David Ben-Gurion

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
David Ben-Gurion
דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן (en hebreo: עברית)
David Ben-Gurion

2 de novembro de 1955 – 21 de xuño de 1963
Presidente Yitzjak Ben-Zvi
Zalman Shazar
Precedido por Moshé Sharet
Sucedido por Levi Eshkol

17 de maio de 1948 – 7 de decembro de 1953
Presidente Jaim Weizmann
Yitzjak Ben-Zvi
Precedido por ningún
Sucedido por Moshé Sharet

14 de agosto – 24 de decembro de 1952
Precedido por David-Zvi Pinkas
Sucedido por Yosef Serlin

14 de maio – 16 de maio de 1948
Precedido por ningún
Sucedido por Jaim Weizmann

Datos persoais
Nacemento 16 de outubro de 1886 Płońsk, Polonia rusa
Falecemento 1 de decembro de 1973 (87 anos) Sedé Boker, Israel
Partido Partido Laborista Israelí
Profesión Sindicalista

Na rede
IMDB: nm0070050 Musicbrainz: 0e486796-cb8a-446e-9f70-253bbcb99c45 Discogs: 1807863 WikiTree: Ben-Gurion-1 Find a Grave: 8040720 Editar o valor em Wikidata

David Ben-Gurion (en hebreo: דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן), nado coma David Gruen en Płońsk en 1886 e finado en 1973, foi primeiro ministro de Israel entre 1948 e 1953 e de novo de 1955 a 1963.

Convertido en Rusia ao sionismo e ao socialismo, en 1906 trasladouse a Palestina, en 1915 as autoridades otomás expulsárono de Palestina polas súas actividades políticas e asentouse en Nova York, volveu a Palestina cando os británicos a conquistaron.

Ben-Gurion converteuse nun dos líderes do sionismo laborista, cando esta era a tendencia maioritaria no seo da Organización Sionista Mundial. Ben-Gurion foi o arquitecto da Yishuv, que creou un Estado xudeu dentro do Estado, e da Haganah, a organización paramilitar laborista.

Vida política: Primeiro ministro (1948-1953)[editar | editar a fonte]

Ben-Gurion proclamando a independencia de Israel baixo un retrato de Theodor Herzl, fundador do sionismo moderno.

O 14 de maio de 1948 (o 5 de Iyar de 5708), leu Ben-Gurión en Tel Aviv a declaración de independencia de Israel; inmediatamente ao cabo da cal, o país foi atacado por sete estados árabes - Exipto, Siria, Xordania, o Líbano, Iraq, Arabia Saudita e o Iemen - no que foi o comezo da Guerra de Independencia de Israel.

Unha das súas primeiras ordes, como xefe de Estado de facto, foi a de unificar a todos os grupos combatentes hebreos, creando así ao Exército de Defensa de Israel, o Tzáhal (polas súas siglas en hebreo). Ben-Gurion outorgou á consolidación das Forzas Armadas e á desaparición como tales das milicias previas ao Estado, unha importancia tal, ao momento que non dubidou en mandar bombardear ata o seu afundimento ao barco rebelde "Altalena", con Menajem Beguin a bordo, con tal de impoñer a supremacía do novo estado e impedir o caos que suporía a tolerancia de grupos armados independentes.

O 25 de xaneiro de 1949, aínda sen concluír a guerra, tiveron lugar as primeiras eleccións ao parlamento israelí, a Knéset, das cales Ben-Gurion xurdiu electo como primeiro Primeiro ministro, ao mando do partido Laborista que se alzou con 46 escanos dos 120 en xogo, ocupando así mesmo o cargo de ministro de Defensa.

Ben-Gurion abocouse co ímpeto que o caracterizou á ardua tarefa de construír, estabilizar e consolidar un país en permanente conflito, semidespoboado, desprovisto de materias primas ou outras riquezas, e extremadamente heteroxéneo na súa composición demográfica. A súa peculiar percepción histórica, que combinaba permanentemente o sublime co mundano, levoulle a abrir de pau a pau as portas da inmigración xudía ao novo estado, aínda a costa de instalar ás multitudes recentemente chegadas en míseros casaríos maltreitos, en terras usurpadas aos palestinos, e de impoñer un durísimo sistema de racionamento de comestibles e outros bens a toda a poboación, que se prolongou ata fins dos anos 50. Produto dese mesmo realismo, asinou o 10 de setembro de 1952, co naquel momento Chanceler de Alemaña Occidental, Konrad Adenauer, un extremadamente controvertido acordo de indemnizacións e rendas alemás, como retribución inicial e parcial polos bens confiscados e polos traballos forzados - que non polas vidas perdidas ou o sufrimento causado aos xudeus no Holocausto - perpetrados pola Alemaña nazi.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Bar-Zohar, Michael, Ben-Gurion: A biography, Delacorte Press, 1979. ISBN 0-440-00987-1
  • Gal, Allon, David Ben Gurion and the American Alignment for a Jewish State, Indiana Univ Press, 1992. ISBN 0-253-32534-X
  • Heller, Joseph, The Birth of Israel 1945-1949: Ben-Gurion and His Critics, University Press of Florida, 2000. ISBN 0-8130-1732-7
  • Rubinstein, Amnon, From Herzl to Rabin: The Changing Image of Zionism, Holmes and Meier Publishers, 2000. ISBN 0-8419-1408-7
  • Samuels, Gertrude, B-G - Fighter of Goliaths: The Story of David Ben-Gurion, iUniverse Inc., 2000. ISBN 0-595-00742-2
  • St.John, Robert, Ben-Gurion: The Biography of an Extraordinary Man, Garden City, Doubleday & Co., 1959.
  • St. John, Robert, Ben-Gurion: Builder of Israel, Londres, London Pub Co, 1998. ISBN 0-9613262-4-7
  • Teveth, Shabtai, Ben Gurion and the Palestinian Arabs - From Peace to War, NYC, Oxford Univ. Press, 1985. ISBN 0-19-503562-3
  • Teveth, Shabtai, Ben Gurion: The Burning Ground 1886-1948, NYC, Houghton Mifflin, 1987. ISBN 0-7090-3332-X
  • Teveth, Shabtai, Ben-Gurion and the Holocaust, NYC, Harcourt Brace, 1996. ISBN 0-15-100237-1