1000 12/16

Manuel Lourenzo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Saltar ata a navegación Saltar á procura

Este artigo trata sobre o actor e autor teatral, para o narrador galego véxase Manuel Lourenzo González.
Manuel Lourenzo
Manuel Lourenzo (AELG)-6.jpg
Nome completoManuel María Lourenzo Pérez
Nacemento15 de abril de 1943
LugarFerreira
NacionalidadeEspaña
Educado enInstitut del Teatre
Profesiónactor, dramaturgo, director teatral, conferenciante, tradutor
[ editar datos en Wikidata ]

Manuel María Lourenzo Pérez, nado en Ferreira do Valadouro o 15 de abril de 1943, é un actor, dramaturgo, director teatral, conferenciante, tradutor galego, e dinamizador de diferentes iniciativas teatrais.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Manuel Lourenzo cursou estudos de Maxisterio. Entre 1962 e 1964, viviu en Alemaña. Volta a Galiza e, en 1965, crea na cidade da Coruña (xunto con Francisco Pillado Mayor) o Grupo de Teatro O Facho, grupo ligado á Agrupación Cultural O Facho e que marca, a xuízo de autores como Laura Tato ou Manuel F. Vieites, o inicio do teatro independente en Galicia. En 1967, funda o Grupo de Teatro Circo (1967-1976), o cal é de vital importancia dentro da historia do teatro galego. Co Teatro Circo, acudirá ás Xornadas de Teatro de Pontevedra de 1971 e mais ás Mostras de Teatro Abrente de Ribadavia (1973-1980), citas de necesaria referencia dentro do contexto do Teatro Independente. En 1978, funda, outra con Francisco Pillado, a Escola Dramática Galega, e codirixe con este autor os Cadernos da Escola Dramática Galega, os cales viron nacer ao seu abeiro personalidades do noso teatro como Xesús Pisón, Miguel Anxo Fernán-Vello, Henrique Rabunhal...

En 1979 publica, igualmente en coautoría con Pillado Mayor, a monografía O teatro galego,[1] libro pioneiro e aínda de referencia aínda hoxe en día dentro do ámbito do estudo da dramática.

Por outra parte, en 1980 crea a Compañía Teatral Luís Seoane e, en 1981, recibe con Pillado un premio outorgado pola Aula de Teatro da Universidade de Santiago de Compostela, outorgado a raíz dun traballo sobre o teatro de Luís Seoane. Tamén en 1981, e tamén con Francisco Pillado Mayor, funda a editorial Castrodouro.

No ano 1990, crea o Clube de Teatro Elsinor, en 1995 saca á luz (tamén con Pillado Mayor) a colección Cadernos de Teatro.

En 1997 recibiu o Premio Nacional de Literatura Dramática, por Veladas indecentes.

No ano 1998, xunto con Santiago Fernández, crea a escola teatral Casahamlet, a cal rexenta actualmente[cando?].

No 2007 foi nomeado socio de honra da Asociación de Escritores en Lingua Galega. No 2017 foi recoñecido como Profesor Honoris Causa pola ESAD de Galicia.

Obra[editar | editar a fonte]

Obra de creación[editar | editar a fonte]

Autor de aproximadamente 150 obras dramáticas, o seu teatro volta aos temas da traxedia grega para denunciar situacións históricas (como o franquismo, a transición,...). Laura Tato Fontaíña destaca o seu interese polas figuras femininas que cumpren o rol da femme fatale e polas pezas de mulleres apaixonadas, no medio dunha mestura entre nostalxia, humor e fantasía. Concibiu tamén obras dramáticas nas que se ironiza con aspectos teóricos da dramática. Algunhas das súas obras máis destacadas son:

  • Tres irmáns parvas (1969).
  • Crónica do sol de inverno (1971).
  • Erros e ferros de Pedro Madruga (1972).
  • Romería ás Covas do Demo (1975, Pico Sacro).
  • Viaxe ao país de ningures (1977, Galaxia).
  • Todos os fillos de Galahad (1978).
  • As criadas (1980) (espectáculo).
  • Últimas fasquías de setembro (espectáculo).
  • Edén e outros paraísos (1981, Castrodouro).
  • Traxicomedia do vento de Tebas namorado dunha forca (1981, Edicións do Castro).[2]
  • Fedra (1982, Cadernos da Escola Dramática Galega).
  • A noite dourada de Mimí da Cora (1982, Compañía Luís Seoane).
  • O segredo da Illa Troneira (1986, Cadernos da Escola Dramática Galega).
  • Defensa de Helena (1987, Sotelo Blanco).
  • Unha man de vento contra o mar (1989, Caixa Galicia).
  • Agamenón en Áulide (1991, Teatro do Atlántico).
  • Forno de teatro fantástico (1991, Edicións do Castro).
  • Xoana (1991, Cadernos da Escola Dramática Galega).
  • Teatro mínimo (1992, Elsinor Teatro). Inclúe as pezas "Laura" (1988), "A paixón de Brenda Moore" (1988-1992), "Mário e Manfredo" (1987), "Como un susurro" (1985), "A canción do deserto" (1990), "O binóculo" (1988) e "Aquela rúa" (1991).
  • Electra (1994, Cadernos da Escola Dramática Galega).
  • O xardín dos contos (1994, Asociación Mostra de Teatro Infantil Xeración Nós).
  • A lexión sonámbula (1995, Hércules).
  • O perfil do crepúsculo (1995, Cadernos de Teatro).
  • A sensación de Camelot (1995, AS-PG).
  • Magnetismo (1996, Deputación da Coruña).
  • Veladas indecentes (1996, Laiovento). Foi traducida ao español.[3]
  • O circo da medianoite (1997, AS-PG/A Nosa Terra).
  • Lionel. O Malestar do Benestar (1998).
  • Últimas faíscas de setembro (2000, Deputación da Coruña).
  • A larva furiosa. Adeus, Madelón (2003, Espiral Maior).
  • Insomnes (2004, Deputación da Coruña).
  • Camiñar polo arame cunha lata de cervexa (2005, Laiovento).
  • Nocturnos (2005, Laiovento).
  • Agamenón en Áulide (2006, Fervenza).
  • Eclipses (2006, Laiovento).
  • Illa: contos troianos (2006, Fervenza).
  • Contos troianos (2007, Deputación da Coruña).
  • Eléctricas (2007, Laiovento).
  • As horas baixas (2008, Laiovento).
  • Concerto (2009, Laiovento).
  • As dunas (Centro Dramático Galego 2009, dirixida por Quico Cadaval).
  • Medea dos fuxidos e outras pezas (2009, Biblos Clube).
  • Flores de Dunsinane (2010, Xerais).
  • Teatro circo: tres textos (2010, Deputación da Coruña).
  • Tres versións (2010, Laiovento).
  • Aquelas cousas do verán (2011, Difusora).
  • Novo teatro fantástico (2012, Laiovento).
  • Nunca paraíso. Teatro breve (1973-2015) (2016, Xerais).
  • Suite Artabria (2017, Xerais).

Obra ensaística[editar | editar a fonte]

Manuel Lourenzo é tamén autor de libros e artigos teóricos sobre o teatro galego. Os máis destacábeis son:

  • Tacholas (1975, Edicións do Castro).
  • O teatro infantil galego (1978, Cadernos da Escola Dramática Galega).
  • Mensaxe do Día Universal do Teatro (1992, Instituto Galego da Información).
  • Pensar co corpo (2001, Deputación da Coruña).

Poesía[editar | editar a fonte]

  • Santuário (1983, Concello de Vigo).

Narrativa[editar | editar a fonte]

  • O hóspede escandinavo (2010, Espiral Maior).

Traducións[editar | editar a fonte]

  • A Maravillosa história de Marly, a vampira de Vila de Cruces (fotonovela nun acto), de Carlos Queiroz Telles (1988).

Literatura infanto-xuvenil[editar | editar a fonte]

  • Teatro para nenos (1982, Edicións do Castro).

Obras colectivas[editar | editar a fonte]

