpg)  | |
| Nome orixinal | (es) Fernando Grande-Marlaska Gómez |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | (es) Fernando Grande Marlasca 26 de xullo de 1962 (61 anos)Bilbao, España |
 Deputado no Congreso dos Deputados | |
Representa: Partido Socialista Obrero Español 3 de decembro de 2019 – 21 de febreiro de 2020 – Maria Gemma Araujo Morales (en)  → Lexislatura: XIV lexislatura do Congreso de España Circunscrición electoral: Cádiz (en) | |
| Deputado no Congreso dos Deputados | |
| 16 de maio de 2019 – 24 de setembro de 2019 Lexislatura: XIII Congreso de España Circunscrición electoral: Cádiz (en) | |
| Ministro do Interior de España | |
| 7 de xuño de 2018 – ← Juan Ignacio Zoido Nomeado por: Pedro Sánchez | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Deusto |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político , xuíz , avogado , xurista |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Gorka Arotz (2005–) |
| Pais | Avelino Grande e Ángela Marlasca Gómez |
  | |
Fernando Grande-Marlaska Gómez, nado en Bilbao o 26 de xullo de 1962, é un maxistrado español, actual ministro do Interior do Goberno de España.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Ingresou na carreira xudicial en 1987 e ata 1989 prestou servizo no Xulgado de primeira instancia de Santoña, en Cantabria, onde investigou o suicidio de Rafael Escobedo, condenado polo crime dos marqueses de Urquijo. En 1990 pasa ao Xulgado de Instrución nº 2 de Bilbao, no que permanece durante nove anos. Promociona nese momento a presidente da Sección Sexta do Penal da Audiencia Provincial de Biscaia.
En 2003 instálase en Madrid, como titular do Xulgado de Instrución nº 36.
Maxistrado da Audiencia Nacional[editar | editar a fonte]
Dende 2004 e ata o 30 de xuño de 2006 exerceu no Xulgado Central de Instrución número 5 da Audiencia Nacional, substituíndo provisionalmente ao seu titular, o xuíz Baltasar Garzón. Destacou pola instrución de causas contra a banda terrorista ETA, paralizando manifestacións da esquerda abertzale e ordenando a entrada en prisión de Arnaldo Otegi e pola intervención policial da organización Fórum Filatélico. Ao reincorporarse Garzón á súa praza (o 1 de xullo de 2006) quedou adscrito á Sala do Penal da Audiencia Nacional. Presentouse como candidato independente ao Consello Xeral do Poder Xudicial (2006), pero non foi elixido.
En 2007 asumiu a titularidade do Xulgado Central de Instrución nº 3 da Audiencia Nacional, en substitución de Teresa Palacios.
Nese momento faise cargo do caso máis importante: o accidente do Yak-42 en Turquía que custou a vida a 62 militares o 26 de maio de 2003 cando regresaban de Afganistán. Con todo aos catro meses de chegar ao xulgado, o 1 de xuño de 2007, arquivou o caso, e atribuíu as responsabilidades á tripulación ucraína, eximindo ao Ministerio de Defensa do accidente por contratar un avión inseguro. Con todo, o 22 de xaneiro de 2008, a Sección Cuarta da Sala do Penal revogou por unanimidade o arquivo, alegando que o xuíz non practicara dilixencia algunha e indefensión das vítimas. Unha vez reaberto o sumario, citou como testemuñas á cúpula militar do momento, e aos exministros Federico Trillo e José Bono. Finalmente o 20 de maio de 2008, imputou por 62 homicidios por imprudencia grave, a cinco altos mandos militares, entre eles o xefe do Estado Maior da Defensa, Antonio Moreno, máximo xefe da cúpula militar no momento do accidente.
O 30 de agosto de 2007 decretou a apertura de xuízo oral por inxurias á Coroa a varios artistas gráficos. En xuño de 2007 decidiu arquivar a causa aberta contra catro directivos de Air Madrid por presunta estafa cometida durante a crise que afectou á aeroliña en decembro de 2006 e, en setembro de 2007, rexeitou os recursos de apelación presentados pola Asociación Xeral de Consumidores e Usuarios e a Organización de Consumidores e Usuarios (OCU) contra o arquivo do auto.
O 23 de febreiro de 2012 foi nomeado presidente da Sala Penal da Audiencia Nacional en substitución de Javier Gómez Bermúdez.
O 29 de novembro de 2013 foi designado vogal do Consello Xeral do Poder Xudicial, a proposta do Partido Popular, polo Senado.
Ministro do Interior[editar | editar a fonte]
O 7 de xuño de 2018 tomou posesión como ministro do Interior do goberno de Pedro Sánchez, despois de prosperar a moción de censura contra Mariano Rajoy.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Fernando Grande-Marlaska  |
.svg){kind=small}
