Saltar ao contido

Mito da árbore dos gansos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
De Topographia Hibernica British Library MS 13 B VIII (c.1188 CE)

Unha versión do mito[1] dos gansos percebe ou da árbore dos gansos, sobre o ganso de face branca (Branta leucopsis ) e os gansos de cabeza negra (Branta bernicla) é que estes gansos nacen totalmente formados a partir de percebes (Cirripedia).[2] Hai outros mitos sobre como se reproducen os gansos; a base de todos eles é que a ave emerxe e crece a partir de materia distinta de ovos de ave.

Terminoloxía

[editar | editar a fonte]

A etimoloxía do termo barnacle ("percebe" en inglés, en gaélico escocés bàirneach e bàrnach) suxire raíces latinas, inglesas antigas e francesas.[3] En bretón e galés unha especie de lapa chámase brennig (en córnico brennik).[4] Linneo, coñecedor do mito, nomeou dúas especies de percebes como Lepas anatifera (1758) e Lepas anserifera (1767), en referencia aos anátidos e os anserinos. En alemán dise Entenmuschel, literalmente "mexillón de pato". En lingua scots uns gansos son claik-geese, literalmente "ganso-percebe"[5].

Hai poucas referencias en libros e manuscritos precristiáns, algúns romanos ou gregos. O nome das especies de branta ás que se refire o mito é tamén barnacle en inglés, bernicle en zonas de Irlanda, bernaches en francés, e barnacla en asturiano e castelán.[6][7]

Fontes e transmisión do mito

[editar | editar a fonte]
Ray Lankester: Diversions of a Naturalist'. (Cap. XV, páx. 130-141. Fig 17. Imaxe de "L'Ossuaire de Crète", de Georges Perrot). 'O pintor de cerámica micénica observara o percebe tan minuciosamente como para seleccionar esta estrutura pouco aparellada e de aspecto moi peculiar, e representala de tamaño esaxerado pegada na súa posición adecuada no corpo de percebe dun ganso. Esta transferencia tan rechamante por parte do artista dun órgano peculiar e característico do percebe ao corpo do ganso parece non ser advertida por M. Houssay. Este sinala ademais a existencia nalgunhas das cerámicas micénicas de debuxos (véxase; L'Ossuaire de Crète de Perrot e Chipiez) de follas pegadas a talos de árbores. Estas follas (Fig. i 8, a, b, c) presentan as mesmas marcas que vemos nos corpos dos gansos na Fig. 16, especialmente no medio dos cinco. As follas (ou froitos?) copiadas por M. Houssay da cerámica micénica están unidas en serie a un talo, pero ninguén, polo momento, suxeriu que planta é a que se representa. As esquinas da folla ou froito á dereita e á esquerda da súa. Fig. 17.-Dous debuxos sobre cerámica de gansos modificados, do Ossuaire de Creta; As tres liñas sobre o dorso da figura superior probablemente representan as patas ou cirros do percebe, que están representados por dous apéndices articulados nos gansos mostrados na figura i6. o talo lánzase nunha espiral, e a metade folla ou metade froito representado na figura 18, b, lévanos ao debuxado na Fig. 18, c, na que a esquina en espiral está lixeiramente modificada na curvatura para parecerse á cabeza e o pescozo do ganso como se debuxa na figura 16. Aínda que a figura 18, c, aínda carece de patas ou plumas das ás (compare Fig. 16, d). Capítulo XV [8][9]

Hai moitas fontes para o mito.[10] O principal vector de transmisión a partir da Idade Media foron os manuscritos monásticos e en particular os bestiarios.[11] O mito debe a súa antiga popularidade a un descoñecemento dos patróns de migración dos gansos e do seu proceso de posta de ovos no alto de cantís. As discusións da Idade Media sobre a natureza dos seres vivos baseáronse a miúdo en mitos ou en auténtica ignorancia do que hoxe se coñece sobre fenómenos como a migración das aves. Non foi até finais do século XIX cando a investigación sobre a migración demostrou que estes gansos voan cara ao norte para aniñar e reproducirse en Groenlandia ou no norte de Escandinavia.[12][13] Unha referencia temperá, pero non a primeira, ao mito do ganso percebe, atópase no 'Libro das adiviñas' de Exeter do século XI.[14] O enigma Nº 10, pregúntase do seguinte xeito:

" ........My nose was in a tight spot, and I beneath the water,
underflowed by the flood, sunk deep
into the ocean-waves, and in the sea grew
covered with waves from above, my body
touching a floating piece of wood.
I had living spirit, when I came out of the embrace
of water and wood in a black garment,
some of my trappings were white,
then the air lifted me, living, up,
wind from the water, then carried me far
over the seal’s bath. Say what I am called....."

" ........ O meu nariz estaba nun lugar axustado e eu debaixo da auga
Subbordado pola inundación, afundido profundamente
nas ondas do océano, e no mar medrou
Cuberto de ondas dende arriba, o meu corpo
tocando unha peza de madeira flotante.
Tiña espírito vivo, cando saín do abrazo
de auga e madeira nunha roupa negra
Algúns dos meus adornos eran brancos
Entón o aire levantoume, vivo, arriba
O vento da auga, despois levoume lonxe
sobre o baño da foca. Di como me chamo....."

Ao que a resposta anticipada era: The Barnacle Goose (o ganso percebe).[15] [16]

Evidencia precristiá do mito

[editar | editar a fonte]

En Diversions of a Naturalist de Ray Lankester (1917)[17][18] hai evidencias dun serio debate literario xurdido da obra de Max Müller (1868),[19] xunto co zoólogo francés Frederic Houssay,[20] e os arqueólogos Georges Perrot e Charles Chipiez.[21] O debate centrouse na posibilidade de que o mito dos gansos-percebe puidese ser coñecido polos primeiros colonos micénicos c. 1600–1100 a.C.

Lankester afirmou que os debuxos, frecuentemente vistos na cerámica, eran unha interpretación por parte dos artistas micénicos das características dos gansos típicos. Sinalando a forma en que estaban representados os gansos, escribiu:

" a solución (ao problema/ pregunta) é a seguinte: A poboación micénica das illas de Chipre e Creta, no período de 800 a 1000 anos antes de Cristo, foron grandes fabricantes de cerámica e pintaron grandes cuncas de barro. e vasos cunha variedade de representacións decorativas da vida mariña, de peixes, bolboretas, aves e árbores... Outros foron figurados polos coñecidos arqueólogos,... M. Perrot consultou a M. Houssay, na súa calidade de zoólogo, sobre estes debuxos micénicos, que teñen... a evidencia de que foron deseñados segundo a natureza por alguén que coñecía as cousas da vida, aínda que non son "copiadas" servilmente de natureza".

Continúa suxerindo que:

“é bastante evidente que a intención foi manipular o debuxo da folla ou do froito para que se asemellase ao debuxo do ganso, mentres que este á súa vez se modifica para resaltar ou idealizar os seus puntos de semellanza a un percebe”.

Resume a posibilidade de que os debuxos micénicos de aves -especialmente o ganso- mostren que o mito do ganso-percebe era coñecido polos colonos das illas gregas, mil anos antes de Cristo. Conclúe do seguinte xeito:

"aos artistas encantáballes exercer un pouco de fantasía e enxeño. Mediante a redución paulatina do número e do tamaño das pezas destacadas -regra habitual na "esquematización" artística ou na "simplificación convencional" da forma natural- converteron o polbo e o argonauta, cos seus oito brazos, nunha cabeza de touro cunha parella. de cornos espirais... Co mesmo espírito parece que observaron e debuxaron o percebe flotando sobre madeira ou guindado despois dunha tormenta nas súas costas. Detectaron unha semellanza na marca das súas cunchas coa plumaxe dun ganso, mentres que na curvatura do seu talo viron unha semellanza co longo pescozo do paxaro... Reuniron o percebe e o ganso, non guiados a el por ningunha lenda preexistente, senón por un desexo artístico sinxelo e non infrecuente de seguir unha suxestión superficial de semellanza e de concibir formas intermedias de conexión".

