David Ben-Gurion

David Ben-Gurion

(1960)
Nome orixinal	(yi) דוד יוסף גרין (he) דָּוד בֶּן־גּוּרְיוֹן
Biografía
Nacemento	(ru) Давид Йосеф Грин 16 de outubro de 1886 Płońsk (Imperio Ruso)
Morte	1 de decembro de 1973 (87 anos) Ramat Gan, Israel (pt)
Causa da morte	ictus
Lugar de sepultura	Midreshet Ben-Gurion (en)
Membro de Knesset
17 de novembro de 1969 – 27 de maio de 1970 – Zalman Shoval (pt)  → Lexislatura: 7th Knesset (en)
Membro de Knesset
23 de xaneiro de 1968 – 17 de novembro de 1969 Lexislatura: 6th Knesset (en)
Membro de Knesset
22 de novembro de 1965 – 23 de xaneiro de 1968 Lexislatura: 6th Knesset (en)
Membro de Knesset
14 de xullo de 1965 – 22 de novembro de 1965 Lexislatura: 5th Knesset (en)
Membro de Knesset
4 de setembro de 1961 – 14 de xullo de 1965 Lexislatura: 5th Knesset (en)
Membro de Knesset
30 de novembro de 1959 – 4 de setembro de 1961 Lexislatura: 4th Knesset (en)
Justice Minister of Israel (en)
13 de febreiro de 1956 – 7 de xaneiro de 1958 ← Pinchas Rosen (pt) – Pinchas Rosen (pt)  →
1º Primeiro ministro de Israel
3 de novembro de 1955 – 26 de xuño de 1963 ← Moshe Sharett (pt) – Levi Eshkol → Membro do gabinete: Seventh government of Israel (en) , Eighth government of Israel (en) , Ninth government of Israel (en)
Membro de Knesset
15 de agosto de 1955 – 30 de novembro de 1959 Lexislatura: 3rd Knesset (en)
Minister of Defense (en)
21 de febreiro de 1955 – 26 de xuño de 1963 ← Pinhas Lavon (pt) – Levi Eshkol →
Minister of Transport and Road Safety (en)
14 de agosto de 1952 – 24 de decembro de 1952 ← David-Zvi Pinkas (pt) – Yosef Serlin (pt)  →
Membro de Knesset
20 de agosto de 1951 – 15 de agosto de 1955 Lexislatura: 2nd Knesset (en)
Education Minister of Israel (en)
19 de maio de 1951 – 8 de outubro de 1951 ← David Remez (pt) – Ben-Zion Dinur (pt)  →
Membro de Knesset
14 de febreiro de 1949 – 20 de agosto de 1951 Lexislatura: First Knesset (en)
1º Primeiro ministro de Israel
14 de maio de 1948 – 26 de xaneiro de 1954 – Moshe Sharett (pt)  → Membro do gabinete: Provisional government of Israel (en) , First government of Israel (en) , Second government of Israel (en) , Third government of Israel (en) , Fourth government of Israel (en)
Minister of Defense (en)
14 de maio de 1948 – 26 de xaneiro de 1954 – Pinhas Lavon (pt)  →
President of the Provisional State Council (en)
14 de maio de 1948 – 16 de maio de 1948
Secretario Xeral Histadrut (pt)
1921 – 1973
Datos persoais
Relixión	Xudaísmo
Educación	Istanbul University Faculty of Law (en) Universidade de Varsovia Universidade de Istambul (pt)
Actividade
Campo de traballo	Política e Sionismo
Lugar de traballo	Tel Aviv
Ocupación	político, sindicalista, sionista (pt)
Partido político	National List (en) (1969–1973) Rafi (en) (1965–1968) Mapai (pt) (1930–1965) Ahdut HaAvoda (pt) (1919–1930) Poale Zion (pt) (1905–1919)
Membro de	Histadrut (pt) Conselho Nacional Judaico (pt)
Carreira militar
Conflito	Primeira guerra mundial
Participou en
14 de maio de 1948	Declaración de independencia de Israel
Obra
Obras destacables (1948) Declaración de independencia de Israel
Familia
Cónxuxe	Paula Ben-Gurion (1917–1968), morte
Fillos	Geula Ben-Eliezer, Amos Ben-Gurion, Renana Leshem
Pai	Avigdor Ben Gurion
Premios
(1971)  Premio Bialik  Doutor honoris causa pola Universidade de Tel Aviv  honorary citizen of Jerusalem (en)
Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Бен-Гурион Давид) Obálky knih,

David Ben-Gurion (en hebreo: דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן), nado coma David Gruen en Płońsk en 1886 e finado en 1973, foi primeiro ministro de Israel entre 1948 e 1953 e de novo de 1955 a 1963.

