O museo ocupa o edificio da antiga sede da Bolsa de Comercio de Buenos Aires, no Barrio de San Nicolás, que foi declarado monumento histórico nacional en 2005.[1]
Os antecedentes do museo remóntanse a 1906, coa colección de moedas e billetes reunida pola institución antecesora do Banco Central, a Caixa de Conversión. Coa creación do Banco Central da República Arxentina en 1935, este fíxose cargo da colección e incorporoulle pezas de gran valor histórico.[2]
Sobre a base desa colección creouse o museo histórico e numismático, que se inaugurou o 30 de maio de 1941,[3] e en 1968 tomou inicialmente o nome do seu impulsor, o primeiro vicepresidente do Banco Central da República Arxentina, José Evaristo Uriburu.[2] Finalmente, en 2017, cambióuselle o nome polo de Héctor Carlos Janson, que foi un dos máximos expoñentes dos estudos numismáticos na Arxentina, logo de que este lle doase ao museo a súa colección numismática persoal,[4] composta por 2.802 pezas de ouro, prata e cobre.[5][6]
Os fondos do museo, compostos por máis de 20.000 pezas, achegan unha panorámica da historia da moeda e doutros medios de pagamento utilizados no territorio arxentino desde os pobos primitivos ata a actualidade.[3][4]
A exposición organízase en sete salas, repartidas entre dous andares, nas que se distribúen os fondos expostos seguindo un criterio mixto, cronolóxico e temático:[7][8]
Sala 1: expóñense medios de pagamento dos pobos primitivos e a moeda da etapa colonial, cuñada en ouro e prata na Casa da Moeda de Potosí para a súa circulación en América do Sur.
Sala 2: abrangue o período de 1810 a 1880, coas primeiras cuñaxes no novo Estado independente —escudos de ouro, e reais e soles de prata—, así como as emisións de papel moeda dos bancos provinciais.
Billete arxentino que forma parte da exposición do museo.Sala 3: ocúpase do período desde 1872 ata a fin do século XX, con rarezas como o exemplar único do peso —coñecido como "patacón"— cuñado en ouro en 1881,[9] ou o billete dun millón de pesos.
Sala 4: dedicada ao diñeiro arxentino actual e ao seu proceso de produción.
Sala 5: ocúpase ás entidades antecesoras do Banco Central da República Arxentina, como a Oficina de Crédito Público Nacional ou a Caixa de Conversión. Expóñense documentos relativos a estas entidades e tamén obxectos diversos, como as antigas balanzas para a pesaxe do ouro.
Sala 6: dedícase á actividade do Banco Central, desde a súa creación en 1935.
Sala Mariano Lovardo: expóñense nela tesouros de antigos naufraxios e diversas moedas e outros obxectos rescatados do mar.
Ademais da exposición permanente dos fondos da colección, o museo realiza periodicamente exposicións temporais dedicadas a temas concretos. [10]
O antigo edificio da Bolsa de Comercio de Buenos Aires é a sede do museo.
O edificio que alberga o museo desde 1989,[2] situado na rúa San Martín, nas proximidades da Praza de Maio, foi construído como sede da Bolsa de Comercio de Buenos Aires en 1862,[3] sobre os planos elaborados polos arquitectos Enrique Hunt e Juan Schröeder. Posteriormente instalouse no alí a Caixa de Conversión, a Oficina de Crédito Público Nacional e o Banco Industrial, e en 1942 cedéuselle ao Banco Central.[4]
En 2005, o edificio foi declarado monumento histórico nacional.[1][3][4]
Arxentina.
Buenos Aires.
.JPG)