  • A compañía galega Maruxa Villanueva (1979, Cadernos da Escola Dramática galega) (escrito en colaboración con Francisco Pillado Maior).
  • O teatro galego (1979, Edicións do Castro) (escrito en colaboración con Francisco Pillado).[1]
  • Antoloxía do teatro galego (1982, Edicións do Castro) (escrito en colaboración con Francisco Pillado).
  • Teatro para nenos (1982, Edicións do Castro).
  • Os escritores lucenses arredor de Ánxel Fole (1986, Concello de Lugo).
  • Dicionario do teatro galego (1987, Sotelo Blanco) (escrito en colaboración con Francisco Pillado).
  • Monólogos (1987, Sotelo Blanco).
  • Concurso Nacional de Poesía O Facho (1978-1989) (1990, Edicións do Castro).
  • 12 anos na búsqueda da nosa identidade (1990, Asociación Cultural Xermolos).
  • O camiño das estrelas (1993, Elsinor Teatro).
  • O xardín dos contos (1994, Mostra de Teatro Infantil Galego Xeración Nós).
  • O Canto de Vilavella (1996, Xunta de Galicia).
  • Contos do Valadouro (1998, A Nosa Terra).
  • Liñas para lelas (1998, RENFE/Grándola Nova Edicións).
  • Guía das obras dramáticas de Álvaro Cunqueiro (2006, Deputación da Coruña). Con Francisco Pillado.
  • Arqueoloxía do Valadouro. Prehistoria (2010, Deputación de Lugo).
  • Cociñando ao pé da letra (2011, Galaxia). Colaboración con varios autores sobre poesía e cociña.
  • VI Encontro de Escritores Galegos. Literatura e proxección exterior (2012, Deputación da Coruña).
  • Banqueiros (2012, Laiovento).

Bibliografía sobre o autor[editar | editar a fonte]

  • Manuel Lourenzo: vivir para o teatro, de Pablo Rodríguez (1997, Uvegá Teatro).
  • Palabra e acción: a obra de Manuel Lourenzo no sistema teatral galego de Roberto Pascual (2006, Tris Tram).

Actor[editar | editar a fonte]

Premios[editar | editar a fonte]

Durante a súa carreira, Manuel Lourenzo colleitou numerosos premios literarios e teatrais. Estes son:

  • Concurso Breogán de Contos en Lingua Galega (1971, 1972, 1975).
  • 3º Premio de Contos dos IV Jogos Florais Minho-Galaicos. Convívio de Guimarães no 1973, por O retorno do cabo de vela.
  • Concurso-Premio de Teatro Infantil O Facho (1975, 1979, 1981, 1986, 1988).
  • Premio Aula de Teatro da Universidade de Santiago de Compostela (1977, 1981).
  • Premio Abrente (1978)/ Mención de honra no Premio Abrente (1974 e 1980).
  • Premio de Poesía Cidade da Coruña (1980).
  • Premio Nacional do Disco (1981).
  • Premio Celso Emilio Ferreiro de Poesía do Concello de Vigo (1982), por Santuário.
  • Premio Artur Carbonell (1983).
  • Festival Internacional de Teatro de Ribadavia (1984, mellor dirección).
  • Premio da Sociedade Filantrópico-Dramática de Ribadeo (1984).
  • Premio Concello de Xove (1984), por O segredo da Illa Troneira.
  • Premio Teatro de Cámara Ditea (1985), por Defensa de Helena.
  • Festival de Teatro Cómico e Festivo de Cangas (1986, 1990).
  • Certame Galego de Teatro Xuventude (1991)/Segundo Premio en 1996).
  • Premio de Narrativa Pub Combo (1992).
  • Premio Xeración Nós de Ferrol (1993).
  • Finalista do Concurso de Obras Teatrais Inéditas "No Camiño" (1993)/ Accesit en 1994.
  • Premio de teatro Rafael Dieste (1996, por Magnetismo e 1999, por Últimas faíscas de setembro).
  • Premio Nacional de Literatura Dramática (1997), por Veladas indecentes.
  • Pedrón de Ouro (2001).
  • Premio Maruxa Villanueva (2004).
  • Premio Nacional de Artes escénicas (2008).
  • Premio Álvaro Cunqueiro por Flores de Dunsinane (2009).
  • Premio Abrente de Textos Teatrais no 2010, por Aquelas cousas do verán.
  • Premio "Otero Pedrayo" das Deputacións galegas e a Xunta de Galicia, 2011.[4]
  • Premio de teatro da AELG, 2011, por Flores de Dunsinane.
  • Premio Federación Galega de Teatro Afeccionado (FEGATEA) á Animación Teatral en 2016.
  • Premio Fervenzas Literarias ao mellor libro de teatro de 2017, por Suite Artabria.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 Vilavedra 2000, p. 451-452.
  2. ↑ Vilavedra 2000, p. 464-465.
  3. ↑ "Veladas indecentes". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 12 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-10. 
  4. ↑ El premio Otero Pedrayo reconoce la labor del estudio CasaHamlet (en castelán)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manuel_Lourenzo&oldid=5388391"