Xoán II da Bretaña
 |
| Biografía |
|---|
| Nacemento | 3 de xaneiro de 1239 |
|---|
| Morte | 18 de novembro de 1305 (66 anos)
Lión, Francia |
|---|
| Causa da morte | Morte accidental |
|---|
| Lugar de sepultura | Church Saint-Armel in Ploërmel (en)  |
|---|
|
|
|
|
|
|
|
| Datos persoais |
|---|
| País de nacionalidade | Reino de Inglaterra |
|---|
| Relixión | Cristianismo |
|---|
| Outro |
|---|
| Título | Duke of Brittany (en) |
|---|
| Familia | House of Dreux (en) |
|---|
| Cónxuxe | Beatriz de Inglaterra (1260 (Gregoriano)–) |
|---|
| Fillos | Artur II da Bretaña, Eleonor da Bretanha (pt) , Henry de Dreux (en) , Branca da Bretanha (pt) , Maria da Bretanha, Condessa de Saint-Pol (pt) , Jean de Bretagne (pt) , Pierre de Dreux, Comte de Léon (en) |
|---|
| Pais | João I, Duque da Bretanha (pt) e Branca de Navarra (pt) |
|---|
| Irmáns | Alice da Bretanha (1243–1288) (pt) |
|---|
|
|
|
|
  |
Xoán II da Bretaña,[1] nado o 3 ou 4 de xaneiro de 1239 e finado o 16 de novembro de 1305 en Lión, foi duque da Bretaña (1286 - 1305), conde de Richmond (1268 - 1305) e par de Francia.
Acompañou ao seu pai, Xoán I, e Lois IX de Francia á Oitava Cruzada, que terminou coa morte do rei en 1271 en Tunes. Mentres seu pai regresaba á Bretaña, foi a Palestina, probabelmente coa cruzada de Eduardo I de Inglaterra, o seu cuñado.
En 1285, acompañou ao rei Filipe III de Francia o intrépido, na guerra contra o rei catalán Pedro o Grande (cruzada de Aragón). Cuñado do rei de Inglaterra, o seu segundo fillo Xoán foi nomeado por este como capitán xeneral de Aquitania e defendeu esta provincia contra o exército do rei de Francia, dirixido por Carlos I de Valois. Xoán só experimentou derrotas. Os ingleses que intentaban avituallárense na Bretaña cometeron pillaxes tras pillaxes, o que levou ao duque a romper a súa alianza co rei de Inglaterra. Casou o seu neto, o futuro Xoán III da Bretaña, con Isabel, a filla de Carlos de Valois, e converteuse en par de Francia en 1297 polo rei Filipe IV de Francia, que tiña espías a través dos bispos, actuando de feito contra os templarios.
De 1297 a 1304, uniu a súa bandeira coa do rei de Francia na súa loita contra os flamengos; é mencionado na batalla de Mons-en-Pévèle, nos dous asedios de Lille e noutras batallas.
En 1305, logo da paz, dirixiuse a Lión para a consagración do papa Clemente V co fin de resolver os seus conflitos co episcopado bretón. De volta da igrexa de Saint-Just de Lión, cando o duque levaba a brida da mula pontificia, un muro sobre o que estaba situada unha gran multitude de espectadores se derrubou, alcanzando ao pontífice e enterrando a Xoán II. Atopárono moribundo e expirou catro días despois, o 16 de novembro. O seu corpo foi colocado nun cadaleito de chumbo e levado ao seu ducado para ser enterrado nos carmelitas de Ploërmel, que fundara. A estatua xacente do duque, así como a de Xoán III da Bretaña, serán trasladadas á Igrexa de Saint-Armel en 1821.
Durante o seu mandato destacou o eminente xurista Erwan Helouri (1253-1303), máis coñecido como San Ivo de Kermartin (en francés Saint Ives ), desde que foi canonizado en 1347, ao que actualmente consideran patrón os avogados e notarios.
Fillo de Xoán I o Roxo, duque da Bretaña e de Branca de Navarra (morta en 1283), en novembro de 1260 casou, na basílica de Saint-Denis, con Beatriz de Inglaterra (1242 - 1275), filla do rei Henrique III de Inglaterra, que o dotou do condado de Richmond. Tiveron seis fillos:
