Gran Premio de Mónaco de 1987

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Mónaco de 1987
Detalles da carreira
Carreira 4 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1987.
Trazado do circuíto de Mónaco.
Trazado do circuíto de Mónaco.
Data 31 de maio de 1987
Nome oficial XLV Gran Premio de Mónaco
Localización Circuíto de Mónaco
Monte Carlo, Principado de Mónaco
Percorrido Circuíto urbano
3´328 km
Distancia 78 voltas, 259´584 km
ClimaSoleado e cálido
Pole position
Piloto Nigel Mansell Williams-Honda
Tempo 1:23.039
Volta rápida
Piloto Ayrton Senna Lotus-Honda
Tempo 1:27.685 na volta 72
Podio
Primeiro Ayrton Senna Lotus-Honda
Segundo Nelson Piquet Williams-Honda
Terceiro Italia Michele Alboreto Ferrari

O Gran Premio de Mónaco de 1987 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 31 de maio de 1987 no Circuíto de Mónaco en Monte Carlo, Mónaco. Foi a cuarta carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1987.

A carreira foi gañada polo piloto brasileiro Ayrton Senna pilotando un Lotus 99T, a primeira das súas seis vitorias no famoso circuíto urbano e a quinta vitoria nun Gran Premio da súa carreira. Senna gañou por 33 segundos sobre o tamén brasileiro Nelson Piquet que pilotaba un Williams FW11B, terceiro foi o italiano Michele Alboreto que anotou o primeiro podio do ano para Ferrari no seu Ferrari F1/87.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Tradicionalmente, o número de participantes permitidos neste Gran Premio, era menor que nos outros circuítos, debido á natureza estreita e revirada da pista. Orixinalmente eran 16, logo se incrementaron a 20, e en 1987 incrementouse a unha grella completa de 26. De acordo coa FISA isto foi para polo en consonancia cos outros Grandes Premios, pero houbo outros puntos de vista que decian que isto se fixo co fin de reducir o número dos non clasificados, para tranquilizar aos patrocinadores. Había unha preocupación xeneralizada acerca dos resultados polo hacinamento na pista e a diferenza de velocidade dos diferentes coches. Durante a sesión de práctica, Christian Danner (Zakspeed 871)) e Michele Alboreto engancharonse, dando lugar a un grave accidente: o Ferrari F1/87 saíu disparado polo aire e incendiouse, pero afortunadamente aterrou de novo na pista. A FISA tomou a decisión de descualificar a Danner para toda a fin de semana, foi a primeira vez que sucedeu un caso coma este na historia do Campionato Mundial de Fórmula 1. Houbo obxeccións xeneralizadas en todo o paddock, houbo varios accidentes no resto das prácticas e se considerou que Danner non tiña máis culpa que calquera outro piloto implicado nestes accidentes.[1]

A pole position foi lograda por Nigel Mansell no Williams FW11B, segundo foi Ayrton Senna no seu Lotus 99T, e terceiro foi o outro Williams, de Nelson Piquet. Os tres primeiros estaban no mesmo orde despois da saída. Na terceira volta, Philippe Streiff, que aínda se recuperaba do grave accidente que sufriu na carreira anterior en Bélxica, estrelouse fortemente de novo co seu Tyrrell DG016. Mansell liderou ata a volta 30, cando se retirou pola perda de pulo do seu turbo. Isto deulle o primeiro lugar a Senna, que dominou o resto da carreira, facendo unha parada para cambiar os pneumáticos sen perder a cabeza, e marcou a volta rápida da carreira.

Os pilotos de Arrows Derek Warwick e Eddie Cheever eran competitivos, pero retiráronse por fallos na caixa de cambios e no motor, respectivamente. Alain Prost retirouse co seu McLaren MP4 / 3 cando ía no terceiro lugar por un fallo no motor a só dúas voltas para o final. Piquet chegou segundo, Alboreto terceiro e Gerhard Berger cuarto. Jonathan Palmer terminou en quinto lugar, acadando os seus primeiros puntos no Campionato do Mundo no Tyrrell DG016 (e gañando o Jim Clark Trophy de 1987 para pilotos con coches sen turbo de pilotos), mentres que Ivan Capelli logrou o último punto no seu March 871. A vitoria de Senna foi notable, xa que foi a primeira para un coche con suspensión activa.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Os números entre paréntese refírense ás posicións dos participantes con motores aspirados que compiten polo trofeo Jim Clark.

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 12 Ayrton Senna Lotus-Honda 78 1:57:54.085 2 9
2 6 Nelson Piquet Williams-Honda 78 + 33.212 3 6
3 27 Italia Michele Alboreto Ferrari 78 + 1:12.839 5 4
4 28 Austria Gerhard Berger Ferrari 77 + 1 volta 8 3
5 (1) 3 Jonathan Palmer Tyrrell-Ford 76 + 2 voltas 15 2
6 (2) 16 Italia Ivan Capelli March-Ford 76 + 2 voltas 19 1
7 9 Martin Brundle Zakspeed 76 + 2 voltas 14
8 19 Italia Teo Fabi Benetton-Ford 76 + 2 voltas 12
9 1 Francia Alain Prost McLaren-TAG 75 Motor 4
10 11 Satoru Nakajima Lotus-Honda 75 + 3 voltas 17
11 25 Francia René Arnoux Ligier-Megatron 74 + 4 voltas 22
12 26 Italia Piercarlo Ghinzani Ligier-Megatron 74 + 4 voltas 20
13 (3) 14 Francia Pascal Fabre AGS-Ford 71 + 7 voltas 24
Ret 18 Eddie Cheever Arrows-Megatron 59 Quecemento 6
Ret 17 Derek Warwick Arrows-Megatron 58 Caixa cambios 11
Ret 2 Stefan Johansson McLaren-TAG 57 Motor 7
Ret 30 Francia Philippe Alliot Lola-Ford 42 Motor 18
Ret 7 Italia Riccardo Patrese Brabham-BMW 41 Eléctrico 10
Ret 21 Italia Alex Caffi Osella-Alfa Romeo 39 Eléctrico 16
Ret 8 Italia Andrea de Cesaris Brabham-BMW 38 Suspensión 21
Ret 5 Nigel Mansell Williams-Honda 29 Escape 1
Ret 24 Italia Alessandro Nannini Minardi-Motori Moderni 21 Eléctrico 13
Ret 4 Francia Philippe Streiff Tyrrell-Ford 9 Accidente 23
Ret 20 Bélxica Thierry Boutsen Benetton-Ford 5 Transmisión 9
NTS 23 España Adrián Campos Minardi-Motori Moderni 0 Non arrancou 0
EX 10 Alemaña Christian Danner Zakspeed Excluído

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Bélxica de 1987
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1987
Carreira seguinte:
Gran Premio de Detroit de 1987
Carreira anterior:
Gran Premio de Mónaco de 1986
Gran Premio de Mónaco Carreira seguinte:
Gran Premio de Mónaco de 1988

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Walker, Murray (1987). Murray Walker's Grand Prix Year. Hazleton Publishing. p. 144. ISBN 1-870066-04-9. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]