Non hai probas que apoien a súa afirmación do folclore grego ou romano. Nin Aristóteles nin Heródoto nin Plinio fan ningunha referencia explícita a este mito. O artigo recente de J. Buckeridge[22] dubida das afirmacións feitas por Heron-Allen (1928) do seguinte xeito: "aínda que Heron-Allen pasou algún tempo revisando imaxes de aves e outros animais sobre a cerámica micénica (c. 1600–1100 a. C.), as súas deducións de que demostran que os micénicos eran conscientes de calquera relación biolóxica entre gansos e percebes non son concluíntes. Estas imaxes son quizais mellor interpretadas como representacións estilizadas de animais e plantas que se adaptaron ao deseñador da cerámica".

Mito do ganso-percebe na antiga Roma

[editar | editar a fonte]

Moitos escritores fan referencia á Naturalis Historiae de Plinio o Vello como unha fonte romana de principios do século I para o mito.[23] Esta crenza é un mito en si.[24] Plinio non discutiu o mito do ganso-percebe; a Naturalis é unha primeira enciclopedia que amplía os seus puntos de vista sobre o mundo físico e natural. Aínda que fai unha ampla referencia aos "gansos", por exemplo a graxa de ganso, non menciona os gansos-percebe e as súas orixes nas súas seccións sobre animais mariños e aves.[25] As primeiras copias impresas de Naturalis Historiae aparecen a finais da década de 1480. Andreas Portilla imprimiu unha versión de Naturalis Historiae de 1480 en Parma, no norte de Italia. Unha copia deste libro era propiedade de Hector Boece no momento en que escribiu o seu relato sobre o mito[26] (consúltese a sección máis abaixo). É imposible saber se H. Boece foi influenciado por Plinio. Case seguro que Boece tería sido consciente do mito dende a súa etapa na Universidade de París, onde traballou con Erasmus e cando era estudante. É máis probábel que estea influenciado pola Topographia Hibernica, compilada por Xeraldo de Gales (Girladus Cambrensis) ao redor de 1188 (véxase máis abaixo "século XIII e Giraldus Cambrensis").

A influencia de Frederico II

[editar | editar a fonte]
Da Biblioteca Vaticana Pal. lat. 1071 f. 14v Parte do Capítulo XXIII-F De Arte Venandi Cum Avibus; Universidade de Heidelberg e Biblioteca Apostólica Vaticana – Sobre os niños das aves
Frederico II Hohenstaufen e o seu fillo Manfredo.

Frederico II Hohenstaufen, o emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico (1194–1250), ornitólogo e erudito, é lembrado pola súa obra fundamental, De Arte Venandi cum Avibus (Sobre a arte de cazar con aves). Este libro foi escrito en latín arredor do ano 1241.[27] Crese que baseou as súas observacións sobre aves na experiencia persoal.[28] Como resultado, desconfía do mito propagado por Xeraldo de Gales, quen afirma: “Moitas veces vin cos meus propios ollos miles de embrións de aves desta especie na beira do mar, colgados dun anaco de madeira, cubertos de cunchas e, xa formados”

É Frederico II quen non só afirma ter visto os embrións, senón que recolle probas empíricas para apoiar a súa desestimación do mito.[29] Nunha pequena pasaxe da súa obra De Arte…, escribe: “Tamén hai unha pequena especie coñecida como o percebe con plumaxe abigarrada: nalgunhas partes ten marcas circulares brancas e outras negras das que non temos coñecemento seguro. Non obstante, existe unha curiosa tradición popular de que brotan de árbores mortas. Dise que no extremo norte atópanse vellos barcos en cuxos cascos podrecidos nace un verme que se desenvolve no percebe. Este ganso pende da madeira morta polo seu peteiro até que é vello e forte para voar. Fixemos unha longa investigación sobre a orixe e a verdade desta lenda e mesmo enviamos enviados especiais ao norte co fin de traer exemplares destas míticas madeiras para a nosa inspección. Cando os examinamos observamos formacións parecidas a cunchas que se aferraban á madeira podre, pero estas non se parecían a ningún corpo de aves. Por iso, dubidamos da verdade desa lenda a falta de probas corroboradoras. Na nosa opinión, esa superstición xurdiu polo feito de que os gansos percebes se reproducen en latitudes tan remotas que os homes, sen coñecer os seus lugares de nidificación reais, inventaron esta explicación”.

(Frederick II de Hohenstaufen, De Arte Venandi cum Avibus, Libro 1 C. Ch. XXIII-F)

Xeraldo de Gales

[editar | editar a fonte]
Topographia Hibernica – British Library MS 13 B VIII

Afírmase que Xeraldo de Gales[30] proporcionou a base para a difusión do mito antes de ser referenciado nos bestiarios medievais. Non foi o primeiro en recoller contos populares latinos ou mitos sobre a xeración ou transformación espontánea de percebes en incipientes crías de xoves gansos-percebe. En 1177, o futuro rei inglés Xoán (o irmán máis novo de Ricardo Corazón de León) foi nomeado señor de Irlanda. Como funcionario real e capelán do rei Henrique II, Xeraldo de Gales acompañou ao príncipe entre 1183 e 1186 nunha expedición á illa. Despois do seu regreso, en 1187 ou 1188, publicara un manuscrito coa descrición das terras irlandesas chamado Topographia Hibernica que inclúen a seguinte pasaxe[31]: "hai moitas aves chamadas "barnacle" (percebes; bernacae) ... a natureza prodúceas dun xeito marabilloso porque nacen ao principio en forma gomosa a partir de abetos á deriva, no mar. Despois colócanse cos seus peteiros como madeira de mar, pegándose, encerrados nunhas cunchas de marisco para un desenvolvemento máis libre... así, co paso do tempo vestidos cunha roupa firme de plumas, ou caen ás augas ou voan cara á liberdade do ar. Reciben alimento e van crecendo a partir dun zume leñoso e acuoso... en moitas ocasións vin, cos meus propios ollos, máis de mil deses corpos diminutos colgados dun anaco de madeira na beira do mar encerrados no interior de cunchas e totalmente formados. Os ovos non se producen a partir da cópula das aves como é habitual, ningún paxaro incuba un ovo para a súa produción... en ningún recuncho da terra se lles viu entregarse á luxuria ou construír un niño... Nalgunhas partes de Irlanda os bispos e homes de relixión non fan ningún escrúpulo en comer estes paxaros nos días de xaxún por non seren carne porque non nacen de carne" [32][33]

O IV Concilio de Letrán

[editar | editar a fonte]
Inocencio III e o Concilio de Letrán IV (1213)

O Concilio de Letrán IV foi convocado polo papa Inocencio III coa bula papal "Vineam Domini Sabaoth" do 19 de abril de 1213. O Concilio reuniuse en Roma no Palacio de Letrán.[34] Varios escritores fan referencia a un canon que establece unha distinción entre o percebe como "paxaro" e como "peixe" resultado deste Concilio. A decisión tería sido importante para os seguidores da Igrexa Católica Occidental, especialmente durante a Coresma (cos seus días de xaxún), cando os crentes tiñan prohibido comer "carne", por exemplo, paxaros. Ray Lankester repite esta historia en 1915)[35], que tamén se atopa en Müller (1871 v.2),[36] A afirmación era que os clérigos de Francia, Irlanda e Gran Bretaña recibiron instrucións para que deixasen de permitir a comida de ''gansos percebe'' durante a Coresma, como “peixe”. Ao parecer, converteuse nunha práctica aceptada que se permitía comer gansos percebe, mentres que comer outras formas de carne, por exemplo o pato, non. Dados os patróns de migración dos gansos-percebe, terían sido vistos moitos deles en toda Europa por persoas que viven na costa occidental de Irlanda, Escocia e Francia. Convenientemente, estas aves foron vistas como unha alternativa a outras formas de "carne", por exemplo, os patos salvaxes. Cumprindo polo tanto un dos requisitos para os días de xaxún durante a Coresma. Sobre isto, Lankester escribiu;

