Saltar ao contido

Perséfone

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaPerséfone

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(grc) Περσεφόνη Editar o valor en Wikidata
Biografía
ResidenciaHades Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Grecia Antiga Editar o valor en Wikidata
CelebraciónRelixión da Grecia antiga e Mitoloxía grega Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeHades Editar o valor en Wikidata
ParellaAdonis
Zeus Editar o valor en Wikidata
FillosAgrianome
 ()
Zagreu
 () Hades
Eubuleus
 () Zeus
Melinoe
 () Zeus Editar o valor en Wikidata
PaisZeus Editar o valor en Wikidata  e Deméter
Estige Editar o valor en Wikidata
IrmánsDespina Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteEnciclopedia de Otto
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron
Dicionario Enciclopédico Granat Editar o valor en Wikidata
BNE: XX550489

Na mitoloxía grega, Perséfone (do grego Περσεφόνη), tamén chamada Kore; "a doncela"), é a filla de Zeus e a deusa Deméter, e raíña do inframundo. Homero descríbea como a formidable e maxestosa raíña do inframundo, que fai efectivas as maldicións dos homes nas almas dos mortos. Perséfone foi secuestrada por Hades, o deus do inframundo.[1] O mito do seu secuestro amosa a súa función como personificación da vexetación que aparece na primavera e desaparece despois da colleita; polo tanto, tamén se asocia coa primavera e a fertilidade da terra. Existen mitos semellantes no Oriente, nos cultos de deuses como Atis, Adonis e Osiris,[2] e na Creta minoica.

Perséfone, como deusa da vexetación, e a súa nai Deméter eran as figuras centrais dos misterios eleusinos que precederon ós deuses olímpicos, e que prometían ós iniciados unha perspectiva máis alentadora despois da morte. Segundo a tradición órfica, Perséfone é a nai de Dioniso, Iaco ou Zagreo. A orixe da súa adoración é incerta, pero está baseada en cultos moi antigos de comunidades agrarias.

Na mitoloxía romana, é chamada Proserpina, e a súa nai Ceres.

  1. Martin Nilsson (1967). Die Geschichte der Griechische Religion Vol I pp 462–463, 479–480
  2. Fraser. The golden bough. Adonis, Attis and Osiris. Martin Nilsson (1967). Vol I, pp. 215