Convertido en Rusia ao sionismo e ao socialismo, en 1906 trasladouse a Palestina, en 1915 as autoridades otomás expulsárono de Palestina polas súas actividades políticas e asentouse en Nova York, volveu a Palestina cando os británicos a conquistaron.

Ben-Gurion converteuse nun dos líderes do sionismo laborista, cando esta era a tendencia maioritaria no seo da Organización Sionista Mundial. Ben-Gurion foi o arquitecto da Yishuv, que creou un Estado xudeu dentro do Estado, e da Haganah, a organización paramilitar laborista.

Vida política: Primeiro ministro (1948-1953)

Ben-Gurion proclamando a independencia de Israel baixo un retrato de Theodor Herzl, fundador do sionismo moderno.

O 14 de maio de 1948 (o 5 de Iyar de 5708), leu Ben-Gurión en Tel Aviv a declaración de independencia de Israel; inmediatamente ao cabo da cal, o país foi atacado por sete estados árabes - Exipto, Siria, Xordania, o Líbano, Iraq, Arabia Saudita e o Iemen - no que foi o comezo da Guerra de Independencia de Israel.

Unha das súas primeiras ordes, como xefe de Estado de facto, foi a de unificar a todos os grupos combatentes hebreos, creando así ao Exército de Defensa de Israel, o Tzáhal (polas súas siglas en hebreo). Ben-Gurion outorgou á consolidación das Forzas Armadas e á desaparición como tales das milicias previas ao Estado, unha importancia tal, ao momento que non dubidou en mandar bombardear ata o seu afundimento ao barco rebelde "Altalena", con Menajem Beguin a bordo, con tal de impoñer a supremacía do novo estado e impedir o caos que suporía a tolerancia de grupos armados independentes.

O 25 de xaneiro de 1949, aínda sen concluír a guerra, tiveron lugar as primeiras eleccións ao parlamento israelí, a Knéset, das cales Ben-Gurion xurdiu electo como primeiro Primeiro ministro, ao mando do partido Laborista que se alzou con 46 escanos dos 120 en xogo, ocupando así mesmo o cargo de ministro de Defensa.

Ben-Gurion abocouse co ímpeto que o caracterizou á ardua tarefa de construír, estabilizar e consolidar un país en permanente conflito, semidespoboado, desprovisto de materias primas ou outras riquezas, e extremadamente heteroxéneo na súa composición demográfica. A súa peculiar percepción histórica, que combinaba permanentemente o sublime co mundano, levoulle a abrir de pau a pau as portas da inmigración xudía ao novo estado, aínda a costa de instalar ás multitudes recentemente chegadas en míseros casaríos maltreitos, en terras usurpadas aos palestinos, e de impoñer un durísimo sistema de racionamento de comestibles e outros bens a toda a poboación, que se prolongou ata fins dos anos 50. Produto dese mesmo realismo, asinou o 10 de setembro de 1952, co naquel momento Chanceler de Alemaña Occidental, Konrad Adenauer, un extremadamente controvertido acordo de indemnizacións e rendas alemás, como retribución inicial e parcial polos bens confiscados e polos traballos forzados - que non polas vidas perdidas ou o sufrimento causado aos xudeus no Holocausto - perpetrados pola Alemaña nazi.

Véxase tamén

Bibliografía

• Bar-Zohar, Michael, Ben-Gurion: A biography, Delacorte Press, 1979. ISBN 0-440-00987-1
• Gal, Allon, David Ben Gurion and the American Alignment for a Jewish State, Indiana Univ Press, 1992. ISBN 0-253-32534-X
• Heller, Joseph, The Birth of Israel 1945-1949: Ben-Gurion and His Critics, University Press of Florida, 2000. ISBN 0-8130-1732-7
• Rubinstein, Amnon, From Herzl to Rabin: The Changing Image of Zionism, Holmes and Meier Publishers, 2000. ISBN 0-8419-1408-7
• Samuels, Gertrude, B-G - Fighter of Goliaths: The Story of David Ben-Gurion, iUniverse Inc., 2000. ISBN 0-595-00742-2
• St.John, Robert, Ben-Gurion: The Biography of an Extraordinary Man, Garden City, Doubleday & Co., 1959.
• St. John, Robert, Ben-Gurion: Builder of Israel, Londres, London Pub Co, 1998. ISBN 0-9613262-4-7
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion and the Palestinian Arabs - From Peace to War, NYC, Oxford Univ. Press, 1985. ISBN 0-19-503562-3
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion: The Burning Ground 1886-1948, NYC, Houghton Mifflin, 1987. ISBN 0-7090-3332-X
• Teveth, Shabtai, Ben-Gurion and the Holocaust, NYC, Harcourt Brace, 1996. ISBN 0-15-100237-1

  Conflito árabe-israelí