"O uso do ganso-percebe) como alimento nos días de xaxún da Igrexa foi aceptado, e como resultado o papa Inocencio III ... a quen se remitiu o asunto ... considerou necesario en 1215 prohibir o consumo de percebes na Coresma, xa que aínda que admitiu que non se xeran de xeito ordinario, sostivo ... que viven e se alimentan como patos, e que non poden (polo tanto) ser considerados de natureza diferente doutras aves"

Imaxe de gansos-percebe de De Rerum Natura de Thomas de Cantimpre; Ms 0320; Bibliothèque Municipale de Valenciennes
Os gansos percebe, dun escriba descoñecido en Apostolica, Pal. lat. 1071, 14v – Frederico II De Arte Venandi Cum Avibus, c. 1241.

Porén, Müller (1871, v.2) disputa a fonte dunha prohibición de Letrán (véxase, van der Lugt máis abaixo). Afirma que puido ser unha confusión con Vincentius Bellovacensis (Vicente de Beauvais 1190 – 1264) escribindo xusto despois do Concilio de Letrán. Di:

" ... no século XIII a lenda (referente aos gansos percebes) estendeuse por Europa. Vincentius Bellovacensis... no seu Speculum Naturae xvuu. 40 .. afirma que o papa Inocencio III, no Concilio Xeral de Letrán, 1215, tivo que prohibir a comida deses gansos durante a coresma..."

Speculum Naturale de Beauvais,[37] contiña trinta e dous libros con máis de 3700 capítulos, sobre unha variedade de temas; incluíndo cosmografía, física, botánica e zooloxía. No capítulo XVII Beauvais describiu as diversas teorías sobre como xurdiron os gansos. Conclúe que o Papa prohibiu a práctica de comer gansos-percebe ("Innocentius papa tertius in Lateranensi Consilio generali hoc ultra fieri vetuit") . Non obstante, os rexistros do IV Concilio de Letrán non inclúen referencia a tal prohibición entre ningunha das súas decisións.[38]

Van der Lugt[39] ofrece o caso máis razoado e detallado contra as reclamacións sobre a prohibición do Concilio de Letrán de comer gansos-percebe durante a Coresma. Argumenta que, aínda que houbo un longo debate entre os canonistas a finais do século XII e comezos do XIII sobre o que era permitido para os adeptos comer durante a Coresma, non se referían aos gansos.[40][41] Finalmente, na época do Concilio de Letrán, estudosos como Gervase de Tilbury (m. 1220) e Alexander Neckam (m. 1217) remitíanse con frecuencia a mitos ou folclore sobre o mundo natural. Neckam escribiu sobre un paxaro chamado "bernekke".[42][43] Nin Xervasio de Tilbury nin Alexander Neckham fan referencia a unha prohibición do papa Inocencio III.

Bestiario Medieval

[editar | editar a fonte]
Bestiario Halcyon Morgan M8177019v
A árbore dos gansos-percebe – Pierre de Beauvais, Bestiario, Biblioteca do Arsenal, ms. 3516 fol. 205r
Bestiario Medieval da Biblioteca Británica, Harley 4751 f. 36


A forma máis importante na que se propagou o mito do ganso percebe durante o período medieval inicial foi a través dos bestiarios. Os bestiarios describían unha besta real ou imaxinaria e utilizaban esa descrición como base para unha ensinanza alegórica.[44] Como este período era intensamente relixioso, as ordes monásticas, Igrexas, Universidades e realeza adquiriron e copiaron versións manuscritas de bestiarios que construían unha historia moralizante sobre animais. Como as persoas dependían dos animais salvaxes e domésticos para a súa supervivencia, tiñan un interese evidente polo mundo que os rodeaban. Os xudeus e os cristiáns consideraban sagrada a maior parte da Biblia hebrea que contén moitas referencias aos animais.[45] incluíndo texto doutras fontes como o grego Physiologus.[46] O Bestiario non é un libro de texto de animais ou de zooloxía, é un texto relixioso. Tamén era unha descrición do mundo tal e como era coñecido e entendido polos clérigos, os escritores monásticos e a nobreza. Os bestiarios deron autoridade ás historias míticas anteriores.

Papa Pío II e John Mandeville

[editar | editar a fonte]
A árbore do pato de Duret (1590)

En 1435, Eneas Silvius Bartholomeus (posteriormente Papa Pío II)[47] viaxou a Escocia para animar a Xacobe I a axudar aos franceses na Guerra dos Cen Anos. Pasou varios meses viaxando por Gran Bretaña, e rexistrou esas viaxes no seu libro titulado De Europa. Unha sección do libro está adicada a Escocia e Irlanda. Describiu a Xacobe como "un home enfermizo lastrado por unha barriga gorda". Notou o clima inhóspito de Escocia e "uns pobres semiespidos que estaban pedindo fóra das igrexas (e) foron felices despois de recibir pedras como esmola".[48]

Continuando nesta liña, rexistra a seguinte historia:

"Escoitamos que en Escocia había unha vez unha árbore na beira dun río que producía froitos en forma de patos.[49][50] Cando estes estaban case maduros, caían por si mesmos, algúns á terra e outros á auga. Os que pousan na terra podreceron, pero os que se afundían na auga cobraron vida ao instante, nadaron por debaixo da auga e inmediatamente voaron ao aire, equipados con plumas e ás. Cando investiguei ansiosamente este asunto, aprendín que os milagres sempre se afastan máis lonxe e que a famosa árbore non se atopaba en Escocia senón nas illas Orkney"

Crese que esta historia do papa Pío II é o primeiro relato rexistrado do mito dos gansos-percebe en Escocia.[51]

Xoán de Mandeville está asociado tanto co mito dos gansos como cun mito semellante sobre o algodón, que se ilustrou mostrando ovellas penduradas dunha árbore.[52] O seu libro coñécese comunmente como As viaxes de Sir John Mandeville. O libro publicouse por primeira vez entre 1357 e 1371. O texto máis antigo que se conserva está en francés. Aínda que o libro é real, crese amplamente que "Sir John Mandeville " non o era. É posíbel que de Melville fose un francés chamado Jehan à la Barbe.[53]

Xoán de Mandeville, coñecido como "O maior viaxeiro do mundo", era moi posibelmente un personaxe de ficción, así como a maioría dos relatos dos seus percorridos, que influíron en viaxeiros reais como Marco Polo ou Cristovo Colón.[54] Nesa época os libros de viaxes, como Itinerarius de Johannes Witte de Hese mesturaban feitos reais con fantasiosos, describindo pigmeos, peixes voadores, unicornios, desertos vivos etc.Na imaxe, Xoán de Mandeville caracterizado con capa e sombreiro con vieira como peregrino a Santiago de Compostela. O "Libro das viaxes de Sir John Mandeville" era vendido aos camiñantes que percorrían o Camiño até Galiza.
Planta de algodón que dá ovellas, no Libro das viaxes de sir John Mandeville

Este libro é frecuentemente referenciado en relación co mito do ganso de percebe.[55] Nunha tradución do francés, o autor (“John de Mandeville”) escribe: “dos Países e Illas que están alén da Terra de Catai; e dos froitos alí; e de vinte e dous reis encerrados entre as montañas... polo que vos digo, ao pasar pola terra de Catai cara ao alto da India... crece unha especie de froito, coma se fosen cabaciñas. E cando están maduros, os homes córtannos dous, e atopan dentro unha besta de carne, óso e sangue, coma se fose un cordeiro sen lan[56] ...e os homes comen tanto o froito como a besta. E iso é unha gran marabilla... Eu falei dos Bernake (percebes) Pois díxenlles que no noso país había árbores que dan froito que se converten en paxaros que voan, e os que caen na auga viven, e os que caen na terra morren de inmediato.” [57]


No libro do matemático e óptico Johann Zahn Specula physico – mathematico – historica notabilium tamén hai representada unha árbore que dá ovellas (véxase Johann Zahn - ilustracións fantásticas).

