Carlos Zubillaga
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1941  (82/83 anos)Montevideo, Uruguai |
| Educación | Universidade da República Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Buenos Aires |
| Actividade | |
| Ocupación | xenealoxista |
| Membro de | Real Academia Galega (membro de honra) (2012–) Real Academia Galega (membro correspondente) (1970–2012) |
 | |
Carlos Alberto Zubillaga Barrera, nado en Montevideo en 1941, é un historiador, xenealoxista e docente universitario uruguaio. É membro de honra da Real Academia Galega.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Licenciouse en 1973 en historia pola Universidade da República e no ano 2001 logrou o doutoramento na Universidade de Buenos Aires. Foi membro do Consello da Facultade de Humanidades e Ciencias (desde 1989 denominada Facultade de Humanidades e Ciencias da Educación) da súa alma máter en representación, ao longo do tempo, da Orde Estudantil, da Orde dos Diplomados e da Orde Docente. Ademais foi decano desa facultade durante dous mandatos: 1989-1993 e 1993-1997, e tamén integrante do Consello Directivo Central (CDC) da Universidade da República entre os anos 1988-1997 e nesa universidade exerceu como profesor titular de historia da historiografía, e de teoría e metodoloxía da historia, director do Departamento de historioloxía, coordinador do Instituto de Ciencias Históricas e director do Centro de Estudos Galegos (Cegal).
Foi Profesor de teoría e metodoloxía da historia no Instituto de Profesores Artigas (IPA) de Montevideo, entre os anos 1971-1977, director do Seminario de Formación de Investigadores en Historia no Centro Latinoamericano de Economía Humana (CLAEH) de Montevideo, profesor de historia da cultura (1979-1985) e de historia latinoamericana e nacional (1983-1985), no Instituto Teolóxico do Uruguai "Monseñor Mariano Soler".
Desenvolveu diversas investigacións temáticas de indagación histórica e dende unha perspectiva multidisciplinar. Representante da denominada Nova Historia contribuíu á renovación historiográfica uruguaia que comezou a mediados da década de 1960, converténdose nun dos principais referentes da historiografía uruguaia contemporánea e mais da reflexión teórico-metodolóxica da historia.[2] Prestou tamén unha especial atención á xenealoxía, preocupado pola difusión dos seus novos aspectos teórico-metodolóxicos e da súa cualidade de ciencia auxiliar da historia, considerándose discípulo de Juan Alejandro Apolant, autor da monumental Génesis de la Familia Uruguaya. Tamén é un recoñecido investigador do galeguismo político e, particularmente, da súa proxección no continente americano.[3]
Colaborou coa revista Semanario Aquí (1983-1986).
Obra
[editar | editar a fonte]- Los niños de la guerra. Montevideo, Linardi y Risso, 2013
- Relixión e rexiosidade na temperá emigración galega a Uruguai, A Coruña, Real Academia Galega, 2012[4]
- Cultura popular en el Uruguay de entresiglos (1870-1910), Montevideo, Linardi y Risso, 2011. (Premio Bartolomè Hidalgo 2011 ao mellor ensaio histórico).
- Perfiles en sombra. Aportes a un diccionario biográfico de los orígenes del movimiento sindical en Uruguay. Montevideo, Librería de la Facultad de Humanidades y Ciencias de la Educación, 2008.
- Historia e Historiadores en el Uruguay del siglo XX, Montevideo, Librería de la Facultad de Humanidades y Ciencias de la Educación, 2002.
- "O exilio galego en Montevideo: ¿subsidiario ou autónomo?" en Congreso Internacional o Exilio Galego (2001. Santiago de Compostela), 2001, ISBN 84-96530-29-9, páxs. 393-420
- Carlos Gardel (Prólogo de Jorge Luis Borges), Madrid, Ediciones Jucar, 1976.
- Artigas y los Derechos Humanos, Montevideo, Edición del Comité Central Israelita del Uruguay, 1966.
- Herrera. La encrucijada nacionalista (en colaboración). Montevideo, Editorial Arca, 1977.
- Cristianos y cambio social en el Uruguay de la modernización (1895-1919), canda Mario Cayota, Montevideo, Ediciones del CLAEH, 1982 (edición mimeografiada). CLAEH - Ediciones de la Banda Oriental, Montevideo, 1989.
- "Castelao y el Uruguay." en Actas Congreso Castelao (Santiago de Compostela, 24-29 de novembro de 1986). Justo G. Beramendi e Ramón Villares eds. Cursos e Congresos nº 62. Servizo de Publicacións da Universidade de Santiago de Compostela. 1989. ISBN 84-7191-568-5 (tomo I). ISBN 84-7191-570-7 (obra completa) DL C 1308-1989. Páxs. 163-170.
- A prensa galega de inmigración en Uruguai. Vigo, Consello da Cultura Galega, 1996
- Los cruceiros del Montevideo antiguo.Montevideo, Patronato da Cultura Galega, 1967
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Carlos Alberto Zubillaga Barrera". Real Academia Galega.
- ↑ Leticia Soler (2000). Historiografía uruguaya contemporánea, 1985-2000. Ediciones Trilce, p. 45
- ↑ "O profesor Carlos Zubillaga reivindica e documenta no seu libro "Castelao y Uruguay" a importancia das relacións do galeguista coa colectividade uruguaia", CCG, 11/5/2005.
- ↑ Zubillaga Barrera, C. A. (2012). Relixión e rexiosidade na temperá emigración galega a Uruguai. A Coruña: Real Academia Galega.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Fernández del Riego, F. (1992) [1990]. Diccionario de escritores en lingua galega (2ª ed.). Do Castro. p. 757. ISBN 84-7492-465-0.
