Baltazar Maria de Morais Júnior

Baltazar Maria de Morais Júnior
	;
Biografía
Nacemento	17 de xullo de 1959 (64 anos); Goiânia, Brasil
Datos persoais
País de nacionalidade	Brasil
Altura	178 cm
Peso	73 kg
Actividade
Ocupación	futbolista
Período de actividade	1978 - 1996
Lingua	Lingua portuguesa
Nacionalidade deportiva	Brasil
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Dianteiro
Traxectoria

Baltazar Maria de Morais Junior, nado en Goiânia (Estado de Goiás) o 17 de xullo de 1959, foi un futbolista brasileiro que xogaba na demarcación de dianteiro.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Iniciou a súa carreira profesional en 1978 no Atlético-GO, acadando o título de máximo goleador do Campionato Goiano. No ano seguinte fichou polo Grêmio, onde conquistou os seus primeiros títulos co bicampionato Gaúcho de 1979 e 1980, e sendo máximo goleador do Campionato Gaúcho en 1980 (28 goles) e 1981 (20 goles)^[1]. En 1981 fixo o gol que lle deu o primeiro título brasileiro ao Grêmio na final contra o São Paulo no Morumbi, logo de errar un penalti no partido de ida no estadio Olímpico Monumental. Baltazar xogou tamén no Flamengo, Botafogo e Palmeiras.

Chegou ao Celta de Vigo na tempada 1985-1986 logo de ser o máximo goleador na liga do Brasil con 51 goles. No seu primeiro ano non destacou demasiado pero na tempada 1986/87 formou unha letal parella con Pichi Lucas, que levou baixo a batuta de Colin Addison o equipo olívico ao ascenso a Primeira División con 34 goles, marcando tamén o penalti decisivo co que o Celta de Vigo gañou o play-off de ascenso a Primeira División ante o Deportivo da Coruña en Riazor.

No verán de 1988 foi traspasado ao Atlético de Madrid, na súa primeira campaña no equipo colchoneiro gañou o trofeo Pichichi de Primeira División con 35 goles, o que tamén lle valeu a Bota de Bronce como terceiro máximo goleador europeo do ano, por detrás dos romaneses Mateut (Dinamo de Bucarest) con 43 goles e Coras (Victoria de Bucarest) con 36 dianas.

Coa chegada de Javier Clemente ao banco do Atlético de Madrid no verán de 1989 perdeu a condición de titular, aínda que conseguiu ser, á idade de 30 anos, o terceiro máximo anotador da Liga, con 18 tantos. Ao ano seguinte o equipo madrileño fichou ao alemán Bernd Schuster e decidiu prescindir do brasileiro, que rematou a tempada no FC Porto, onde conquista a Copa de Portugal.

No verán de 1991 ficha polo Stade Rennes francés, onde xogará dúas tempadas, despois das cales regresa ao equipo da súa vila natal, o Goiás, aos 34 anos. Apraza o plan inicial de retirarse alí a causa dunha oferta da liga xaponesa e incorpórase ao Kyoto Purple Saga, onde se retira en 1996.

Foi convocado en sete ocasións pola Selección de fútbol do Brasil, marcando tres goles e gañando a Copa América de 1989.

Na actualidade segue sendo o xogador que máis goles marcou nunha mesma tempada en Segunda División.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Ano	Club	País
1976-1979	Atlético Mineiro
1979-1983	Gremio Portoalegre
1983-1984	Palmeiras
1984-1985	Flamengo
1985-1986	Botafogo
1985-1988	Celta de Vigo
1988-1990	Atlético de Madrid
1990-1991	Porto
1991-1993	Stade Rennes
1993-1994	Goias
1991-1994	Kioto P.S.