Saltar ao contido

Ananke (lúa)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ananke
Descubrimento
Descuberta por S. B. Nicholson
Descuberta no 28 de setembro de 1951
Designación alternativa Xúpiter XII
Características orbitais
Raio orbital medio 21 280 000 km[1]
Periapse 12 567 000 km
Apoapse 29 063 500 km
Excentricidade 0,24[1]
Período orbital 610,45 d (1,680 a)[1]
Inclinación 148,89° (respecto da eclíptica)
149,9° (respecto do ecuador de Xúpiter)[1]
Velocidade orbital 2,367 km/s
Satélite de Xúpiter
Características físicas
Raio medio 14 km[2]
Área superficial ~2.500 km²
Volume ~11.500 km3
Masa ~3,0 x 1016 kg
Densidade media 2,6 g/cm3 asumida
Gravidade superficial ~0,010 m/s2 (0,001 g)
Velocidade de escape ~0,017 km/s
Albedo 0,04 (asumido)[2]
Temperatura ~124 K

Ananke (ou en grego Ανάγκη) é unha lúa de movemento retrogrado do planeta Xúpiter. Foi descuberta por Seth Barnes Nicholson no Observatorio do Monte Wilson en 1951[3] e recibiría o nome mitolóxico de Ananke, nai das Moirae (parcas) xunto con Zeus.

Ananke non recibiría o seu nome oficial[4] ata o ano 1975;[5] antes simplemente era coñecida coma Xúpiter XII. Foi chamada tamén "Adrastea"[6] entre os anos 1955 a 1975. Subliñar que hoxe en día o nome de Adrastea pertence a outra das lúas de Xúpiter.

Ananke dálle o seu nome o grupo de satélites Ananke, un grupo de lúas irregulares retrogradas que orbitan Xúpiter a unha distancia de entre 19,3 e 22,7 Gm, con inclinacións próximas a 150°.[2]

Satélites irregulares retrógrados de Xúpiter.

Ananke orbita Xúpiter nunha órbita retrograda cunha grande excentricidade e tamén cunha grande inclinación. Foron descubertos oito satélites dende o ano 2000 que seguen órbitas semellantes.[2] Os elementos orbitais son de xaneiro do 2000,[1] pero estes datos están en continuo cambio debido ás perturbacións causadas polo Sol e Xúpiter. O diagrama ilustra a órbita de Ananke en relación a outros satélites irregulares de Xúpiter. Os segmentos amarelos representan a excentricidade orbital que se estenden dende o pericentro ó apocentro. A lúa de galileo máis exterior, Calisto, foi posta coma referencia.

Dados este elementos orbitais e as características físicas coñecidas ata o de agora, pensase que Ananke podería se-lo vestixio máis grande[7] do posible corpo que se esnaquizou para forma-lo grupo de satélites Ananke.[8][9]

Características físicas

[editar | editar a fonte]

No espectro visible, Ananke aparece neutro pero tirando algo ó vermello (índices de cor B-V=0.90 V-R=0.38).[9]

O espectro no infravermello é semellante ós asteroides tipo P pero cun posible indicador de presenza de auga.[10]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Jacobson, R. A. (2000). "The orbits of outer Jovian satellites". Astronomical Journal 120: 2679–2686. doi:10.1086/316817. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Sheppard, S. S., Jewitt, D. C., Porco, C.; Jupiter's Outer Satellites and Trojans, in Jupiter: The Planet, Satellites and Magnetosphere, edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon, Cambridge Planetary Science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, pp. 263-280
  3. Nicholson, S. B. (1951). "An unidentified object near Jupiter, probably a new satellite". Publications of the Astronomical Society of the Pacific 63 (375): 297–299. doi:10.1086/126402. 
  4. Nicholson, S.B. (abril de 1939). "S. B. Nicholson declines to name the satellites of Jupiter he has discovered". Publications of the Astronomical Society of the Pacific 51 (300): 85–94. doi:10.1086/125010. 
  5. Marsden, B. G. (7 de outubro de 1974). "Satellites of Jupiter". IAUC Circular 2846. 
  6. Payne-Gaposchkin, Cecilia; Katherine Haramundanis (1970). Prentice-Hall, ed. Introduction to Astronomy. Englewood Cliffs, N.J. ISBN 0-134-78107-4. 
  7. Sheppard, S.S.; Jewitt, D.C. (2003). "An abundant population of small irregular satellites around Jupiter" (PDF). Nature 423 (6937): 261–263. PMID 12748634. doi:10.1038/nature01584. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 05 de agosto de 2003. Consultado o 20 de xullo de 2010. 
  8. Nesvorný, D.; Beaugé, C.;Dones, L. (2004). "Collisional Origin of Families of Irregular Satellites". The Astronomical Journal 127: 1768–1783. doi:10.1086/382099. 
  9. 9,0 9,1 Grav, Tommy; Holman, M. J.; Gladman, B. J.; Aksnes, K. (2003). "Photometric survey of the irregular satellites". Icarus 166: 33–45. doi:10.1016/j.icarus.2003.07.005. 
  10. Grav, Tommy; Holman, Matthew J; Holman, Matthew J. (2004). "Near-Infrared Photometry of the Irregular Satellites of Jupiter and Saturn". The Astrophysical Journal 605: L141–L144. doi:10.1086/420881. 
  1. Efemérides IAU-MPC NSES

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]