O século XVI e Héctor Boece

[editar | editar a fonte]
Sección da Historia de Boece na Cosmographia que fala dos gansos claik , facendo referencia á mítica illa de "Thule"

Uns 75 anos despois do Papa Pío II, Héctor Boece[58] no seu Scotorum Historiae a Prima Gentis Origine [59] deu máis crédito a esta historia co relato dunha discusión que mantivo co seu amigo e colega o cóengo Alexander Galloway[60] mentres realizaba unha viaxe á fonte de historias de santos escoceses para William Elphinstone.[61] O suceso, de ocorrer, tería que ter lugar entre c.1506–1520. Na narración, Boece permite que Galloway dea dous relatos contrapostos da historia dos gansos percebe.[62] Recorda Boece:[63]

" Quédame (Boece) por discutir sobre os gansos chamados comunmente clacks, (claiks)[64] que se imaxina habitualmente, pero erroneamente, que nacen nas árbores destas illas, en base ao que aprendín da miña dilixente investigación sobre esta cousa. …. . Non dubidarei en describir algo que eu fun testemuña hai sete anos... Alexander Galloway, párroco de Kinkell, quen, ademais de ser un home de extraordinaria probidade, posúe un afán incomparábel por estudar marabillas... Cando estaba a sacar unha madeira de deriva e viu que se agarraban a ela cunchas dun extremo a outro, sorprendeulle o carácter infrecuente da cousa e, por afán de entendela, abriunas, co cal quedou máis abraiado que nunca, pois dentro delas descubertos, non criaturas mariñas, senón aves, dun tamaño similar ás cunchas que as contiñan... pequenas cunchas contiñan paxaros de tamaño proporcionalmente pequeno... Entón, correu axiña cara min, a quen sabía que tiña unha gran curiosidade por investigar tales asuntos e reveloume todo...."

Boece tería coñecido a estes gansos como Claik Geese ou Clack Geese e ás veces Clag-geese.[5] A idade do mito e a falta de evidencias empíricas sobre a migración das aves fixeron que outros relatos erróneos sobre os hábitos de reprodución dos gansos percebes fosen habituais até o século XX. [58][65]

Historia xeral de plantas (1597)

[editar | editar a fonte]

En 1597, John Gerard publicou a súa Herbal ou Generall Historie of Plantes. Refírese no texto a “... o ganso, o percebe ou a árbore que dá gansos... (p. 1391) ”. Ofrece unha serie de explicacións para o mito e a súa crenza, unha das cales comeza:

“ … atópanse nas partes do norte de Escocia e nas illas adxacentes, chamadas Orcadas, certas árbores, de cor branca, tendentes a enroxar, nas que hai pequenas criaturas vivas; que escudos no tempo de madurez abren; e deles medran eses seres vivos; que ao caer á auga se converten en afluencias que chamamos Barnakles; no norte de Inglaterra, Brant Geese; e en Lancashire Tree Geese; pero os outros que caen sobre a terra, perecen e quedan en nada, tanto pola escritura doutros como tamén da boca das persoas daquelas partes que ben poden concordar coa verdade... ” .

A súa ilustración mostra criaturas parecidas a paxaros que emerxen de "gromos" e aves nadando no mar. (abaixo á dereita)

PSM V04 D585 A árbore do ganso, de Gerard Page, 1391.
Os gansos percebes, 1556, de L'Obel p. 655 De, Universidade de Aberdeen, Coleccións especiais
Ulisse Aldrovandi - Os gansos percebe "nacen" e logo se afastan nadando.

Uns 25 anos antes, cando John Bellenden publicou a versión escocesa da Historia Gentis Scotorum de Boece, como Croniklis de Escocia (ver arriba), Matthias de l'Obel publicou Plantarum seu stirpium historia (á esquerda, arriba). Neste volume trata o mito nunha reportaxe de media páxina. Escribindo que os gansos míticos se atopan " ....... duntaxat in scotia aut orcadibus maris.. .( é dicir, "só en Escocia e no mar das Orcadas"). A ilustración (arriba, á esquerda) mostra aves nadando no mar. mar arredor e baixo un "percebe" non especificado. É esta ilustración a que parece influír en Gerard. A finais do século XIX, o naturalista Henry Lee afirmou que Gerard si utilizaba a ilustración de l'Obels.[66] Aínda que hai unha gran semellanza entre a árbore de Gerard e os brotes coa ilustración de L'Obel, non hai certeza de que Gerard utilizase a ilustración de bloques de madeira de L'Obel. Outra ilustración (arriba ao centro) de Ulisse Aldrovandi tamén mostra unha semellanza coa de L'Obel e Gerard. Neste caso, a árbore ten follas.

Carl von Linné e a orixe da taxonomía

[editar | editar a fonte]
Paradoxa – Linnaeus – de Systema Naturae (Edición 1735)

O taxónomo sueco, Carl von Linné (Carl Linnaeus), coñecía este mito.[67] Nomeou un xénero na súa clasificación Lepas; incluíndo dúas especies suecas, Lepas anatifera (1758) e Lepas anserifera(1767). Publicou varias versións e edicións sobre a súa Systema Naturaenas que se facía referencia ao mito do percebe. Ademais das súas principais clasificacións incluíu un apéndice Animalia Paradoxa, é dicir, animais contraditorios ou anómalos.[68] Paradoxa foi eliminada en edicións posteriores. Linneo chamouno "... O 'Bernicla' ou ganso escocés & cuncha de ganso...". Dúas décadas antes acontecera un dos episodios decisivos para o desenvolvemento da taxonomía, cando Linné desmitificou a Hidra de sete cabezas de Hamburgo (incluída na obra).[69]

Século XX

[editar | editar a fonte]

No século XX o relato máis detallado sobre a natureza deste mito e as súas diversas interpretacións pódese atopar nun artigo de Alistair Stewart (1988) [70] Stewart ofrece a súa explicación sobre o uso do mito por Boece. El escribe ". . . A intertextualidade do relato de Boece é todo o relato estándar de Escocia propagado na primeira metade do século XVI. " [71] Como se indicou anteriormente, hai unha variedade de traducións do mito en Boece, por exemplo Thomas Dempster (1829) [72] Neste relato do século XX, Stewart cita o discurso vernáculo escocés de John Bellenden.[73] Nisto Bellenden fixo que Boece escribise:

" .....because the "rude" and "ignorant" people saw oft-times the fruits hat fell off the trees which stood near the sea converted within (a) short time in(to) geese, they believed that these geese grew upon the trees hanging by their "nebs", just as apples and other fruits hang by their stalks. But their opinion is not to be sustained for, as soon as these apples and fruits fall from the tree in(to) the sea-flood they grow first worm-eaten, and "by short process of time", are altered in(to) geese ...."

(" .....porque a xente "groseira" e "ignorante" viu a miúdo que os froitos caían das árbores que estaban preto do mar convertidos en pouco tempo en gansos, crían que estes gansos crecían sobre árbores penduradas dos seus "bicos", igual que as mazás e outros froitos colgan dos seus talos, pero a súa opinión non se sustenta, en canto estas mazás e froitos caen da árbore na enchente do mar medran, primeiro comido por vermes, e "por curto proceso de tempo", son alterados en gansos....")


Permitindo a Stewart concluír:

"....Bellenden's Boece (gave) a fresh lease of life to the tale; …(recently)… naturalists ha(ve) located the barnacle geese nurseries in Greenland and ha(ve) a rough idea of the migration routes….But parallel to scientific advances the old versions continued to have a folklife existence...."

".... O 'Bellenden' de Boece deulle unha nova vida ao conto; ... (recentemente)... os naturalistas localizaron os viveiros de gansos de percebe en Groenlandia e teñen unha idea aproximada das rutas migratorias... Pero paralelamente aos avances científicos, as versións antigas continuaron tendo unha existencia popular...".

Mito no pensamento xudeu

[editar | editar a fonte]

Case todas as referencias na literatura publicada seguen unha tradición exemplificada por Stewart [74] e Müller [75] con respecto a onde puido xurdir o mito. En The Jewish Encyclopaedia, a entrada de "Barnacle-Goose " suxire unha forte conexión xudía ademais dunha tradición cristiá en gran parte occidental. A fonte faise referencia nun volume de manuscritos recollidos por Solomon Joachim Halberstam no c. 1890, o Ḳehillat Shelomoh.[76] A cuestión do sacrificio dos gansos percebes fai referencia a Isaac ben Abba Mari de Marsella (יצחק בן אבא מרי) (c.1120–c.1190) cara a c.1170. Tal data é un século antes de Xeraldo de Gales. Ademais, a Enciclopedia Xudía estende a fonte non occidental até c. 1000 nunha obra de Al-Biruni (973–1048).

Darwinismo e decadencia do mito

[editar | editar a fonte]

Durante o século XIX, os avances en Zooloxía e Botánica abriron unha aproximación baseada no método científico á forma en que se entendía que se desenvolven os organismos vivos e como a ciencia da taxonomía podía integrar e diferenciar as especies. Este traballo radicou nos traballos previos do sueco Linné. Os percebes foron orixinalmente clasificados por el como moluscos, pero no século XIX, John Vaughan Thompson, un científico militar escocés, publicou libros que fixeron que Charles Darwin dedicase moitos anos a investigar os percebes (cirrípedes).[77] Darwin foi o científico máis destacado do século XIX en debater sobre a inmutabilidade das especies, isto levou a unha base rigorosa e empírica para comprender o percebe e os seus hábitos de cría. Este traballo taxonómico pódese ver en artigos recentes de John Buckeridge e os seus colegas que abordaron unha das contribucións de Darwin a mediados e finais do século XIX, é dicir, o “problema das especies”.[78] Aínda que non abordou especificamente o chamado "ganso-percebe" (barnacle-goose),[79] a investigación de Darwin sobre a evolución dos cirrípedes pode ser vista como o primeiro rexeitamento científico rigoroso do mito do ganso-percebe. Buckeridge (2011) rastrexa o mito do desde a época de Xeraldo de Gales e utilízao para destacar a forma en que os científicos e outros escritores (p. ex. John Gerard e John Mandeville) foron capaces de apoiar este mito durante os séculos XVII e XVIII, e subliña a aceptación do conto[80] no período medieval como unha forma de popularizar o mito.[81] No artigo posterior, Buckeridge & Watts (2012) ilustran o concepto de especie darwiniano coa axuda do mito dos gansos percebe.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "Dicionario". Real Academia Galega. Consultado o 2022-04-14. 
  2. ↑ "Science, Superstition and the Goose Barnacle" (en inglés). 29 de xaneiro de 2013. Consultado o 16 de abril de 2020. 
  3. ↑ O Oxford English Dictionary informa que o ganso percebe era unha ave, cuxo lugar de cría era descoñecido durante moito tempo, e antigamente críase que se producía a partir do froito dunha árbore que medraba á beira do mar, ou que crecía sobre a árbore unido polo seu pico, tamén chamado Tree Goose (árbore dos gansos), ou para ser producido a partir dunha cuncha que creceu sobre esta árbore, ou foi xerado como unha especie de "cogomelo" ou espuma da corrupción ou podremia da madeira na auga. A etimoloxía do termo "percebe" en inglés (barnacle) é probabelmente o inglés medio "bernekke" ou "bernake", que é idéntico ao francés antigo "bernaque" e ao latín medieval "bernacae" ou "berneka". A historia do uso desta palabra remóntase ao século XI ou XII; véxase, Müller, F. Max, 1871, Lectures on the Science of Language. Londres: Longmans, Green. v. 2. páxinas 583–604. Muller suxire que "bernacula" podería ser unha variante de "*pernacula", un posible diminutivo de "perno" ou "perna", "unha especie de marisco", despois confundido con "*bernicula", unha suposta forma afética de "*hibernacula", que podería aplicarse ao percebe desde que se atopa en Hibernia (Irlanda). Tamén se chama Solan Geese. Véxase, Hulme, F Edward (1886) Sampson Low, p.168.
  4. ↑ "barnacle ; Etymology, origin and meaning of barnacle". www.etymonline.com (en inglés). Consultado o 2022-04-26. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Varias especies de gansos son coñecidos na lingua scots como "gansos claik". Claik é a palabra escocesa para percebe. Véxase "Claik Goose n. Comb.". Dictionary of the Scots Language. 2004. Scottish Language Dictionaries Ltd. <http://www.dsl.ac.uk/entry/snd/claik_goose>. [Consultado o 1 de novembro de 2017]; A OED ofrece unha variedade máis ampla de explicacións, incluído o son feito polos Anas Leucopsis "Claik, n". OED Online, Oxford University Press, xuño de 2017
  6. ↑ "Barnacla Cariblanca". Audubon (en castelán). 2015-12-15. Consultado o 2022-04-26. 
  7. ↑ "bUSCatermos ; branta". aplicacions.usc.es. Consultado o 2022-04-26. [Ligazón morta]
  8. ↑ Lankester, E. Ray (1915). Diversions of a naturalist. New York: The Macmillian Company. 
  9. ↑ "Diversions of a naturalist." (PDF). ia600301.us.archive.org. 
  10. ↑ Entre a infinidade de fontes publicadas sobre este mito, hai dúas obras que recollen as fontes principais: van der Lugt, M. (2000) Animal legendaire et discours savant medieval; la barnacle dans tous ses etats., Micrologus, 8, 351-393.; E , HeronAllen, E. (1928) Barnacles in nature & myth (Londres).
  11. ↑ See, Sprouse, S. J. (2015). The Associative Branches of the Irish Barnacle: Gerald of Wales and the Natural World. Hortulus, 11, 2.
  12. ↑ Kenicer, G. J. (2020). Plant Magic, Edinburgh, Royal Botanic Garden Edimburgo; pp 150–151.
  13. ↑ Mayntz, M. (2020). Migration: Exploring the Remarkable Journeys of Birds. Londres: Quadrille; pp 110–111; the following article provides a comprehensive historical account of the Barnacle Goose Myth, Lappo, E. G., Popovkina, A. B. & Mooij, J. H. (2019). About geese growing on trees The Medieval interpretation of the Barnacle and Brent goose origin. Goose Bulletin, 24(Xullo), 8–21; Arquivado de https://cms.geese.org/sites/default/files/Goose%20Bulletin24.pdf (25 de xaneiro de 2021)
  14. ↑ Detalles nos seguintes: Tupper, F. (1910). The Riddles of the Exeter book. Boston Mass. ; Londres,; Tupper, F. (1906). Solutions of the Exeter Book of Riddles. Modern Languages Notes, 21(4), 97–105.; Tupper, F. (1903). The comparatives Study of Riddles. Modern Language Notes, XVIII(1), 1–8.; e, Elliott van Kirk Dobbie and George Philip Krapp, eds, The Exeter Book, Anglo-Saxon Poetic Records 3 (Nova York: Columbia University Press, 1936), pp 185–6.
  15. ↑ A tradución na súa forma orixinal é: Neb wæs min on nearwe, ond ic neoþan wætre, flode underflowen, firgenstreamum swiþe besuncen, ond on sunde awox ufan yþum þeaht, anum getenge liþendum wuda lice mine. Hæfde feorh cwico, þa ic of fæðmum cwom brimes e beames on blacum hrægle; sume wæron hwite hyrste mina, þa mec lifgende lyft upp ahof, vento de wæge, siþþan wide bær ofer seolhbaþo. Saga hwæt ic hatte..
  16. ↑ SOPER, H. (2017): Reading the Exeter Book Riddles as Life-Writing. The Review of English Studies, New Series, Vol. 68 (287): 841–865. Doi: 10.1093/res/hgx009; BAUM, P.F. (1963): Anglo-Saxon Riddles of the Exeter Book. – Duke University Press, Durham, Carolina do Norte, EEUU. Véxase tamén, Anglo-Saxon Riddles of the Exeter Book Cathedral Library MS 3501. Véxase, https://www.exeter-cathedral.org.uk/history-heritage/cathedral-treasures/exeter-book/ O Exeter Book of Riddles non especifica a resposta "correcta". Véxase, van der Lugt, M. (2000) (abaixo) para as súas reservas, e Donoghue, D. (2016) An Anser for Exeter Book Riddle 74, en: S. B. Peter & H. Nicholas (Eds) Words and Works: Studies in Medieval English Language and Literature in Honour of Fred C. Robinson; Universidade de Toronto (Press), 45–58.
  17. ↑ Lankester, Ray. 1917. Diversions of a naturalist (Methuen and Co Ltd: [S.l.]).
  18. ↑ "Page 1". youarenotsosmart.com. 
  19. ↑ Muller, Max. 1868. Conferencias sobre a ciencia da linguaxe: impartidas na Royal Institution of Great Britain en febreiro, marzo, abril e maio de 1863; Segunda serie (Longmans, Green).
  20. ↑ Houssay, Frédéric. 1895. 'Les Theories de la Genese a Mycenes et le sens ZOOLOGIQUE DE CERTAINS SYMBOLES DU CULTE D'APHRODITE', Revue Archeologique, 26: 1–27.
  21. ↑ Véxase, Perrot, Georges, e Charles Chipiez. 1894. History of art in primitive Greece. Mycenian art ... Illustrated with ... engravings ... and ... plates (Londres).
  22. ↑ Véxase, Buckeridge, J. (2011) Of trees, geese and cirripedes: Man's quest for understanding, Integrative Zoology, 6(1), 3–12.
  23. ↑ P. ex., “Barnacle Goose: The Bird That Was Believed to Grow on Trees”, https://www.amusingplanet.com/2020/03/barnacle-goose-bird-that-was-believed.html; e “The Associative Branches of the Irish Barnacle: Gerald of Wales and the Natural World–By Sarah J. Sprouse”, https://hortulus-journal.com/sprouse/ Arquivado 31 de marzo de 2022 en Wayback Machine.
  24. ↑ O tratamento máis exhaustivo das citas e mitos concurrentes, E. (1928) Barnacles in Nature and in Myth. (Londres), esp. en pp 56–57, 128 (Fn. 32, 158, 174 (Fn. 281,283).
  25. ↑ Naturalis Historiae de Plinio consiste en 10 volumes, con 37 apartados. Animais mariños e aves están no VIII–XI.
  26. ↑ Boece escribiu a súa Historia uns vinte anos despois de converterse no primeiro director do St. Mary College en Old Aberdeen, despois King's College e Universidade de Aberdeen en 1860. A Universidade de Aberdeen, ten outras seis copias da edición de Parma do Naturalis Historiae de Plinio.
  27. ↑ Existen varias versións do MS en dous volumes e seis versións. Un conxunto de seis volumes foi traducido ao inglés en 1931 por C A Wood. (Frederick, I. I. Holy Roman Emperor, C. A. Wood e F. M. Fyfe. The Art of Falconry ([S.l.] : Stanford U P, 1943 (1969))) As dúas edicións de libros máis importantes almacenadas na Biblioteca Vaticana. MS Pal. Lat. 1071 e, Biblioteca da Universidade de Boloña MS Lat. 419 (717) - Véxase, Frederick, I. I. Holy Roman Emperor, C. A. Wood e F. M. Fyfe. The Art of Falconry ([S.l.] : Stanford U P, 1943 (1969)); p. lvii
  28. ↑ Véxase, Haskins, Charles H. 1922. 'Science at the Court of the Emperor Frederick II', The American Historical Review, 27: 669–94., Para unha discusión sobre a aproximación de Frederico II á observación, esp. páxinas 687–688
  29. ↑ O "De Arte..." de Frederico II rexístrase por primeira vez en 1241, mentres que a Topographia sábese que existe desde 1188
  30. ↑ Tamén coñecido en Latin como Girandus Cambrensis, e Gerald de Barri ou Gerald of Wales, c. 1146–1223
  31. ↑ en Topographia Hibernica – Véxanse abaixo as fontes.
  32. ↑ See, Forester, Thomas e Wright, T. 2000. "Geraldus Cambrensis – the Topography of Ireland." In.: In Parentheses, Cambridge Ontario, para unha nota do que se chama "causistry" – i.e. "the use of clever but unsound reasoning, especially in relation to moral questions...". Véxase tamén a sección a continuación sobre o mito dos gansos-percebe e o Concilio de Letrán IV e as referencias á comida de peixes.
  33. ↑ Hai moitas versións do Topographia Hibernica. Para un relatorio completo véxase Sargent, A. L. B. (2011). Visions and Revisions:Gerald of Wales, Authorship and the construction…in 12th & 13th Century Britain. (PhD). University of California, Berkeley. Unha escolma popular das fontes, en Bartlett, R. (1979). Giraldus Cambrensis (1146–1223): Universidade Oxford., Pp 114–117 e P 222. Unha fonte máis antiga, Giraldus, C., & Wright, T. (1913). The historical works of Giraldus Cambrensis. Londres: G. Bell and Sons Ltd. The Associative Branches of the Irish Barnacle: Gerald of Wales and the Natural World. Hortulus, 11, 2. (https://hortulus-journal.com/sprouse/#f1 Arquivado 31 de marzo de 2022 en Wayback Machine.) En total hai máis de trinta MSS relevantes do século XII. Un artigo de Stewart, A. M. (1988). Hector Boece and ‘claik’ geese. Northern Scotland, 8 (1ª Serie), 1723. doi:10.3366/nor.1988.0003; Tamén, Bartlett, R. (1979). Gerald of Wales (1146–1223) : A Univ. Oxford, ofrece unha biografía completa de Xeraldo xunto a detalles textuais do mito.
  34. ↑ Véxase https://sourcebooks.fordham.edu/basis/lateran4.asp para obter unha lista textual das decisións do IV Consello de Letrán.
  35. ↑ Lankester, R. (1917)
  36. ↑ Müller, F. M. (1871, v2). Charlas sobre ciencia da linguaxe. Londres: Longmans, Green; Relación xeral en dous volumes da orixe das palabras, na súa maioría en inglés.
  37. ↑ (c.1260) en XVII. 40
  38. ↑ e.g. Concilio de Letrán IV: 1215, https://www.papalencyclicals.net/councils/ecum12-2.htm; e New Advent Encyclopaedia, Fourth Lateran Council, https://www.newadvent.org/cathen/09018a.htm
  39. ↑ Van der Lugt, M. (2000) Animal legendaire et discours savant medieval; la barnacle dans tous ses etats., Micrologus, 8, 351–393.
  40. ↑ Boa parte deste debate pódese ver no traballo de avogados da igrexa como Gratien, véxase Decretum gratianoi
  41. ↑ Van der Lugt non é claro cando escribe "... Cest Thomas de Cantimpré Qui Fournit Le Plus de Détails Sur La Consommation de Barnacles. ... colgante le carême, ... ", é dicir: "... é Thomas de Cantimpré quen proporciona máis detalles sobre o consumo de Barnacles (percebes).... durante a Coresma ... " O francés orixinal omite o termo "gansos" (oies).
  42. ↑ Oman, C. C. (1944). The English Folklore of Gervase of Tilbury. Folklore, 55(1), 2–15. Consultado en http://www.jstor.org/stable/1257623 (31 de xaneiro de 2021)
  43. ↑ Neckam, Alexandri (1863), de Naturis Rerum libri duo, cun poema do mesmo autor, De Laudibus Divinae Sapientiae, Longman, Green, Cp XLVIII, p. 99 "Ex lignis abiegnis salo diuturno tempore madefactis originem sumit avis quae vulgo dicitur bernekke" ("Da madeira de abeto empapada durante moito tempo xorde a orixe do paxaro comunmente chamado bernekke)
  44. ↑ Consúltese https://www.abdn.ac.uk/bestiary/para obter máis información sobre o Bestiario de Aberdeen. Aínda que non inclúe o Ganso-Percebe entre as súas bestas, é un bo exemplo do estándar do traballo dos primeiros escribas. Ver, Benton, Janetta Rebold. 1992. The medieval menagerie: animals in the art of the Middle Ages (Abbeville Press: Nova York), ou, Baxter, Ron. 1998. Bestiarios e os seus usuarios na Idade Media (Sutton Pub. Courtauld Institute: Stroud London) esp. páxinas 212-213.
  45. ↑ Véxase, Podwal, Mark H. 1984. Un bestiario xudeu: un libro de criaturas fabulosas extraídas da lenda e da tradición hebraica (Jewish Publication Society of America: Philadelphia)
  46. ↑ Physiologus é unha colección de contos de bestas moralizadas. Foi un dos libros máis populares da Idade Media, aparecendo na maioría das linguas vernáculas de Europa, así como en grego (a súa lingua orixinal) e en latín. Foi a base dos bestiarios posteriores, que se sumaron ao fondo de historias e ás moralizacións. Moitas versións dela foron escritas por diversos autores, tanto en prosa como en verso; algúns deixaron as moralizacións, mentres que outros as ampliaron. ver, See, Curley, Michael J. 1979. Physiologus (University of Texas Press: Austin; Londres); entón,http://bestiary.ca/prisources/psdetail869.htm.
  47. ↑ Enea Silvio Bartolomeo Piccolomini (1405-1464). Escribiu dous libros, "Florence A. Gragg e Leona C. Gabel. 1988. Memorias secretas dun papa renacentista: comentarios de Eneas Sylvius Piccolomini, Pío II: un abreviamento (Folio Society: Londres) e "Piccolomini, Aeneas". Silvius, Robert Brown, Nancy Bisaha e ProQuest (Firm). "Europa (c. 1400–1458)"
  48. ↑ O papa probabelmente viu o agasallo do carbón a esmoleiros, que a miúdo recibían para quentar as habitacións.
  49. ↑ Hai diferenzas nas fontes orixinais desta historia. Á veces úsase o latín "ave", noutras é anetarum derivado de anatum - (pato), procedente de anas/anatis; noutras anserum - (ganso)
  50. ↑ Véxase http://mdz-nbn-resolving.de/urn:nbn:de:bvb:12-bsb10159158-6 – fol.55v, liña 5
  51. ↑ Vexa as seguintes fontes para obter detalles sobre a historia contada por Pío II en De Europa e Commentario. Pius, Florence A. Gragg e Leona C. Gabel. 1988. Secret memoirs of a Renaissance Pope : the commentaries of Aeneas Sylvius Piccolomini, Pius II : an abridgement (Folio Society: Londres); Piccolomini, Aeneas Silvius, Robert Brown, Nancy Bisaha e Proquest (Firm). "Europe (c. 1400-1458)." - en - http://ebookcentral.proquest.com/lib/abdn/detail.action?docID=3135080; e, "Cosmographia, 1509, (París)". O libro de Nancy Bisaha e Robert Brown contén unha extensa bibliografía do papa Pío II, Ady, Cecilia M. 1913. Pius II (Aeneas Silvius Piccolomini) : the Humanist Pope (Methuen: Londres). Contén unha bibliografía e un relato dos gansos-percebe - p. 44.
  52. ↑ Máis detalles sobre a vida e os tempos de J. Mandeville na entrada de Wikipedia en ingles (véxase John Mandeville). A continuación, a información extraída desa fonte.
  53. ↑ Véxase Sir John Mandeville: Alias John (with the Beard) de Bourgogne https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJM196103022640910
  54. ↑ "La verdad sobre las mentiras del explorador que inspiró a Cristóbal Colón y era más famoso que Marco Polo". BBC News Mundo (en castelán). Consultado o 2022-04-27. 
  55. ↑ Buckeridge, J. (2011) Of trees, geese and cirripedes: Man's quest for understanding, Integrative Zoology, 6(1), 3–12.
  56. ↑ Estas frases suxiren unha combinación de ovellas ou animais que producen algodón, o cordeiro vexetal tártaro e o crustáceo que se converte no ganso-percebe.
