Gran Premio de Bélxica de 1987

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bélxica Gran Premio de Bélxica de 1987
Detalles da carreira
Carreira 3 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987.
Trazado do circuíto de Spa-Francorchamps.
Trazado do circuíto de Spa-Francorchamps.
Data 17 de maio 1987
Nome oficial Gran Premio de Bélxica
Localización Spa-Francorchamps, Spa, Bélxica
Percorrido Percorrido permanente de carreira
6´940 km
Distancia 43 voltas, 298´420 km
ClimaNubrado e frío
Pole position
Piloto Nigel Mansell Williams-Honda
Tempo 1:52.026
Volta rápida
Piloto Francia Alain Prost McLaren-TAG
Tempo 1:57.153 na volta 26
Podio
Primeiro Francia Alain Prost McLaren-TAG
Segundo Stefan Johansson McLaren-TAG
Terceiro Italia Andrea de Cesaris Brabham-BMW

O Gran Premio de Bélxica de 1987 foi unha carreira de Fórmula 1 disputada no circuíto de Spa-Francorchamps o 17 de maio de 1987. Foi a terceira rolda da tempada de Fórmula Un de 1987. A carreira foi o 45º Gran Premio de Bélxica e o 33º, que se celebrou en Spa-Francorchamps.

A carreira foi gañada polo piloto francés de McLaren Alain Prost pilotando un McLaren MP4/3. Foi a segunda vitoria de Prost no Gran Premio de Bélxica e a súa 27ª vitoria nun Gran Premio, igualando a mellor marca de todos os tempos de Jackie Stewart. Prost gañou a carreira por 25 segundos sobre o seu compañeiro de equipo o sueco Stefan Johansson. Foi o primeiro dobrete para McLaren desde o ano anterior no Gran Premio de Mónaco. Terceiro foi Andrea de Cesaris pilotando un Brabham BT56. Sería o mellor posto en 1987 de De Cesaris e unha das dúas únicas carreiras que terminaría no ano. Tamén foi o cuarto podio de De Cesaris, o primeiro desde que terminara segundo no Gran Premio de Suráfrica de 1983.

A vitoria, a segunda de Prost en 1987, afirmouno na cabeza do campionato, cinco puntos por diante do seu compañeiro de equipo Johansson e oito por diante do piloto de Williams Nigel Mansell.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

A cualificación viu aos dous Williams FW11B na primeira fila, con Nigel Mansell na pole, preto de 1,5 segundos máis rápido que Nelson Piquet. Certamente, Piquet seguía sufrindo as secuelas do seu accidente en Imola. Ayrton Senna logrou o terceiro lugar no seu Lotus 99T por diante dos dous Ferrari F1/87 de Gerhard Berger e Michele Alboreto.

A carreira tivo dúas saídas. Na primeira Mansell conseguiu a vantaxe por diante de Senna, Piquet e Alboreto. Ao final da grella René Arnoux (Ligier JS29B) e Andrea de Cesaris (Brabham BT56) tocáronse, mentres Thierry Boutsen (Benetton B187) golpeou a Berger facéndoo trompear co Ferrari F1 / 87. Un accidente máis grave aconteceulle a Philippe Streiff que se estrelou con forza na curva Eau Rouge pouco despois golpeouno o seu compañeiro de equipo en Tyrrell Jonathan Palmer, ambos resultaron ilesos pero os seus Tyrrell DG016 quedaron reducidos a chatarra. A carreira foi suspendida e reiniciouse de novo. En virtude de cualificar 23º e o seu compañeiro de equipo 24º, e ironicamente ao chocar en primeiro lugar, a Streiff déuselle o coche de reserva para o reinicio deixando a Palmer fóra da carreira.

Na segunda saída, Senna liderou sobre Mansell, pero durante a primeira volta o británico intentou adiantar ao brasileiro. Os dous tocáronse, o que provocou a retirada do Lotus 99T. Mansell reincorporouse á carreira na parte de atrás, ata que os danos sufridos na colisión obrigárono finalmente a abandonar na volta 17. Mansell posteriormente visitou o garaxe de Lotus, onde intercambiáronse duras palabras e lanzáronse golpes.

Berger retirouse na terceira volta cun pistón roto, mentres que na volta 10 Michele Alboreto que ía segundo rompeu o coxinete da roda e Nelson Piquet retirouse cunha tubaría do turbo rota, entregando o liderado a Alain Prost diante de Teo Fabi e Stefan Johansson. As paradas en boxes trouxeron poucos cambios na situación, e esta mantívose para gañar facilmente por 25 segundos, malia as preocupacións co seu consumo de combustible debido a un medidor defectuoso.

Esta foi a 27ª vitoria de Prost, igualando a marca de Jackie Stewart logrando un dobrete para McLaren co seu compañeiro de equipo Johansson. Andrea de Cesaris conduciu magnificamente para terminar terceiro co Brabham a pesar de ter que empuxar o seu coche sobre a liña con Eddie Cheever (Arrows A10), Satoru Nakajima (Lotus 99T) e Arnoux lograron os puntos restantes. Cos contratempos dos pilotos de Tyrrell, os puntos do trofeo Jim Clark foron gañados polo Lola LC87 de Philippe Alliot.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Os números entre parénteses refírense ás posicións dos participantes con motores normalmente aspirados que competían polo Jim Clark Trophy.

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 43 1:27:03.217 6 9
2 2 Stefan Johansson McLaren-TAG 43 + 24.764 10 6
3 8 Italia Andrea de Cesaris Brabham-BMW 42 + 1 volta 13 4
4 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 42 + 1 volta 11 3
5 11 Satoru Nakajima Lotus-Honda 42 + 1 volta 15 2
6 25 Francia René Arnoux Ligier-Megatron 41 + 2 voltas 16 1
7 26 Italia Piercarlo Ghinzani Ligier-Megatron 40 + 3 voltas 17
8 (1) 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 40 + 3 voltas 22
9 (2) 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Ford 39 + 4 voltas 23
10 (3) 14 Francia Pascal Fabre AGS-Ford 38 + 5 voltas 25
Ret 19 Italia Teo Fabi Benetton-Ford 34 Motor 9
Ret 9 Martin Brundle Zakspeed 19 Temperatura 18
Ret 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 18 coxinete da roda 7
Ret 5 Nigel Mansell Williams-Honda 17 Accidente 1
Ret 16 Italia Ivan Capelli March-Ford 14 Motor 21
Ret 6 Nelson Piquet Williams-Honda 11 Escape 2
Ret 21 Italia Alex Caffi Osella-Alfa Romeo 11 Fuga combustible 26
Ret 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 9 Transmisión 5
Ret 10 Alemaña Christian Danner Zakspeed 9 Freos 20
Ret 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 8 Radiador 12
Ret 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 5 Embrague 8
Ret 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 2 Motor 4
Ret 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 1 Turbo 14
Ret 12 Ayrton Senna Lotus-Honda 0 Colisión 3
Ret 23 España Adrián Campos Minardi-Motori Moderni 0 Caixa de cambios 19
Ret 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 0 Colisión 24
fonte:[1]

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

}

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "1987 Belgian Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 3 November 2014. Consultado o 23 December 2015. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]


Carreira anterior:
Gran Premio de San Marino de 1987
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1987
Carreira seguinte:
Gran Premio de Mónaco de 1987
Carreira anterior:
Gran Premio de Bélxica de 1986
Gran Premio de Bélxica Carreira seguinte:
Gran Premio de Bélxica de 1988