Emprazada en chanzos nas pronunciadas vertentes da montaña dos Zafranares. Por esa causa, esta vila ten como característica particular unhas longas e estreitas rúas en pendente, que comunican entre elas por canellóns, e rúas máis estreitas, moitas sendo escaleiradas, mentres as casas parecen superpoñerse as unhas ás outras. O pobo goza dunha magnífica vista da Veiga do Turia, como xa describiu o botánico Cavanilles á finais do século XVIII, ao seu paso por esta vila.
Dende a década de 1940 do século XX a emigración despoxou de habitantes a Ademuz. Os veciños marchábanse cara grandes centros industriais como Barcelona ou Valencia. Tamén foi significativa a emigración temporal cara as vendimas de Francia.
O castelo musulmán de Al-Damús foi conquistado polos cristiáns en 1210, sendo recuperado polo Islam, até que foi definitivamente reconquistado polo rei Jaume I en 1259, que o incluíu entre as terras do Reino de Valencia.
Ademús tivo importancia estratéxica durante a Idade Media, pois o val do río Turia que serve de paso a Aragón, baña Ademuz. Unha das máis antigas liñaxes da zona foi o dos Blasco.
Eslava Blasco, Raúl: Ademuz y su patrimonio histórico-artístico. Ademuz, 2007. ISBN 978-84-606-4251-0.
Gargallo Gil, J.E.: Habla y cultura popular en el Rincón de Ademuz. Madrid, 2004.
Rodrigo Alfonso, Carles: El Rincón de Ademuz, análisis comarcal. Valencia, 1998.
ABABOL. Revista do Instituto Cultural e de Estudos do Rincón de Ademuz (ICERA), dirixida por Ángel Antón Andrés e publicada trimestralmente en Ademús dende 1995.
.svg)
.svg){kind=small}