  57. ↑ A cuestión de quen escribiu 'as viaxes de Sir John Mandeville' pode ser aclarada por Paul Buck. Véxase, Buck, R. W. (1961) Sir John Mandeville: Alias ​​John (with the Beard) de Bourgogne, New England Journal of Medicine, 264(9), 451-453; e Paul Buck (http://akermandaly.com/book/the-travels-of-sir-john-mandeville/ Arquivado 18 de maio de 2022 en Wayback Machine.) Buck di ".... Sir John Mandeville, que procedía de St Albans, despois de percorrer o mundo, decidiu establecerse en Lieja, atopando nela un paraíso terrestre onde desexaba pasar os seus últimos días. Alí escribiu a súa 'Voyage de Sir John Maundevile' en francés baixo o nome de Jehan de Bourgogne ou Jean à la Barbe, aínda que desde entón aconteceu que quizais foi da man do escritor Jean d'Outremeuse quen recompilou o libro, para iso. Era de feito unha recompilación doutros textos, embelecidos pola propia man deste romance de Lieja, facendo que algúns dos contos sexan moi ficticios e fabulistas. As súas fontes incluíron Guillerme de Boldensele, o Itinerarius e De rebus incognitis de Frei Odorico de Pordenone e o Speculum de Vicente de Beauvais. Jean d'Outremeuse afirma que Mandeville morreu en 1372 e foi enterrado na igrexa dos Guillemin, aínda que non teño nin idea de que isto significa exactamente neste momento, xa que parece que non hai ningunha igrexa con ese nome, só a estación principal de tren.”
  58. ↑ 58,0 58,1 Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Boece, Hector". Encyclopædia Britannica (11ª ed.). Cambridge University Press (en inglés). 
  59. ↑ Boece, H. e G. Ferrerio (1574). Scotorum historiae a prima gentis origine ... libri XIX. Parisiis, Du Puys. A primeira versión desta obra sobre a historia de Escocia data de 1527.
  60. ↑ Galloway foi un eminente erudito e cóengo sacerdote na catedral de St Machar en Old Aberdeen. É máis lembrado como litúrxico, mestre de obras e académico dos bispos de Aberdeen desde Elphinstone até Gordon.
  61. ↑ Ver referencias da influencia de Elphinstone na Historia de Boece en: Macfarlane, L. J. (1995) William Elphinstone and the Kingdom of Scotland 1431–1514 : the struggle for order (Aberdeen, Aberdeen University Press).
  62. ↑ Boece inclúe unha referencia á mítica illa de Thule xunto coa historia dos geese claik. O nome "Thule" pódese tomar para significar lugares distantes e ao Norte. Tamén suxire o límite extremo de viaxes e descubrimentos. Por exemplo na frase ultima thule (en latín: 'thule'=máis afastado). O nome "Thule" tamén se aplicou a varias organizacións con crenzas míticas. Un grupo ocultista alemán Völkisch, fundado en Múnic pouco despois da primeira guerra mundial, recibiu o nome do mítico país do país do norte, como "Sociedade Thule". O nome, as crenzas e mesmo o logotipo da esvástica foron absorbidos polo nazismo para dar credenciais ao seu antisemitismo. O nome, Thule, tamén estivo asociado a varios escritores gregos e á mítica hiperborea - o nome para unha xente lendaria que vivía nas partes do extremo norte do mundo coñecido. A historia aparece no Cosmographie e a Historia de Boece: unha discusión de acontecementos que o implican con Canon Alexander Galloway na illa imaxinaria ou mítica que el chama Thule. Boece non explica por que os acontecementos recordados están configurados alí. Diversas fontes colócana ao norte de Escocia, alén das Orkney. Olaus Magnus na súa Carta Marina chámaa de Tella.
  63. ↑ Hai diversas edicións da Historia de Escocia de Boece. John Bellenden e Raphael Holinshead proporcionan a base de moitas delas. A de 1575 de John Ferrier úsase de referencia nesta entrada. Dana Sutton proporciona unha tradución moderna do latín http://www.philological.bham.ac.uk/boece/. Dúas fontes da historia dos claik geese: Alasdair M. Stewart, 'Hector Boece and "Claik" Geese', Northern Scotland, 8 (1988); e, Edward Heron Allen, Barnacles in Nature and in Myth (Londres,1928). NB: A edición de Mar Lodge de Historia non contén o mito dos gansos. Ese volume está agora na Morgan Library de Nova York. Pódese atopar unha edición da historia de Boece sobre os gansos de percebes en, Dana F. Sutton, Hector Boethius, - Historia Scotorum (1575) http://www.philological.bham.ac.uk/boece/, 2010), Cap. 33 & 34. O texto aquí está tomado de Alasdair M. Stewart (1988), pp. 17–23.
  64. ↑ O termo "clackis" é ás veces usado no norte de Irlanda. Véxase, Payne-Gallowey, Ralph Sir. The Fowler in Ireland, or, Notes on the Haunts and Habits of Wildfowl and Seafowl : Including Instructions in the Art of Shooting and Capturing Them. Southampton: Ashford, 1985, p 23; tamén "barnacle" se pode chamar "bernicle" en Irlanda, pp. 158–159.
  65. ↑ Un anticuario e bibliotecario do século XX, P J Anderson, referíndose a Boece e Galloway, comenta a credulidade da conversa reportada por Boece, do seguinte xeito "... dise que (Galloway) ... escribiu sobre o tema do "clag-geese", aqueles paxaros míticos aos que a credulidade medieval vía crecer nas árbores ... ". De, Anderson, P. J. (1906). Studies in the history and development of the University of Aberdeen: a quatercentenary tribute paid by certain of her professors and of her devoted sons. Aberdeen, Aberdeen University Press. p.103.
  66. ↑ "... (fn. P.104 .. O orixinal desta imaxe é un pequeno corte de madeira en "Historia de Stripium" de Matthias de Lobel publicado en 1870 (Sic.) As aves dentro das cunchas foron engadidas por Gerard.Ulisse Aldrovandi, na copia, L’Obels tamén deu follas á árbore.
  67. ↑ See, Mikkola, H. (2021). Management of the Barnacle Goose (Branta Leucopsis) in Finland: Conservation Versus Hunting, https://dx.doi.org/10.5772/intechopen.96863
  68. ↑ Linne, Carl von, e Johann Joachim Lange. C. Linnæi ... Systema naturæ ... Naturæ-Systema, ... in die Deutsche Sprache u\0308bersetzet, und mit einer Vorrede herausgegeben von. J. J. Langen.
  69. ↑ "Demystifying the Hamburg Hydra and the_Origin of Genre; Carl Linnaeus and the Politics of the Aesthetic Commodity-Form". researchgate.net. 
  70. ↑ Stewart, Alasdair M. "Hector Boece and ‘Claik’ Geese." Northern Scotland 8 (First Series), no. 1 (1988): 17–23. https://doi.org/10.3366/nor.1988.0003.; http://www.euppublishing.com/doi/abs/10.3366/nor.1988.0003.
  71. ↑ Stewart writes regarding Intertextuality, “…..at a deeper level however we have the intertexte (that is) an awareness of all the texts a reader thinks of when the associations are released by Boece's account; and the intertextualité, meaning the awareness of this intertexte, plus all the other associations of influences, analogues, sources, literary affiliations, traditions, the echoes in any single example of any 'genre' of all examples in the whole 'genre', plus formulae, clichés, topics, as storehouses of thought, as shorthand references which can be 're-constituted'……”
  72. ↑ Dempster, Thomas, David Irving, and Bannatyne Club (Edinburgh Scotland). Thomae Dempsteri Historia Ecclesiastica Gentis Scotorum : Sive, De Scriptoribus Scotis. Bannatyne Club Publications. Editio altera ed. 2 vols. Edinburgi: Excudebat Andreas Balfour cum sociis, 1829. http://digital.nls.uk/101200539.
  73. ↑ Boece, Hector, and John Bellenden. The Hystory and Croniklis of Scotland. Edinburgh: Davidson, 1536.
  74. ↑ Stewart, Alasdair M. "Hector Boece and ‘Claik’ Geese." Northern Scotland 8 (First Series), no. 1 (1988):
  75. ↑ Müller, F. Max. Lectures on the Science of Language, Londres, 1880.
  76. ↑ en, The Jewish Encyclopaedia, v7, 166–167.
  77. ↑ Véxase por exemplo, Charles Darwin (1851) A Monograph of the Sub-class Cirripedia, with Figures of all the Species: the Lepadidae; or, Pedunculated Cirripedes
  78. ↑ Véxase, Buckeridge, J. (2011) Of trees, geese and cirripedes: Man's quest for understanding, Integrative Zoology, 6(1), 3–12; e Buckeridge, J. & Watts, R. (2012) Illuminating Our World: An Essay on the Unravelling of the Species Problem, with Assistance from a Barnacle and a Goose, Humanities, 1(3), 145.
  79. ↑ Véxase https://www.darwinproject.ac.uk/ para detalles en liña sobre Charles Darwin e a súa obra.
  80. ↑ ... é dicir, contar contos: a actividade social e cultural de compartir historias, ás veces con improvisación, teatros ou adornos etc.
  81. ↑ Véxase, Welsch, K. A. (1998) History as Complex Storytelling, College Composition and Communication, 50(1), 116–122, para unha exploración da actividade de contar contos sobre eventos históricos.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mito_da_árbore_dos_gansos&oldid=6836672»